Πριν από ένα ακριβώς χρόνο, στις 13.1.2009, στο blog “Locus Publicus Editorium”, διαβάσαμε αυτό:
Το Χαβαλόδραμα
Στη θολούρα της πολιτειακής και αξιακής μας παρακμής, με όλα τα στοιχεία της αλητείας εν δράσει, χωρίς ηγεσία και όραμα, χωρίς πολιτικό λόγο στη λαϊκή μας βάση, χωρίς ηθική στη συλλογική μας λογική, χωρίς αγάπη προς τις επιχειρήσεις μας, τα σχολεία μας, χωρίς σεβασμό στους θεσμούς της κοινωνίας μας, χωρίς επιθυμία (μεγάλης μερίδας του κόσμου) να παραμείνουμε μια αστική κοινωνία με σεβασμό στους νόμους, δεκαετίες ολόκληρες έρμαια λαικισμών, εθνικών μύθων και συνομωσιών, οι θάνατοι των παιδιών μας, του Αλέξη, του Διαμαντή, και όλων όσων θα ακολουθήσουν, θα παραμείνουν για πολλούς, αφορμές για θεωρίες επι θεωριών, με σκοπό την αυτοικανοποίηση της πολιτικής τους συναισθηματικής τοποθέτησης και των όσων φαντασιώνονται.
Καθώς η παρακμή μας μπαίνει πλέον στο τελευταίο της στάδιο, εκείνο της ένοπλης βίας, η καινούργια μόδα των απαγωγών, δεν πρέπει βέβαια να προκαλεί έκπληξη. Θα ακολουθήσουν και άλλα πολλά. Στις ανεπτυγμένες παρακμιακά χώρες (Βενεζουέλα, Κολομβία, Μεξικό), η αστυνομία πλέον δεν παίζει κανέναν κοινωνικό ρόλο, τα ΜΜΕ είναι αγορασμένα, οι κοινωνικές τάξεις είναι εντελώς χωρισμένες, και η προστασία ειναι καθαρά ιδιωτική υπόθεση. Είναι θέμα χρόνου.
Για τον κ. Παναγόπουλο δεν ξέρω πολλά πράγματα, γνωρίζω όμως πως αν ζούσε στη Δυτική Ευρώπη, τον Καναδά ή την Αμερική, θα αποτελούσε ένα άξιο πρότυπο επιχειρηματία, ένα είδος ανθρώπου με γνώσεις άξιες μεταφοράς και μίμησης, συνομιλητής πολιτικών, επιχειρηματιών, συγγραφέων και δημοσιογράφων. Αλλά όχι στον Ελλαδιστάν. Εδώ επικρατούν άλλες απόψεις, τύπου Ψαριανού και ΣΥΡΙΖΑ. Για τρομοκρατία βέβαια ούτε λόγος, η ελαστικότητα πάει και έρχεται, το Ασυλο παραμένει ακλόνητο, οι λογικές φωνές αγνοούνται.
Με τί κοινωνική υποστήριξη περιμένουμε την Ελληνική Αστυνομία να είναι αποτελεσματική; Με τί συλλογικό υποσυνείδητο; Αν ψάχνετε για τα πρότυπα που πασάρονται στο συλλογικό υποσυνείδητο του έλληνα, δεν χρειάζεται να πάτε μακριά, είναι δίπλα μας, με πλήρη λαϊκή και κοινωνική υποστήριξη. Πάντα υπο τον λαϊκό μανδύα του άπλετου χαβαλέ.
Πιθανά μελλοντικά κρούσματα; Μια επίθεση εναντίον του Πρωθυπουργού (ο οποίος φυλάσσεται ερασιτεχνικά), μιά ένοπλη επίθεση κατά του Κοινοβουλίου (με ομήρους - έχουν γίνει και αλλού), απαγωγές πολιτικών, και φυσικά ανήλικων παιδιών. Το μέλλον είναι δικό μας. Και κανείς δεν βιάζεται...
ΠΗΓΗ:
http://locuspublicus.blogspot.com/2009/01/blog-post_13.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου