Το ιστολόγιο που σας “κλέβει” φανερά και (συνεπώς) νόμιμα!
Για λεπτομέρειες βλέπε την πρώτη σχετική ανάρτηση:
http://kleftrakissa.blogspot.com/2008/09/blog-post_30.html
4. Αυτό θα "πιάσει" ΣΙΓΟΥΡΑ: ΚΑΤΑΡΓΟΥΜΕ ΤΑ ΤΗΛΕΟΠΤΙΚΑ ΔΕΛΤΙΑ ΕΙΔΗΣΕΩΝ! Αφού αυτά έχουν ήδη καταργήσει τη ΛΟΓΙΚΗ μας και αφού οι τρομοκράτες "χτυπάνε" για να τους δείξουν αυτά τα δελτία.
Τη ΜΑΛΑΚΙΑ που μας δέρνει να δούμε πότε θα καταργήσουμε!
Μόλις δέκα ημέρες πριν, στις 20.1.2010, στο blog “ANemos” διαβάσαμε αυτό:
Το τρένο της μεγάλης φυγής από τα παλιά ΜΜΕ
Δεν χρειάζονται άλλες θεωρητικές συζητήσεις. Το τέλος των παλιών ΜΜΕ το βλέπεις όταν ταξιδεύεις με τρένο. Γεμάτο κόσμο λόγω Τεμπών και αγροτών. Που οι σακούλες με τα περιοδικά; Που το "μου δίνετε λίγο την εφημερίδα σας"; Που τα κορίτσια που χαζεύαν τα Lifestyle; Ενας παππούς από τη Λάρισα διαβάζει μια αθλητική. Από τους υπόλοιπους, οι περισσότεροι ακούν μουσική από i-pod, πολλοί (πάρα πολλοί!) έχουν κατεβάσει τα τραπεζάκια κι έχουν ανοίξει λαπτοπ και notebooks, παίζουν παιχνίδια, γράφουν, δουλεύουν, χαζεύουν φωτογραφίες, βλέπουν ταινίες. Ο διπλανός μου βλέπει τις "Ζωές των Αλλων". Εγώ βλέπω τις ζωές όλων. Χωρίς χαρτομάζες.
Ο κόσμος άλλαξε. Τα πάντα άλλαξαν στην επικοινωνία και τα Μέσα.
Η αγωνία μου μεγαλώνει. Ομως και η χαρά μου το ίδιο. Σαν να γίνεται πραγματικότητα ένα όνειρο που το περιγράφεις εδώ και χρόνια. Πριν λίγο διάβασα ποστ στις Τυπολογίες. Οι αθλητικές φυλλάδες της Δευτέρας καταρρέουν. (Μείωση 20% στις αθλητικές της Δευτέρας το 2009) Στα τσακίδια.
Πριναπόείκοσιημέρες, στις 9.1.2010, στο blog “It takes a thought to make a word (Tradescadia)” διαβάσαμεαυτό:
Ξαφνικά;
Μερικές φορές συμβαίνουν πράγματα μπροστά στα μάτια μου, τα βιώνω, τα αναγνωρίζω, αλλά επειδή δεν μου αρέσουν, είτε γιατί πονάνε, είτε γιατί πληγώνουν σε βαθμό που δεν το αντέχω, τα αγνοώ. Αγνοώ την αλήθεια όσων διαδραματίζονται μπροστά μου. Γιατί θέλω να ισχύει η δική μου ρομαντική, θετική, ιδανική πλευρά των πραγμάτων. Και μετά, έρχονται απλά τα γεγονότα να διαψεύσουν τη ρομαντική μου διάθεση και να μου θυμίσουν ότι η ελπίδα βεβαίως και πεθαίνει πάντα τελευταία...αλλά πεθαίνει. Και τότε δύο τινά λαμβάνουν χώρα: ή πονάω, ή θυμώνω. Όταν θυμώνω, θυμώνω κυρίως με τον εαυτό μου που δεν "έβλεπε" - τα σημάδια, τις ενδείξεις, την αλήθεια. Όταν πονάω όμως, πονάω για όλους όσους εμπλέκονται. Ήθελα τόσο πολύ να λειτουργήσει, που δεν ήθελα να ξέρω όλα όσα δεν πήγαιναν καλά. Και τώρα η αλήθεια έσκασε σαν χύτρα ταχύτητας μπροστά μου και είναι όλα τόσο δύσκολα. Και τα λόγια δε φτάνουν ποτέ.
Χθες, στο λιγοστό φως του δωματίου, ακολουθούσα με το δάχτυλό μου τις γραμμές του προσώπου σου και γέμιζα με αγάπη. Σα μαγική εικόνα ήταν. Λες και στο φόντο έβλεπα σε ταινία στιγμές στιγμές. Και τα λόγια δε φτάνουν ποτέ...
