Παρασκευή 30 Σεπτεμβρίου 2011

«Διαύγεια: Η τυφλότητα του να βλέπεις ξεκάθαρα» [Από το blog “ANemos”]


Πριν από ένα μήνα, στις 30.8.2011, στο blogANemos διαβάσαμε αυτό:


Διαύγεια: Η τυφλότητα του να βλέπεις ξεκάθαρα

"We see in order to move; we move in order to see."

— William Gibson

Και είχαμε μείνει εκεί που κοιτάζεις τον Φόβο –κάθε φόβο ξεχωριστά και όλους μαζί- στα μάτια. Κι εκείνος εξαφανίζεται. Οχι ως άγνοια του κινδύνου αλλά ως πλήρη επίγνωση. Ούτε ως παθητική αποδοχή του θανάτου αλλά ως ένα ενδιαφέρον ταξίδι προς την τελική αναμέτρηση μαζί του. Το κρυφτούλι με τις σκιές και τις αυταπάτες τελειώνει. Είναι η στιγμή που ο Φόβος δίνει τη θέση του στον δεύτερο, εχθρό. Πρόκειται για τον φυσικό διάδοχο του χρόνου και ως τέτοιος είναι ολόλαμπρος αλλά και διπλά επικίνδυνος: τη Διαύγεια!

Ετσι, απαλλαγμένος από τους φόβους του, ο πολεμιστής της γνώσης, αντιλαμβάνεται τα πάντα γύρω και εντός του ξεκάθαρα και με πλήρη συνείδηση. Ή έτσι τουλάχιστον νομίζει. Το συναίσθημα είναι απολαυστικό. Ο κόσμος αποκτά λεπτές αποχρώσεις, τα όρια γίνονται ξεκάθαρα, κάθε τι που συμβαίνει έχει μια φανερή πλέον αλληλουχία, οι προκαταλήψεις υποχωρούν, ο ορίζοντας διευρύνεται στη νιοστή και σε κάθε σταυροδρόμι διακρίνονται χιλιάδες επιλογές.
Πράγματα, μέχρι χθες, ακατάλυπτα τώρα γίνονται προσβάσιμα και κατανοητά. Λες και μέχρι πριν λίγο να ζούσες μέσα σε μια βιβλιοθήκη με χιλιάδες βιβλία και να μην ήξερες ανάγνωση. Και τώρα να μπορείς να διαβάσεις τίτλους, ονόματα, περιεχόμενα, κείμενα, βιβλίο-βιβλίο, σελίδα-σελίδα.

Αλλοι θα παρομοίαζαν την κατάκτηση της διαύγειας με τη στιγμή που μαθαίνεις ποδήλατο, μαθαίνεις δηλαδή να ισορροπείς σε δύο ρόδες πολλαπλασιάζοντας τις δυνατότητες μετακίνησης στο χώρο ή κολύμπι όταν ο φόβος του πνιγμού έχει δώσει τη θέση του στη μαγεία της αιώρησης και του «πετάγματος» στο υγρό σύμπαν.

Οσο δύσκολο είναι για έναν άνθρωπο να καταφέρει να αποκτήσει τη διαύγεια, έχοντας απαλλαγεί από τους φόβους του, άλλο τόσο δύσκολο είναι να μην γοητευτεί από αυτήν μέχρι ...θανάτου. Γιατί το να μπορείς να διαβάσεις όλα τα βιβλία του κόσμου δεν σημαίνει ότι θα τα διαβάσεις. Το να ξέρεις ποδήλατο δεν σημαίνει ότι θα γυρίσεις ολόκληρο τον κόσμο με αυτό, ούτε και το να μάθεις κολύμπι ότι θα περάσεις τον Ατλαντικό. Το πιθανότερο είναι να πετρώσεις, γοητευμένος, μέσα στον ξερολισμό σου με το μυαλό καθαρό αλλά το σώμα και το βλέμμα σου ακίνητο στο ορίζοντα. Δηλαδή να τυφλωθείς...

Τώρα δεν είναι ο φόβος που σου εμποδίζει την όραση, είναι η διαύγεια που σε κάνει να μη βλέπεις τίποτα, να μην αμφισβητείς τις αντιληπτικές σου δυνατότητες. Να μην αμφισβητείς τον ίδιο σου τον εαυτό. Περιφρονώντας όλους εκείνους που δεν έχουν τη δυνατότητα να βλέπουν ξεκάθαρα περιφρονείς την ίδια την πραγματικότητα νομίζοντας ότι έχεις αγγίξει την κορυφή της ανθρώπινης δυνατότητας ενώ στην ουσία έχεις μόλις αρχίσει να μπουσουλάς στο ίσωμα.

Κι εδώ ο δρόμος τελειώνει πριν καν αρχίσει. Η τυφλότητα της διαύγειας σταματάει την πορεία προς τη γνώση μια για πάντα. Κι ο μόνος τρόπος να την αντιμετωπίσεις είναι αυτός με τον οποίο νίκησες τον Φόβο: κοιτάζοντάς την κατάματα και περιγελώντας την σαν να είναι ψευδαίσθηση ή, πιο σωστά, ένα εφόδιο για να προχωρήσεις. Από μόνη της δεν έχει μεγαλύτερη αξία από ένα ζευγάρι κυάλια ή ένα τηλεσκόπιο στα χέρια κάποιου που δεν γνωρίζει αστρονομία.
Φτάνοντας στο σημείο του να πεις πως όσο πιο ξεκάθαρα και πιο μακριά βλέπεις τόσο μεγαλύτερη γίνεται η άγνοιά σου και άρα η ανάγκη να αποκτήσεις περισσότερες γνώσεις, έχεις πλέον ξεπράσει και τον δεύτερο Εχθρό σου. Και τότε πραγματικά δεν υπάρχει τίποτα που να μπορεί να σε εμποδίσει ή να σε βλάψει. Διότι έχεις πλέον αποκτήσει τη Δύναμη. Δηλαδή τον τρίτο και χειρότερο Εχθρό σου. Εναν Εχθρό σχεδόν ακαταμάχητο.

Ομως γι’ αυτόν, θα μιλήσουμε και πάλι στο επόμενο τεύχος!

ΠΗΓΗ:

http://naftilos.blogspot.com/2011/08/blog-post_30.html


Πέμπτη 29 Σεπτεμβρίου 2011

«Από την Καμπότζη στην Καλλιθέα» [Από το blog “Αφημένες κάποιες σκέψεις


Πριν από δύο εβδομάδες, στις 15.9.2011, στο blog “Αφημένες κάποιες σκέψεις” διαβάσαμε αυτό:


Από την Καμπότζη στην Καλλιθέα

Στα μέσα της δεκαετία του ’80 το διαβόητο καθεστώς του Πολ Ποτ συνήθιζε να διώκει τους ανθρώπους που φορούσαν γυαλιά, ως ενδεικτικό εξωτερικό χαρακτηριστικό μορφωμένου και άρα επικίνδυνου για το πολίτευμα ανθρώπου.

Κι όμως, 35 χρόνια αργότερα, στην καρδιά της Αθήνας, στη Καλλιθέα, νωρίς το πρωί, ένας εργαζόμενος θα δεχθεί επίθεση από 5 άτομα επειδή φοράει γυαλιά και είναι μαύρος. Πράγματι, η διαφορά μεταξύ Καμπότζης του 1975 και Καλλιθέας του 2011 είναι ότι στη δεύτερη περίπτωση δεν είναι γενικώς κατά όσων φορούν μυωπικά γυαλιά αλλά όσων είναι μαύροι μύωπες. Βέβαια, καλό είναι να μην εφησυχαζόμαστε διότι η Ιστορία διδάσκει πως δεν αργεί να έρθει και η δική μας ώρα…

Τα γεγονότα έχουν λίγο πολύ ως εξής:

Ο Άνταμ Ζιάντ από το Σουδάν, γενικός γραμματέας της κοινότητα προσφύγων από το Νταρφούρ, κάτοχος κάρτας αιτούντα άσυλο, γνωστός για τις θετικές δράσεις του στο κέντρο της Αθήνας, τη συνεργασία του με κάθε σύλλογο, ένωση, θεσμικό φορέα, ΜΜΕ με σκοπό την ανάδειξη των προβλημάτων των προσφύγων στην Ελλάδα αλλά και στις ιδιαίτερες πατρίδες τους και την αρωγή των Αρχών στην συνεργασία τους με περιθωριοποιημένες κοινότητες, την ενημέρωση και υποστήριξη των ίδιων των προσφύγων ώστε να μην καταφεύγουν στην παραβατικότητα και στη διακίνηση ή χρήση ναρκωτικών και άλλα πολλά.

Ο Άνταμ Ζιάντ, στις 9 το πρωί της Δευτέρας, καθοδόν για την δουλειά του σε εταιρεία κινητής τηλεφωνίας δέχθηκε επίθεση από πέντε αγνώστου ταυτότητας πρόσωπα, φαινομενικά έλληνες- ο ένας εκ των οποίων ήταν γυναίκα. Αφού τον πλησίασαν, του άρπαξαν τα γυαλιά μυωπίας από το πρόσωπο ενώ του απηύθυναν εύλογα ερωτήματα τύπου «τι τα θες τα γυαλιά ρε αράπη» κτλ. Λογικότατο! Τι να θέλει τα γυαλιά ένας αράπης;

Όταν ο Άνταμ προσπάθησε να πάρει πίσω τα γυαλιά του άρχισαν να τον χτυπούν, κι όταν κουράστηκαν από την πρωινή γυμναστική αποχώρησαν. Ο Άνταμ ζήτησε τη βοήθεια των εποχούμενων αστυνομικών. Το παρέπεμψαν στο αστυνομικό τμήμα της περιοχής και το αστυνομικό τμήμα της περιοχής στη ΓΑΔΑ και πάει λέγοντας.Και φυσικά θα είναι άλλη μια υπόθεση που θα ξεχαστεί, αν το επιτρέψουμε.

Προφανώς σε περιόδους οικονομικής κρίσης, ουδείς ενδιαφέρεται για τους αδύναμους κρίκους, πόσο μάλλον για τους αλλοδαπούς «κρίκους», καθώς εκτιμούμε ότι είμαστε όλοι εν δυνάμει αδύναμοι κρίκοι. Και πράγματι είμαστε. Για αυτό και είναι υψίστης σημασίας να σταματήσει τώρα αυτός ο κύκλος βίας. Γιατί η Ιστορία διδάσκει πως η ρατσιστική βία δεν είναι επιλεκτική, αλλά καθολική και αργά ή γρήγορα θα γίνουμε όλοι θύματα αυτών που επικαλούνται όποια αρτιότητα και ανωτερότητα εθνική, φυλετική, έμφυλη, επαγγελματική, κοινωνική, κοκ., και κραδαίνοντας μια σημαία, όποια σημαία, επιβάλλουν δια της βίας το νόμου του ισχυρού, πάντα για να κρύψουν τις δικές τους αδυναμίες.

Και δυστυχώς το περιστατικό αυτό στην Καλλιθέα δεν είναι ούτε μεμονωμένο ούτε τυχαίο.


[Δημοσιευεται στο Protagon]


ΠΗΓΗ:

http://afroditealsalech.blogspot.com/2011/09/blog-post_15.html


Τετάρτη 28 Σεπτεμβρίου 2011

«Ματωμένα χέρια» [Από το blog “Radicalistic”]


Πριν από τρεις εβδομάδες, στις 7.9.2011, στο blogRadicalistic της/του Raslowbap, διαβάσαμε αυτό:


Ματωμένα χέρια

Τα ποιήματα γράφονται από ταξιδευτές

σαν βρουν απάγκιο τα όσα κουβαλάνε.

Τα ποιήματα γράφονται από τα απαράλλακτα

βάθια του καθένα που πιάνει πένα και χαρτί

και από τα σκορπισμένα στο πουθενά

και στο πάντα, σμπαράλια καρδιών.

Φορές όμως γράφονται από χέρια ματωμένα

και αυτά μάλλον είναι τα πιο αληθινά.


ΠΗΓΗ:

http://raslowbap.blogspot.com/2011/09/blog-post_07.html


Τρίτη 27 Σεπτεμβρίου 2011

«Μια κρίση όχι σαν όλες τις άλλες» [Από το blog “Memoryland”]


Πριν από δέκα ημέρες, στις 17.9.2011, στο blogMemoryland του Γεράσιμου, διαβάσαμε αυτό:


Μια κρίση όχι σαν όλες τις άλλες

Όλοι τα τελευταία δυο χρόνια στην Ελλάδα μιλάνε για την περίφημη κρίση χρεοκοπίας που μας βρήκε. Δεν γλυτώνεις από την χρεοκοπολογία, όπου και να κρυφτείς. Αργά ή γρήγορα, θα ακούσεις τα ίδια και τα ίδια: πώς μας έφτασαν οι πολιτικοί μας σε αυτά τα χάλια, πώς ‘έφαγαν’ κάποιοι άλλοι, πώς οι Γερμανοί δεν μας χωνεύουν και πόσα άλλα. Όμως αυτής της φοβερής κρίσης είχε νομίζω προηγηθεί μια άλλη, πολύ φοβερότερη. Κρίση χρεοκοπίας κι αυτή, αλλά άλλου είδους, για την οποία δεν φταίνε ούτε οι πολιτικοί, ούτε αυτοί οι άλλοι που ‘έφαγαν’, ούτε βεβαίως οι Γερμανοί. Για τι είδους κρίση μιλάω; Τρία παραδείγματα ακολουθούν:

Παράδειγμα πρώτο: σε έναν δρόμο λίγο πιο πέρα από εκεί που μένω έχει ένα πρατήριο βενζίνης. Δίπλα ακριβώς μια τράπεζα. Το πρατήριο, παρά τον περιορισμένο χώρο που διαθέτει, θέλει να ’ναι και πλυντήριο. Επειδή τα αυτοκίνητα που αναλαμβάνει το πλύσιμό τους δεν χωράνε στους μικρούς του χώρους, τα παρκάρει ολόκληρα πάνω στο πεζοδρόμιο, μπροστά ακριβώς από το ΑΤΜ της τράπεζας. Με αποτέλεσμα, κάθε φορά που πας να πάρεις χρήματα από το ΑΤΜ, να πρέπει να κάνεις σλάλομ ανάμεσα στα καλογυαλισμένα, παρκαρισμένα αυτοκίνητα. Φυσικά, κανείς δεν διαμαρτύρεται όσες φορές έχω βρεθεί εκεί: όλοι θεωρούν απόλυτα φυσιολογικό να καταχράται έτσι έναν δημόσιο χώρο ένα πρατήριο βενζίνης για να βγάλει περισσότερα κέρδη απ’ αυτά που οι χώροι του επιτρέπουν. Στην Ελλάδα άλλωστε ζούμε.

Παράδειγμα δεύτερο: στη γειτονιά μου έχει ένα πάρκο, που επειδή γύρω απ’ αυτό ζουν πολλές οικογένειες με μικρά παιδάκια, μάζευε, μέχρι πριν λίγο καιρό, μαμάδες, μπαμπάδες και παιδιά, έχοντας γίνει ένας άτυπος χώρος συνάντησης γονιών και παιδιών. Υπήρχαν και δυο ταμπέλες που απαγόρευαν τα σκυλιά εντός του, τις οποίες είχε τοποθετήσει ο Δήμος. Δεν πέρασε πολύς καιρός όμως από την τοποθέτησή τους και οι ταμπέλες μυστηριωδώς εξαφανίστηκαν, καθώς στην περιοχή, εκτός από παιδιά, διαβιούν και οικόσιτα σκυλιά. Τα οποία φαίνεται ότι, για κάποιους, έχουν προτεραιότητα έναντι των παιδιών. Από τότε το πάρκο έχει γίνει τόπος βόλτας σκυλιών κάθε ράτσας, γεμίζοντας ακαθαρσίες (μια και οι ιδιοκτήτες των σκύλων μπορεί μεν να ξεριζώνουν ταμπέλες, αλλά τα περιττώματα των αγαπημένων τους κατοικίδιων δεν τα πειράζουν). Ούτε και σε αυτή την περίπτωση αντέδρασε κανείς από τους πολλούς γονείς της περιοχής. Απλώς σταμάτησαν να πηγαίνουν στο πάρκο. Στην Ελλάδα άλλωστε ζούμε.

