«Τάδε έφη… Εντγκάρ Μορέν» [Από το blog “Roadartist”]

Πριν από είκοσι ημέρες, στις 10.6.2011, στο blog “Roadartist” διαβάσαμε αυτό:

Τάδε έφη… Εντγκάρ Μορέν

"Η Ελλάδα υποφέρει ιδιαίτερα από τις λεγόμενες “αγορές”, οι οποίες παλαιότερα ήταν ένας τομέας με νόμους και κανόνες, με ανταγωνισμό και ως εκ τούτου σωστές τιμές. Σήμερα όμως αυτό που ονομάζουμε “αγορές” δεν είναι παρά κερδοσκόποι που μεταβιβάζουν τηλεφωνικώς τεράστια ποσά από τη μία χώρα στην άλλη, επωφελούμενοι από τον οικονομικό φιλελευθερισμό και οι οποίοι είναι ικανοί να καταστρέψουν μια χώρα. Και τα κράτη υπακούουν! Είναι απίστευτο πώς δεν έχουμε βρει ακόμη τα μέσα να σταματήσουμε αυτή την ξέφρενη κερδοσκοπία."

"Μιλάνε για ανάπτυξη. Μα μπορούμε να έχουμε ανάπτυξη όταν μειώνονται οι μισθοί και οι άνθρωποι χάνουν τη δουλειά τους; Πώς θα καταναλώσουν; Ολα αυτά είναι εντελώς παράλογα, αλλά ο ψευδορασιοναλισμός των “ειδικών” δεν βλέπει τη δυστυχία των ανθρώπων. Δεν βλέπει ότι κάποια στιγμή οι άνθρωποι θα επαναστατήσουν. Το παρόν σύστημα το μόνο που έχει να προτείνει είναι αυτός ο αχαλίνωτος νεολιμπεραλισμός, ενώ η ψευδοεναλλακτική της σοσιαλιστικής οικονομίας σοβιετικού τύπου δεν υπάρχει πια. Οπότε δίκιο έχουν οι άνθρωποι που είναι απελπισμένοι. Πρέπει να ακολουθήσουμε το νέο μοντέλο της πολλαπλής οικονομίας που μόλις σας περιέγραψα, στο πλαίσιο του οποίου θα αναπτυχθούν πολλά οικονομικά σχήματα που προοδευτικά θα αποδυναμώσουν τον καπιταλισμό. Οσο για τις παραδοσιακές πολιτικές δυνάμεις, θα δείτε ότι θα υποστούν αποσυνθέσεις και ανασυνθέσεις."

"Η λύση δεν μπορεί παρά να είναι απίθανη. Πάρτε για παράδειγμα την αρχαία Αθήνα, την οποία κανονικά οι Πέρσες θα έκαναν μια μπουκιά. Τους αποκρούει μια φορά με τη Σπάρτη στις Θερμοπύλες. Αυτοί ξανάρχονται, την καταλαμβάνουν, την καίνε, την καταστρέφουν, όμως χάρη στον Θεμιστοκλή καταστρέφεται ο στόλος τους στη Σαλαμίνα. Αποτέλεσμα; Τριάντα χρόνια μετά, στην πόλη αυτή γεννιέται η Δημοκρατία, για να διασχίσει τους αιώνες και να φθάσει σήμερα ως εμάς και να τη θέλουν όλοι οι λαοί, και οι Κινέζοι και οι Αραβες... Γι΄ αυτό λέω πάντα: “Να περιμένετε το αναπάντεχο”."

"Τα πάντα είναι καρπός της τύχης και της ανάγκης. Το τυχαίο, για παράδειγμα, είναι ένας νέος Τυνήσιος που αυτοπυρπολείται. Τη στιγμή όμως εκείνη η πράξη του προκαλεί μια επανάσταση που εκφράζει μια ανάγκη του τυνήσιου λαού. Οταν η τύχη συναντά την ανάγκη, γεννιούνται καινούργια πράγματα."

"Η σημερινή κρίση οφείλεται στο ότι η ανθρωπότητα δεν καταφέρνει να είναι ανθρωπότητα. Πρέπει να ξεπεράσει τη σημερινή κατάσταση που απειλεί τη βιόσφαιρα με καταστροφή, που απειλεί τον άνθρωπο με πυρηνικούς πολέμους και με όλο και πιο αιματηρούς φανατισμούς. Πρέπει να καταπολεμήσει τα τέρατα του θρησκευτικού φανατισμού και του οικονομικού καπιταλισμού και να αλλάξει πορεία. Η αλλαγή αυτή είναι η ανάγκη."

"Πιστεύω ότι όσο πιο κοντά πάμε στην καταστροφή τόσο περισσότερο θα συνειδητοποιούμε την πραγματικότητα και κάποια στιγμή θα αντιδράσουμε. Ο Χέλντερλιν λέει: “Εκεί που μεγαλώνει ο κίνδυνος, μεγαλώνει και αυτό που θα φέρει τη σωτηρία”."

Απόψεις του κοινωνιολόγου και φιλόσοφου Εντγκάρ Μορέν, από το Βήμα.

ΠΗΓΗ:

http://roadartist.blogspot.com/2011/06/blog-post_10.html

«Ο Πίθος των Δαναϊδων και το απύθμενο Χρέος» [Από το blog “ Rodia Mixer”]

Πριν από δύο εβδομάδες, στις 15.6.2011, στο blog “Rodia Mixer”, διαβάσαμε αυτό:

Ο Πίθος των Δαναϊδων και το απύθμενο Χρέος

Σύμφωνα με μία παράδοση, οι κόρες του Δαναού, οι Δαναΐδες, καταδικάστηκαν μετά τον θάνατό τους και την κάθοδό τους στον Άδη να μεταφέρουν και να ρίχνουν αιώνια νερό σε ένα πιθάρι με τρύπες («τετρημένον πίθον») για να τιμωρηθούν δήθεν για τη δολοφονία των συζύγων τους την πρώτη νύχτα του γάμου. Αυτό έγινε στη νεότερη εποχή πολύ γνωστή έκφραση, ο «Πίθος των Δαναΐδων» ή το «γέμισμα του πίθου των Δαναΐδων», που αναφέρεται σε μια μάταιη εργασία ή κόπο χωρίς τέλος. Σε αυτό θα πρέπει να καταδικάστηκαν οι 49 από τις 50 Δαναΐδες, καθώς η μία, η Υπερμήστρα, ερωτεύθηκε τον σύζυγό της και δεν τον σκότωσε. Οι αντίστοιχες αρχαίες εκφράσεις είναι «εις τον τετρημένον πίθον αντλείν» και «άπληστος πίθος επί των πολλά εσθιόντων». Η έκφραση υπάρχει και στα γαλλικά ως «tonneau des Danaïdes».

Με την πάροδο του χρόνου η μεταφορά νερού σε τρύπιο δοχείο κατέληξε να συμβολίζει τη ματαιοπονία και ερμηνεύθηκε από τους μεταγενέστερους ως τιμωρία των αμύητων, όπως ήταν και οι Δαναΐδες, που δεν θέλησαν να «μυηθούν» στον γάμο και δολοφόνησαν τους συζύγους τους.

*** *** ***

Μετά το μύθο και τον πίθο, μια συζήτηση σχετική με την εφαρμογή του μύθου στο σύγχρονο ιστορικό (και όχι μυθολογικό) πλαίσιο:

M.R.: Μια σκέψη ακόμα: Οι δανειστές μας δανείζουν για να εξοφλούμε τους τόκους των δανείων μας προς αυτούς. Το άκρον άωτον του παραλόγου!

S.K.: Καθόλου παράλογο γι αυτούς. Για τους δανειστές εννοώ...
Τα νέα δάνεια δίνονται με μεγαλύτερο επιτόκιο, άρα, έχουμε νέο καπέλο, αντί για κούρεμα στο χρέος...

P.P.: Αυτό και μόνο δείχνει πόσο ασύμφορη για την Ελλάδα είναι η λύση της επιμήκυνσης που προσπαθούν όλοι τους, με πρώτους πάντα τους 'Ελληνες πολιτικούς, που τούς δώσαμε το τιμόνι, "να κάνουν κι αυτοί λίγο"! Μάς παραμυθιάζουν ότι με την επιμήκυνση φέτος θα εξοικονομήσουμε 800 εκ, αλλά δεν μάς λένε ότι μέχρι την (λέμε τώρα) αποπληρωμή, το δάνειο θα μάς έρθει σχεδόν διπλό. Ταυτόχρονα, βάζουν και μια σταγόνα κόλλα στο κλαρί που κάθονται (και που μόνοι τους βέβαια πριόνισαν τόσο καιρό!).

M.R.: Οι τόκοι που μετατρέπονται σε κεφάλαιο είναι το κλειδί. Αν δεν συνέβαινε αυτό, οι δανειστές θα ήθελαν να εξοφληθούν και όχι να θέλουν να μας ξεζουμίζουν εσσαεί, μονίμως χρεωμένους. Αν δεν υπήρχε η κεφαλαιοποίηση των τόκων, θα μπορούσαμε κάποτε να εξοφλήσουμε τα δάνεια.. ή μάλλον θα τα είχαμε ήδη ξοφλήσει εδώ και δεκαετίες. Απορώ γιατί δεν έχουν θέσει το πρόβλημα οι κυβερνησεις μας τόσα χρόνια.. Τί στο καλό κερδίζουμε παραμενοντας υποτελείς;

P.P.: Μίζες!