Ακριβώς ένα μήνα πριν, στις 28.12.2009, στο blog “ANemos” διαβάσαμε αυτό:
Αν τα Golden Boys & Girls της Τηλεόρασης ήταν πραγματικοί Δημοσιογράφοι
…ας έπαιρναν 300.000 το χρόνο, όχι για να κάνουν χαβαλέ αλλά για να βρίσκονται σε κάθε εμπόλεμη ζώνη αυτού του πλανήτη
…ας έπαιρναν 280.000 το χρόνο, όχι για να εκφωνούν ένα δελτίο ειδήσεων αλλά για να βρίσκονται στην Ουάσιγκτον, στο Παρίσι, στο Λονδίνο, στη Μόσχα, στο Πεκίνο
…ας έπαιρναν και 500.000 το χρόνο, όχι για να μας λένε για τις «συνταξούλες» και τα «ενσημάκια» αλλά για τα μεγάλα παιχνίδια στην Ε.Ε., στο ΔΝΤ, στα Χρηματιστήρια όλου του κόσμου
…ας έπαιρναν 60.000 το μήνα, όχι για να μας λένε τα λάθη των διαιτητών αλλά για να αποκάλυπταν τους στημένους αγώνες της Β’ και Γ’ Εθνικής
...ας έπαιρναν 100.000 το μήνα, όχι για να έχουν σε πάνελ τον Γιακουμάτο και την Μακρή αλλά για να αποκαλύπτουν -και όχι να συγκαλύπτουν- Βατοπέδια
…ας έπαιρναν 100.000 τη συνέντευξη, όχι για να «ανακρίνουν» τον κάθε «πεταμένο» της πλατείας Κολωνακίου αλλά τον πρόεδρο του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας
…ας έπαιρναν 10.000 την ημέρα όχι για να λένε στο Τσίπρα «την φάγατε κι εσείς τη σφαλιάρα σας» αλλά για πουν το ίδιο στον Ομπάμα για το Αφγανιστάν
…ας έπαιρναν 1.000 ευρώ την ώρα για να μας ενημερώνουν και όχι για να κρύβουν την πραγματικότητα
Όμως ΔΕΝ είναι δημοσιογράφοι… Και από αυτά τα λεφτά που παίρνουν δεν αξίζουν ούτε τη μισή δεκάρα!
Τώρα που γράφω αυτές τις γραμμές γίνεται το συλλαλητήριο μελών της μουσουλμανικής κοινότητας που έχει προγραμματιστεί να γίνει στις 6 μμ στην πλατεία Ομονοίας. Η αιτία του συλλαλητηρίου είναι το πολυσυζητημένο θέμα περί της τιμωρίας του αστυνομικού που φέρεται να έσκισε το Κοράνι. Κατ’ αρχάς θέλω να εκφράσω την άποψη ότι εάν πράγματι ο αστυνομικός κακόβουλα έσκισε και ποδοπάτησε τα χαρτιά που βρήκε στην τσέπη του μουσουλμάνου μετανάστη, γνωρίζοντας ότι πρόκειται για το Κοράνι, δηλ. το ιερό βιβλίο των μουσουλμάνων, συμφωνώ κι εγώ ότι πρέπει να τιμωρηθεί πειθαρχικά και ποινικά για καθύβριση θρησκεύματος (άρθρ. 199 του Ποινικού Κώδικα). Για να μάθουν επιτέλους οι δημόσιοι λειτουργοί να σέβονται την ανθρώπινη αξιοπρέπεια και τα «ιερά και όσια» όλων των ανθρώπινων υπάρξεων. Η έρευνα όμως πρέπει να γίνει, χωρίς την πίεση του φόβου για επεισόδια, αλλά ελεύθερα και ανεπηρέαστα.
Ας έλθω τώρα στο κύριο θέμα μου που είναι το ακανθώδες πρόβλημα των μεταναστών και ιδίως των λαθρομεταναστών. Διάβασα ένα άρθρο του Ανδρέα Ανδριανόπουλου στο ιστολόγιο του με θέμα «Η κινητοποίηση των μεταναστών». Στο άρθρο αυτό, αφού γίνονται μερικές σωστές, κατά βάση, επισημάνσεις, προτείνονται από τον αρθρογράφο διάφορα μέτρα. Όπως καταγραφή όλων των μεταναστών, υποχρεωτική εκμάθηση της ελληνικής γλώσσας, απόδειξη επαγγελματικής εξειδίκευσης κλπ. Γι’ αυτούς που δεν εκπληρώνουν όλες τις προϋποθέσεις προτείνει απέλαση. Φαίνεται όμως να αγνοεί ένα πολύ βασικό πράγμα, το οποίο είναι και η κύρια αιτία του προβλήματος. Ποιο είναι αυτό? Το ότι για πολλούς λαθρομετανάστες και κυρίως αυτούς που ανήκουν στη μουσουλμανική κοινότητα, είναι εκ των πραγμάτων αδύνατη η απέλαση. Είτε γιατί η χώρα τους είναι σε εμπόλεμη ή άλλου είδους ανώμαλη κατάσταση (π.χ. Ιράκ, Ιράν, Σομαλία, Αφγανιστάν, Κουρδιστάν, μερικές χώρες της Αφρικής κλπ), είτε γιατί οι ίδιοι οι μετανάστες δεν δηλώνουν τα αληθινά τους στοιχεία και την πραγματική χώρα καταγωγής τους, με αποτέλεσμα να είναι αδύνατο να εκδοθούν τα απαραίτητα έγγραφα (ναι χρειάζονται και τέτοια) για να πραγματοποιηθεί η απέλαση και να τους δεχτεί η χώρα τους. Οι περισσότεροι από τους μουσουλμάνους μετανάστες έχουν έλθει λαθραία, μέσω Τουρκίας. Η χώρα αυτή, όχι μόνο δεν αναχαιτίζει τα κύματα των μεταναστών, χωρίς ταξιδιωτικά έγγραφα, που διέρχονται μέσω του εδάφους της, αλλά επιπλέον τους διευκολύνει να προωθηθούν στην Ευρώπη, μέσω των νησιών του Αιγαίου. Και ενώ υποτίθεται ότι η χώρα μας συνήψε με την Τουρκία Πρωτόκολλο Επανεισδοχής των παράνομων μεταναστών