Παράδειγμα τρίτο: ο δρόμος ακριβώς μπροστά από εκεί που μένω είναι πεζόδρομος. Στην είσοδό του υπάρχουν δυο απαγορευτικά μαζί με το σχετικό σήμα που υποδεικνύει ότι κάποιος εισέρχεται σε πεζόδρομο. Παρ’ όλα αυτά, καθημερινά τον διασχίζουν αμέτρητα αυτοκίνητα: κυρίες με κινητά στα χέρια, μπαρμπάδες ή διάφοροι τύποι με τα χέρια κρεμασμένα στην πόρτα, φοιτήτριες ή φοιτητές επίσης με κινητά στα χέρια, μηχανάκια, μέχρι και φορτηγά. Και όλα αυτά παρότι δεν οδηγεί πουθενά, σε βγάζει σε έναν δρόμο στον οποίο μπορείς να βγεις κατευθείαν και πολύ πιο εύκολα, χωρίς να παρανομήσεις. Ας προστεθεί ότι στον πεζόδρομο παίζουν πολλές φορές παιδιά. Αλλά ούτε και σε αυτή την περίπτωση αντιδρά κανείς, παρά τους κινδύνους που τα παιδιά διατρέχουν. Μάλιστα, γονείς που καμιά φορά οι διερχόμενοι τους ρωτάνε πώς να πάνε κάπου, αντί να τους υπενθυμίσουν ότι έχουν μπει σε πεζόδρομο, σπεύδουν να τους… δώσουν χρήσιμες οδηγίες προς ναυτιλομένους. Στην Ελλάδα άλλωστε ζούμε.

Aυτή η κρίση δεν είναι των πολιτικών, των διεθνών κερδοσκόπων, των Ευρωπαίων που θέλουν να μας χρεοκοπήσουν. Είναι η δική μας κρίση, απ' την οποία πρέπει μόνοι μας να βρούμε διέξοδο, χωρίς τη βοήθεια της ΕΕ και του ΔΝΤ. Αλλιώς κινδυνεύουμε με πλήρη και ανεπανόρθωτη χρεοκοπία.

ΠΗΓΗ:

http://gerasimos-memoryland.blogspot.com/2011/09/blog-post_715.html


Δευτέρα 26 Σεπτεμβρίου 2011

«Κοινωνία πολιτών ή κοινωνία πελατών;» [Από το blog “Memoryland”]


Πριν από μία εβδομάδα, στις 19.9.2011, στο blogMemoryland του Γεράσιμου, διαβάσαμε αυτό:


Κοινωνία πολιτών ή κοινωνία πελατών;

Η παρούσα φάση στην οποία βρέθηκε η Ελλάδα απαιτεί όσο ποτέ στο παρελθόν να γίνουν ρωμαλέες μεταρρυθμίσεις στην λειτουργία του κράτους, της οικονομίας, της αγοράς εργασίας, των πολιτικών κομμάτων. Αλλαγές και μεταρρυθμίσεις που θα βοηθήσουν τη χώρα να ξεπεράσει αγκυλώσεις που την κρατάνε ανεξέλικτη. Αυτές οι αλλαγές και μεταρρυθμίσεις δεν μπορούν να επιβληθούν από το ΔΝΤ, την ΕΕ ή άλλους συγκυριακούς τοποτηρητές. Ούτε και να προωθηθούν τυφλά από κυβερνήσεις. Απαιτούν στοχευμένη, συγκροτημένη δράση 'εκ των έσω', από τους ίδιους τους πολίτες της χώρας, οργανωμένους σε εθελοντικές οργανώσεις, ΜΚΟ ή άλλες μορφές συλλογικής σκέψης και δράσης. Δυστυχώς όμως στην Ελλάδα ποτέ δεν συγκροτήθηκε μια αξιοπρεπής κοινωνία πολιτών: μια κοινωνία δηλαδή απαρτιζόμενη από συνειδητοποιημένους πολίτες, που να μπορούν να σταθούν απέναντι τόσο στο κράτος όσο και στην αγορά, θέτοντας τις δικές τους προτεραιότητες, προβάλλοντας τις δικές τους ανάγκες, ως πολίτες. Αντ' αυτής, οι ψηφοφόροι των δυο κυρίως μεγάλων κομμάτων - και όχι μόνο - συγκρότησαν, μεταπολιτευτικά, μια κοινωνία πελατών: πελατών των δυο κομμάτων εξουσίας για 'διευκολύνσεις' ή 'εξυπηρετήσεις', πελατών του ίδιου του κράτους για επιδοτήσεις, επιδόματα, χρηματοδοτήσεις, πελατών της αγοράς μαζικών καταναλωτικών αγαθών για να επιδοθούν, ελλείψει άλλων ενδιαφερόντων και προτεραιοτήτων, σε εμμονική επιδεικτική κατανάλωση. Αυτό το πελατειακό τρίπτυχο σφράγισε, πολιτικά, κοινωνικά, πολιτιστικά, την μεταπολίτευση, καταδικάζοντας τους πολίτες της χώρας να διαβιούν σε μια χαρακτηριστικά αβαθή, ασυνάρτητη κοινωνική πραγματικότητα, έρμαιο των συγκυριών - και των συντεχνιών. Μια τέτοια κοινωνία όχι πολιτών αλλά πελατών, που αδυνατεί να διαμορφώσει ρεύματα, τάσεις, αιτήματα μεταρρυθμίσεων, ώστε να υποχρεώσει πολιτικούς και κόμματα να κινηθούν μαζί της προς άλλες κατευθύνσεις από αυτές που το κράτος και η αγορά επιβάλλουν, μοιραία βουλιάζει. Ή εκφυλίζεται σε ένα συνοθύλευμα μικροσυμφερόντων, που αναπόφευκτα αναδύονται, αναλαμβάνοντας πρωταγωνιστικό ρόλο σε 'αγώνες' μεμονωμένους, ιδιοτελείς, εν τέλει αντικοινωνικούς. Μπορεί αυτή η κοινωνία, που ποτέ δεν έγινε πολιτών, αλλά προτίμησε την εύκολη λύση των πελατειακών σχέσεων, να διασωθεί από το οικειοθελές ναυάγιο στο οποίο οδηγήθηκε από τις ίδιες της τις επιλογές;


ΠΗΓΗ:

http://gerasimos-memoryland.blogspot.com/2011/09/blog-post_19.html


Κυριακή 25 Σεπτεμβρίου 2011

«Απόφαση» [Από το blog “Η ζωή είναι ωραία”]


Πριν από τέσσερις εβδομάδες, στις 28.8.2011, στο blog “Η ζωή είναι ωραία” της Σοφίας Κου, διαβάσαμε αυτό:


Απόφαση

Αποφάσισα να μην ξαναπετάξω στον κάδο ανακύκλωσης εφημερίδες, περιοδικά, σημειώσεις, χειρόγραφα ξεχασμένα ή φρεσκογραμμένα...

Γιατί έχω την εντύπωση πως τη νύχτα οι λέξεις ανακυκλώνονται. Πλέκονται σε νέες ιστορίες και κάνουν πλιάτσικο μες στον ύπνο μου, ανακατεύουν τα όνειρά μου, με ξυπνάνε και απαιτούν να καθήσω μπροστά στον υπολογιστή μου και σαν τον ...λογιστή τους να καταγράψω κέρδη και απώλειες!

...............................

Δε θα ξαναπετάξω πια στον κάδο κανένα έντυπο...

Έβγαλα τα έπιπλα από ένα μεγάλο δωμάτιο και θα τα στοιβάζω όλα εκεί: Χρονογραφήματα, άχρονα γραφήματα, αφηρημένες έννοιες, συγκεκριμένες, λέξεις μες στο κέντρο, στα περιθώρια, -αποφόρια της μιας στιγμής, διαμαντικά μια άλλης...

Χάρισμά τους όποια μέθεξη πρωτόπλαστη, αλλοπρόσαλλη ή συμβατική, κρυμμένη μέσα σε προτάσεις, παραγράφους, -μην ανησυχείς, τίποτα δεν παραγράφεται όσοι αιώνες κι αν περάσουν-

Μέσα σε κεφάλαια, σελίδες, τόμους ολόκληρους...


Ο, τι αυτές αποφασίσουν!

Δεν είναι δα κι εύκολο να τα βάλεις με τις λέξεις!