M.R.: συμπλρ. Με τον τρόπο αυτό (κεφαλαιοποιηση τοκων) ειναι αδύνατο να εξοφληθει ενα δανειο και μαλιστα τετοιου μεγεθους. Απορώ επισης τι θελει ο κ. Σαμαρας. Να κανει κι αυτος "λιγο τιμόνι"; ;))

M.R.: ..και.. δεν ειναι πρόβλημα μόνο η κεφαλαιοποίηση των τόκων αλλά και το διαρκώς αυξανόμενο επιτόκιο και, κυρίως, ο εγκλωβισμός σε μια συγκεκριμένη ομάδα δανειστών. Απαγορεύεται (και με δικη μας συμφωνια) να εξυπηρετήσουμε με οποιονδήποτε άλλον τρόπο το χρέος μας εκτός απο αυτο το συγκεκριμένο: να δανειζόμαστε στον αιώνα τον άπαντα από τους ίδιους και με όλο και επαχθέστερους όρους. Σαν το πιθάρι των Δαναϊδων, σπο περίπου.

____________________

Περισσότερα για το πιθάρι των Δαναΐδων, εδώ

ΠΗΓΗ:

http://rodiat7.blogspot.com/2011/06/blog-post_8962.html

«“Ο καθρέφτης και το μαχαίρι” του Μάνου Χατζιδάκι» [Από το blog “Roadartist”]

Στις 15.6.2011, στο blog “Roadartist” διαβάσαμε αυτό:

“Ο καθρέφτης και το μαχαίρι” του Μάνου Χατζιδάκι

Ο Μάνος Χατζιδάκις πέθανε σαν σήμερα, στις 15 Ιουνίου 1994.

Ακολουθουν κάποιες σκέψεις του...

"...Πού καιρός για επανάσταση! Και γιατί άλλωστε; Να διορθωθεί τι και με ποιό τρόπο; Όλες οι επαναστάσεις καταλήγουν στην κατάκτηση της ανεγκέφαλης, όπως είπαμε Κυρίας. Της Εξουσίας. Αυτή η κατάκτηση, ως γνωστόν, δημιουργεί Δίκαιον, μακράν των ονειρικών στόχων μιας επανάστασης. Οι άνθρωποι που προκύπτουν από μια επανάσταση, περιέχουν τα ίδια συστατικά με τους αποχωρήσαντες ή τους ηττηθέντες. Η καταπίεση ευνοεί την αντίσταση και την ψυχική υγεία. Η επιτυχία και η επικράτηση κάνει ν' αναβιώσει η εγωπάθεια, ο απολυταρχισμός, ο συγκεντρωτισμός και η απανθρωπιά.

Η αντίσταση ξαναγεννά. Η Εξουσία φθείρει, καταστρέφει τα ζωογόνα κύτταρα του ανθρώπου. Χρειάζεται ισχυρή παιδεία για ν' ανθέξει κανείς στην έννοια της Εξουσίας και της επιτυχίας.

Ο άνθρωπος σε μια έξυπνη στιγμή του, έβγαλε τον Θεό και το Δαίμονα από μέσα του και τους εναπόθεσε στους ουρανούς. Θέσπισε Νόμους, έχτισε εκκλησίες και έγινε ανεύθυνος στη μοίρα του, μοιράζοντας τις ευθύνες έξω από αυτόν. Μια σειρά τελετουργιών προδικάζουν την επιρροή του καλού και του κακού. Κι έτσι αφέθηκε να τον καθοδηγεί η ανθρώπινη αδυναμία του και όχι μια σμιλεμένη ανθρώπινη κρίση. Η πολιτεία, το Κράτος, ευνοεί την εκπαίδευση εκείνη που δεν απελευθερώνει τον άνθρωπο αλλά τον περιορίζει σε ειδικά πλαίσια, επωφελή για το σύνολο. Και η ανθρώπινη κρίση άρχισε να περιορίζεται στα καθ' ημάς και όχι στις δυνατότητες της ανθρώπινης φύσης μας.

Πώς να αντιδράσουμε όταν η μεγάλη πλειοψηφία ζει την πλάνη πως εκπροσωπείται από τους τυχοδιώκτες του Τύπου και της Πολιτικής και πως η θέλησή της κυβερνά; Πώς θα μπορέσει να αποφύγει τη θανάσιμη ψευδαίσθηση που έντεχνα έχουν δημιουργήσει οι εκάστοτε κρατούντες κι ακόμη περισσότερο οι ψευτοσοσιαλιστές και οι αριστερίζοντες καιροσκόποι; [...] Μια καινούργια τάξη αρχίζει να γεννιέται από τους φωτισμένους και ανησυχούντες κάθε παράταξης. Και φυσικά καλούμεθα να ζήσουμε διωγμούς και καταδιώξεις όλων αυτών των ανήσυχων και πεφωτισμένων, στο όνομα του λαού και του Σοσιαλισμού, ετούτη τη φορά. Όπως παλιά στο όνομα της Πατρίδας και του Έθνους ημών του Ιερού. Ποτέ δεν πρόκειται να τελειώσει η ανθρώπινη περιπέτεια αλλά και η ανθρώπινη ευπιστία. Πάντα ο άνθρωπος θα πιστεύει πως τα όνειρά του θα δικαιωθούν. Αλλά και πάντα θα αγνοεί πως ο ίδιος καταστρέφει τα όνειρά του με το να ξυπνά κάθε πρωί. Κάθε πρωί και όχι για πάντα, μια και μόνη φορά.

Το θέμα όμως παραμένει επιτακτικό και τυραννικό. Πώς ένας πολίτης που σκέφτεται και δεν εννοεί να συμβιβάζεται ή να βολεύεται στις ομαδικές πλάνες, μη συμμετέχοντας στα ομαδικά ή συντεχνιακά συμφέροντα, πώς ένας τέτοιος πολίτης είναι δυνατόν να διατηρήσει τη φωνή του και τη σημασία της, με το κύρος που του παρέχει η επιτυχής προσωπική του εργασία; Εδώ παρατηρούμε μια συνεχή διαρροή επιτυχών πολιτών που για τον έναν ή άλλο λόγο δεν άντεξαν στην επιτυχία ή στην καθιέρωση. Το Κράτος τους κολακεύει με τη συμμετοχή τους στην άσκηση πολιτικών πράξεων. Τους χρίζει βουλευτές. Ένας πρώτος και εύκολος εκμαυλισμός τους. Τους εισάγει στη Βουλή κι ενώ είναι γνωστό πως η Βουλή έχει πάψει προ πολλού να αποτελεί κέντρο λήψης αποφάσεων. Έχει καταλήξει σε κέντρο επικυρώσεως κυβερνητικών αποφάσεων. Είναι μια βιτρίνα-επίφαση μιας δήθεν Δημοκρατίας. Και ο 'επιτυχών' ευνουχίζεται σε μια παράσταση που έχει πάψει προ πολλού να σημαίνει κάτι παραπάνω από μια 'τελετουργία νεκρού θέματος'.

Και το κακό είναι πως οι πολίτες συνηθίζουν στην παρερμηνεία των λέξεων και στις κενές περιεχομένου σπουδαιοφανείς ορολογίες, που επικίνδυνα έχουν επικρατήσει στους νεοελληνικούς καιρούς μας. Κι όχι μόνο στον τόπο μας, αν και εδώ το κακό έχει παραγίνει. Έχουμε φτάσει σ'εγκληματιά όρια και η αντίδρασή μας δεν πρέπει να χωράει αναστολή. Προφέρονται ανενδοίαστα λέξεις-φράσεις χωρίς ίχνος από το αρχικό τους περιεχόμενο. Και χαρακτηρίζεται ολόκληρη η κυβερνητική δραστηριότητα από μια τέτοια κενή περιεχομένου λεξιχρησία, χωρίς ενδοιασμό, ντροπή ή επιφύλαξη, που υποτιμά την στοιχειώδη νοημοσύνη του Έλληνα πολίτη, τουλάχιστον στο ποσοστό των μ'ευαισθησία ανησυχούντων και σκεπτόμενων. Ζούμε την προετοιμασία νεοφασιστικών καιρών, στ' όνομα του παντοδύναμου λαού και των 'απλών' ανθρώπων. Και φυσικά ήταν επόμενο να φανούν 'δημοσιογραφικά' όργανα για να υπηρετήσουν τον προετοιμαζόμενο νεοφασισμό, με εκχυδαϊσμένη γλώσσα, εσκεμμένος λεξινοθείες και ευτελείς κολακείες γερόντων και υποανάπτυκτων πολιτών."

(απόσπασμα από το "Ο λόγος για τους Έλληνες νέους του '88" σελ. 174-177 του βιβλίου "Ο καθρέφτης και το μαχαίρι" του Μάνου Χατζιδάκι, εκδ. Ίκαρος Εκδοτική Εταιρία)

ΠΗΓΗ:

http://roadartist.blogspot.com/2011/06/blog-post_15.html

«Υπαλληλική δημοκρατία» [Από το blog “Memoryland”]

Πριν από δεκαπέντε ημέρες, στις 12.6.2011, στο blog “Memoryland” του Γεράσιμου, διαβάσαμε αυτό:

Υπαλληλική δημοκρατία

Στη σημερινή Ελλάδα όσοι ψάχνουν δουλειά ψάχνουν κυρίως δουλειές υπαλληλικές. Θέλουν κάποιον άλλο να έχει ‘στρώσει’ μια δουλειά για λογαριασμό τους, ώστε να τη βρουν έτοιμη και να μπουν στη δούλεψή του. Στην ακραία περίπτωση που κάτι τέτοιο δεν μπορούν να το καταφέρουν ανοίγουν, αναγκαστικά, μια δική τους δουλειά, πάντα όμως με τον καημό του υπαλλήλου που δεν βρήκε αφεντικό. Όταν δεν δουλεύουν, οι άνθρωποι περνάνε τον ελεύθερο χρόνο τους βλέποντας κυρίως τηλεόραση. Θέλουν, όπως και με τη δουλειά, κάποιον άλλο να έχει φροντίσει για τη διασκέδασή τους – αλλά και την ‘ενημέρωσή’ τους – ώστε όταν τη χρειαστούν να τη βρουν έτοιμη, χωρίς οι ίδιοι να έχουν κουνήσει ούτε το δαχτυλάκι τους. Διασκεδάζουν, δηλαδή, υπαλληλικά. Επειδή είναι πολύ απασχολημένοι δουλεύοντας για άλλους και διασκεδάζοντας κατ' αυτό τον τρόπο, δεν ασχολούνται με τα κοινά τους με άλλους ανθρώπους προβλήματα. Προτιμούν να ψηφίζουν κάποιους που θα ασχοληθούν μ’ αυτά, κάποιους που τους παρουσιάζονται έτοιμοι γι’ αυτή τη δουλειά, που έχουν ‘στρώσει’ και αυτή τη δουλειά για λογαριασμό τους. Οι ίδιοι δεν έχουν παρά να ψηφίζουν, για να επιτρέπουν στους επαγγελματίες αυτούς να κάνουν τη δουλειά τους. Η δημοκρατία τους είναι, δηλαδή, υπαλληλική. Τελευταία όμως πολλοί απ’ αυτούς, αγανακτισμένοι, κατεβαίνουν στις πλατείες, χωρίς να περιμένουν από κανέναν να το κάνει και αυτό για λογαριασμό τους. Πενήντα, εκατό, διακόσιες χιλιάδες υπάλληλοι αυτού του είδους γεμίζουν την πλατεία Συντάγματος στις μεγαλύτερες απ’ αυτές τις συγκεντρώσεις. Όμως, ασυνήθιστοι καθώς είναι να μην παίρνουν εντολές, να μην αναθέτουν σε άλλους τη διασκέδασή τους, τη διακυβέρνησή τους, δεν ξέρουν και τι να κάνουν. Γι’ αυτό απλά στέκονται εκεί. Και προσπαθούν να θυμηθούν. Να θυμηθούν πώς είναι να μην είσαι υπάλληλος.

ΠΗΓΗ:

http://gerasimos-memoryland.blogspot.com

«10 στρατηγικές χειραγώγησης» [Από το blog “ Rodia Mixer”]

Πριν από δύο εβδομάδες, στις 12.6.2011, στο blog “Rodia Mixer”, διαβάσαμε αυτό:

10 στρατηγικές χειραγώγησης

1. Η ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ ΤΗΣ ΑΠΟΣΠΑΣΗΣ ΤΗΣ ΠΡΟΣΟΧΗΣ

Το θεμελιώδες στοιχείο του κοινωνικού ελέγχου είναι η στρατηγική της απόσπασης της προσοχής που έγκειται στην εκτροπή της προσοχής του κοινού από τα σημαντικά προβλήματα και τις αποφασισμένες από τις οικονομικές και πολιτικές ελίτ αλλαγές μέσω της τεχνικής του κατακλυσμού συνεχόμενων αντιπερισπασμών και ασήμαντων πληροφοριών. Η στρατηγική της απόσπασης της προσοχής είναι επίσης απαραίτητη για να μην επιτρέψει στο κοινό να ενδιαφερθεί για απαραίτητες γνώσεις στους τομείς της επιστήμης, της οικονομίας, της ψυχολογίας, της νευροβιολογίας και της κυβερνητικής. «Διατηρήστε την προσοχή του κοινού αποσπασμένη, μακριά από τα αληθινά κοινωνικά προβλήματα, αιχμάλωτη θεμάτων που δεν έχουν καμία σημασία. Διατηρήστε το κοινό απασχολημένο, τόσο πολύ ώστε να μην έχει καθόλου χρόνο για να σκεφτεί - πίσω στο αγρόκτημα, όπως τα υπόλοιπα ζώα» (απόσπασμα από το κείμενο: Αθόρυβα όπλα για ήρεμους πολέμους).

2. ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΩΝ ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΠΡΟΣΦΟΡΑ ΛΥΣΕΩΝ

Αυτή η μέθοδος καλείται επίσης «πρόβλημα-αντίδραση-λύση». Δημιουργείται ένα πρόβλημα, μια προβλεφθείσα «κατάσταση» για να υπάρξει μια κάποια αντίδραση από τον κόσμο, με σκοπό αυτός ο ίδιος να ορίσει τα μέτρα που η εξουσία θέλει να τον κάνει να δεχτεί. Για παράδειγμα: Αφήνεται να ξεδιπλωθεί και να ενταθεί η αστική βία ή οργανώνονται αιματηρές επιθέσεις που αποσκοπούν στο να απαιτήσει ο κόσμος νόμους ασφαλείας και πολιτικές εις βάρος της ελευθερίας. Ή ακόμα: Δημιουργούν μία οικονομική κρίση ώστε να γίνει αποδεκτή ως αναγκαίο κακό η υποχώρηση των κοινωνικών δικαιωμάτων και η διάλυση των δημόσιων υπηρεσιών.

3. Η ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ ΤΗΣ ΣΤΑΔΙΑΚΗΣ ΕΦΑΡΜΟΓΗΣ

Για να γίνουν αποδεκτά τα διάφορα απαράδεκτα μέτρα, αρκεί η σταδιακή εφαρμογή τους, λίγο λίγο, επί συναπτά έτη. Κατά αυτόν τον τρόπο επιβλήθηκαν τις δεκαετίες του ΄80 και ΄90 οι δραστικά νέες κοινωνικοοικονομικές συνθήκες (νεοφιλελευθερισμός): ανύπαρκτο κράτος, ιδιωτικοποιήσεις, ανασφάλεια, ελαστικότητα, μαζική ανεργία, μισθοί που δεν εξασφαλίζουν ένα αξιοπρεπές εισόδημα, τόσες αλλαγές που θα είχαν προκαλέσει επανάσταση αν είχαν εφαρμοστεί μονομιάς.

4. Η ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ ΤΗΣ ΑΝΑΒΟΛΗΣ

Ένας άλλος τρόπος για να γίνει αποδεκτή μια αντιλαϊκή απόφαση είναι να την παρουσιάσουν ως «επώδυνη και αναγκαία», εξασφαλίζοντας τη συγκατάβαση του λαού τη δεδομένη χρονική στιγμή και εφαρμόζοντάς τη στο μέλλον. Είναι πιο εύκολο να γίνει αποδεκτή μια μελλοντική θυσία απ' ό,τι μία άμεση. Κατά πρώτον επειδή η προσπάθεια δεν καταβάλλεται άμεσα και κατά δεύτερον επειδή το κοινό, η μάζα, πάντα έχει την τάση να ελπίζει αφελώς ότι «τα πράγματα θα φτιάξουν στο μέλλον» και ότι οι απαιτούμενες θυσίες θα αποφευχθούν. Αυτό δίνει περισσότερο χρόνο στο κοινό να συνηθίσει στην ιδέα των αλλαγών και να τις αποδεχτεί με παραίτηση όταν φτάσει το πλήρωμα του χρόνου.

5. ΑΠΕΥΘΥΝΣΗ ΛΟΓΟΥ ΣΤΟ ΚΟΙΝΟ ΣΑΝ ΑΥΤΟ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΣΤΗΝ ΠΑΙΔΙΚΗ ΗΛΙΚΙΑ

Η πλειονότητα των διαφημίσεων που απευθύνονται στο ευρύ κοινό χρησιμοποιούν λόγο, επιχειρήματα, προσωπικότητες και τόνο της φωνής, όλα ιδιαίτερα παιδικά, πολλές φορές στα όρια της αδυναμίας, σαν ο θεατής να ήταν μικρό παιδάκι ή διανοητικά υστερημένος.Όσο περισσότερο θέλουν να εξαπατήσουν το θεατή τόσο πιο πολύ υιοθετούν έναν παιδικό τόνο. Γιατί; «Αν κάποιος απευθύνεται σε ένα άτομο σαν αυτό να ήταν 12 χρονών ή και μικρότερο, αυτό λόγω της υποβολής είναι πολύ πιθανό να τείνει σε μια απάντηση ή αντίδραση απογυμνωμένη από κάθε κριτική σκέψη, όπως αυτή ενός μικρού παιδιού» (βλ. Αθόρυβα όπλα για ήρεμους πολέμους).

6. ΠΟΛΥ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΗ ΧΡΗΣΗ ΤΟΥ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΟΣ ΠΑΡΑ ΤΗΣ ΛΟΓΙΚΗΣ

Η χρήση του συναισθήματος είναι μια κλασική τεχνική προκειμένου να επιτευχθεί βραχυκύκλωμα στη λογική ανάλυση και στην κριτική σκέψη των ατόμων. Από την άλλη, η χρήση των συναισθημάτων ανοίγει την πόρτα για την πρόσβαση στο ασυνείδητο και την εμφύτευση ιδεών, επιθυμιών, φόβων, καταναγκασμών ή την προτροπή για ορισμένες συμπεριφορές.

7. Η ΔΙΑΤΗΡΗΣΗ ΤΟΥ ΚΟΙΝΟΥ ΣΤΗΝ ΑΓΝΟΙΑ ΚΑΙ ΣΤΗ ΜΕΤΡΙΟΤΗΤΑ

Κάντε το κοινό να είναι ανήμπορο να κατανοήσει τις μεθόδους και τις τεχνολογίες που χρησιμοποιούνται για τον έλεγχο και τη σκλαβιά του. «Η ποιότητα της εκπαίδευσης που δίνεται στις κατώτερες κοινωνικές τάξεις πρέπει να είναι η φτωχότερη και μετριότερη δυνατή, έτσι ώστε το χάσμα της άγνοιας μεταξύ των κατώτερων και των ανώτερων κοινωνικών τάξεων να είναι και να παραμένει αδύνατον να γεφυρωθεί» (βλ. Αθόρυβα όπλα για ήρεμους πολέμους).

8. ΕΝΘΑΡΡΥΝΣΗ ΤΟΥ ΚΟΙΝΟΥ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΙΚΑΝΟΠΟΙΗΜΕΝΟ ΜΕ ΤΗ ΜΕΤΡΙΟΤΗΤΑ

Προωθήστε στο κοινό την ιδέα ότι είναι της μόδας να είσαι ηλίθιος, χυδαίος και αμόρφωτος.

9. ΕΝΙΣΧΥΣΗ ΤΗΣ ΑΥΤΟΕΝΟΧΗΣ

Κάντε τα άτομα να πιστέψουν ότι αυτά και μόνον αυτά είναι ένοχα για την κακοτυχία τους, εξαιτίας της ανεπάρκειας της νοημοσύνης τους, των ικανοτήτων ή των προσπαθειών τους.Έτσι, τα άτομα αντί να εξεγείρονται ενάντια στο οικονομικό σύστημα, υποτιμούν τους εαυτούς τους και νιώθουν ενοχές, κάτι που δημιουργεί μια γενικευμένη κατάσταση κατάθλιψης, της οποίας απόρροια είναι η αναστολή της δράσης. Και χωρίς δράση, δεν υπάρχει επανάσταση.

10. ΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΓΝΩΡΙΖΕΙ ΤΑ ΑΤΟΜΑ ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΑΠ' Ο,ΤΙ ΑΥΤΑ ΓΝΩΡΙΖΟΥΝ ΤΟΥΣ ΕΑΥΤΟΥΣ ΤΟΥΣ

Κατά τα τελευταία 50 χρόνια, η ταχεία πρόοδος της επιστήμης έχει δημιουργήσει ένα αυξανόμενο κενό μεταξύ των γνώσεων του κοινού και εκείνων που κατέχουν και χρησιμοποιούν οι κυρίαρχες ελίτ. Χάρη στη βιολογία, στη νευροβιολογία και στην εφαρμοσμένη ψυχολογία, το σύστημα έχει επιτύχει μια εξελιγμένη κατανόηση των ανθρώπων, τόσο σωματικά όσο και ψυχολογικά. Το σύστημα έχει καταφέρει να γνωρίζει καλύτερα τον «μέσο άνθρωπο» απ' ό,τι αυτός γνωρίζει τον εαυτό του. Αυτό σημαίνει ότι στις περισσότερες περιπτώσεις το σύστημα ασκεί μεγαλύτερο έλεγχο και μεγάλη εξουσία πάνω στα άτομα, μεγαλύτερη από αυτήν που τα ίδια ασκούν στους εαυτούς τους.

___________________________

ΣΗΜ.1. Το κείμενο μετέφερα απο το μπλογκ της Faraona, την οποία και ευχαριστώ θερμά που ανέβασε αυτόν τον "ξυπνητικό" οδηγό σκέψης. Μπορείς να πατήσεις το σύνδεσμο να βρεις εκεί ενδιαφέροντες σχετικούς συνδέσμους.

ΣΗΜ.2. (διορθ.) Το ενδιαφέρον αυτό κείμενο αποδίδεται στον Νόαμ Τσόμσκι, ο οποίος το έχει διαψεύσει (κλικ! για λεπτομέρειες), άρα είναι ένα ακόμη "λερναίο" κείμενο που βρήκε καταφύγιο στο διαδίκτυο. Αναρτήθηκε στο διαδίκτυο το 2002 από τον Sylvain Timsit, © syti.net, 2002, και το έμαθα χάρη στις άοκνες ερευνητικές προσπάθειες της L'Enfan de la Haute Mer.

ΣΗΜ.3. Οι φράσεις όπου μπορεί να "αναγνωσθεί" η σημερινή μας πραγματικότητα, τονίστηκαν (bold) από δική μου πρωτοβουλία.

ΣΗΜ.4. Στις στρατηγικές αυτές, εύκολα αναγνωρίζουμε τον εαυτό μας, τα κυβερνητικά μέτρα, το ρόλο των ΜΜΕ. Απέναντί τους προτάσσουμε το μοναδικό και πανίσχυρο όπλο μας: Το μυαλό μας.

ΣΗΜ.5. Νομίζω ότι θα είναι πολύ χρήσιμη η διάδοση του κειμένου αυτού, οπότε, μπορείς ελεύθερα να το μεταφέρεις και στο δικό σου διαδικτυακό τόπο ή/και να το τυπώσεις και να το μοιράσεις.

ΠΗΓΗ:

http://rodiat7.blogspot.com/2011/06/10.html

«Πώς δημιουργούμε το πεπρωμένο μας» [Από το blog “Spiritual Harmony”]

Πριν από ένα μήνα περίπου, στις 24.5.2011, στο blog “Spiritual Harmony” της Βασιλικής, διαβάσαμε αυτό:

Πώς δημιουργούμε το πεπρωμένο μας

Είναι δύσκολο να κατανοήσουμε τον τρόπο με τον οποίο λειτουργούν οι νόμοι στο Σύμπαν.

Αυτό το οποίο όμως έχει μεγάλη σημασία για μας, είναι να κατορθώσουμε να τους προσεγγίσουμε στα καθημερινά τους αποτελέσματα, ώστε να ωφεληθούμε στην εξέλιξή μας.

Ο νόμος του Κάρμα, του Πεπρωμένου, είναι αυτός που συνδέει τις αιτίες με τα αποτελέσματα.

Η φύση της αιτίας μεταβιβάζεται στα αποτελέσματα. Είναι σαν την κληρονομικότητα.

Είναι ο νόμος της αιτίας και του αποτελέσματος.

Στην πιο απλή του μορφή γίνεται άμεσα αντιληπτός στην εκδήλωση των φυσικών νόμων. Χτυπάμε ένα τζάμι και αυτό σπάει, ρίχνουμε μια πέτρα στο νερό και σχηματίζονται κυματισμοί. Όμως η νομοτέλεια αυτή δρα και σε βαθύτερα ψυχολογικά και πνευματικά επίπεδα. Δίνει στην ζωή ένα ουσιαστικό νόημα και μια σοφία, που την μετατρέπουν σε ένα σχολείο εκπληκτικής ακρίβειας και βάθους.

Θα αναφέρουμε κάτι, το οποίο όμως γίνεται πολύ δύσκολα πιστευτό. Είναι κάτι το πραγματικά ανεξήγητο και μυστηριώδες, αλλά προσεκτική και αμερόληπτη παρατήρηση και αυτοπαρατήρηση μας οδηγεί σε αυτό το συμπέρασμα.

Το περιεχόμενο του εσωτερικού μας κόσμου, η βαθύτερη ουσία του χαρακτήρα μας, αλλά και τα επιφανειακά χαρακτηριστικά, με έναν ακατάληπτο τρόπο μετουσιώνονται σε συνθήκες του περιβάλλοντος έτσι που πολλές φορές δεν γίνεται καθόλου αντιληπτός ο μηχανισμός. Δεν αντιλαμβανόμαστε την σύνδεση και την σχέση που υπάρχει. Η ζωή μετατρέπεται σε ένα είδος «καθρέφτη» του εαυτού μας και κοιτώντας το περιβάλλον και τις συνθήκες της εξωτερικής μας ζωής, είναι σαν να βλέπουμε τον χαρακτήρα μας.

Μπορούμε να αποκτήσουμε αυτογνωσία με την εξωτερική παρατήρηση. Ένα απλό παράδειγμα: Ζούμε σε ακατάστατο χώρο, άρα είμαστε ακατάστατοι. Δεν έχουμε τάξη μέσα μας.

Συχνά τέτοιου είδους σχέσεις είναι φανερές. Π.χ. ένας επιθετικός άνθρωπος θα προκαλέσει την άμυνα του περίγυρού του, την οποία θα βιώσει ως βία εναντίον του. Έχει βία μέσα του, θα αντιμετωπίσει βία από το περιβάλλον του.

Ο εγκληματίας θα συλληφθεί από την αστυνομία.

Αν λοιπόν θελήσει να αποκτήσει αυτογνωσία θα πρέπει να ρωτήσει τον εαυτό του: Γιατί οι άνθρωποι του περιβάλλοντός μου είναι εχθρικοί; Η σωστή απάντηση είναι: είναι εχθρικοί γιατί εγώ με την βιαιότητά μου τους αναγκάζω να φέρονται έτσι για να προστατευθούν από την συμπεριφορά μου. Δεν είναι έτσι επειδή φταίει η κοινωνία, ο Θεός ή οποιοσδήποτε άλλος. Φταίω εγώ και το ελάττωμά μου.

Με αυτό τον τρόπο παίρνουμε ένα μάθημα από την ζωή.

Βλέπουμε τα ελαττώματά μας και ωθούμαστε στο να τα καταπολεμήσουμε, για να αποφύγουμε τις δυσάρεστες συνέπειες.

Άλλες φορές όμως οι συσχετισμοί δεν είναι ορατοί. Ένας φοβισμένος γονιός π.χ. βλέπει μετά από χρόνια τα παιδιά του να είναι ανασφαλή. Αρρωσταίνουν εύκολα, παθαίνουν διάφορα ανεξήγητα ατυχήματα, συμβαίνουν διάφορα και στον ίδιο χωρίς να καταλαβαίνει τον λόγο. Τα αποδίδει όλα στην κακή του τύχη. Αυτά που φοβάται του συμβαίνουν. Λες και η ζωή η ίδια έχει ένα είδος «τηλεπάθειας», διαβάζει τις σκέψεις μας, τους φόβους μας και πάει και μας κάνει αυτό ακριβώς που τρέμουμε περισσότερο.

Αν όμως ο άνθρωπος αυτός προσέξει τις εξωτερικές συνθήκες της ζωής του θα δει ότι μοιάζουν παραδόξως με τον εσωτερικό του κόσμο. Δεν γνωρίζει το πώς προέκυψε αυτή η ομοιότητα, αλλά η ζωή του έχει γίνει ένας καθρέπτης, μία αντανάκλαση του φοβισμένου εαυτού του.