που κυρώθηκε με το νόμο 3030/2002, εντούτοις η τελευταία αυτή χώρα δεν τηρεί τα συμφωνηθέντα και δεν δέχεται πίσω αυτούς που προέρχονται από εκεί. Αμφισβητώντας δε τα αυτονόητα, προβάλλει διάφορες δικαιολογίες, όπως «δεν έχετε απόδειξη ότι οι μετανάστες προήλθαν από την Τουρκία». Και αυτό γιατί, τις περισσότερες φορές, δεν συλλαμβάνονται τα τουρκικά πλοιάρια που τους μεταφέρουν, λόγω ελλείψεως επαρκών πλωτών μέσων του Λιμενικού Σώματος. Αφήστε που οι Τούρκοι «δουλέμποροι» πετούν τους λαθρομετανάστες στη θάλασσα, ακριβώς για να αποφύγουν τη σύλληψη. Τέλος, ας σημειωθεί ότι λόγω κυρίως της Ευρωπαϊκής Ένωσης (και καλά κάνει στο θέμα αυτό) δεν μπορούμε πλέον να κρατάμε φυλακισμένους σε ειδικά «στρατόπεδα συγκέντρωσης» τους λαθρομετανάστες, μετά την έκτιση της ποινής που τους επιβάλλουν τα Ελληνικά Δικαστήρια λόγω της παράνομης εισόδου στη χώρα. Μέχρι πριν λίγα χρόνια, δυστυχώς, τους κρατούσαμε εγκλωβισμένους σε "ειδικούς χώρους κράτησης" μέχρι να γίνει δυνατή η απέλαση τους. Εκτίουν λοιπόν σήμερα την ολιγόμηνη, συνήθως, ποινή που τυχόν τους επιβλήθηκε για την παράνομη είσοδο και μετά, για τους λόγους που αναφέρω πιο πάνω, λόγω αδυναμίας απελάσεως, οι περισσότεροι αφήνονται ελεύθεροι και εκ των πραγμάτων ανεξέλεγκτοι, αλλά και χωρίς στοιχειώδη φροντίδα. Όταν, εκ των πραγμάτων, είναι αδύνατο να απελάσεις τους μετανάστες, πώς είναι δυνατόν να τους επιβάλεις αποτελεσματικά κανόνες, η παράβαση των οποίων θα έχει ως κύρωση την απέλαση, αγαπητέ Ανδρέα (Ανδριανόπουλε)? Πρέπει να βρεθεί κάποιος άλλος τρόπος να λυθεί το μεταναστευτικό πρόβλημα, αλλά και για να γίνει πιο ανθρώπινη η ζωή αυτών των ανθρώπων.
Θα μου πείτε βέβαια «τι προτείνεις εσύ Μερόπη?» Δύσκολο το ερώτημα. Πραγματικά δεν έχω ολοκληρωμένη πρόταση, γιατί απλούστατα δεν έχω μελετήσει σε βάθος το θέμα. Είναι θέμα της Πολιτείας να το κάνει με ειδικούς επιστήμονες.(νομικούς, κοινωνιολόγους, οικονομολόγους). Το μόνο που έχω να προτείνω εγώ είναι να δίνεται η ελληνική υπηκοότητα σε όλα τα παιδιά που γεννιούνται εδώ, γιατί έτσι θα τα βοηθήσουμε να προσαρμοστούν και να αφομοιωθούν. Αα, και κάτι άλλο. Να βρούμε τρόπους να βοηθήσουμε τους ανθρώπους αυτούς να αποφύγουν την εξαθλίωση. Γιατί όπου εξαθλίωση, εκεί και έγκλημα, αρρώστιες (φυματίωση κ.α.), αλλά και κοινωνική έκρηξη.
-------------------------
Υ.Γ. Μια ωραία ανάρτηση για το θέμα των μεταναστών προέρχεται από ένα μετανάστη, τον Gasmend Kapllani, Αλβανικής καταγωγής, λογοτέχνη, δημοσιογράφο, που σπούδασε σε Ελληνικό Πανεπιστήμιο και απασχολείται εδώ και αρκετά χρόνια στη χώρα μας. Μιλά δε και γράφει θαυμάσια Ελληνικά. Πολύ καλύτερα από τους περισσότερους από μας. Το blog του με τίτλο "Υπάρχουμε... Συνυπάρχουμε;" είναι ένα από τα αγαπημένα μου. Διαβάστε την ανάρτηση του "Τρεις σκηνές σε μια πόλη". Είμαι σίγουρη ότι θα σας αρέσει
Στις 9.4.2009, στο blog “SpiritualHarmony / Πνευματική Αρμονία” της Βασιλικής, διαβάσαμε αυτό:
Τύχη: μαγνητίστε τη και κρατήστε την
Υπάρχουν άνθρωποι που η τύχη πραγματικά πέφτει στα πόδια τους κι άλλοι που σέρνουν μονίμως πίσω τους μια αλυσίδα γκαντεμιάς.
Οι περισσότεροι βρισκόμαστε κάπου στη μέση με τις ατυχίες μας, που τις θεωρούμε σαφώς περισσότερες απ όσες μας αξίζουν, και με κάποια διαλείμματα εύνοιας της μοίρας, που δεν θα είχαμε αντίρρηση να είναι περισσότερα και με μεγαλύτερη διάρκεια.
Υπάρχουν όμως τρόποι να προσελκύσουμε και προπάντων να κρατήσουμε κοντά μας αυτή την άστατη θεά, πέρα από πέταλα, τετράφυλλα τριφύλλια και άλλα παγανιστικά;
Τι κάνει τους ανθρώπους τυχερούς;
Γιατί πολλές φορές μια απλή στράκα των δακτύλων της τύχης δεν αρκεί για να φέρει όλα αυτά που επιθυμούμε, κι ας συμπληρώνονται κατά εκατομμύρια οι στήλες όταν το Τζόκερ έχει τζακ-ποτ, κι ας ανεβαίνουν οι τηλεθεάσεις αλλά και κυρίως οι υποψήφιες συμμετοχές σε τηλεπαιχνίδια τύπου Λεφτά στα τυφλά και Deal. Και αναφερόμαστε φυσικά στα κέρδη που έχουν να κάνουν καθαρά με τύχη και όχι με σκληρή δουλειά, ικανότητες, γνώσεις ή ταλέντα.
