Τρίτη 31 Μαρτίου 2009

«Αν ο κόσμος ήταν τράπεζα…» [Από το blog “Rodia Mixer”]


Συνήθως (το έχετε διαπιστώσει και το έχω ξαναγράψει) δεν αναδημοσιεύω πρόσφατες αναρτήσεις. Στο παρελθόν έχω κάνει όλες κι όλες δυό –τρεις εξαιρέσεις. Σήμερα θα κάνω άλλη μία, και θα αναρτήσω κάτι που διάβασα μόλις πριν από τρεις μέρες! Και μάλιστα θα μου επιτρέψετε και ένα μικρό σχόλιο, στο τέλος. Διότι το απαιτούν οι συνθήκες και “οι καιροί”! Λοιπόν…


…Στις 28.3.2009, στο blogRodia Mixer!” διαβάσαμε αυτό:



Αν ο κόσμος ήταν τράπεζα…



...θα τον είχατε ήδη σώσει!
Γράφει το πανώ που αναρτήθηκε στα κεντρικά της Deutsche Bank



ΠΗΓΗ:

http://rodiat7.blogspot.com/2009/03/blog-post_4775.html


[Σχόλιο δικό μου: Θα ήταν άσχημα, άραγε, να αντιληφθούν και αυτοί, πως, υπό μία έννοια, ο Κόσμος είναι η “Παγκόσμια” Τράπεζα ΟΛΩΝ μας, ακόμα και αυτών, των οικογενειών τους, των παιδιών τους;…]

Δευτέρα 30 Μαρτίου 2009

«Δράσε άψογα...» [Από το blog “Lockheart”]


Στις 8.10.2008, στο blog “Lockheart”, διαβάσαμε αυτό:


Δράσε άψογα…


O σκοπός είναι ξεκάθαρος, να εξελίξεις την συνείδηση σου σε όλα τα επίπεδα της επίγνωσης στην εκδηλωμένη ζωή ανεξάρτητα από τις χρηστικότητες τις κοινωνικής διαμόρφωσης. Μην ξεχνάς όταν βρίσκεσαι σε κατάσταση εκπαίδευσης η εξέλιξη είναι αναπόφευκτο αποτέλεσμα της αιτίας. Διότι δεν γνωρίζεις ποιος πραγματικά είσαι στην βαθύτερη έννοια της εσωτερικής σου γνώσης πόσο μάλλον να μπορείς να εμπιστευτείς κάποιον άλλον άνθρωπο από την στιγμή που δεν μπορείς να δώσεις άπλετη εμπιστοσύνη στον εαυτό σου.

Άρχισε λοιπόν , πάταξε την οκνηρία και με περίσσια αγάπη δράσε προς τα άδυτα της εσωτερικής σου ύπαρξης. Μάθε να ενεργείς στην ζωή άψογα να δίνεσαι αλλά να μην ταυτίζεσαι με τα πράγματα να σέβεσαι τις δυνάμεις που διέπουν και αλληλεπιδρούν στην ζωή και να δίνεις τον καλύτερο σου εαυτό κάτω από οποιαδήποτε συνθήκες φυσικά πάντα να αναλαμβάνεις το κόστος και την ευθύνη των πράξεων σου άμεμπτα.

Να ρωτάς όταν δεν γνωρίζεις , να ρωτάς τον εαυτό σου όταν προβληματίζεσαι και να βρίσκεις την απάντηση πάντα με αγάπη. Να πετάς στο κάδο των απορριμμάτων τον εγωισμό όταν μιλάς με τον σύντροφο σου να γνωρίζεις ότι η παρουσία του θεού είναι παντού και πάντα σε όλα τα πράγματα διότι εποίησε τον κόσμο με απόλυτη και πλήρη αρμονία οπότε ας υποκλιθούμε στην ζωή και στα δώρα που μας προσφέρει όποια και αν είναι αυτά είτε έχουν μέλι ειτε δηλητήριο, εξάλλου στην άλλη άκρη του πόνου βρίσκεται η σοφία.

Να δίνεις αγάπη χωρίς όρους, μην βάλεις σε όρους αυτό το υπέροχο θείο συναίσθημα που ανθίζει στις καρδιές των ανθρώπων. Να ακλουθείς την καρδιά σου αφού πρώτα την ρωτήσεις «Έχει αγάπη αυτό το μονοπάτι;» αν έχει προχώρα αν όχι εγκατέλειψε το αμέσως. Δεν αξίζει για τίποτα και για κανέναν να σπαταλήσεις την ζωή σου πόσο μάλλον να σου ρουφήξει την ζωή η ύλη από την στιγμή που ο θάνατος σε παραφυλά κάθε στιγμή χωρίς να το γνωρίζεις το αγνοείς μεν αλλά υπάρχει δε.

Να έχεις μνήμη θανάτου διότι έτσι θα κατακτήσεις μέσα σου την ματαιότητα των πραγμάτων υλικών και μη, ώστε να ζείς την καθημερινότητα με πληρότητα σαν κάθε μέρα σου να είναι η τελευταία στην ζωή.

Μάθε να διεκδικείς, μάθε να μάχεσαι αξίζεις να γευτείς τα πάντα στην ζωή ακους; ΤΟ ΑΞΙΖΕΙΣ!

Να βλέπεις, να ακούς και να δίνεις σημασία στην λεπτομέρεια διότι αυτή μπορεί να σε ανυψώσει η να σε σκοτώσει.

Να είσαι έτοιμος για τα πάντα και τα πάντα περιέχουν ακόμα και το θάνατο!

Το να είσαι παρών κάθε στιγμή σημαίνει να περνά μια στιγμή στα αρχεία του παρελθόντος και να γνωρίσεις στο 100% γιατί συνέβη η πράξη σου αυτή και από ποια αιτία προήλθε το αποτέλεσμα εάν δεν γνωρίζει τότε απλά ήσουν απών και το ασυνείδητο απλά χόρευε στην εκδήλωση του χρόνου ενώ εσύ ήσουν μεθυσμένος υποκινητής του.