Κάτι τέτοια φαινόμενα μας αποκαλύπτουν τον νόμο του πεπρωμένου. Όπως έστρωσες έτσι θα κοιμηθείς. Μας παρέχουν όμως και την πολύτιμη δυνατότητα να μάθουμε για τον εαυτό μας και παλεύοντας με τις αδυναμίες μας και με τις εξωτερικές συνθήκες (που είναι δημιούργημα των αδυναμιών μας) να καλυτερέψουμε ως άνθρωποι και να διορθώσουμε τα λάθη μας.

Πάντοτε να ρωτάμε τον εαυτό μας: Γιατί μου συμβαίνει αυτό, καλό ή κακό, γιατί μου φέρονται έτσι, γιατί έπαθα αυτή την ασθένεια, γιατί έχω αυτή την δουλειά, γιατί έχω αυτές τις παρέες, γιατί ζω εδώ που ζω;

Για όλα τα εξωτερικά φαινόμενα της ζωής μας υπάρχει μια εσωτερική αντιστοιχία, μια εσωτερική αιτία. Τα πάντα σε ένα βαθύτερο επίπεδο σχετίζονται μεταξύ τους.

Αν το δούμε από μια άλλη άποψη, είναι δυνατόν να υπάρχει τύχη;

Αφού υπάρχει Θεός τύχη δεν υπάρχει.

Είναι δυνατόν να συμβαίνουν περιστατικά χωρίς βαθύτερο νόημα;

Δεν υπάρχει νοημοσύνη στο Σύμπαν;

Αφού η ζωή είναι ένα σχολείο είναι δυνατόν ο παντογνώστης "καθηγητής" να μην μας προειδοποιεί για τα λάθη μας;

Να μας αφήνει έρμαια των αδυναμιών μας χωρίς να κρούσει τον κώδωνα του κινδύνου;

Υπάρχει ύλη χωρίς πνεύμα; Όχι.

Υπάρχει πνεύμα χωρίς νόημα; Όχι.

Υπάρχει ουσία, υπάρχει συμβολισμός και σοφία.

Ας δούμε κάτι σχετικό με τον τρόπο που επιστρέφουν σε μας τα αποτελέσματα των πράξεών μας.

Η πείρα της ζωής δείχνει ότι όταν κάνουμε ένα λάθος, υπάρχει κάτι σαν «περίοδος χάριτος». Τις πρώτες φορές η ζωή μας χαρίζεται. Κάνουμε λάθη ατιμώρητα.

Υπάρχουν όμως «θεωρητικές» προειδοποιήσεις. Συμβουλές από φίλους, σκέψεις δικές μας, η φωνή της συνείδησής μας, δήθεν τυχαία περιστατικά στα οποία βλέπουμε τι παθαίνουν άλλοι άνθρωποι που κάνουν το δικό μας σφάλμα κλπ. Εμείς όμως ακόμα δεν πάθαμε τίποτα...

Αν πάρουμε το μάθημά μας σε αυτό το πρώτο στάδιο έχει καλώς.

Αν όμως συνεχίσουμε αμετανόητοι τότε ο νόμος του Κάρμα περνάει στο δεύτερο στάδιο. Εκεί αρχίζει ο πόνος. Αρχίζουν τα χτυπήματα στην ζωή. Αφού δεν μάθαμε με το καλό, τότε για την δική μας προστασία θα μάθουμε με τον δύσκολο τρόπο. Με τον πόνο και την δυστυχία.

Αναρωτιόμαστε γιατί στην ζωή μάς κυνηγάει η ατυχία και η γρουσουζιά.

Δεν είναι όμως καθόλου ατυχία.

Προηγήθηκε μια μακρά περίοδος ανώδυνων προειδοποιήσεων, τις οποίες αγνοήσαμε.

Προειδοποιηθήκαμε για το σφάλμα μας και εμείς κωφεύσαμε. Τα «χτυπήματα» μετά καθίστανται σταδιακά όλο και ισχυρότερα, διότι το Σύμπαν δεν ανέχεται τους αμετανόητους παραβάτες.

Έτσι ο νόμος του πεπρωμένου μας αποκαλύπτει τον χαρακτήρα μας, μέσω των γεγονότων που δήθεν τυχαία μας συμβαίνουν. Γιατί κατά βάθος τα έχουμε προκαλέσει εμείς.

Μας διδάσκει, επίσης, το σωστό και μας καθοδηγεί, πρώτα με το καλό και μετά πιο πιεστικά, στον ορθό δρόμο για την σωτηρία της ψυχής μας.

Όλος αυτός ο πόνος, όλες αυτές οι προειδοποιήσεις, είναι για να αλλάξουμε νοοτροπία και να σωθεί η ψυχή μας.

Είμαστε οι δημιουργοί του πεπρωμένου μας.

Αυτό που μας συμβαίνει τώρα είναι αντανάκλαση αυτού που κάναμε στο παρελθόν, αντανάκλαση αυτού που είμαστε μέσα μας.

Ο χαρακτήρας μας καθρεπτίζεται στο άμεσο περιβάλλον μας.

Ας πάψουμε να ρίχνουμε το φταίξιμο αλλού και ας αναλάβουμε την ευθύνη της ζωής μας.

ΠΗΓΗ:

http://truthseeker-vasiliki.blogspot.com/2011/05/blog-post.html

«Καθώς το φεγγάρι, νύχτα τη νύχτα, γεμίζει...» [Από το blog “Ακατέργαστα”]

Ακριβώς ένα χρόνο πριν, στις 24.6.2010, στο blog “Ακατέργαστα” της Σοφίας Κου, διαβάσαμε αυτό:

Καθώς το φεγγάρι, νύχτα τη νύχτα, γεμίζει...

Θα σου πω μια μικρή, απλή συνηθισμένη ιστορία...

Βρίσκομαι απόψε, 28 χρόνια μετά, πάλι ξανά στο ίδιο εξοχικό μέρος...

ορίστε; Είκοσι οχτώ χρόνια; Ναι, τόσα. Μια επίσκεψη με συνθήκες διαφορετικές τώρα...

Ψάχνω τα αποτυπώματά μου στην ακρογιαλιά,

και τα δικά της επάνω μου...

«πού ήσουνα τόσον καιρό;», με ρωτάει. «Τι έκανες;»

«Βρε ακρογιαλιά, ακόμα και για σένα ο χρόνος και το νόημα μετράνε με το τι κάνουμε; Πάς να κουκουλώσεις τα δικά σου χάλια; Παρέα με αρμυρίκια και τρεις ψαροταβέρνες σε θυμάμαι,

με 4 σουπερ-μάρκετ, ξενοδοχία με πισίνες και ντιβιντάδικα σε βρίσκω! Καλά που υπάρχει ακόμα η θάλασσα...που αυτοδιατηρείται μπλε και με άσπρα κύματα... καλά που υπάρχουν και 5-6 ψαρόβαρκες, κι ένας γλάρος... και καλά που το φεγγάρι καθώς γεμίζει, ασημίζει τα πάντα με τον δικό του ήσυχο τρόπο...»

Ναι, 28 χρόνια μετά, πάλι ξανά στο ίδιο παραθαλάσσιο μέρος...

Όλοι με σκηνές τότε. Μόνο με σκηνές. Τώρα απαγορεύονται τέτοιες «γυφτιές». Κρυμμένοι σε δωμάτια κάποιας πανσιον ή ξενοδοχείου, φανταζόμαστε το φεγγάρι που καθώς γεμίζει, ασημίζει τα πάντα με τον δικό του ήσυχο τρόπο... που μάταια ψάχνει για σκηνόβιους να συντροφέψει στη βραδινή τους κουβεντούλα...

Αχ τότε...

"Επ! Ως εδώ και μη παρέκει! Το ΄τοτε είναι εκεί, το τώρα είναι εδώ. Το ποτάμι κυλάει μπροστά, εσύ για που το βαλες;" ακούω μιαν αυστηρή φωνή μέσα μου να μου απαγορεύει κάθε υπόνοια νοσταλγίας κάθε «γιατί να ναι έτσι κι όχι αλλιώς;» που ψάχνουν ευκαιρίες να ξεμυτίσουν, λίγο άμα τους δώσεις ...αέρα έτοιμα να σου κλέψουν την τωρινή στιγμή και να σ' αφήσουν πιο αδύναμο, πιο ανήμπορο από πριν, προσπαθώντας να ζωντανέψεις κάτι που δε ζωντανεύει σε τούτον τον τοπο και τον χρόνο...

«σεβάσου το εκεί που βρίσκεται», ακούσω πάλι την αυστηρή φωνή. «τι; Στα ...αρχεία;» τη ρωτάω. «

εκεί που τοποθετείται το κάθε τι στο πέρασμα του ποταμού», μου απαντάει... «να ψάξω στις προσχώσεις λοιπόν», επιμένω. «Πάλι τη μύτη σου σε μέρη απαγορευμένα θες να χώσεις», επιμένει κι αυτή...

Αφήνω το διάλογο, δε με συμφέρει, αυτή θα νικήσει... μόνο στη ζούλα, φευγαλέα σκέφτομαι -χωρίς να μου επιτρέπω να αισθανθώ- πόσο

Απρόβλεπτα φάνταζαν τότε όλα όσα έζησα τούτα τα τελευτάια 28 χρόνια, παρόλο που το υποσυνείδητό μου, φαίνεται πολλά να κανόνιζε, μα δεν μου τα μαρτυρούσε...

Και καθώς δεν προγραμματίζω το ...απώτερό μου μέλλον αφού το τώρα μου είναι συνήθως τόσο έντονο (ή το κάνω εγώ), όλα κύλισαν πράγματι σαν ποτάμι, ή εξαιτίας του...

άλλοτε σαν ένα καλό όνειρο άλλοτε σαν εφιάλτης...

λέω πως δε θέλω να σταθώ σε απολογισμούς γιατί μόνο χρόνο και δύναμη θα μου κλέψουν!

Όμως μια κλαψιάρικη φωνή μέσα μου παρακαλεί: Αχ! Να περπάταγες λίγο στις «προσχώσεις» να λίγο, όσο πατάει η γάτα!