Ίσως όλοι μας κατά καιρούς να έχουμε βιώσει την απογοήτευση από κάτι που έμοιαζε με εύνοια της μοίρας, αλλά τελικά αποδείχθηκε σαπουνόφουσκα.
Σαν να ανοίγει μια πορτίτσα και πριν προλάβουμε να περάσουμε να ξανακλείνει.
Ή να περνάμε, αλλά να συναντάμε... ντουβάρι.
Η καλή τύχη, αφού μας ρίξει ένα φευγαλέο χαμόγελο κλείνοντας συνωμοτικά το μάτι, απλώς μας γυρίζει περιφρονητικά την πλάτη και πάει να σκορπίσει τις χάρες της σε άλλους.
Τους τυχερούς.
Και σαν μικρά παιδιά δεν συγκρατούμε ένα παράπονο προς αυτό το τόσο μεροληπτικό Σύμπαν: «γιατί δηλαδή αυτός και όχι εγώ;».
Σκεφτήκατε ποτέ όμως ότι ο καλύτερος τρόπος να αποκτήσουμε κι εμείς την εύνοια της τύχης είναι, αντί να φθονούμε αυτούς που μοιάζουν να κερδίζουν στη ζωή, να δούμε πώς το καταφέρνουν;
Τουλάχιστον αυτό έχουν κάνει κατά καιρούς πολλοί ειδικοί και μελετητές της ανθρώπινης συμπεριφοράς. (Και ναι, το κάνουν ενστικτωδώς και οι περισσότεροι από τους αξιοζήλευτους τυχερούς στους οποίους θα θέλαμε κι εμείς οι υπόλοιποι να μοιάσουμε.)
Τι τους κάνει τυχερούς;
Ο ψυχολόγος και καθηγητής του Πανεπιστημίου του Χερτφορντσάιρ Ρίτσαρντ Γουάιζμαν επί μια δεκαετία ερεύνησε εκείνο που ο ίδιος χαρακτήρισε «αντίκτυπος στη ζωή των ανθρώπων των ευκαιριών, της καλοτυχίας και του να βρίσκονται στο σωστό μέρος τη σωστή στιγμή».
Χρησιμοποίησε 400 εθελοντές, από 18 έως 84 ετών, από τους οποίους άλλοι θεωρούσαν τον εαυτό τους τυχερό και άλλοι όχι, και μέσα από ερωτηματολόγια και πειράματα δημιούργησε έναν κατάλογο από «τυχερές» συμπεριφορές.
Τι έκανε κάποιον άτυχο, σύμφωνα με τα πορίσματά του;
Το να... προσπαθεί κάποιος πάρα πολύ είναι ένας παράγων αποτυχίας, λέει, καθώς το άγχος μειώνει την ικανότητα να βλέπει τις απροσδόκητες ευκαιρίες και τους εναλλακτικούς τρόπους να πετύχει τους στόχους του.
Αντίθετα, οι τυχεροί εμφανίζουν τα ακόλουθα βασικά χαρακτηριστικά:
*Έχουν μια πιο χαλαρή στάση απέναντι στη ζωή και είναι ανοιχτοί απέναντι σε νέες εμπειρίες, ώστε να βελτιώσουν τις ικανότητές τους να αντιλαμβάνονται τις ευκαιρίες ή να δημιουργούν νέες.
*Με δάφορυς τρόπους «καθαρισμού» του νου τους από τις εξωτερικές σκέψεις μπορούν να ακούν τη φωνή της διαίσθησής τους και να παίρνουν πιο αποτελεσματικές αποφάσεις.
*Οι τυχεροί άνθρωποι επιμένουν παρά τις αποτυχίες και δημιουργούν θετική δυναμική στις αλληλεπιδράσεις τους με τους άλλους, έχοντας προσδοκίες για καλή τύχη που γίνονται αυτό-εκπληρούμενες προφητείες.
*Με το να μην κολλάνε στις ατυχίες και να υπενθυμίζουν στον εαυτό τους ότι θα μπορούσαν να τους είχαν συμβεί και χειρότερα μετατρέπουν τις ατυχίες σε ευκαιρίες για κάτι καλύτερο.
Ο Γουάιζμαν μέσα από τις παρατηρήσεις του διαμόρφωσε προγράμματα σκέψης και δράσης εμπνευσμένα από τις συμπεριφορές των τυχερών ανθρώπων και έβαλε τους αυτο-θεωρούμενους ως άτυχους να συμπεριφέρονται με τον ίδιο τρόπο. Δημιούργησε γι αυτόν το σκοπό γκρουπ που περιλάμβαναν και «τυχερούς» και «άτυχους». Και οι μεν και οι δε έπειτα από ένα μήνα διαπίστωσαν ότι συνέρχονταν γρηγορότερα από τις κακοτυχίες τους, μάθαιναν να ακούν περισσότερο τη διαίσθησή τους και πίστευαν ότι είναι πιο τυχεροί. Το «Σχέδιο τύχη», όπως το ονόμασε ο Γουάιζμαν, σύμφωνα με τον ίδιο, είχε εντυπωσιακά αποτελέσματα στο 80% των συμμετεχόντων, κάνοντας τους άτυχους τυχερούς και τους τυχερούς ακόμα τυχερότερους!
Όλη η αφθονία του Σύμπαντος
Μια παρόμοια δουλειά παρατήρησης των χαρακτηριστικών της τύχης έστω και λιγότερο σύμφωνη με τα κριτήρια της επιστημονικής έρευνας έκανε επί είκοσι χρόνια ο δημοσιογράφος του περιοδικού Time Μαξ Γκούντερ, ο οποίος ρώτησε αμέτρητους ανθρώπους τι πιστεύουν ότι έχουν οι τυχεροί που δεν έχουν οι υπόλοιποι.