Να μάθεις να εκτιμάς ! από τον άνθρωπο που έχεις δίπλα σου μέχρι και τον πόνο που σου δόθηκε από την ζωή διότι απλά είναι μια πρόκληση που καλείσαι να ξεπεράσεις ώστε να λάβεις κάποιο συγκεκριμένο δίδαγμα.


Μην ξεχνάς είμαστε όλη στην αναμονή του θανάτου το κοινό είναι ότι σίγουρα θα μας πάρει όλους κάποια στιγμή, και η διαφορά έγκειται στο πότε και πως θα φύγει ο καθένας.


ΠΗΓΗ:

http://lock-heart.blogspot.com/2008/10/blog-post_08.html

Κυριακή 29 Μαρτίου 2009

«Πιρουέτες» [Από το blog “Καρπουζένια (Karpouzi)”]


Στις 7.10.2008, στο blog “Καρπουζένια (Karpouzi)” διαβάσαμε αυτό:


Πιρουέτες


Όσο θυμόταν τον εαυτό της, προσπαθούσε με χάρη να ξεφύγει.

Να φύγει από όπου ήταν και να πάει κάπου αλλού, πού… κι αυτή ακόμη δεν ήξερε.

Όσο θυμόταν τον εαυτό της, φορούσε δυο μαλακά παπουτσάκια μπαλέτου, και με τη χάρη φτασμένης μπαλαρίνας ξεγλιστρούσε με όμορφες πιρουέτες.

"Βάλε μουσική", θύμιζε στον εαυτό της, κι έπαιρνε βαθιά ανάσα. Κι έτσι όπως ήταν κορδωμένη, με το στήθος έξω και την κοιλιά μέσα, στις μύτες των ποδιών της, ξέφευγε από όλα. Από τα προβλήματα, από τους ανθρώπους, από τα λόγια, από τα αισθήματα. Καβάλαγε το συννεφάκι της και τραβούσε για τη χώρα της όπου όλα γίνονταν με μουσική και χάρη. Και χαμογελούσε πλατιά.

Όσο θυμόταν τον εαυτό της, δεν κοιτούσε πίσω, μόνο μπροστά, πάντα το μέρος που πήγαινε κοιτούσε, ποτέ αυτό που άφηνε. Κι ας μην ήξερε πού θα την έβγαζε ο δρόμος... Έμπαινε στα βαγόνια του μυαλού της και ταξίδευε σε νέα παραμύθια. Έφτιαχνε ιστορίες και μετά τις ζούσε με την ψυχή της. Και ήξερε να ζει. Με δυο μαλακά, βελούδινα πέλματα κάτω από τα πόδια της, ακούγοντας τη μουσική της καρδιάς της, χόρευε κύκλους και φιγούρες δύσκολες. Με παρτενέρ άλλους, με σκηνικά διαφορετικά, με νότες άλλοτε ψηλές κι άλλοτε βαριές, κυνηγούσε την τύχη της οδηγώντας το φανταστικό τρενάκι της ζωής. Συνήθως την έβρισκε. Κι όποτε της ξέφευγε, έφευγε κι εκείνη γι’ αλλού, και την κυνηγούσε με χάρη σε νέα μέρη.

Μέχρι που έβγαλε τα παπουτσάκια της μια μέρα, τάχα για να ξεκουραστεί. Τάχα της φόρτωσαν πολλά στις πλάτες και τα πόδια της βάρυναν. Και δεν τη σήκωναν πια.

Κι έμεινε με την όμορφη φορεσιά της στους σταθμούς των τρένων ν’ αγναντεύει. Δεν έφευγε πια. Μόνο χάζευε τους νεοφερμένους που κατέβαιναν από τα βαγόνια και χαμογελούσε λοξά.

Μήπως κι έρθει επίσκεψη η τύχη της στην πόλη… να τη γλυτώσει με χάρη από της ζωής της το playback.


ΠΗΓΗ:

http://tokarpouzi.blogspot.com/2008/10/blog-post_07.html

Σάββατο 28 Μαρτίου 2009

«Επιλογές» [Από το blog “Synαισθήσεις (Synas)”]


Στις 6.10.2008, στο blog Synαισθήσεις (Synas) διαβάσαμε αυτό:


Επιλογές


Τα βουνά τραβήχτηκαν στο πέρασμά του.

Όχι γιατί φοβήθηκαν· ούτε γιατί είχε τη δύναμη να τα μετακινήσει.

Σκέφτηκαν και είπαν μεταξύ τους κάτι απλό:

να του ανοίξουν μια φορά το δρόμο να πάει εκεί που εκείνος ήθελε.

Όχι εκεί που θα τον οδηγούσαν τα 1.000 εμπόδια·

όχι εκεί που το σκληροτράχηλο μονοπάτι με το ζόρι θα τον κατηύθυνε.

Θέλησαν να του δώσουν μια τελευταία ευκαιρία:

να αποφασίσει επιτέλους μόνος του, πού ήθελε να πάει.


Και τότε εκείνος έκατσε στο χώμα.


ΠΗΓΗ:

http://synas2006.blogspot.com/2008/10/blog-post.html

Παρασκευή 27 Μαρτίου 2009

«Primum philosophare – 1ο» [Από το blog “Rodia Mixer”]


Στις 2.10.2008, στο blogRodia Mixer!” διαβάσαμε αυτό:


Primum philosophare – 1ο


Παίρνω το σχήμα που μου δίνεις:

Οταν θυμώνεις,

τα αγκάθια του αχινού

κι όταν πονάς,

το στρογγυλό της ασπιρίνης.


Παίρνω το σχήμα που μου δίνεις.


Primum vivere, deinde philosophare λέγαν οι λατίνοι και μάλλον είχαν άδικο. Αν δεν φιλοσοφήσουμε, πώς θα μπορέσουμε να ζήσουμε; Πώς θα υπάρξουμε; Το φαγητό τρέφει το σακκί που μας περιέχει, δεν τρέφει το μέσα μας. Πάμε λοιπόν να φιλοσοφήσουμε καλέ μου εαυτέ. Πάμε να μοιραστούμε τα κόπια μας με όποιον έχει διάθεση, με καθένα που έφτασε ο καιρός του να προβληματιστεί πάνω σε αυτά που μας μπερδεύουν. Αϊντε!


Εν αρχή ήν ο Λόγος.

Πρώτα είναι η λογική.

Ακριβώς.

Η λογική ή το χάος ή το τίποτε.

Το ίδιο είναι.

Ο Θεός έπλασε τον κόσμο.

Το περιβάλλον.

Οπως ζωγραφίζει ο ζωγράφος μια εικόνα.

Τελευταίο έφτιαξε τον άνθρωπο.

Κατ' εικόνα και ομοίωσή Του.

Ακριβώς.

Ο άνθρωπος πλάθει τον κόσμο.

Το περιβάλλον.

Τον πλάθει στο νου του, στον εγκέφαλό του.

Ο κόσμος υπάρχει στο μυαλό μας.

Ο κόσμος δεν είναι κάτι τι αντικειμενικό.

Το αν η γνώμη και η εικόνα για τον κόσμο

που έχει κάποιος

συμφωνεί με τη γνώμη και την εικόνα για τον κόσμο

που έχει κάποιος άλλος

ή αν κάποιες ομάδες ανθρώπων

-μικρές ή μεγάλες-

συμφωνούν για την εικόνα του κόσμου

ή έχουν την ίδια γνώμη γι αυτόν


Είναι απλώς μια σύμπτωση:


Οφείλεται στην ταύτιση του χωροχρόνου τους

ή είναι αποτέλεσμα μιας κοινής (απο κοινού, για όλους)

λογικής εκπαίδευσης.


Στο τέλος, ο άνθρωπος πλάθει τον άνθρωπο.

Τον εαυτό του και τον άλλο.

Κατ' εικονα και ομοίωσή του.

Τον πλάθει με τη λογική του,

με το νού του.


Εγώ είμαι αυτός που έχω πλάσει εμένα

Εγώ είμαι αυτός που έχω πλάσει εσένα

Εσύ είσαι αυτός που έχει πλάσει εσένα

Εσύ είσαι αυτός που έχει πλάσει εμένα


...και αυτό ισχύει για τον καθένα,


όλοι οι άνθρωποι και καθένας χωριστά

το ίδιο κάνουμε:

Πλάθουμε τον εαυτό μας

και τον άλλον.


Ο άλλος δεν υπάρχει αν δεν του φτιάξουμε

την εικόνα του.


Εχω ευθύνη για την εικόνα που πλάθω για σένα,

όπως ευθύνομαι για τον εαυτό μου,

για τη δική μου εικόνα,

αυτή που έχω πλάσει για μένα.

Εσύ ευθύνεσαι για τις δικές σου εικόνες,

αυτές που έχεις πλάσει

για τον εαυτό σου, για μένα, για τον κόσμο.


Οι εικόνες επιδρούν η μια στην άλλη

-αλληλοεπίδραση και ώσμωση-


Τα χρώματα μπερδεύονται

οι ανθρωποι τρελλαίνονται.


Ανακαλύπτουμε πως δε γίνεται να υπάρχει κάτι,

-ο,τιδήποτε-

ερήμην μας.


Ολα βρίσκονται στον εγκέφαλό μας

Ολα βρίσκονται στον εγκέφαλο του Θεού


***Βάρδα μη γίνει κανα delete!***


Σ.Σ. 1. Στον πειραματικό μου κόμβο, πριν λίγα χρόνια, έγινε ένα πείραμα. Τυχαίο; Οχι, ήρθε ο καιρός του να γίνει. Προσχεδιασμένο; Οχι, αλλά συνέβη πάντως και τώρα καταλαβαίνω τη σημασία του. Πόση ευθύνη είχε καθένας που συμμετείχε σε αυτό. Μια απλή ιδέα έδωσε το έναυσμα. Η πορεία εξελίχτηκε εξαιρετικά γοργά και οδήγησε σε ένα εντελώς απρόσμενο αποτέλεσμα. Οι εικόνες ξεσπάθωσαν, αποκαλύφτηκαν, βγήκαν στη φόρα -πώς το λένε.


Καποιοι είδαν τις εικόνες τους και τρόμαξαν.

Επειδή δεν τις αναγνώρισαν.

Επειδή τους φορούσαν μάσκα.

Επειδή έχουν μάθει

ή έχουν πιεστεί φορτικά

να φορούν μάσκα

στις εικόνες τους

-αυτές που πλάθουν για τον εαυτό τους,

τους άλλους,

τον κόσμο.


Κάποιοι διατήρησαν τις εικόνες τους.

όσοι τις αναγνωρίζουν

όσοι τολμούν να μη φορούν μάσκα.

Μάσκα είναι ο περιορισμός

μάσκα είναι το σακκί που περιέχει

όλες τις εικόνες

όλα αυτά που είμαστε

και δεν εκφράζουμε.


Ονομάζουμε σταθερότητα

κάτι που δεν υπάρχει

κάτι που παλεύουμε να υπάρξει

επειδή έτσι μάθαμε/μας δίδαξαν/μας επεβλήθη.

κλπ κλπ κλπ


***Κατόπιν όλων αυτών, οι μασκοφόροι απεχώρησαν***


Σ.Σ. 2. Στην εποχή μας, την οποία -σημειωτέο- εμείς πλάσαμε,

-δεν ήρθε να μας βρει η εποχή-

ή μπορεί να ήρθε ο καιρός για να έρθει η εποχή,

αλλά ο καιρός μάς περιέχει

και τον περιέχουμε

είμαστε κομμάτια του καιρού, είμαστε μέσα στον καιρό

και ο καιρός είναι μέσα μας, στον εγκέφαλό μας και αυτός.


Στην εποχή μας λοιπόν, οι εικόνες κυριαρχούν, και δεν εννοώ τις εικόνες των διαφημίσεων, της TV, τα wallpapers, τα avatars. Οι εικόνες που βγαίνουν στο προσκήνιο και απειλούν τη πνευματική μας μακαριότητα, είναι οι δικές μας οι εικόνες, αυτές που εμείς οι ίδιοι κατασκευάζουμε, εμείς οι ίδιοι αναρτούμε στα τοιχώματα του μυαλού μας, εμείς οι ίδιοι καταστρέφουμε, εμείς οι ίδιοι καίμε -εξ ού και το «κάψιμο του μυαλού».


Οι εικόνες που μπερδεύονται, η σύγχιση που προκαλεί το μπερδεμά τους, απειλεί το νου μας, απειλεί τη λογική μας. Η λογική λοιπόν, ο Λόγος, όπου βασίστηκε η κατασκευή του κόσμου μας και του εαυτού μας και των άλλων, αποκαλύπτεται πως είναι μια σαθρή βάση.


***Ο Καντ με τον «Καθαρό Λόγο» του είναι εγκληματίας***

Ο καιρός της λογικής παρέρχεται. Δεν είναι ικανή η λογική να οδηγήσει τους ανθρώπους στο ποθούμενο διακαώς απο αυτούς, δηλαδή την ευτυχία. Είμαστε ανίκανοι να πλάσουμε την εικόνα της ευτυχίας, ούτε την εικόνα ενός ευτυχισμένου κόσμου, ούτε την εικόνα ενός ευτυχισμένου εαυτού. Πολύ λιγότερο ικανοί είμαστε στο πλάσιμο της εικόνας ενός ευτυχισμένου άλλου -πλάθουμε συνήθως αυτόν τον «άλλον» ως ανταγωνιστή, αντίπαλο, αντίζηλο. Ακριβώς επειδή τον τοποθετούμε απέναντί μας. Δύσκολα πλάθουμε την εικόνα του μέσα μας. Πολύ δύσκολα και με πολύ κόπο και, συνήθως, δεν θέλουμε ούτε καν να το προσπαθήσουμε αυτό. Επειδή ακριβώς δυσκολευόμαστε να πλάσουμε τη δική μας εικόνα. Η λογική δεν μας βοηθά σε αυτό. Χάνουμε το Μέτρο μας. Φουσκώνουμε τα προτερήματα και κρύβουμε τα ελαττώματα κάτω απο το χαλί. Με τη λογική μας πλάθουμε καλά τη μάσκα μας, το τσουβάλι που μέσα του κρυβόμαστε και τελικά πιστεύουμε πως ο εαυτός μας είναι αυτό το τσουβάλι και όχι το περιεχόμενό του. Ανεβάζουμε τη μάσκα στη θέση του εαυτού. Ολα αυτά εξαιτίας της λογικής, που εδράζεται στον εγκέφαλο.


***Στον εγκέφαλο όμως εδράζεται και το συναίσθημα***

Το συναίσθημα που κάποια στιγμή στην ιστορία του ανθρώπου πατικώθηκε -δεν ήταν ίσως καιρός να παίξει πρωτεύοντα ρόλο- και έμεινε πατικωμένο με μικρές αναλαμπές, εξακολουθεί να πιέζεται και τώρα, αλλά όλο και με λιγότερη δύναμη. Η πίεση ατονεί. Ο άνθρωπος προχωρεί προς την ολοκλήρωσή του, προς την ισορροπία του εγκεφάλου του: λογική και συναίσθημα σε ίσα μερίδια. Συναίσθημα λέγοντας, όχι τη κλάψα και τα ναζάκια αλλά:

Αυτό που εξέφρασαν σοφοί σαν το Δημόκριτο που τον κορόϊδευαν

Αυτό που εξέφρασε ο Χριστός και το σταύρωσαν

Αυτό που εξέφρασαν οι «μάγισσες» και τις καίγαν.


Θα υπήρχαν σίγουρα πολλοί άνθρωποι, σε διάφορους καιρούς, που θα εξέφρασαν το συναίσθημα, ίσως όμως δεν ήταν αρκετοί ώστε να επιδράσουν στις εικόνες του περιβάλλοντος και των συνανθρώπων τους. Το φρένο ήταν η λογική. Υπέρμετρα ανεπτυγμένη απο την παρεξήγηση των λόγων και των κειμένων.


ΠΗΓΗ:

http://rodiat7.blogspot.com/2008/10/primum-philosophare-1o-repetiton.html


Πέμπτη 26 Μαρτίου 2009

«Αντίο φίλε» [Από το blog “Καρπουζένια (Karpouzi)”]


Την 1.10.2008, στο blog “Καρπουζένια (Karpouzi)” διαβάσαμε αυτό:


Αντίο φίλε


Μοιράζομαι μαζί σου το θρήνο, από μακριά και όπως μπορώ.

Μοιράζομαι μαζί σου το παράπονο του χαμού.

Μοιράζομαι μαζί σου την ευτυχία των βιωμένων.

Μοιράζομαι μαζί σου τη χαρά των όσων μπορεί μια φιλία να προσφέρει, ανθρώπινη και όχι ανθρώπινη.


Καλέ μου Κλεάνθη, σ' ευχαριστώ που μοιράζεσαι ξανά μαζί μου...


(γραμμένο από έναν Μετέωρο Μετανάστη... )


Περασμένα μεσάνυχτα κι εκείνη την Αυγουστιάτικη νύχτα, θωρούσαμε σιωπηλά και οι δύο τ' αστέρια με το φεγγάρι προσμένοντας υπομονετικά, τουλάχιστον έτσι ήθελα να πιστεύω, την επικείμενη ολική έκλειψη !


Θαρρώ πως κάπως καταλάβαινα, ότι κι εκείνη ήταν, πρωτόγνωρα για μένα, μελαγχολικά αμίλητη, κάτι σαν να ήθελε να μου δείξει, καθώς το ένοιωθα, επίμονα κολλημένο στην πλάτη μου σκοτεινό και συνάμα παραπονεμένο, το βλέμμα της επάνω μου!