Σιχαίνομαι τις κλαψιάρικες φωνές! Που δε σέβονται ούτε το φεγγάρι καθώς, νύχτα τη νύχτα, γεμίζει!

ΠΗΓΗ:

http://akatergasta.pblogs.gr/2010/06/kathws-to-feggari-nyhta-th-nyhta-gemizei.html

«Ο ανήσυχος εγκέφαλος» [Από το blog “Ανήσυχος”]

Πριν από τρεις μήνες, στις 23।3.2011, στο blog “Ανήσυχος” διαβάσαμε αυτό:

Ο ανήσυχος εγκέφαλος

Αν εκμεταλλευτει κανεις την ικανοτητα του μυαλου να "μαθαινει" και να αναπτυσσεται μεσα απο τη μαθηση αυτη, μπορει να το κρατησει κοφτερο και νεο, παρα την αναποφευκτη γνωστικη εκπτωση (MCI) που επερχεται με την ηλικια.
Σε αυτο το συμπερασμα καταληγουν επιστημονες οπως διαβαζω σε ενα ρεπορταζ για τον ανθρωπινο εγκεφαλο στο περιοδικο ΒΗΜΑMEN.

Στο ιδιο ρεπορταζ δινονται 10 καθημερινα tips για να βελτιωσετε την αποδοση του εγκεφαλου σας.Τα παραθετω :

1.Σπαστε τη ρουτινα.Βουρτσιστε τα δοντια σας με το αριστερο-οι δεξιοχειρες.Γενικως, προσπαθηστε απο καιρο σε καιρο να λειτουργειτε με χερι αντιθετο απο αυτο που χρησιμοποιειτε κανονικα.Ενθαρρυνοντας ετσι τον εγκεφαλο να δημιουργησει νεες συναψεις.

2."Ποτιστε" το μυαλο σας.Ο εγκεφαλος αποτελειται κατα 80% απο νερο.Φροντιστε την ενυδατωση του, πινοντας καθημερινα εξι ποτηρια νερο το λιγοτερο, αποφευγοντας παραλληλα το αλκοολ και τους πολλους καφεδες.

3.Κοιμηθειτε ενα γεματο επταωρο.Το λιγοτερο και σε καθημερινη βαση.Η ελλειψη υπνου δυσχεραινει τη μαθηση, τη συγκεντρωση και τη μνημη.

4.Διαβαστε βιβλια.Η αναγνωση λογοτεχνικων βιβλιων εχει θετικη επιδραση στον εγκεφαλο, ειδικα οταν εμπεριεχει αποθηκευση και ανακληση πληροφοριας.Απο αυτη την αποψη ενα μυθιστορημα, θεωρητικα, οξυνει περισσοτερο το νου απο ενα βιβλιο με διηγηματα, που ειναι πιο συντομα!

5.Περιοριστε την τηλεοραση.Συμφωνα με τον επιφανη παιδοψυχιατρο και νευροβιολογο του Χαρβαρντ, δρ Ντανιελ Ζιγκελ, σε αντιθεση με ορισμενα videogames που μπορει να οξυνουν την αντιληψη, η τηλεοραση εχει ακριβως το αντιθετο αποτελεσμα.Οσοι παρακολουθουν tv πανω απο 2 ωρες τη μερα, εχουν αυξημενες πιθανοτητες να νοσησουν απο Αλτσχαιμερ.

6.Αποβαλλετε το στρες.Εισπνεετε αργα, επιτρεποντας στο στομαχι σας (οχι στο στηθος) να γεμισει και στη συνεχεια πειτε τη λεξη "ενα" καθως εκπνεετε. Επαναλαβετε για 10 λεπτα.

7.Ξεκουραστε το μυαλο σας.Δεν απαιτουνται πανω απο 5 λεπτα καθημερινα-ακομα και στο διαλειμμα της δουλειας σας-για να "αδειασετε" απο σκεψεις και να επιστρεψετε δριμυτερος σε αυτην.

8.Διωξτε τις αρνητικες σκεψεις.Οι επιμονες αρνητικες σκεψεις, που ενεργοποιουνται αυτοματα και πηγαζουν κυριως απο την ανασφαλεια, αυξανουν την παραγωγω στρεσογονων ορμονων που βλαπτουν τις κυψελες του εγκεφαλου.Γραψτε στο χαρτι τις αρνητικες σας σκεψεις και μεθοδευστε σχεδιο αντιμετωπισης τους.Θα σας κανει να αισθανθειτε καλυτερα.

9.Καντε ερωτα.Τουλαχιστον δυο φορες την εβδομαδα.Αυτο που ειναι καλο για την καρδια ειναι καλο και για το μυαλο, συμφωνα με τους επιστημονες.Επιπλεον, ενισχυει θετικα τον οργανισμο και καταπολεμα το στρες.

10.Χορεψτε! Απο τις πιο ευχαριστες ασχολιες που ενεργοποιουν το μυαλο, ο χορος προυποθετει τα παντα : απο συντονισμο και οργανωση μεχρι σχεδιασμο και ορθη εκτιμηση και κριση.

[….]

ΠΗΓΗ:

http://anisixos.blogspot.com/2011/03/blog-post_23.html

«Silencio, para no despertar a los Griecos» [Από το blog Vassper]

Πριν από τέσσερεις εβδομάδες, στις 24.5.2011, στο blog “Vassper” διαβάσαμε αυτό:

Silencio, para no despertar a los Griecos

"ησυχία, να μην ξυπνήσουμε τους Έλληνες ! "

Αυτό έγραφε χθές, με μεγάλα γράμματα, ένα πανώ στην πλατεία Puerta del Sol της Μαδρίτης.

Μας κοροϊδεύουν ή μας παρακινούν σε αντίδραση ;

Την ώρα που χιλιάδες Ισπανοί, μόνο με την υποψία "μνημονίου", διαδηλώνουν εναντίον του προγράμματος λιτότητας και της διαφθοράς στην χώρα τους, εμείς ξαπλωμένοι στους καναπέδες, περιμένουμε το μοιραίο. Πρίν απο αυτούς, οι Πορτογάλλοι, οι Ιρλανδοί, οι Βρεταννοί, ακόμα και οι "κρύοι" Ισλανδοί. Ολοι αντιδρούνε, σε αυτό που φοβούνται ότι θα έρθει, αλλά εμείς το ζούμε ήδη. Και δεν αντιδρούμε.

Γιατί ;

Νοιώθουμε ένοχοι, επειδή "μαζί τα φάγαμε" ή απλά, δεν βλέπουμε εναλλακτική λύση; Δεν έχουμε ακόμα αντιληφθεί τί γίνεται στην χώρα ή μήπως αυτοί που μπορούν να κινητοποιήσουν τον κόσμο, δεν θέλουν να αλλάξει τίποτα; Μήπως τελικά, βολεύει το "μνημόνιο", έτσι όπως εφαρμόζεται, γιατί δεν θίγει αυτούς που έπρεπε να θίξει ;

Ότι από τα παραπάνω και άν συμβαίνει, δεν δικαιολογεί τέτοια απάθεια.

Είναι αλήθεια ότι είμαι απο αυτούς που πιστεύουν, ότι η χώρα έχει ανάγκη απο κάποιο "μνημόνιο", μιά συνολική αναδιοργάνωση της οικονομίας και της κοινωνίας. Αλλά "μνημόνιο" μεταξύ μας, όχι με τους τροϊκανούς. Ενα νέο κοινωνικό συμβόλαιο στο οποίο όμως, να συμμετέχουν όλοι, όχι μόνο αυτοί που δεν μπορούν να το αποφύγουν.

Διότι, αυτό συμβαίνει τώρα! Στο μνημόνιο της τρόϊκας, συμμετέχουν μόνο αυτοί που δεν μπορούν να τό αποφύγουν. Αντίθετα, δεν συμετέχουν αυτοί που "μαζί τα έφαγαν", γιατί απλούστατα ο καρπός του φαγοποτιού τους είναι "μαύρος" και δεν μπορεί να προσδιορισθεί. Αρα, δεν υπάρχει ! Διεφθαρμένοι ανώτεροι δημόσιοι υπάλληλοι, κρατικοδίαιτοι επιχειρηματίες και φοροφυγάδες επαγγελματίες συνεχίζουν τις δραστηριότητές τους, λίγο πιό διακριτικά, γελώντας σε βάρος των κορόϊδων.

Οι υπεράριθμοι δημόσιοι υπάλληλοι, συνεχίζουν την λούφα τους, κρυμμένοι πίσω απο τις εγκυκλίους και την γραφειοκρατία του Ελληνικού κράτους που τους δίνουν την δυνατότητα να βολοδέρνουν, περιμένοντας την επόμενη "άγραφη" άδεια του Διοικητή για τις γιορτές. Πρός Θεού, μην ταράξουμε την ηρεμία της υπηρεσίας βάζοντας τους "κοπρίτες" να δουλέψουν, πού όλοι τους γνωρίζουν αλλά κανείς δεν αντιδρά, ιδίως οι προϊστάμενοι.

Οι δικαστές συνεχίζουν να κρύβονται πίσω απο την πολυνομία και την αναποτελεσματικότητα του νομικού μας συστήματος, αφήνοντας ατιμώρητους τους λίγους "παραβάτες" που τους αποστέλλονται για το ξεκάρφωμα, εξαντλώντας την αυστηρότητά τους σε κανένα πρεζόνι ή πιτσιρικά που οδηγά χωρίς δίπλωμα.

Τέλος, οι εκλεγμένοι εκπρόσωποι του έθνους, οι πολιτικοί μας, συνεχίζουν να συντηρούν τις πελατειακές τους σχέσεις, αναπτύσοντας το "κράτος δικαίου" του ρουσφετιού, των εξυπηρετήσεων και της υπέρβασης των νόμων, συντονίζοντας όλους τούς παραπάνω σε μιά ορχήστρα του παραλόγου.