ΠΗΓΗ:

http://anatash.pblogs.gr/2011/08/apofash.html


Σάββατο 24 Σεπτεμβρίου 2011

«Η εθνική μας οντισιόν» [Από το blog “Αφημένες κάποιες σκέψεις ”]


Πριν από τέσσερις ημέρες, στις 20.9.2011, στο blog “Αφημένες κάποιες σκέψεις” διαβάσαμε αυτό:


Η εθνική μας οντισιόν

Στις αρχαίες τραγωδίες του Αισχύλου και του Σοφοκλή, ο ήρωας έχοντας διαπράξει την ύβρι, το ανώτατο αμάρτημα, θα λυτρωθεί μόνο αντιμετωπίζοντας την αποκάλυψη της αλήθειας, κι αυτή ακριβώς η διαδικασία συνιστά την κάθαρση. Κλασσικό παράδειγμα είναι ο Οιδίπους Τύραννος: ο Οιδίποδας αφού δεν σεβάστηκε το λόγο του Τειρεσία όταν ο τελευταίος του αποκάλυψε ότι ο ίδιος είναι ο φονιάς που αναζητεί και κατηγόρησε τον μάντη ότι τα λέει αυτά επειδή εποφθαλμιά το βασίλειο του (η ύβρις), η λύτρωση του αλλά και του γένους του έρχεται με την αποκάλυψη της αλήθειας (η κάθαρση).

Κατόπιν ήρθε ο Ευριπίδης, εισάγοντας έναν πρώιμο μοντερνισμό. Το βασικό πλέον χαρακτηριστικό των αρχαίων τραγωδιών είναι ο «από μηχανής θεός». Όταν η εξέλιξη της πλοκής φτάνει σε αδιέξοδο και οι ήρωες δεν έχουν παρά να αντιμετωπίσουν τη ζοφερή πραγματικότητα, άξαφνα, εκείνο το τελευταίο λεπτό πριν από την τιμωρία, εμφανίζεται ο από μηχανής θεός και δίνει την ακοπίαστη λύση. Κλασσικό παραδείγματα η Ηλέκτρα του Ευριπίδη: αφού ο Ορέστης δολοφονήσει την μάνα του, την Κλυταιμνήστρα, εμφανίζονται ως από μηχανής θεοί οι Διόσκουροι και τον προστάζουν να πάει στην Αθήνα για να τον προστατεύσει η θεά Αθηνά από τις τύψεις (Ερινύες) μια και για το φονικό δεν ευθύνεται ουδείς άλλος από την κακή προσταγή που έδωσε ο Απόλλωνας στον Ορέστη. Τέλος καλό όλα καλά.

Ο σύγχρονος Έλληνας ενσωμάτωσε πλήρως την ευριπίδεια τραγωδία. Και πως αλλιώς; Αφού για άλλη μια φορά είμαστε σε ελεύθερη πτώση και με κραταιά πεποίθηση αναμένουμε τον από μηχανής θεό. Το 2009 για το ρόλο αυτό επιλέχθηκε ο Γιώργος Παπανδρέου («λεφτά υπάρχουν») – λες και δεν γνωρίζαμε όλοι μηδενός εξαιρουμένου ότι τα περίφημα λεφτά δεν θα μπορούσαν να υπάρχουν. Σήμερα κατά πως φαίνεται στην εθνική μας οντισιόν κερδίζει τις εντυπώσεις ο Αντώνης Σαμαράς. Δίχως βέβαια να θεωρούνται υποδεέστερες και οι ερμηνείες των Παπαρήγα και Τσίπρα, αλλά για περιφερειακές παραστάσεις. Για Επίδαυρο μάλλον θα πάμε με Σαμαρά. Εξάλλου και ο ίδιος στην πολύωρη ομιλία του στη ΔΕΘ επικαλέστηκε ουκ ολίγες φορές το θεό: «θα τα καταφέρουμε με τη βοήθεια του θεού» και ποιόν άλλο θα μπορούσε να εννοεί πέραν του από μηχανής; Ενώ η συνέντευξη Τύπου την επομένη δεν φειδόταν ατακών, ελαφρού ρεπερτορίου όπως το περίφημο «Είπαν ότι θα βάλουν πάτο στο βαρέλι, αλλά μας έφυγε ο πάτος!» καθώς και κλασσικών φρούδων υποσχέσεων: «Μετά τις εκλογές, θα πείσω την τρόικα για τις προτάσεις μας και δεν θα χάσω δόση»

Θαρρώ όμως πως ήρθε η ώρα να αλλάξουμε ρεπερτόριο ως Έθνος. Ίσως θα έχει νόημα να στραφούμε προς τον Αισχύλο και να αναζητήσουμε την αλήθεια. Τη δική μας αλήθεια που δεν είναι άλλη από το ότι λεφτά ούτε υπήρχαν ούτε υπάρχουν ούτε θα υπάρξουν αν δεν κάνουμε εμείς οι ίδιοι κάτι για αυτό. Και πως έχουμε ευθύνες για την κατάσταση της χώρας είτε δια πράξεως είτε δια παραλείψεως: γιατί δεν ήμασταν ενεργοί πολίτες, γιατί δεν σεβαστήκαμε τη ψήφο μας, γιατί κάναμε τα στραβά μάτια, γιατί είχαμε υιοθετήσει το δόγμα «δεν βαριέσαι» κ.α Επίσης να δεχθούμε πως οι περίφημες θυσίες ακόμα δεν έχουν γίνει. Ναι, ζούμε σε ένα κλίμα τρομοκρατίας που δηλητηριάζει κάθε μας στιγμή αλλά οι θυσίες ακόμα δεν έλαβαν χώρα, παρά μόνο από τους πιο αδύναμους. Και ας μην κατηγορούμε τις κυβερνήσεις για αυτό. Στις δημοκρατίες οι νόμοι δεν επιβάλλονται. Στις δημοκρατίες οι νόμοι υπακούονται. Όταν ένα μέτρο δεν εφαρμόζεται από την κοινωνία που αλλού θα μπορούσε να οδηγήσει παρά στην επιβολή ενός νέου μέτρου ακόμα πιο άδικου για τις αδύναμες ομάδες κοκ, και εν τω μεταξύ η ελεύθερη πτώση συνεχίζεται. Το κίνημα του «δεν πληρώνω», οι βίαιες απεργιακές κινητοποιήσεις των ταξί αλλά και η παρούσα στάση της ΓΕΝΟΠ ΔΕΗ, είναι ενδεικτικά παραδείγματα.

Είναι ώρα λοιπόν, η έσχατη ώρα, να αποχωριστούμε τα ευριπίδεια happy end διαφορετικά, αν δηλαδή συνεχίσουμε στο ίδιο ρεπερτόριο καλό είναι να γνωρίζουμε ότι ο μεγάλος συγγραφέας εκτός από τις πιο ανώδυνες τραγωδίες έχει γράψει και το ύψιστο δράμα, τις Βάκχες, και αυτό το έργο δεν θα θέλαμε να το ανεβάσουμε:

Στόματα χωρίς σιωπή

Αφροσύνη και ανομία

Όλων σας μοίρα κοινή

Το τέλος δυστυχία

(…)

Ο σοφός δεν είναι σοφός

Και το σύνορο του ανθρώπου γκρεμνός

Ο χρόνος βραχύς

Και αυτός που τα μεγάλα κοιτάζει

Χάνει τα μικρά. Τα εδώ της ζωής

Η αμέλεια των θνητών με τρομάζει

(…)

Εκείνα που ήταν να γίνουν δεν έγιναν ποτέ,

Κι αυτά που γίνονται. Δεν ήταν για να γίνουν.

Σιωπή. Σιωπή*.


(* Αποσπάσματα από τα χορικά των Βακχών του Ευριπίδη σε μετάφραση Γιώργου Χειμωνά)


[Δημοσιευεται στο Protagon]


ΠΗΓΗ:

http://afroditealsalech.blogspot.com/2011/09/blog-post_20.html


Παρασκευή 23 Σεπτεμβρίου 2011

«Πολιτισμός» [Από το blog “Να λέμε ουρανός κι ας μην είναι”]


Πριν από τρεις εβδομάδες, στις 2.9.2011, στο blog “Να λέμε ουρανός κι ας μην είναι” της Ιππολύτης, διαβάσαμε αυτό:


Πολιτισμός

Εάν κάτι διαθέτει αυτή η χώρα, είναι η πολιτιστική της κληρονομιά.Ο πολιτισμός της.

Ερχεται ο Υπουργός Υγείας και Κοινωνικής Αλληλεγγύης (Κοινωνικής Αλληλεγγύης τι ντροπή αλήθεια να διατηρεί αυτός ο Υπουργός αυτόν τον τίτλο μετά το ΔΙΠΛΟ ΧΤΥΠΗΜΑ που δίνει στο χώρος της Ψυχικής Υγείας ) να μας πεί πως είμαστε μία κοινωνία ΑΠΟΛΙΤΙΣΤΗ.