Μα συνέχιζα, να παραμένω ξελογιασμένος απ' το τραγούδι των τριζονιών, τη μαγεία της νύχτας και τ' αμέτρητα αστέρια τ' ουρανού, συνέχιζα να λησμονώ τη θλιμμένη σιωπηλή παρουσία της, να την αγνοώ εντελώς!

Το επόμενο απομεσήμερο, άφησε την τελευταία της πνοή κι έφυγε λησμονημένη, μα ανάλαφρη και λεύτερη για πάντα πια, προς εκείνες τις αμέτρητες σειρήνες τ' ουρανού, που, με περίσσεια δεξιότητα, με είχαν πλανέψει το προηγούμενο βράδυ!

Κι όμως, ήταν για μένα ο μυριάκριβος, πιστός και απόλυτα αφοσιωμένος σύντροφος, στις λίγες ανέμελες, μα και στις πιο περισσότερες δύσκολες, στιγμές της μίζερης ζωής των ζωντανών υπάρξεων.

Ήταν ένα περήφανο εντεκάχρονο, θηλυκό καθαρόαιμο Γερμανικό ποιμενικό, που, από κουτάβι μερικών εβδομάδων, του 'χα αυθαίρετα εξασφαλίσει το όνομα της ξακουστής Βασίλισσας των Θεών του Ολύμπου!

Να ξέρει τάχα.., το πόσο πολύ μου λείπει τώρα πια, η αγαπημένη μου ΗΡΑ;


ΠΗΓΗ:

http://tokarpouzi.blogspot.com/2008/10/blog-post.html


Τετάρτη 25 Μαρτίου 2009

«Η μοναξιά της ευθείας» [Από το blog “Rodia Mixer”]


Στις 30.9.2008, στο blog “my name is MixerRodia Mixer!” διαβάσαμε αυτό:


Η μοναξιά της ευθείας


Κοιτάζεις προσεκτικά προς κάθε κατεύθυνση. Ολα τα βλέπεις παράξενα και περίπλοκα. Αποφασίζεις λοιπόν να ακολουθείς την ευθεία οδό. Χωρίς στροφές, περικοκλάδες και τσαλιμάκια. Κάποια στιγμή αντιλαμβάνεσαι πόσο μοναχικός είναι ο δρόμος που διάλεξες. Δεν σκέφτεσαι καθόλου να τον αλλάξεις. Σκέφτεσαι μόνο, πώς είναι δυνατό να προτιμούνται άλλοι δρόμοι εκτός από την απλούστατη ευθεία. Μυστήριο που είναι ο άνθρωπος!


Ακούς να σου λένε πόσο μονοκόμματος είσαι, σε κατηγορούν για έλλειψη φαντασίας. Δεν είσαι "χαριτωμένος", να στρίβεις και να ξεστρίβεις τα λόγια σου, όπως κάνουν οι πολλοί. Γνωρίζεις όμως πολύ καλύτερα από όλους εσένα τον ίδιο και ξέρεις πολύ καλά ότι η ευθεία οδός αφορά τις συναλλαγές και όχι τα παιχνίδια που είναι το αλατοπίπερο της ζωής. Δεν σου αρέσει να υποκρίνεσαι και να κοροϊδεύεις.


Παίζεις, ναι, αλλά το να παίζεις με τους ανθρώπους είναι κάτι τι ακατανόητο για σένα. Με τους ανθρώπους παίζουν όσοι κάπου κάτι τους λείπει, ίσως η αυτοεκτίμηση ή/και η αυτοπεποίθηση. Δεν μπορούν να εννοήσουν ένα παιχνίδι που περιέχει μόνο χαρά και δεν πληγώνει. Ετσι, μένεις μόνος να ακολουθείς το δρόμο σου. Η ευθεία οδός έχει μεγάλη μοναξιά.


ΠΗΓΗ:

http://rodiat7.blogspot.com/2008/09/blog-post_30.html


Τρίτη 24 Μαρτίου 2009

«Ο αναμάρτητος» [Από το blog “Η ζωή είναι ωραία”]


Στις 29.9.2008, στο blog “Η ζωή είναι ωραία (Ανάταση)”, της “Σοφίας Κου”, διαβάσαμε αυτό:


Ο αναμάρτητος

Είμαι με την πέτρα στο χέρι απέναντί σου. Έτοιμη να σου τη ρίξω.

Να σε πετροβολήσω εσένα τη «μοιχαλίδα» δηλ. τον όποιο παράνομο, τον όποιο που έπεσε σε αμάρτημα, σε ατόπημα, σε λάθος.

Έχω το νόμο με το μέρος μου. Τις επιταγές και τη βούλα της κοινωνίας.

Έχω την οργή μου με το μέρος μου, την ειρωνία μου, την αποστροφή μου, τη χλεύη γι αυτό που πήγες κι έκανες!

Πώς το κανες πια και συ;

Να και γω, θα σου τη ρίξω, και καλά να πάθεις! Να και γω μπας και διορθωθείς, άντε και λίγο σου είναι!!

Να και γω.....

Το κάνω κάθε μέρα αυτό. Τόσοι και τόσοι είσαστε οι παράνομοι, οι παληάνθρωποι.... κάθε μέρα σκύβω πετάω πέτρες με τις ώρες..... και σεις ματωμένοι, συνεχίζετε τη ζωή σας είτε παρανομούντες είτε....

δε μ' ενδιαφέρει οτιδήποτε άλλο, εγώ έρχομαι εδώ στην πλατεία την ώρα του λιθοβολισμού,

και πάντα υπάρχει κάποιος για να τον χτυπήσω, που του αξίζει του άτιμου! Και λίγο τού είναι! ακούς εκεί!


Όλοι οι παραπάνω δίκαιοι λόγοι δίνουν τούτη την τεράστια δύναμη στην κατεύθυνση της πέτρας μου, (ορμή τη λένε οι επιστήμονες)

Είμαστε πολλοί οι μαζεμένοι σ' αυτή την πλατεία, έτοιμοι για λιθοβολισμό, για τιμωρία, για σωφρονισμό σου...

Και ξάφνου εμφανίζεται κάποιος και λέει το αναπάντεχο: «ο αναμάρτητος πρώτος τον λίθον βαλέτω!» Αμάν! τι άκουσαν τα αυτιά μου;

Ψυχή μου γιατί ταράχτηκες, γιατί μαζεύτηκες; Πού κόλλησες; Τιιι; Περνάνε σα σκηνές έργου κάποιες πράξεις σου, κάποιες σκέψεις σου άθλιες;

Τιιι; Πρέπει να αναβάλλεις τον λιθοβολισμό; Να μη ρίξεις την πέτρα;

Κι η ΟΡΜΗ; Πού θα πάει; Πού θα πάει τέτοια τεράστια ενέργεια,

όμοια με του αεροπλάνου την ώρα της απογείωσης,

με του πύραυλου την ώρα της εκτόξευσης;

Πώς να συρρικνωθεί όλο αυτό το δυναμικό;

Η συμπυκνωμένη ενέργεια χωρίς εκτόνωση, γυρίζει πάνω σου και σε σκοτώνει!!

Τιιι;

..................

άντε, κι ας πω ότι όλα στα συγχωρώ... άνθρωπος είσαι και συ σαν εμένα...

πόσες φορές το κακό, δεν το προλαβαίνουμε, δεν το υποπτευόμαστε ότι παραφυλάει στη γωνία...

είναι δελεαστικό, είναι παντοδύναμο, φαντάζει όαση σε μια δύσκολη στιγμή..

Όμως ας πούμε ότι ένα είναι αυτό που δε συγχωρώ: η υποκρισία από τον όποιο έχει το «χρίσμα» του ειδικού για το καλό των πολλών π.χ. υγείας σώματος ή ψυχής, να μου κάνει κήρυγμα για το πώς οφείλω να ζω και να σκέφτομαι, όντας ο ίδιος παράνομος, φαύλος! (όπως έλεγαν οι παλαιοί "δάσκαλε που δίδασκες και νόμο δεν εκράτεις!")

Ναι! ξέρω! Έτσι έπιασα ξανά την πέτρα κι ετοιμάζομαι....

Προς το παρόν, μία λύση βρίσκω για την περίπτωσή μου:

Πάρτε τις πέτρες από μπροστά μου!


ΠΗΓΗ:

http://anatash.pblogs.gr/2008/09/o-anamarthtos-.html

Δευτέρα 23 Μαρτίου 2009

«Ο φόβος για Αλήθεια» [Από το blog “Adonios G.K.”]


Στις 26.9.2008, στο blog “Adonios G.K.”, διαβάσαμε αυτό:


Ο φόβος για Αλήθεια


Πήρα αφορμή από κάποια σχόλια στο τελευταίο post που αφορούσαν στην Αλήθεια, για το πόσο ωφέλιμη, αναγκαία ή σκληρή μπορεί να είναι. Φαίνεται ότι όλοι χρειαζόμαστε «εγγυήσεις» προκειμένου να βγούμε αλώβητοι από μια συνάντηση με την Αλήθεια. Μα υπάρχει πραγματική αναζήτηση τότε; Στην αναζήτηση δεν υπάρχουν εγγυήσεις για το αποτέλεσμα, ούτε καν αν θα είναι τελικό! O Μολιέρος είχε γράψει πως «Το φως της αλήθειας έκανε πολλούς ανθρώπους να επιζητούνε να κρυφτούν πίσω από τη παχιά σκιά της». Είναι πράγματι έτσι; Μάθαμε να ζούμε στο σκοτάδι, στην πλάνη, και δε μας ενδιαφέρει να ζήσουμε στο φως; Μας φοβίζει; Είναι πράγματι έτσι.
Ο Νίτσε είπε ότι «Έχουμε ανάγκη την τέχνη, για να μη μας σκοτώσει η Αλήθεια» και πως «Το μαρτύριο είναι ο πιο σίγουρος τρόπος για να βρεις την Αλήθεια». Αξίζει λοιπόν η αναζήτηση αυτή; Είναι ωφέλιμη; Στη βουδιστική φιλοσοφία υπάρχει το παρακάτω κείμενο: “Κοίταξε τον ουρανό και τη γη και σκέψου ότι όλα αυτά τα πράγματα περνούν. Όλα τα βουνά κι οι ποταμοί που βλέπεις κι όλες οι μορφές της ζωής κι όλες οι δημιουργίες της φύσης, όλα περνούν. Τότε θα καταλάβεις την Αλήθεια. Θα δεις τι μένει, τι δεν περνάει
.

Ακόμα κι αν είναι δύσκολη αυτή η προσπάθεια, αξίζει και μόνο για το αποτέλεσμα. Το αποτέλεσμα θα είναι ένα ωφέλιμο δώρο για τον εαυτό μας, έστω και μακροπρόθεσμα…

“Αυτός που αναζητά ας μη σταματήσει ν’ αναζητά μέχρι να βρει.
Όταν βρει, θα ταραχτεί. Όταν ταραχτεί, θα νοιώσει κατάπληξη και θα βασιλεύει υπεράνω όλων” [ Απόκρυφο Ευαγγέλιο του Θωμά]


ΠΗΓΗ:

http://adonios.wordpress.com/2008/09/26/o-fovos-gia-alitheia/

Κυριακή 22 Μαρτίου 2009

«Theun Mares» [Από το blog “Lockheart”]


Στις 25.9.2008, στο blog “Lockheart”, διαβάσαμε αυτό:


Theun Mares


O εκπληκτικός συγγραφέας της τριλογίας των ΤΟΛΤΕΚΩΝ και δάσκαλος των διδασκαλιών τους, THEUM MARES στο τρίτο βιβλίο της σειράς «Η ΓΝΩΣΗ ΤΟΥ ΔΡΑΚΟΝΤΑ» θέτει κάποιες βασικές ερωτήσεις στον αναγνώστη που καλείται από μέσα του να απαντήσει και φυσικά να δράσει με την ορθή στάση ενός διώκτη πολεμιστή!