Συνόψισε τα ακόλουθα πέντε χαρακτηριστικά:
*Οι τυχεροί έχουν μια άνεση να ξεκινούν φιλικές επαφές με τους άλλους, δημιουργώντας ένα είδος μαγνητικού πεδίου που καλεί τον άλλο να αισθανθεί άνετα. Όσο μεγαλύτερο είναι αυτό το δίκτυο, τόσο αυξάνονται οι ευνοϊκές πιθανότητες.
*Οι τυχεροί έχουν την ικανότητα να βιώνουν προαισθήματα ακριβείας και μετά να ενεργούν βάσει αυτών. Μπορούν επιπλέον να ξεχωρίσουν τα γνήσια προαισθήματα από τους ευσεβείς πόθους.
*Οι τυχεροί έχουν τάση να είναι τολμηροί άνθρωποι, αλλά όχι απερίσκεπτοι, ενώ εκείνοι που αυτοχαρακτηρίζονται άτυχοι συχνά είναι παθητικοί και φοβούνται την αλλαγή.
*Οι τυχεροί ξέρουν πώς να βγαίνουν γρήγορα από τις φθοροποιές καταστάσεις. Κατά κάποιον τρόπο ξεφορτώνονται την κακή τύχη πριν να γίνει χειρότερη.
*Τέλος, οι τυχεροί είναι γενικά ευτυχισμένοι, αλλά όχι κατ' ανάγκη αισιόδοξοι. Έχουν έναν υγιή πεσιμισμό, με την έννοια ότι είναι έτοιμοι να δεχτούν και το χειρότερο.
Αυτό το τελευταίο πάντως είναι μια λεπτή ισορροπία.
Γιατί πράγματι εκείνο που χαρακτηρίζει τους τυχερούς είναι ότι τηρούν το απόφθεγμα «είσαι ό,τι σκέφτεσαι» και οι ίδιοι ΠΑΝΤΑ σκέφτονται τον εαυτό τους ως τυχερά άτομα.
Ή μάλλον όπως το θέτει ο Γουέιν Ντίερ στο τελευταίο του βιβλίο με τίτλο "Σε Αρμονία" (κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις «Έσοπτρον»), όπως δεν θα βρείτε το φως ψάχνοντας μέσα στο σκοτάδι, έτσι δεν θα βρείτε την αφθονία παραδέρνοντας με τη συνείδηση της ανεπάρκειας.
Γίνεστε αυτό που σκέπτεστε όλη μέρα, λέει ο Ντίερ και παραθέτει τις καταστάσεις που διαταράσσουν την ισορροπία μας εμποδίζοντάς μας να πάρουμε κι εμείς μερίδιο από την αφθονία που μπορεί να μας παρέχει το Σύμπαν, εφόσον βέβαια είμαστε σε θέση να τη δούμε και να πιστέψουμε σ' αυτήν.
Έτσι, εκείνα που μας αποκλείουν από την υλική αλλά και την πνευματική ευημερία είναι:
*Η ενασχόληση και οι θλιβερές συζητήσεις σχετικά μ εκείνο που λείπει από τη ζωή μας.
*Τα παράπονα προς όποιον είναι διατεθειμένος να μας ακούσει για τους λόγους που μας εμποδίζουν να έχουμε περισσότερα.
*Η καλλιέργεια μιας εσωτερικής εικόνας του εαυτού μας ως πέρα για πέρα άτυχου.
Ο Ντίερ λέει ότι αυτοί οι τρόποι σκέψης και ύπαρξης απλώς προσελκύουν περισσότερες ελλείψεις.
Αντίθετα, ο τρόπος για να προσελκύσουμε την αφθονία στη ζωή μας είναι να καταργήσουμε τα συστήματα σκέψης που μας κρατούν κολλημένους... στην γκαντεμιά μας.
Σκέψεις δηλαδή του τύπου:
*Δεν είναι θέλημα του Θεού.
*Δεν μπορούν όλοι να είναι πλούσιοι.
*Δεν μου αξίζει.
*Έχω περιορισμένες ικανότητες και χαρίσματα.
*Ποτέ δεν ήμουν τυχερός.
Από αυτοεκτίμηση πώς πάτε;
Η αμφιβολία ως προς το αν πράγματι δικαιούται κανείς κάτι καλύτερο στη ζωή του είναι ένας σημαντικός ανασταλτικός παράγοντας.
Είναι η λεγόμενη χαμηλή αυτοεκτίμηση από την οποία πηγάζουν πολλά δεινά και η ατυχία. Αν δεν πιστεύεις ότι σου αξίζει κάτι καλύτερο, πολύ απλά δεν θα το έχεις.
Έτσι, όσο αφελές κι αν φαίνεται,
*Πάντα ήταν έτσι.
*Δεν ξέρω πώς να σκέπτομαι για να προσελκύσω αρμονία στη ζωή μου.
Ο Ντίερ μάς καλεί να δούμε το Σύμπαν σαν μια πηγή αφθονίας που προσφέρεται σε όλους ανεξαιρέτως, να αρνηθούμε να σκεφτόμαστε όσα μας λείπουν ή δεν πραγματοποιήθηκαν στη ζωή μας και να κάνουμε σκέψεις που να εναρμονίζονται με την επιθυμία να διαθέτουμε την αφθονία σε όλες τις πλευρές της ζωής μας.
Μπορεί πράγματι αλλάζοντας τον τρόπο που σκεφτόμαστε να αλλάξουμε και την πραγματικότητά μας.