Γιατί, τι άλλο μπορεί να καθορίζει τον πολιτισμό μας πιότερο από τη συμπεριφορά στον έγκλειστο, στον αδύναμο, στον διπλά αδύναμο. Ψυχικά ασθενή ή νοητικά υστερούντα και ταυτόχρονα αδύναμο οικονομικά.

ΕΛΕΟΣ. Πάρτε απόφαση να ανοίξουμε έναν ΚΑΙΑΔΑ. Να τους ρίξουμε όλους μέσα. Να απαγορεύσουμε τη γέννηση ανθρώπων με παρόμοια προβλήματα. ΔΕΝ ΤΟΥΣ ΘΕΛΟΥΜΕ ως κοινωνία.

-Περικόπτονται κατά 45% οι προϋπολογισμοί των δομών που δημιουργήθηκαν για την αποασυλοποίηση των ανθρώπων.

-Συνεισφέρουν κλιμακωτά από 40% οι έγκλειστοι που λαμβάνουν το ΕΠΙΔΟΜΑ ΠΡΟΝΟΙΑΣ ΤΩΝ 320 € έως 80% οι έγκλειστοι συνταξιούχοι (ΠΟΥ ΚΑΠΟΤΕ ΔΟΥΛΕΥΑΝ), στα νοσήλειά τους .

(Ψηφίστηκε στο νόμο για τις μεταμοσχεύσεις, έλεος πιά. Διαβάζουν οι Βουλευτές τι ψηφίζουν;)

Τι να τα κάνουν τα χρήματα οι έγκλειστοι , τόλμησε και είπε ο Γενικός Γραμματέας.

Θα το αφήσουμε κι αυτό ως κοινωνία να περάσει;

ΠΗΓΗ:

http://beoyt.blogspot.com/2011/09/blog-post.html


Πέμπτη 22 Σεπτεμβρίου 2011

«Επέτειος» [Από το blog “Locus Publicus Editorium”]


Πριν από τρεις εβδομάδες, την 1.9.2011, στο blogLocus Publicus Editorium”, διαβάσαμε αυτό:


Επέτειος

Τέλος πια και τούτο το καλοκαίρι, και τώρα επαναφορά στη βάση μας. Οι μάζες επιστρέφουν απο τις διακοπές, τα παιδιά σύντομα αρχίζουν το σχολείο. Μετά απο κάποια καλοκαιρινή ανάπαυλα η βιοπάλη επιστρέφει και πάλι σαν κύριο σκηνικό στις δύσκολες ζωές μας.

Οπου κι αν ζείτε υπάρχει κρίση. Κρίση συνολική. Οικονομική, κοινωνική, πολιτική, ηθική. Αλλά υπάρχει και ελπίδα. Η ζωή θα συνεχιστεί όπως συνεχιζόνταν πάντα, αφήνοντας πίσω της τις απώλειες και τους αποδεκατισμούς της. Πολλές φορές, και για πολλούς αιώνες, η Ιστορία μοιάζει ακίνητη και παγωμένη μέσα στο χρόνο. Αιώνες παιρνούν χωρίς να συμβαίνει τίποτα το σημαντικό, ενας απλός κύκλος επιβίωσης με κύκλους πολλαπλών πολέμων, κρίσεων και καταστροφών, και κάποιες εναλλαγές περιστασιακών κύκλων Ανθρωπισμού που σπάνε την πλήξη αιώνων και γεννούν κάποια δημιουργία, κοινωνικότητα και αληθινές αλλαγές. Αλλά μέσα σε τούτη τη γενιά, αυτή που εμείς ζούμε, η Ιστορία τρέχει απίστευτα, σαν κινηματογραφική ταινία.

Ολόκληρος ο κόσμος πλέον, σε όλα τα πλάτη της γής, μοιάζει πιά να ζητά και να διεκδικεί τα ίδια πράγματα, κάποια δυνατότητα ύπαρξης και στοιχειώδους αξιοπρέπειας. Παντού σε όλον τον κόσμο πιά, και για πρώτη φορά στην ανθρώπινη Ιστορία, ξέρει και βλέπει ο καθένας το ζωή του διπλανού του, τη μοίρα του και τις καταστροφές του. Για πρώτη φορά στην ανθρώπινη Ιστορία, ο μέσος άνθρωπος μπορεί να έχει μια συνολική εικόνα για την κατάσταση στον κόσμο. Το πως ερμηνεύουμε αυτή την κατάσταση θα είναι πάντα μια διαδικασία υποκειμενική, ιδεολογική και φιλοσοφική. Το γεγονός πάντως είναι πως όλος ο κόσμος έχει ενωθεί, τουλάχιστον πληροφοριακά, και όλοι μας βράζουμε στο ίδιο καζάνι.

Επιστρέφω και εγώ στη βάση μου, ξαναμαζεύοντας μια σύγχρονη και σκόρπια ζωή, μοιρασμένη ανάμεσα σε διάφορους κόσμους και εμπειρίες. Πέρασα το καλοκαίρι μου δουλεύοντας μακριά απο τη βάση μου, τα παιδιά περασαν το καλοκαίρι τους στην Ελλάδα. Εκανα μόνον 4 μέρες διακοπές μετά απο πολλαπλές εργασιακές εβδομάδες των 60 ωρών. Είδα απο κοντά πιο λαμπρά και ανοιχτά την κρίση της Αμερικής, παρακολουθώ και βιώνω όπως όλοι σας και τις άλλες κρίσεις. Τον ωμό θάνατο και ξεσηκωμό στον Αραβικό κόσμο, την απύθμενη ελληνική κρίση που μέσα στα πλαίσια μιας μεγαλύτερης ευρωπαικής μοιάζει τραγική και ακυβέρνητη. Αυτός όμως είναι ο κόσμος μας. Είτε μας αρέσει είτε όχι, σε αυτόν τον κόσμο ζούμε και με αυτόν θα προχωρήσουμε. Είτε παραπονεθούμε είτε όχι για τις προσωπικές μας ατυχίες, κανείς δεν επιθυμεί να μας ακούσει. Ας προχωρήσουμε λοιπόν.

Το μικρό και ασήμαντο τούτο μπλόγκ κλείνει σήμερα τα τέσσερα χρόνια. Σαν να μην πέρασε μια μέρα. Δεν νομίζω πως έδωσε τίποτα το σημαντικό, άλλωστε δεν επιδίωξε κάτι τέτοιο, κάποιες ίσως ιστορίες προς τέρψη και κάποιες σκέψεις για να περνάει η ώρα. Εκλεισε και ξανάκλεισε, άνοιξε και ξανάνοιξε, και εδώ είναι ακόμα. Και παρόλο που οι αντοχές έχουν μειωθεί και οι υποχρεώσεις είναι δυσθεόρατες, θα συνεχίσει με κάποιες περιστασιακές αναρτήσεις. Ισως να αυξηθούν λίγο τα "αμερικανικά" πόστ, ίσως η θεματολογία να ξεφύγει λίγο απο την ελληνική κρίση και πραγματικότητα σε άλλα πόστ λίγο άσχετα και πιο γενικά. Την ελληνική καθημερινότητα θα την αφήσω στους κατοικούντες εν Ελλάδι.

Καλό Φθινόπωρο λοιπόν σε όλους σας. Με υγεία και δύναμη. Η κρίση είναι και ευκαιρία για αναθεωρήσεις και ριζικές δομές. Προσωπικές πάντα. Γιατί όπως αυτό το μπλόγκ πάντα υπεστήριζε, μόνον οι προσωπικές επαναστάσεις έχουν κάποια πιθανότητα να πετύχουν. Τα υπόλοιπα μεγάλα ιδεολογικά σχήματα και οι φιλοσοφικές θεωρήσεις που μας κυνηγούν νοητά και μας συνθλίβουν, δεν μπορούν να μας εμποδίσουν να αλλάξουμε και να βελτιώσουμε τη ζωή μας. Οσα συμφέροντα κι αν υπάρχουν, στη βάση της πυραμίδας υπάρχουμε εμείς και οι θεμελιώδεις επιλογές μας. Ναί, ίσως να μην είμαστε απόλυτα ελεύθεροι, και ίσως να έχουμε λιγότερη ελευθερία απο όση νομίζουμε και θα θέλαμε. Εχουμε όμως αρκετή για να ορίσουμε τις μικρές ζωές μας.

Τις ευχές μου.