Eίστε προετοιμασμένοι να πάρετε τα δώρα που σας προσφέρει η ζωή και να τα χρησιμοποιήσετε ;

Είστε προετοιμασμένοι να αρνηθείτε μια ζωή σκλαβιάς και να διεκδικήσετε την ελευθερία σας;

Είστε πρόθυμοι να ανταλλάξετε την αδυναμία με την δύναμη ;

Είστε πρόθυμοι να είστε νικητής αντί για θύμα ;

Είστε πρόθυμοι να ανταλλάξτε μια ανιαρή ζωή ρουτίνας με μια φωτεινή περιπέτεια ελπίδας ;

Είστε πρόθυμοι να σταθείτε όρθιοι και να έχετε αξία , αντί να είστε μόνο ένας αριθμός ;

Είστε πρόθυμοι να ζήσετε αντί απλώς να υπάρχετε ;

Είστε πρόθυμοι να αναλάβετε την ευθύνη της ζωής σας ή μήπως θα προτιμούσατε να δώσετε την δύναμη σας σε κάποιον άλλον ;

Είστε πρόθυμοι να πιστέψτε στον εαυτό σας ;

Είστε πρόθυμοι να πιστέψτε ότι έχετε ως άτομα τη δύναμη που είναι το πατρογονικό δικαίωμα σας;

Είστε πρόθυμοι να απεγκλωβιστείτε από τις αλυσίδες πνιγμού της κοινωνικής διαμόρφωσης;

Είστε πρόθυμοι να αλλάξετε τις πράξεις σας, να σταματήσετε να εξασκείτε την χωριστικότητα και να ενωθείτε με εκείνους που αγωνίζονται για την ελευθερία όλων ;


ΣΤΑΜΑΤΗΣΤΕ να ενδίδετε σε αισθήματα απελπισίας και απάθειας !


ΠΗΓΗ:

http://lock-heart.blogspot.com/2008/09/theun-mares.html

Σάββατο 21 Μαρτίου 2009

«Ημέρα της ποίησης» [Από το blog “Με το φεγγάρι αγκαλιά (Φεγγαραγκαλιές)”]


Ακριβώς ένα χρόνο πριν, στις 21.3.2008, στο blog “Με το φεγγάρι αγκαλιά (Φεγγαραγκαλιές)”, διαβάσαμε αυτό:


Ημέρα της ποίησης

Από το πρωί ακούω ποιήματα, στο ραδιόφωνο, διαφορετικά σε κάθε εκπομπή ανάλογα με το γούστο του κάθε εκφωνητή. Σαν την πιό όμορφη γιορτή μου φαίνεται, τρέχοντας ήρθα έστω και μεσημεράκι να καταθέσω κι εγώ τη δική μου προτίμηση, του Νικηφόρου Βρεττάκου σε μουσική της Τερψιχόρης Παπαστεφάνου


ΜΕΓΑΛΥΝΑΡΙ

Τ'όνομά σου: ψωμί στο τραπέζι

Τ'όνομά σου: νερό στην πηγή.

Τ'όνομά σου: αγιόκλημα αναρριχώμενων άστρων.

Τ'όνομά σου: παράθυρο ανοιγμένο τη νύχτα στην πρώτη του Μάη.

Τ'όνομά σου: ρινίσματα ήλιου

Τ'όνομά σου: στροφή από φλάουτο τη νύχτα.

Τ'όνομά σου: στα χείλη των αγγέλων τριαντάφυλλο.

Τ'όνομά σου: κουδούνισμα αλόγων που σέρνουν την 'Aνοιξη πίσω τους

Τ'όνομά σου: βροχούλα στου σπορέα το μέτωπο

Τ'όνομά σου: περίσσευμα στου βοσκού την καλύβα

Τ'όνομά σου: τοπίο χωρισμένο με χρώματα

Τ'όνομά σου: δυο δρυς που το ουράνιο τόξο στηρίζει τις άκρες του.

Τ'όνομά σου: ένας ψίθυρος απ' αστέρι σε αστέρι

Τ'όνομά σου: ομιλία δύο ρυακιών μεταξύ τους

Τ'όνομά σου: μονόλογος ενός πεύκου στο Σούνιο

Τ'όνομά σου: ένα ελάφι βουτηγμένο ως το γόνατο σε μιαν άμπωτη ήλιου.

Τ'όνομά σου: ροδόφυλλο σ' ενός βρέφους το το μάγουλο

Τ'όνομά σου: πεντάγραμμο στις κεραίες των γρύλλων

Τ'όνομά σου: ο Ηνίοχος στην άμαξα του ήλιου.

Τ'όνομά σου: πορεία πέντε κύκνων που σέρνουν την πούλια στα μεσούρανα

Τ'όνομά σου: Ειρήνη στα κλωνάρια του δάσους.

Τ'όνομά σου: Ειρήνη στους δρόμους των πόλεων

Τ'όνομά σου: Ειρήνη στις ρότες των πλοίων

Τ'όνομά σου: ένας άρτος, βαλμένος στην άκρη της γης που περίσσεψε

Τ'όνομά σου: αέτωμα περιστεριών στον ορίζοντα.

Τ'όνομά σου: αλληλούια πάνω στο Έβερεστ


«Ο χρόνος και το Ποτάμι» (1957)


Ημουν στην Πέμπτη Γυμνασίου όταν το πρωτοάκουσα, μας το είχε φέρει ο φιλόλογος μας και μας το διάβαζε, το ακούσαμε τότε και μελοποιημένο. Αφιερωμένο λοιπόν στο φιλόλογο μας τότε Ηρακλή Ευγενίδη, στα χρόνια Εκείνα και σε όσους έχουν γενέθλια σήμερα και αγαπώ πολύ!!