Το άλλο πνευματικό σημείο στην προσέλκυση της τύχης έχει να κάνει με την επιβεβαίωση που παρέχουμε στον εαυτό μας ότι εκείνο που επιθυμούμε αργά ή γρήγορα θα πραγματοποιηθεί. Εδώ βοηθά ο δημιουργικός οραματισμός (το να βλέπουμε δηλαδή με τη φαντασία μας όσο πιο ζωντανά και λεπτομερειακά γίνεται εμάς μέσα στην επιθυμητή κατάσταση) και οι θετικές δηλώσεις, οι φράσεις δηλαδή που επαναλαμβάνουμε μέσα μας και εκφράζουν τη βεβαιότητά μας ότι μπορούμε να επιτύχουμε αυτό που επιθυμούμε.
Όμως υπάρχει και μια τρίτη, ακόμα πιο σημαντική πλευρά στην πνευματική διάσταση της τύχης: η ανταπόδοση ή μάλλον η έμπρακτη έκφραση της ευγνωμοσύνης γι' αυτά που μας δίνει η ζωή με το να τα μοιραζόμαστε.
Τα «τάματα» σ' αυτή τη βαθιά σοφία βασίζονται.
Και αν προσέξετε τους τυχερούς ανθρώπους, θα διαπιστώσετε ότι είναι εκείνοι που μοιράζονται τα αγαθά αλλά και τον εαυτό τους με τους άλλους ό,τι και να έχουν, ακόμα και πριν αποκτήσουν όλα εκείνα που οι υπόλοιποι ζηλεύουν.
Ακόμα και ο αρχι-τεχνοκράτης Μπιλ Γκέιτς της Microsoft, ένας από τους πλουσιότερους ανθρώπους του κόσμου και αυτοδημιούργητος, έχει ήδη μοιράσει σε φιλανθρωπίες τη μισή του περιουσία.
Στις 3.3.2009, στο blog “Εισερχόμενα – Εξερχόμενα μιας φρουτένιας ζωής” της “Καρπουζένιας”, κάτω από τη φωτογραφία δυό ματιών [την ίδια που υπήρχε στην από 24.2.2009 ανάρτησή της, που η “Κλέφτρα Κίσσα” ανάρτησε χθες], διαβάσαμε αυτό:
Κοίτα με
Είσαι θάλασσα και ωκεανός. Γη και στεριά μου.
Μέσα σου πνίγομαι και γεννιέμαι πάλι από το χώμα σου, κομμάτι σου, σαν τους πρώτους ανθρώπους.
Κοντά σου, όλες οι εποχές μου μπερδεύονται. Ένας χειμώνας ατέλειωτος να καραδοκεί κι ένα καλοκαίρι που καίει. Μα ο χρόνος δεν κυλά.
Πόσο ζεστό είναι το σώμα σου. Πόσο μαλακό. Όλη νύχτα με κρατούσες. Κι όμως εγώ πάλι έβλεπα όνειρα με σένα. Άνοιγα τα μάτια και ήσουν δίπλα. Τα έκλεινα και πάλι εκεί ήσουν. Μέσα μου. Να διεκδικείς το μυαλό μου, ξύπνιο ή νυσταγμένο.
Στάξε μου λίγη από τη μαγεία σου και μετά κοίτα με.
Πριν από μόλις δέκα ημέρες, στις 11.1.2010, στο blog “Memoryland” του Γεράσιμου, διαβάσαμε αυτό:
Τα τηλεγενέθλια
Πάνω που έλεγα, στην προηγούμενη ανάρτηση, για τους τηλεθεατέλληνες, νάσου και τα τηλεγενέθλια. Ο ΑΝΤ1, λέει, έφτιαξε club για τους σημερινούς εικοσάρηδες που γεννήθηκαν την ίδια μέρα που ‘γεννήθηκε’ και ο σταθμός, ο οποίος φέτος γιορτάζει τα είκοσι χρόνια του. Και σα να μην έφτανε αυτό, οργάνωσε ένα μοναδικό πάρτι για τους εικοσάρηδες αυτούς, τους ‘συνομήλικους’ του σταθμού με σελέμπριτις, μουσικές, γέλια και χαρές. Νομίζω ότι αυτοί οι άνθρωποι, οι υπεύθυνοι του ΑΝΤ1, πρέπει να ζούν σε ένα παράλληλο, μιντιακό σύμπαν. Σε ένα σύμπαν ή αν θέλετε σε έναν πλανήτη περίεργο, αλλόκοτο, όπου άνθρωποι και τηλεοράσεις έχουν γίνει ένα, τηλεοπτικά κανάλια και ανθρώπινα βρέφη δε διαφέρουν σε τίποτα. Κατεβάζοντας τους ανθρώπους στο επίπεδό του, εξομοιώνοντας τον εικοσάρη, ένα μοναδικό, ξεχωριστό ανθρώπινο ον με ένα κανάλι, προϊόν κάποιου επιχειρηματία που έψαχνε τι να κάνει με τα λεφτά του, ο ΑΝΤ1 νομίζω προσπαθεί να σπάσει όλα τα ρεκόρ παραλογισμού. Πάντα, βεβαίως, στα πλαίσια του ‘πετυχημένου’ μάρκετινγκ. Ακόμα και αν το ‘πετυχημένο’ αυτό μάρκετινγκ καταντά ανθρωποφάγο, υποχρεώνοντας νέους και νέες να κατασπαραχθούν από το Μινώταυρο που λέγεται τηλεοπτικό θέαμα. Όταν ο άνθρωπος υποβιβάζεται σε ζωντανό ντεκόρ για τα ‘γενέθλια’ ενός καναλιού, όταν το κανάλι αναβαθμίζεται σε ‘αδελφάκι’ νέων αγοριών και κοριτσιών, τότε μάλλον κάποιοι έχουν απλώς χάσει την επαφή με την ανθρώπινη πλευρά τους. Στα μάτια τους άνθρωποι και τηλεόραση έχουν τα ίδια δικαιώματα, την ίδια υπόσταση, γι’ αυτό και γιορτάζουν μαζί τα γενέθλιά τους, σε μια συμβολική γιορτή άλωσης της ανθρώπινης αξιοπρέπειας από την παντοδύναμη τηλεόραση. Χρόνια τους πολλά, λοιπόν. Και συγχαρητήρια στο σταθμό για τη θριαμβευτική του μετάλλαξη σε άνθρωπο.
Περίπου ένα μήνα πριν, στις 18.12.2009, στο blog “Για την απλή και ήσυχη ζωή συν πάσι τοις αγίοις” του Misha, διαβάσαμε αυτό:
ΕΙΣΑΓΩΓΑΙ - ΕΞΑΓΩΓΑΙ ΠΕΠΙΕΣΜΕΝΟΥ ΑΕΡΟΣ Α.Ε
Του Φαήλου Μ. Κρανιδιώτη, Δικηγόρου
Πολύ ανάλυση. Ο τάδε οίκος, η πιστοληπτική ικανότητα κλπ. Κι ενώ το κορίτσι ήταν στην Κ.Ο. κι άκουγε τον Αντώνη, κοιτώντας σαν κουταβάκι χαμένο στην Εθνική, ο μπαμπάς το 'σκασε και βγήκε στις χρυσές εφεδρείες της καθεστωτικής δημοσιογραφίας, που γίνεται με το φρύδι ψηλά και είπε ότι μόνο επί των ημερών του ήμασταν σένιοι και ευημερούσαμε. Σωστό, άλλωστε τότε πάχυναν κι ο Πάγκαλος με τον Βενιζέλο. Με χρυσά κουτάλια τρώγαμε, οι αχάριστοι.
Λοιπόν αδέλφια, δεν γνωρίζω πολλά, δεν είμαι καν σκιώδης σύμβουλος σκιώδους υφυπουργού αλλά συγχωρέστε μου μερικές αδαείς παρατηρήσεις κι απορίες. Τι παράγουμε πια σ' αυτή τη χώρα; Απ' ότι βλέπω γύρω μου όταν ταξιδεύω στην Πατρίδα, είναι γεμάτη από τα κουφάρια της αποβιομηχάνισης. Τώρα, είπε ο Αλέκος Παπαδόπουλος προχθές, ολοκληρώνεται και η αποβιοτεχνοποίηση. Πόσα σουβλάκια, πίτσες και καφέδες να πουλήσουμε πια ο ένας στον άλλο; Καλό το χρηματοπιστωτικό πηγαινέλα αλλά αυτά τα νούμερα στους φωτεινούς πίνακες πόσο πάνε το κιλό, πόσες θερμίδες έχει η μερίδα και πόσες πήχες θες για να κάνεις τις άϋλες αξίες παλτό στον κοινωνικό χειμώνα που έρχεται;
Θυμάστε έναν μαρτυριάρη τύπο που ήταν Πρωθυπουργός, που ξεκίνησε με τις γκρίζες ζώνες των Ιμίων, έστειλε τους S-300 να σαπίσουν στην Κρήτη (σφηνάκια S-300 λένε στην Κύπρο: τα παραγγέλνεις, τα πληρώνεις και τα πάνε στο διπλανό τραπέζι), έδειξε με το δαχτυλάκι τον κακό, σταλινικό Οτσαλάν, που δεν είναι ούτε το μικρό δαχτυλάκι του Κύρκου, κι ύστερα καμιά χιλιάδα τζιμάνια μαζέψανε επί των ημερών του όλο το χαρτί, τα εφάπαξ, δανεικά, προικώα, όλα, μέχρι φόδρα, μέσω της ανόδου του Χρηματιστηρίου «δείγματος υγείας της οικονομίας» , όπως προμοτάρανε στο Λαό ο μαρτυριάρης και ο Υπουργός του με τις ιταλικές κάλτσες κι ύστερα κλαίγανε οι παντρεμένες, κλαίγανε οι χήρες και τα ορφανά;
Θυμάστε τότε όλους εκείνους τους τύπους με τις πουράκλες που περιφέρονταν στο Κολωνάκι κι επαγγέλονταν εισαγωγαί - εξαγωγαί πεπιεσμένου αέρος, όλη εκείνη τη «σοσιαλιστική» αγέλη από ύαινες που ΕΚΛΕΨΕ από τον λαό περισσότερα από όσα έκλεψαν οι Γερμανοί όταν κατέλαβαν με πόλεμο την χώρα;Ποτέ στην Ιστορία μας δεν υπήρξε τέτοια μετακίνηση πλούτου. Ποτέ πριν τόσο λίγοι δεν πήραν τόσα πολλά από τόσους πολλούς και τόσο γρήγορα. Εθνικό ριφιφί. Από τον «σοσιαλισμό» τρυπήσανε τον τοίχο μεσοτοιχία με την «ανάπτυξη» κι αποκεί ρίξανε τους τσιμεντόλιθους του αυθαίρετου και μπήκανε στο σπίτι του ΚΑΘΕΝΟΣ, του πήρανε το ΧΡΗΜΑ και τους αφήσανε χαρτάκια της Γενικής Αποθηκών ή όπως διάολο την λέγανε. Ποτέ πριν δεν πουλήθηκαν τόσες πόρσε και μερσεντές, ποτέ πριν δεν έγιναν τέτοιοι λογαριασμοί στα σκυλάδικα. Κι ύστερα ο ανθρωπάκος πήρε το μπεμπέ παλτουδάκι του κι εξαφανίστηκε. Η μαύρη τρύπα της πολιτικής ιστορίας, σαν να μην υπήρξε ποτέ, θα τον σπρώχνουν ακόμη και στις ουρές στο σινεμά. Είχε διατελέσει και Υπουργός Γεωργίας όταν το «συνεταιριστικό» «κίνημα» έπιασε πάτο κι οι αγρότες γίνανε πλέον «πρεζάκια» των επιδοτήσεων και μονοκαλλιεργητές της μαύρης μοίρας τους. Εκεί άρχισε ο κοινωνικός ιστός να παθαίνει σηψαιμία.