ΠΗΓΗ:

http://locus-editorium.blogspot.com/2011/09/blog-post.html


Τετάρτη 21 Σεπτεμβρίου 2011

«Σ’ αγαπάω πολύ… Πάρα πολύ!» [Από το blog “Άρες μάρες… κουκουνάρες”]


Πριν από δύο μήνες, στις 21.7.2011, στο blog “Άρες μάρες… κουκουνάρες” (ή “Νιόβη”;) της Τζίνας, διαβάσαμε αυτό:


Σ’ αγαπάω πολύ… Πάρα πολύ!

Είκοσι χρόνια πλάι μου.

Σε γνώρισα στις δυσκολότερες στιγμές της ζωής μου.

Μοιράστηκα με σένα στιγμές απόλυτου πόνου κι απελπισίας.
Τότε που σου έλεγα "τώρα καταλαβαίνω πώς τρελαίνονται, πώς σαλεύει ο νους του ανθρώπου.."

Τότε που έβρεχε κι έπαιρνες τον άντρα σου να'ρθείτε νύχτα να δείτε αν είμαι καλά στο υπόγειο που νοίκιαζα.

Τότε που κατέρρεαν όλα γύρω μου.

Θυμάσαι που μου έλεγες "αυτήν την ιστορία πρέπει να την γυρίσουμε ταινία, ούτε ο Φώσκολος δεν σκέφτηκε τέτοιο σενάριο..".. μόνο και μόνο για να με δεις να γελάσω λίγο..

Αλλά και μετά..

Στα καλά.

Στις ευτυχισμένες στιγμές.

Γιατί ήρθαν κι αυτές..

Κι εσύ ήσουν εκεί.

Όταν χαμογελούσα ευτυχισμένη δίπλα στον άντρα που διάλεξα να μοιραστώ την υπόλοιπη ζωή μου.

Κι αργότερα που έστειλες στο μαιευτήριο την μεγαλύτερη και ομορφότερη ανθοδέσμη από ολόλευκα τριαντάφυλλα που έχω δει ποτέ!

Και τώρα η μοίρα τά'φερε να γειτονέψουμε επιλέγοντας να κατοικήσουμε μόνιμα στην εξοχή, στην ίδια περιοχή.

Και με παίρνεις τηλέφωνο τα βράδυα που είσαι "κάπως".. και μπαίνω στο αυτοκίνητο για να σε συναντήσω, ν'ακούσω όλα αυτά που γνωρίζω από πριν και να σε παρηγορήσω.

Ακριβώς όπως κάνεις κι εσύ άλλες φορές..

Και ήσουν... είσαι πάντα εδώ.

Δίπλα μου.

Ακουμπούσες... ακουμπάς την καρδιά μου.

Έτσι... απλά... σαν την ανάσα που μπαίνει στο στήθος και το γεμίζει οξυγόνο!

Κάποτε σου είπα πως είσαι η αδελφή που ποτέ δεν είχα.

Τώρα σου λέω ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ!

Και πως .. Σ'ΑΓΑΠΑΩ... ΠΟΛΥ.. ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ!


Υ.Γ. Πάντα θα είσαι το Νο1 στις κλήσεις μου και πάντα όταν με παίρνεις θα παίζει "το φιλαράκι"...

ΠΗΓΗ:

http://niobh.blogspot.com/2011/07/blog-post.html


Τρίτη 20 Σεπτεμβρίου 2011

«Αμαρτίες γονέων και η επανεφεύρεση του Άη Βασίλη» [Από το blog “Αφημένες κάποιες σκέψεις ”]


Πριν από μία εβδομάδα, στις 13.9.2011, στο blog “Αφημένες κάποιες σκέψεις” διαβάσαμε αυτό:


Αμαρτίες γονέων και η επανεφεύρεση του Άη Βασίλη

«Καλημέρα και καλή εβδομάδα ..και καλή χρονιά στους μαθητές με μια συμβουλή: μην ακούτε τις γκρίνιες των μεγάλων, προχωρήστε μπροστά, όλος ο κόσμος σας ανήκει!» ήταν το σχόλιο εχθές το πρωί σε σελίδα του FaceBook. Κι όμως αυτό το σχόλιο, τόσο απλό και τόσο κοινότυπο, ήταν αρκετό να προκαλέσει την αντίδραση των μεγάλων!

Τα σχόλια που ακολούθησαν, ποικίλα. Σταχυολογώ: η Ελλάδα ξεπουλήθηκε, δεν έχουν βιβλία, δεν έχουν δασκάλους, θα είναι στην φτώχεια, δεν θα βγουν ποτέ στη σύνταξη, η ανεργία έφτασε το 36%, πρέπει να αντιδράσουμε… και άλλα παρόμοια.

Μα αυτό είναι το όραμά μας; Να κάνουμε τα παιδιά μας κατ’ εικόνα και ομοίωσή μας; Να τους μεταλαμπαδεύσουμε τη γκρίνια, τη μιζέρια, την κατήφεια; Να τους διαλύσουμε το δικαίωμα στο όνειρο, στον έρωτα, στην υπέρβαση; Να αγωνιούν για τη σύνταξη τους από την ηλικία των 13; Να τους μάθουμε να πετάνε πέτρες, να σκίζουν τα (δωρεάν) βιβλία, να καίνε αυτοκίνητα, να δέρνουν τους καθηγητές, να καταστρέφουν το πανεπιστήμιο, να δίνουν τη ψήφο τους στη ΔΑΠ ή ΠΑΣΠ ή σε όποια άλλη για να τους περάσει το μάθημα κι έπειτα για να βρουν μια δουλειά στο Δημόσιο για να «κάθονται», να μουντζώνουν τη Βουλή, να μην σέβονται τους νόμους, να γερνάνε πριν την ώρα τους ... Κι όλα αυτά επειδή εμείς αποτύχαμε. Όχι η όποια κυβέρνηση. Αυτό είναι ασήμαντο. Εμείς αποτύχαμε, ηθικά. Την δική μας ηθική παρακμή καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε τώρα κι όχι την όποια κυβερνητική ανικανότητα. Εμείς μεταμορφωθήκαμε σε μια νύχτα από μια κοινωνία ανθρώπων σε μια βουλιμική κοινωνία ατόμων, δίχως οράματα, δίχως μνήμες, δίχως Ιδέες, δίχως σεβασμό στην ίδια μας την ύπαρξη. Σε μια κοινωνία όχι ευφυών αλλά εξυπνάκηδων.

Και πριν απαντήσουμε με υπερηφάνεια «Ναι, αυτό θέλουμε» ας λάβουμε υπόψη ότι όλα αυτά έχουν την εξής μία, και καμία άλλη, κατάληξη: να μαχαιρώσουν μια μέρα τους γονείς τους και να κραυγάσουν Heil Hitler. Η συνταγή είναι δοκιμασμένη.


*Για αυτό παιδιά, μην μας ακούτε και μην ξεχνάτε… ακόμα κι αν δεν υπάρχει Αη Βασίλης, θα τον εφεύρετε


(δημοσιεύεται στο Protagon)


ΠΗΓΗ:

http://afroditealsalech.blogspot.com/2011/09/blog-post.html


Δευτέρα 19 Σεπτεμβρίου 2011

«Ένα μεγάλο “εύγε” στον μητροπολίτη Σύρου & Κυκλάδων Δωρόθεο» [Από το blog “ Ροϊδη εμμονές”]


Στις 11.9.2011, στο blog “Ροϊδη εμμονές” , διαβάσαμε αυτό:


Ένα μεγάλο “εύγε” στον μητροπολίτη Σύρου & Κυκλάδων Δωρόθεο

Αυτός είναι ο Εκκλησιαστικός Λόγος με τον οποίο ήμαστε πρόθυμοι να συμβιώσουμε ευχαρίστως, πιστοί και άθρησκοι, κι όχι η μισαλλοδοξία των μικρών αμβροσίων και χριστοδουλίσκων। Εύγε και πάλι Εύγε στον Μητρ. Δωρόθεο



«Η σημερινή μέρα είναι ιστορική! Πρώτον επειδή ουδέποτε Μητροπολίτης λειτούργησε σε αυτό το μέρος και δεύτερον γιατί, όπως μαρτυρείται, έχει να τελεστεί Θεία Λειτουργία εδώ από το 1953.

Πραγματοποιούμε σήμερα ένα προσκύνημα σε αυτό τον τόπο του αγώνα και της αγωνίας, του μαρτυρίου και της μαρτυρίας.