Φταίει η κυβέρνηση, που δεν προσπαθεί πολύ; Μήπως, η επόμενη κυβέρνηση θα προσπαθήσει περισσότερο ; Πόσοι αλήθεια το πιστεύουν αυτό. Ο Γιωργάκης υπάρχει, γιατί πρέπει κάποιον να βρίζουμε. Αλλοιώς θα βρίζαμε τον άλλον, ή τον παρα-άλλον.

Η αλήθεια είναι ότι η κατάσταση που περιγράφεται στις παραπάνω γραμές φαίνεται απελπιστική. Γιατί, όλοι γνωρίζουμε ότι αυτά δημιούργησαν το χρέος και αν δεν αλλάξουν, δεν έχει κάν νόημα να προσπαθήσουμε, γιατί σε λίγα χρόνια πάλι στα ίδια θα είμαστε.

Ίσως, αυτός είναι ο λόγος που δεν αντιδρούμε. Γιατί αυτοί που καλούνται να αλλάξουν είναι τόσοι πολλοί και τόσο βολέμενοι, που λίγοι Έλληνες πιστεύουν ότι θα το κάνουν. Γιατί, η διαφθορά και το μικροσυμφέρον έχουν νοτίσει τόσο πολύ την Ελληνική κοινωνία, που οι περισσότεροι Έλληνες πιστεύουν ότι πολύ δύσκολα θα αρχίσουμε να ξανασκεφτόμαστε συλλογικά.

Είμαι και εγώ, ένας απο τους πολλούς Έλληνες, που σπάνε το κεφάλι τους να βρούν με ποιόν τρόπο θα επανεκκινήσουμε αυτή την κοινωνία. Με ποιόν τρόπο, θα διορθώσουμε τα παραπάνω. Αλλά, όσο και αν το σπάω, λύση δεν βλέπω. Ούτε κάν αχνή.

'Ισως όμως, μιά λύση είναι να αρχίσουμε να αντιδρούμε. 'Ετσι, χωρίς πρόταση, αφού δεν έχουμε. Απλά για να δηλώσουμε την δυσαρέσκειά μας. Και την επιθυμία μας για αλλαγή. 'Οσοι την θέλουμε. 'Ισως, θα πρέπει να το κάνουμε, όχι για εμάς, αλλά για τα παιδιά μας. Τα οποία καταδικάσαμε, άλλοι με τη συμμετοχή στο πάρτυ και άλλοι με την αδιαφορία, στην φυγή απο την χώρα ή στην αποδοχή αυτής της νοοτροπίας. Στην διαιώνιση αυτής της αδιέξοδης κατάστασης.

Γιατί η κατάσταση είναι αδιέξοδη. Και η επιβίωση δεν είναι υποχρεωτική.

ΠΗΓΗ:

http://vassper.blogspot.com/2011/05/silencio-para-no-despertar-los-griecos.html

«Μια ολόκληρη χώρα σε death row» [Από το blog “Αφημένες κάποιες σκέψεις ”]

Πριν από είκοσι ημέρες, την 1.6.2011, στο blog “Αφημένες κάποιες σκέψεις” διαβάσαμε αυτό:

Μια ολόκληρη χώρα σε death row

Ως θάλαμος θανατοποινιτών (γνωστό ως death row) αποκαλείται ο χώρος και η διαδικασία αναμονής των θανατοποινιτών ως την ημέρα της εκτελέσεως τους. Οι θανατοποινίτες στο θάλαμο αυτό μπορεί να περιμένουν έως και πολλά χρόνια έως ότου εκτελεστούν και συνήθως η απόφαση της εκτέλεσης της ποινής τους, τους ανακοινώνεται λίγες ώρες πριν. Το 30% των θανατοποινιτών στο θάλαμο αυτό πεθαίνει από φυσικά αίτια. Η απομόνωση τους καθώς και η αβεβαιότητα σχετικά το μέλλον οδηγεί με μια ιδιότυπη ιδρυματοποίηση, η οποία αποκαλείται death row phenomenon. Δεν είναι λίγοι οι θανατοποινίτες που προβαίνουν σε αίτηση ακύρωσης της έφεση καθώς προτιμούν να εκτελεστούν από το να ζουν σε αυτή in limbo κατάσταση, μεταξύ ζωής και θανάτου. Η ταινία «Πράσινο Μίλι» είχε αποδώσει με εξαιρετικό τρόπο την ψυχική κατάσταση αυτών που βρίσκονται στο θάλαμο θανατοποινιτών. Η διαδικασία αυτή από πολλούς εξομοιώνεται με βασανιστήρια και αιτούνται την κατάργησή της επικαλούμενοι το άρθρο της 5 της Οικουμενικής Διακήρυξης για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου σύμφωνα με το οποίο κανένας άνθρωπος δεν μπορεί να υποβάλλεται σε βασανιστήρια.

***

Θα ήταν άραγε υπερβολή αν ισχυριζόμασταν ότι εδώ και ένα χρόνο οι Έλληνες εμφανίζουν τη συμπτωματολογία του death row phenomenon; Αβεβαιότητα για το μέλλον, ψυχική διαταραχή, εγκατάλειψη του εαυτού, προσμονή της καταστροφής ως λύτρωση από τη βάσανο της αναμονής της.

Προσωπικά δεν γνωρίζω οικονομικά. Δεν ξέρω αν οι επιλογές της κυβέρνησης είναι σωστές ή λάθος, μηδέ μπορώ να προτείνω μια κάποια άλλη οικονομική πολιτική. Όμως γνωρίζω από ξέρω να περπατάω στο δρόμο και να παρατηρώ τους ανθρώπους, και μετά βεβαιότητας μπορώ να πω ότι η δημόσια ρητορική του πολιτικού κόσμου και των ΜΜΕ, έχουν ιδρυματοποιήσει μια ολόκληρη χώρα.

Δεκάδες νόμοι ψηφίζονται κάθε μήνα, νέα μέτρα έρχονται για να διορθώσουν του περασμένου μήνα ειλημμένα μέτρα, ενώ οι σπασμωδικές κινήσεις (ή ως έτσι εμφανίζονται) που καθοδηγούνται από την επικαιρότητα συνιστούν την εθνική μας πολιτική. Και κάθε λίγο και λιγάκι μια νέα υποβάθμιση ή μια δημοσίευση σε ξένο περιοδικό ή μια κυβερνητική διαρροή ή μία δήλωση κάποιου διεθνούς φήμης οικονομολόγου ή πολιτικού ή ηγέτη κράτους, οδηγεί σε νέα μέτρα ακόμα πιο σκληρά, τα οποία ανακοινώνονται μέσω τηλεοπτικών δεκτών, και πάντα με το δάχτυλο ορθωμένο προς τους πολίτες, ωσάν να έκαναν πάλι κάτι κακό. Και η αντίστροφη μέτρηση ξεκινάει και πάλι … Και όλα αυτά, εν ελλείψει κάποιου στρατηγικού σχεδιασμού, ενός οράματος, ενός μοντέλου διακυβέρνησης. Κι όλοι βέβαια παίζουν ακόμα με επικοινωνιακούς όρους… Σαμαράς , Παπαρήγα, Τσίπρας και Καρατζαφέρης ορθώνουν το ΟΧΙ ωσάν ο Μεταξάς το 1940, και ο Πρωθυπουργός δηλώνει ότι θα κερδίσει αυτή τη μάχη. Κι εμείς να αναρωτιόμαστε… ποιος ο εχθρός; ποια η μάχη; ποιος ο στρατηγός; Εξηγήστε μας. Διότι η μόνη σύγκρουση που βιώνουμε είναι η χομπσιανή: Όλοι εναντίων όλων.

Όχι, δεν αντιλαμβάνομαι τι συμβαίνει. Αυτό όμως που αντιλαμβάνομαι είναι ότι με αυτά τα δεδομένα κανένας πολίτης δεν μπορεί να σκεφτεί ορθολογικά, να εργαστεί δημιουργικά, να σχεδιάσει έστω βραχυπρόθεσμα το μέλλον του. Οι αυτοκαταστροφικές τάσεις έχουν γίνει το εθνικό μας χαρακτηριστικό. Και είναι εκ των ων ουκ άνευ ότι απολύτως κανένας δεν έχει το δικαίωμα να οδηγήσει στην αυτοχειρία έναν ολόκληρο λαό. Αποφασίστε, παρακαλούμε, από κοινού την πολιτική που θα ακολουθήσουμε και το μοντέλο διακυβέρνησης και εφαρμόστε το με συνέπεια, δίχως να τρομοκρατείτε και να οδηγείτε στην παράνοια ένα λαό απλώς και μόνο για να ικανοποιήσει ο καθένας τα αιτήματα της δικής του παράγκας, να κρύψει τις αδυναμίες και τα λάθη του και να διασώσει το πολιτικό του κεφάλαιο. Κι επί της ευκαιρίας, όταν μια γενιά ολόκληρη αποστερείται το δικαίωμα στο όνειρο, δεν είναι δα και τόσο φοβερό να έχουν οι πολιτικοί ένα κάποιο πολιτικό κόστος για τις επιλογές τους. Fair enough.

Είναι πάντως άξιο αναφοράς ότι ο Έλληνας πολίτης αποδεικνύεται πολύ πιο υπεύθυνος από τους πολιτικούς που τον εκπροσωπούν και τους θεσμούς διαμεσολάβησης.

***

Θα ήταν άραγε υπερβολή να υποστηρίζαμε ότι η δημόσια ρητορική των τελευταίων μηνών και οπωσδήποτε ημερών απαγορεύεται ρητά από τη Οικουμενική Διακήρυξης για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου, άρθρο 5;

ΠΗΓΗ:

http://afroditealsalech.blogspot.com/2011/06/death-row.html

«Ένα τραγούδι για τα παιδιά μου. Για τα παιδιά μας…» [Από το blog “ANemos”]

Πριν από ένα μήνα, στις 20.5.2011, στο blog “ANemos” διαβάσαμε αυτό:

Ένα τραγούδι για τα παιδιά μου. Για τα παιδιά μας…

Αγόρια μου

Αυτό το γράμμα είναι ένα γράμμα συγγνώμης που θα ήθελε να γίνει τραγούδι...