Για να μην το πηγαίνουμε γύρω - γύρω λοιπόν, ποιος φταίει για την συρρίκνωση της παραγωγικής βάσης της χώρας; Τα χρήματα που έμπαιναν από τις Βρυξέλλες από το 1981 ως τώρα για υποδομές, για αναδιάρθρωση της γεωργίας, της οικονομίας εν γένει, που πήγαν, πώς σπαταλήθηκαν, ποιος τα πήρε; Πώς σήμερα και μετά από τόσα προγράμματα κι επιδοτήσεις παράγουμε λιγότερο πλούτο απ' ότι πριν; Κι όταν λέω πλούτο εννοώ απτό προϊόν, μεταποίηση, προστιθέμενη αξία, πλούτο πολυποίκιλο και χειροπιαστό που να δίνει κάποια αυτοτέλεια, κάποια αυτάρκεια στην Πατρίδα, που να μπορείς να το φας, να το πουλήσεις, να το φορέσεις, να το χρησιμοποιήσεις, να υπάρχει στ' αλήθεια, βρε αδερφέ.
Γιατί λοιπόν σήμερα δεν παράγουμε ούτε την τροφή μας, η βαριά βιομηχανία τα τίναξε κι η μεταποίηση, η βιοτεχνία, ψυχορραγεί; Κι αυτοί που ακολούθησαν, ενοχικοί δεξιοί, συνέχισαν να κατεβαίνουν δυο-δυο τα σκαλιά στου κακού τη σκάλα. Τα πάντα και παντού δεν ήταν στελεχωμένα από την «αριστερή αριστοκρατία» ; Όλη αυτή η βαριά «διανόηση» με τόσα σχέδια για τον μετασχηματισμό της κοινωνίας
Τελικά τι έκανε; Πλιάτσικο. Δημιουργήθηκε μια πολιτική τάξη με συμφέροντα ΑΝΤΙΘΕΤΑ από αυτά του Ελληνικού Λαού και του Έθνους ευρύτερα. Παχιές μύγες πάνω στα σκατά της εξουσίας.
Άντε λοιπόν και χτυπήσαμε την φοροδιαφυγή και την εισφοροδιαφυγή. Άντε και καθηλώσαμε τους μισθούς, φορολογήσαμε τις ανάσες και το πέρδεσθαι επισταμένως και μειώσαμε το έλλειμμα και μας δίνουν δανεικά πιο φτηνά οι τοκογλύφοι και οι ευηπόληπτοι. Πάλι δεν θα παράγουμε τίποτα. Πάλι θα είμαστε μια μεγάλη καφετέρια, όπου μπιζιμπόντιδες με κοχίμπα θα περιφέρονται, συνήθως αριστεράς εκτροφής, και θα αρμέγουν την χτικιάρα την γελάδα μας που τρώει μόνο υπηρεσίες.
Μήπως, λέω, μήπως θα 'πρεπε να κάνουμε ένα βήμα πίσω, να κοιτάξουμε τον τόπο μας με άλλο πιο καθαρό μάτι, να δούμε απλά τα πράγματα; Μήπως πρέπει ν' αρχίσουμε ξανά τον επίπονο δρόμο της επαναβιομηχανοποίησης, την ανάπτυξη υψηλής τεχνολογίας, την συμπαραγωγή, τουλάχιστον, αρκετών οπλικών συστημάτων μας που θα δίνει τεχνογνωσία και στον πολιτικό τομέα, της αυτοτέλειας της γεωργίας μας και της αυτάρκειας στην παραγωγή τουλάχιστον της τροφής μας, μαζί με τις ανανεώσιμες πηγές ενέργειας και όλα αυτά τα πράσινα και ωραία; Να παράγουμε ΚΑΤΙ.
Μήπως να βρούμε τρόπο να διώξουμε κλωτσηδόν από τα Πανεπιστήμια όλο αυτό το ανθελληνικό κηφηναριό και να ξαναμορφώσουμε τους Έλληνες ως Έλληνες και όχι ως κοσμοπολίτικα ανδράποδα του κάθε λιακοτέτοιου και να παράγουμε γνώση και τεχνολογία; Μήπως πρέπει να επανελληνίσουμε όλη την οπτική μας για όλα τα πράγματα; Να φτιάξουμε μια νέα πραγματική αριστοκρατία από τους πραγματικά καλύτερους, χωρίς τα ορφανά των «χορηγών» , χωρίς τα κυνηγιάρικα σκυλιά του τραπεζιού του κάθε «Ρόκκο», χωρίς τους μαλάκες με τα πούρα του Da Capo, χωρίς την Ανώνυμη Εταιρεία Ηρώων Πολυτεχνείου και τους υστερικούς πάτρωνες των κάθε λογής μειονοτήτων.
Λέω απλά, να επενδύσουμε στον μεγαλύτερο πλούτο της Πατρίδας, στους ανθρώπους της, στους Έλληνες. Ίσως τότε, με ένα Εθνικό Σχέδιο διεύρυνσης της παραγωγικής βάσης και στοιχειώδους αυτάρκειας, ελληνικής ταυτότητας και ιδεολογίας, να μην νικήσουμε μόνο τη φτώχεια και να μην ανεβάσουμε μόνο την αξία των ομολόγων μας. Μπορεί τότε να αποκτήσουμε λίγη ανεξαρτησία και πολύ αξιοπρέπεια και να μην φαγωθούμε στα πεδία του κοινωνικού πολέμου που έρχεται.