Αγάλλονται σήμερα οι ψυχές των Τούρκων, που οδηγήθηκαν εδώ πρόσφυγες το 1912 και πολλοί απ’αυτούς πέθαναν, των Ποντίων, που μεταφέρθηκαν στο Λοιμοκαθαρτήριο της Μακρονήσου το 1922, αλλά και όσων Ελλήνων εκτοπίστηκαν εδώ, επειδή είχαν διαφορετική ιδεολογική άποψη και διεκδικούσαν το δικαίωμα να την εκφράζουν ελεύθερα.

Προσευχηθήκαμε την ώρα της Αγίας Αναφοράς και παρακαλέσαμε τον Θεό να τους αναπαύει αιώνια…

Η Ιστορία της ανθρωπότητας έχει καταγράψει φρικτούς τρόπους, που επινόησε ο άνθρωπος για να εξοντώσει τον συνάνθρωπο του, και έχει πληρώσει, και μέχρι σήμερα πληρώνει, μεγάλο φόρο αίματος, καθώς σε ολόκληρη την Οικουμένη εξακολουθούν να καταδιώκονται και να εξοντώνονται όσοι έχουν διαφορετικές απόψεις.

Διαπιστώνοντας και μελετώντας όλα αυτά, αναρωτιέται κανείς πώς αυτός που τα επινοεί μπορεί να θεωρηθεί πλάσμα και δημιούργημα του Θεού της αγάπης, της καταλλαγής και της ειρήνης.

Η Εκκλησία καταδικάζει πάντοτε κάθε μορφή περιορισμού της ελευθερίας του ανθρώπου, της ελευθερίας, που αποτελεί το μεγάλο δώρο του Θεού προς αυτόν.

Και ο λαός μας, που γνώρισε τόσες και τέτοιες δύσκολες στιγμές, παρέλαβε από τους Πατέρες του την δίψα της ελευθερίας. Δεν είναι πολεμοχαρής, αλλά κάθε φορά που αλλότριοι απείλησαν τα όρια της πατρώας γης και επεδίωξαν να του στερήσουν το δικαίωμα να ζει ελεύθερος, αγωνίστηκε και έδωσε την ζωή του για την ελευθερία και την ανεξαρτησία.

Όταν μάλιστα, μετά την Κατοχή, ήρθε η ποθητή μέρα της ελευθερίας και δοκιμάστηκε από τον εμφύλιο σπαραγμό, τότε κατάλαβε πόσο δίκιο είχε ο ποιητής γράφοντας ότι «αν μισούνται ανάμεσά τους δεν τους πρέπει λευτεριά».

Καθώς αποβιβαζόμαστε σήμερα, ήσυχοι και ανέμελοι, στην μικρή αποβάθρα της Μακρονήσου, έφερα στο μυαλό μου εικόνες εκείνης της εποχής, όταν στην ίδια αυτή αποβάθρα αποβιβάζονταν αγγεληδόν απ’ τα καΐκια άνθρωποι για να ζήσουν, υπό τραγικές πολλές φορές συνθήκες, σε αυτά τα χαλάσματα, βλέποντας, μισό μίλι θάλασσας να τους χωρίζει από την ελευθερία, που μερικοί από αυτούς δεν κατόρθωσαν να ξαναγευθούν.

Ας προσευχηθούμε γι αυτούς και ας παρακαλέσουμε τον Θεό να συγχωρέσει και όσους «επινόησαν και οραματίστηκαν» να μετατρέψουν αυτό το νησί σε ένα τόπο δακρύων και αίματος.

Η Εκκλησία ούτε πολιτεύεται, ούτε κομματίζεται, ούτε πολιτικολογεί. Τους αγκαλιάζει όλους, και όσους την αγαπούν και όσους την διώκουν, και όσους αποδέχονται τα Μυστήρια και τις Αγιαστικές της πράξεις και όσους επιλέγουν να έρχονται και να φεύγουν από αυτό τον κόσμο μακριά από την ευλογία της.

Με την ευχή και της Μητέρας Εκκλησίας, ας ευχηθούμε όλοι μας σήμερα να μην υπάρξουν ποτέ και σε κανένα μέρος του κόσμου Μακρονήσια».

(οι υπογραμμίσεις δικές μου)

ΠΗΓΗ:

http://roides.wordpress.com/2011/09/11/11sep11-2/


Κυριακή 18 Σεπτεμβρίου 2011

«Η Ελλάδα και η Κίτι» [Από το blog “Αφημένες κάποιες σκέψεις ”]


Πριν από εξήντα ημέρες, στις 20.7.2011, στο blog “Αφημένες κάποιες σκέψεις” διαβάσαμε αυτό:


Η Ελλάδα και η Κίτι

H Ελλάδα ήταν μια χώρα γενικά χαμηλής εγκληματικότητας και γι’ αυτό άλλωστε η ανοχή στη μικρο-παραβατικότητα και η αποστροφή προς την αστυνόμευση εξακολουθούν και είναι εθνικά χαρακτηριστικά μας. Κάμερες παρακολούθησης, προληπτικοί έλεγχοι, συστήματα φύλαξης… ήταν, και ορθώς, απαγορευμένες πρακτικές.

Όμως, τελευταία, η κατάσταση έχει αλλάξει. Οφείλουμε να παραδεχτούμε ότι η Ελλάδα πλέον δεν είναι η ασφαλής χώρα που ξέραμε. Η εγκληματικότητα, και μάλιστα σε επίπεδο στυγερών ανθρωποκτονιών, έχει αγγίξει ασυνήθιστα για τη χώρα μας υψηλά επίπεδα. Οδηγοί ταξί που μαχαιρώνουν παιδιά, αλλά και οδηγοί ταξί που ξυλοκοπούνται μέχρι θανάτου, οικογενειάρχες που σφάζονται, ψιλικατζήδες, περιπτεράδες, πράκτορες Προπό που πυροβολούνται με καλάσνικοφ, μολότοφ που εκτοξεύονται σε λαϊκές αγορές, ρατσιστικά εγκλήματα, εγκλήματα μίσους, αλλά και τρομοκρατικά χτυπήματα… και άλλα πολλά.

Οι λόγοι αύξησης της εγκληματικότητας ποικίλουν: αναποτελεσματική, ανεπαρκής, άδικη, διαφθαρμένη αστυνομία/δικαιοσύνη, οικονομική κρίση, κρίση αξιών, κοινωνική κρίση, διάρρηξη κοινωνικού ιστού, ανομία, μετανάστες… όλα αυτά μαζί και τίποτα από όλα αυτά. Ενώ δεν είναι καθόλου κατανοητό πώς περάσαμε από τη χαμηλή στην υψηλή εγκληματικότητα εν μία νυχτί, δίχως δηλαδή τη συνήθη σταδιακή κλιμάκωση.

Φυσικά η δημόσια ρητορική περιορίζεται στο ότι για όλα φταίνε οι μετανάστες… Όμως οι παροικούντες την Ιερουσαλήμ γνωρίζουμε πολύ καλά ότι αφενός η εξήγηση δεν είναι ούτε τόσο απλή ούτε τόσο μονοσήμαντη και αφετέρου ότι η ενοχοποίηση μιας πληθυσμιακής ομάδας δεν συνιστά αντιμετώπιση του προβλήματος. Η ρητορική αυτή έχει μεν ως αποτέλεσμα να φέρει ίσως κάποιες ψήφους παραπάνω σε συγκεκριμένα πολιτικά σχήματα… όμως δεν σώζει τις ζωές μας.

Από τους παραπάνω λόγους υπάρχει ωστόσο ένας που έχει σημασία να εξετάσουμε: η διάρρηξη του κοινωνικού ιστού. Πρόκειται, βέβαια, για έναν όρο που «πάει με όλα». Κάθε τι που συμβαίνει αποδίδεται σε αυτή την περίφημη διάρρηξη. Στην πράξη, όμως, τι σημαίνει; Θα αποδίδαμε τον όρο ως απώλεια του άτυπου έλεγχου – της γειτονιάς, αυτού του ενός βλέμματος τριγύρω.

Στην εγκληματολογία υπάρχει ένα περιστατικό του 1964 που ταρακούνησε την κοινή γνώμη όσο τίποτα άλλο και εξακολουθεί και μελετάται στα αμφιθέατρα. Πρόκειται για την περίφημη υπόθεση της Κίτι Τζινοβίζ (Kitty Genovese case). Η Κίτι, ένα κορίτσι 28 χρονών, επιστρέφοντας από τη δουλειά της το βράδυ της 13ης Μαρτίου του 1964 μαχαιρώθηκε θανάσιμα έξω από το σπίτι της, σε μια γειτονιά στο Queens της Νέας Υόρκης, από έναν κατά συρροή δολοφόνο. Η υπόθεση δεν θα είχε κάποιο ιδιαίτερο ενδιαφέρον εάν ο αρχισυντάκτης των «ΝΥ Times» δεν είχε ανακαλύψει και αποκαλύψει ότι το κορίτσι δεχόταν μαχαιριές επί μισή ώρα, ότι ο δολοφόνος έφυγε και επέστρεψε δύο φορές για να ολοκληρώσει τη δουλειά του (αφού τη μαχαίρωσε αρκετές φορές, τη βίασε και έπειτα συνέχισε να τη μαχαιρώνει) και ότι την ώρα που διαδραματίζονταν όλα αυτά από τις γύρω πολυκατοικίες παρακολουθούσαν 38 μάρτυρες, ουδείς εκ των οποίων πήρε την πρωτοβουλία να καλέσει την αστυνομία. Η υπόθεση, άλλωστε, είναι γνωστή ως «τριάντα οκτώ μάρτυρες». Όχι, δεν ήταν κακοί άνθρωποι. Κάθε άλλο. Ήταν ευυπόληπτοι οικογενειάρχες. Απλώς, δεν εκτίμησε ο καθένας τους προσωπικά ότι έπρεπε να παρέμβει ο ίδιος. Όλοι θεώρησαν ότι κάποιος άλλος θα παρενέβαινε. Η Κίτι λοιπόν ήταν το θύμα του δόγματος «It’s none of your business», που θεριεύει στα χρόνια του ατομικισμού και της ευφορίας.

Στην Ελλάδα, δεν ήμασταν έτσι. Στην Ελλάδα ο ένας ενδιαφέρονταν για τον άλλο. Στην Ελλάδα η έννοια του άτυπου ελέγχου ήταν έντονη, σε σημείο μάλιστα ενοχλητικό… (το περίφημο κουτσομπολιό). Όμως, τα πράγματα έχουν αλλάξει. Πλέον και στην Ελλάδα ο καθένας απλώς κοιτάζει την πάρτη του και το δόγμα του «μη φυτρώνεις εκεί που δεν σε σπέρνουν» κερδίζει έδαφος.

Και για να αναφερθώ στο τελευταίο περιστατικό, αυτό της δολοφονίας στη Ζάκυνθο, δύσκολα μπορεί να πιστέψει κανείς ότι σε μια νησιώτικη κοινωνία ουδείς γνώριζε πως κυκλοφορούσε ένας οδηγός ταξί που οπλοφορούσε και ήταν επικίνδυνα επιθετικός. Φυσικά και το γνώριζαν. Αλλά κανείς δεν ένιωσε ότι είχε την ατομική ευθύνη να παρέμβει. Ίσως επίσης να μην είχαν καμία εμπιστοσύνη στην αστυνομία. Ή μπορεί και να φοβήθηκαν.

Για όλους αυτούς τους λόγους ένα αγόρι έχασε τη ζωή του, η χώρα μας δυσφημίστηκε με το χειρότερο τρόπο και πάλι, και μια ολόκληρη κοινωνία ενοχοποιήθηκε. Και προφανώς αυτό το περιστατικό δεν είναι ούτε το πρώτο ούτε το τελευταίο.

Εχει έρθει η ώρα, ως κοινωνία, να πάρουμε μια μεγάλη απόφαση και να επανεξετάσουμε δύο παραμέτρους: της αστυνομίας και της κοινωνίας.

Κατά πρώτον, σαφώς χρειάζεται καλύτερη και αποτελεσματικότερη αστυνομία αλλά και πλήρης αναθεώρηση του σχεδιασμού αστυνόμευσης. Το μοντέλο στο οποίο βασίζεται η ελληνική αστυνομία είναι: χαλαρή έως ανύπαρκτη αστυνόμευση σε επίπεδο γειτονιάς και ισχυρές αστυνομικές δυνάμεις καταστολής τύπου ΜΑΤ σε περιοχές που αναγνωρίζονται ως ιδιαίτερα επικίνδυνες, ως πιθανοί στόχοι ή σε διαδηλώσεις. Το μοντέλο αυτό δεν είναι μόνο αποτυχημένο, αλλά και επικίνδυνο. Ανεκπαίδευτα σώματα, βαριά οπλισμένα και επιθετικά προς τον πολίτη, που τελούν υπό το καθεστώς της επιθετικής αυτοπροστασίας και αναλώνονται σε μια ιδιότυπη βεντέτα με τον αντιεξουσιαστικό χώρο. Η δε πόλη της Αθήνας εμφανίζει την εικόνα μιας πόλης υπό στρατιωτική κατοχή. Πράγμα που ενισχύει το «φόβο του εγκλήματος», την ψυχολογική αυτή κατάσταση που έχει ως αποτέλεσμα την αύξηση του απομονωτισμού και κατά συνέπεια το πραγματικό έγκλημα: όσο περισσότερο οι πολίτες φοβούνται, τόσο κλείνονται στα σπίτια τους και αποφεύγουν το δρόμο και άρα η πόλη αφήνεται στο έλεος της παραβατικότητας, η οποία σιγά-σιγά ανοίγει χώρο στο στυγνό έγκλημα.

Όσο δε για τον περίφημο αστυνομικό της γειτονιάς που έκανε την επανεμφάνισή του τελευταία, προκαλεί μόνο ειρωνικά γέλια. Ο αστυνομικός της γειτονιάς είναι πράγματι ένα αποτελεσματικό σώμα, αλλά για να δουλέψει ικανοποιητικά αποτελεί προϋπόθεση να έχει εκπαιδευτεί σωστά, και όχι τρεις εβδομάδες ή και καθόλου, να του έχει διατεθεί το απαραίτητο χρονικό περιθώριο ώστε να γνωρίσει τη γειτονιά, να κερδίσει την εμπιστοσύνη των δημοτών που θα κληθεί να προστατεύσει και, τέλος, να υπάρχει γειτονιά! Τίποτα από όλα αυτά δεν συμβαίνει στο ελληνικό μοντέλο του αστυνομικού της γειτονιάς.

Κατά δεύτερον, χρειάζεται η συνδρομή των πολιτών. Είναι γνωστό πως η αστυνομία δεν επαρκεί για μια ασφαλή κοινωνία. Μια μιλιταριστική κοινωνία δεν είναι μια ασφαλής κοινωνία. Απαραίτητη προϋπόθεση αποτελεί η εγρήγορση των πολιτών. Όχι η αυτοδικία. Όχι συμμορίες τύπου Guardian Angels της Νέας Υόρκης. Αλλά αυτό το πολύ απλό «έχω μια έγνοια», «ρίχνω ένα βλέμμα»...

Φυσικά, για να έχει αποτέλεσμα αυτό το «ένα βλέμμα» θα πρέπει ο πολίτης να εμπιστεύεται την αστυνομία. Θα πρέπει να μπει λοιπόν ένα τέλος στη διαφθορά και την αυθαιρεσία της αστυνομίας και ταυτοχρόνως να γίνουν σημαντικές προσπάθειες να αποκατασταθεί η σχέση μεταξύ πολίτη και αστυνομίας, αφού πρώτα γίνουν ριζοσπαστικές αλλαγές στο τρόπο εκπαίδευσης αλλά και στο μοντέλο αστυνόμευσης.

Διαφορετικά η εξέλιξη είναι μονόδρομος. Η ασφάλεια θα γίνει προνόμιο μόνο των πλουσίων, που θα μπορούν να την αγοράζουν μέσω ιδιωτικών εταιρειών φύλαξης, και οι γειτονιές των ασθενέστερων κοινωνικών στρωμάτων θα μεταμορφωθούν σε χομπσιανά γκέτο που θα επικρατεί ο νόμος του δυνατού.

Υπάρχει και μια τρίτη παράμετρος, αυτή της γειτονιάς και της πρόληψης σε επίπεδο χωροταξικό… Η ανάγκη να ξαναζωντανέψουν οι γειτονιές μας και να βάλουμε κάποιους κανόνες που θα τους τηρούμε… αλλά αυτό στο επόμενο άρθρο.


* Athens voice: Η Ελλάδα και η Κίτι


ΠΗΓΗ:

http://afroditealsalech.blogspot.com/2011/07/blog-post.html