Σας ζητώ συγγνώμη που εδώ και ένα χρόνο δεν είμαι δίπλα σας...

Επρεπε να διαλέξω ανάμεσα στο να μεγαλώσουμε μαζί και στο να εξασφαλίσω πως δεν θα σας λείψει η τροφή, το βιβλίο, το παιχνίδι, το ρούχο...

Σας ζητώ συγγνώμη για όλα σας τα δάκρυα, κάτω από τις κουβερτούλες σας...

Οταν δεν είμαι εκεί να σας καληνυχτίσω και να σας πω τα τραγούδια που σας έλεγα όταν ήσασταν πιο μικροί...

Σας ζητώ συγγνώμη για όλα τα βιβλία που ξεκίνησα να σας διαβάζω και ποτέ δεν τελειώσαμε...

Ξέρω όμως ότι μπορείτε να διαβάσετε μόνοι σας τη συνέχεια και να με σκέφτεστε σαν να είμαι εκεί...

Σας ζητώ συγγνώμη για όλα τα ταξίδια που σας είχα υποσχεθεί και που δεν κάναμε ακόμα...

Ομως τα μεγάλα ταξίδια είναι μπροστά μας... Τα ξεκινήσαμε μαζί... Θα τα συνεχίσουμε μαζί... Και κάποια στιγμή θα φτιάξετε τα δικά σας καράβια...

Σας ζητώ συγγνώμη για τα όνειρα που έκανα όταν, μωράκια, σας νανούριζα στην αγκαλιά μου...

Ομως, να ξέρετε, τα όνειρα παίρνουν πάντα εκδίκηση...

Σας ζητώ συγγνώμη που καμιά φορά, όταν βρισκόμαστε, αποφεύγω να σας κοιτάζω στα μάτια μην και δείτε το φόβο μου, τη θλίψη μου, την οργή μου...

Κι αυτό είναι το χειρότερο από όλα τα προηγούμενα. Πάντα κοίταζα τον κόσμο στα μάτια. Και θέλω να μπορώ να τον ξανακοιτάζω. Κι εσείς είστε ο κόσμος μου. Και εσείς είστε το μέλλον του κόσμου μου...

Ξέρω ότι δεν είστε τα μόνα παιδιά που παιρνούν δύσκολα, ούτε κι εμείς είμαστε οι μόνοι γονείς που δίνουμε μία τόσο άνιση μάχη, θυσιάζοντας ό,τι καλύτερο μπορεί να έχει ένας άνθρωπος: Το να μεγαλώνει τα παιδιά του! Να μεγαλώνει μαζί με τα παιδιά του.

Σας διαβάζω κάτι που έγραψαν κάποιοι άλλοι, εκεί μακριά – εδώ δίπλα μας:

«Είμαστε απλοί άνθρωποι. Ανθρωποι που κάθε πρωί πηγαίνουν να σπουδάσουν, να εργαστούν ή να βρουν δουλειά, άνθρωποι που έχουν οικογένεια και φίλους. Είμαστε άνθρωποι που εργάζονται σκληρά κάθε ημέρα για να ζήσουν και να προσφέρουν ένα καλύτερο μέλλον στους γύρω μας».

Αυτό είμαστε. Τίποτα παραπάνω και τίποτα παρακάτω...

Σας φέραμε στον κόσμο σε μια εποχή που όλα έμοιαζαν ότι πάνε καλά, την αυγή αυτού του αιώνα. Ομως δεν ήταν έτσι. Το μέλλον μας, το μέλλον σας ήταν ήδη υποθηκευμένο. Γεννηθήκατε καταχρεωμένα, παιδιά μου.

Κι εμείς, οι ανόητοι, κάναμε όνειρα: πως θα μεγαλώνατε σε έναν καλύτερο κόσμο από αυτόν που μεγαλώσαμε εμείς, πως θα πηγαίνατε σε καλύτερα σχολεία από τα δικά μας, πως θα έχετε περισσότερες επιλογές από όσες είχαμε εμείς...

Τίποτα από όλα αυτά δεν ήταν αλήθεια.

Η αλήθεια είναι ότι μας είχαν ήδη κλέψει τα όνειρα πριν τα κάνουμε.

Μας είχαν κλέψει τη ζωή.

Μας είχαν κλέψει το όνειρο.

Μας έκλεψαν το δρόμο για το μέλλον.

Τώρα μας κλέβουν την αξιοπρέπεια και τον αυτοσεβασμό μας!

Τώρα μας κλέβουν τη Δημοκρατία μας ... (είχα προλάβει να σας μιλήσω γι’ αυτήν, την διαβάσατε και στα βιβλία του σχολείου: Δημοκρατία είναι η κυριαρχία του δήμου, του λαού. Σας άρεσε πολύ εκείνο το κεφάλαιο της ιστορίας, θυμάμαι!)

Αύριο θα μας κλέψουν και την πατρίδα. Το χώμα που πατάμε δηλαδή... Ετοιμοι είναι. Ετοιμοι για όλα!

Και για όλα αυτά είμαστε πολύ θυμωμένοι...

Μα πιο πολύ θυμωμένοι είμαστε για το Φόβο που μας τρώει καθημερινά.

Θυμάστε τι σας έλεγα τα βράδια, όταν φοβόσασταν το σκοτάδι;

Να τραγουδάτε!

Το τραγούδι διαλύει το φόβο!

Γι’ αυτό κι ανάμεσα στα βιβλία σας, είχα βάλει από νωρίς, βιβλία με ποιήματα που έχουν γίνει τραγούδια...

Εδώ, λοιπόν, και λίγες ημέρες, ένα τραγούδι ακούγεται από εκεί έξω...

Ακούστηκε πρώτη φορά στην Τυνησία και στην Αίγυπτο...

Τώρα ακούγεται από την Ισπανία! Και εξαπλώνεται σε ολόκληρη την Ευρώπη!

Είναι ένα τραγούδι που γράφτηκε από νέους ανθρώπους και μιλάει για τη Δικαιοσύνη, την Ισότητα, την Πρόοδο, την Αλληλεγγύη, την Ελευθερία της συμμετοχής στον Πολιτισμό, την Οικολογική βιωσιμότητα και την Ανάπτυξη, την Ευημερία και την Ευτυχία των ανθρώπων.

Μιλάει για τα δικαιώματα που πρέπει να προστατεύονται στην κοινωνία μας: το δικαίωμα στη στέγαση, την απασχόληση, τον πολιτισμό, την υγεία, την εκπαίδευση, την πολιτική συμμετοχή, την ελεύθερη προσωπική ανάπτυξη, τα δικαιώματα του καταναλωτή, το δικαίωμα για μια υγειή και ευτυχισμένη ζωή.

Μιλάει για όλους αυτούς που κλέβουν τις ζωές μας, που σας κλέβουν το μέλλον. Για το παλιό πολιτικό σύστημα, για τις τράπεζες, για τα παλιά μοντέλα της οικονομίας, για τα παλιά κόμματα και τους απαρχειωμένους θεσμούς...

Αγόρια μου

Το να συνεχίσουμε αυτό το τραγούδι είναι το ελάχιστο που μπορούμε να κάνουμε για εσάς μαζί με το να παλεύουμε για το μεροκάματο!

Δεν θέλουμε να γκρεμίσουμε κανέναν κόσμο. Τα καταφέρνουν μια χαρά να τον γκρεμίζουν κάποιοι άλλοι.

Εμείς θέλουμε να χτίσουμε έναν νέον κόσμο!

Δεν θέλουμε να προκαλέσουμε φόβο. Φοβόμαστε ήδη. Και θέλουμε να πάψουμε να φοβόμαστε!

Δεν θέλουμε να κλείσουμε κανένα δρόμο. Θέλουμε να ανοίξουμε καινούργιους δρόμους!

Δεν θέλουμε να κάψουμε καμιά πόλη και καμιά γειτονιά! Θέλουμε να διεκδικήσουμε και πάλι τις πόλεις και τις γειτονιές μας!

Δεν θέλουμε να σηκώσουμε καμιά σημαία. Θέλουμε να κατεβάσουμε τις σημαίες που μας καπελώνουν και μας υποτάσσουν στη «μοίρα» μας και στη θέση τους να ανεβάσουμε τη σημαίa της αξιοπρέπειας και της περηφάνιας.

Δεν θέλουμε καμιά ψευτοεπανάσταση.

Θέλουμε να ξαναβρούμε το βήμα μας. Θέλουμε να γιορτάσουμε. Ναι! Να γιορτάσουμε την ελπίδα που ακόμη υπάρχει!

Μια γιορτή που δεν θα την οργανώση κανένα κόμμα, καμιά οργάνωση, κανένας συνδικαλιστής.

Μια γιορτή που θα πάμε με την παρέα μας, τους φίλους, τους γείτονές μας, τους συναδέλφους μας. Με εσάς μαζί, τα παιδιά μας!

Και αυτή η Γιορτή θα κρατήσει μέχρι να ξημερώσει μια άλλη μέρα. Καλύτερη από τη σημερινή!

Σας το χρωστάμε!

Αγόρια μου, δεν έχω να σας προσφέρω τίποτα άλλο. Ούτε σπίτια, ούτε χρήματα... Το μόνο που έχω να σας προσφέρω είναι ένα τέτοιο τραγούδι. Ενα καλύτερο αύριο... Ενα καλύτερο να ταξίδι...

Το μόνο που ελπίζω είναι να μην νιώσετε ποτέ μίσος ή οίκτο για μένα!

Σας φιλώ αγάπες μου!

Ο μπαμπάς!

ΠΗΓΗ:

http://naftilos.blogspot.com/2011/05/blog-post_20.html