ΠΗΓΗ:

http://metofeggariagalia.blogspot.com/2008/03/blog-post_21.html

Παρασκευή 20 Μαρτίου 2009

«Μούρλια “Πώς να γράψεις βιβλίο΄;” Δωρεάν συμβουλές για μπεστ σέλλερ. Συγγραφείς! Μη μας κλείσετε το μπλογκ» [Από το blog “Μουρλαθήκαμε εντελώς! ”]


Στις 24.9.2008, στο blog “Μουρλαθήκαμε εντελώς”, της “Σοφίας Κου”, διαβάσαμε αυτό:


Μούρλια “Πώς να γράψεις βιβλίο΄;” Δωρεάν συμβουλές για μπεστ σέλλερ. Συγγραφείς! Μη μας κλείσετε το μπλογκ


Τζάμπα συμβουλές προς (μέχρι τώρα) απελπισμένους μελλοντικούς συγγραφείς!

Πάρε κόσμε!!


Για σένα, που ίσως απελπίστηκες από αυτή την εγγραφή, άκου τα ευχάριστα!

Εμείς που μέχρι τώρα ήμασταν της αρπαχτής και της δόξας,

που τα βαρεθήκαμε και γίναμε της καταπαχτής και της λόξας

Σου χουμε σπέσιαλ, δοκιμασμένες συνταγές, για μπεστ σέλλερ.


Μπαίνουμε αμέσως στο θέμα: λοιπόν, μυθιστορηματάκι θες;

Πόσων σελίδων δε μας είπες,

αλλά ένας αριθμός που τραβιέται είναι 325 σελίδες (χώρια το εξώφυλλο)...

Αρχίζουμε από την αφιέρωση: εκτός από ένα εύηχο όνομα του τύπου «στον Αλέξανδρο» ή «στη Μυρσίνη»,

για να τραβήξεις περισσότερο ενδιαφέρον, αληθοφάνεια και συγκίνηση προσθέτεις π.χ. και στον σύλλογο επιπλοποιών «φτιάξτο μόνος σου, κάτσε μόνος σου!»

Προχωράμε. Αρχίζεις να περιγράφεις μια γοητευτική σαραντάρα γυναίκα που βρίσκεται σε ένα μπαρ καπνίζουσα,

Δε χρειάζεται όνομα, μην αναγκάζεις τον αναγνώστη σου με τόσα που χει στο κεφάλι του να θυμάται καινούργια ονόματα

Αυτή, κοιτάζοντας τους καπνούς απ' το τσιγάρο της (γιατί τι καλύτερο να δει σήμερα σε ένα μπαρ που μπήκε; Ας έμπαινε σε ένα μπλογκ! )

Παρακολουθώντας λοιπόν τους καπνούς απ' το τσιγάρο της ανατρέχει στο παρελθόν της! το τι έχει να ψαρέψει από κει δε λέγεται! γύρω στις 150 σελίδες πράμα!

Έχει κατ' αρχήν ΕΚΕΙΝΟΝ που δεν έχει φύγει από το μυαλό και το κορμί της τα τελευταία 24 χρόνια! Έχει το χωριό της (οπωσδήποτε χειμωνιάτικο τοπίο με μπόλικες καπνοδόχες να καπνίζουν, λίγη μυρωδιά από καβαλίνα απαραίτητα, γιατί έχει λείψει κι αυτή. Μόνο στα βιβλία θα την βρίσκουμε από δω και πέρα, γιατί να μην είναι στο δικό σου το μπεστ σέλλερ;

Να χει ζυμωτό ψωμί, (το γράφω και μου τρέχουν τα σάλια, έτσι εύχομαι να τρέχουν και των χιλιάδων αναγνωστών σου...)

να χει διάφορες άλλες βουκολικές εικόνες: κατσίκες, γαιδουράκια με σαμάρια, γιαγιούλες φορτωμένες ξύλα, όμορφες φεμινιστικές εικόνες αλλοτινών εποχών...

Αλλά μην ξεφεύγεις: πρωταγωνιστής είναι ΕΚΕΙΝΟΣ ο προ 24 χρόνων, σε μιαν αχλύ από μνήμες, από τσαντίλα, από τότε που οι ερωτευμένοι πήγαιναν ακόμα κατά ζεύγη!!

Μετά το κόβεις ξαφνικά, το φέρνεις στο τώρα που οι ερωτευμένοι είναι κατά τρίγωνα, τετράγωνα, πεντάγωνα, κατά παρέες τέλος πάντων: καθόλου πληκτική η εποχή μας και μακριά από διαζύγια! Πόσοι έχουν πάρει ομαδικό διαζύγιο; εξάλλου ένας τρίτος (τέταρτος, πέμπτος) είναι εγγύηση για τους δύο. Η ισορροπία τους. Τους κρατάει πιο δεμένους)

Μετά πάλι ξαφνικά το ξανακόβεις. Και πάντα βλέποντας η 40άρα γοητευτική πρωταγωνίστριά σου τους καπνούς απ το τσιγάρο της έρχεται στο τώρα από όπου δεν πρέπει να λείπουν λέξεις-κλειδιά: κινητά, γρήγορα αυτοκίνητα, περμανάντ, τριγωνα (Πανοράματος και τα ...άλλα που πραοαναφέραμε)

Θα αναλύσω εκτενέστερα το τώρα σε επόμενη εγγραφή...

Εσύ θα κοιμάσαι σαν πουλάκι. Ήρεμος και συγγραφέας! Όχι αυτά τα άγρια για οντότητες και φαντάσματα που είδες στην εγγραφή που σου ανέφερα!

Και τώρα εισάγεις το μοτίβο: το τέμπο. Αυτό που κάνει τον αναγνώστη να μη θέλει να αφήσει το βιβλίο και για δεύτερο λόγο εκτός από το ότι θα του αρχίσει τη μουρμούρα η άλλη-ος. Αυτό που θα τον κάνει να το κρατάει σφιχτά με τ δυο χέρια, και να χει το κεφάλι κι όλα τα τσουλούφια του (αναγκάιο) μέσα σ' αυτό:

Το μοτίβο, λοιπόν το τέμπο:

Μπρός-πίσω, στο παρελθόν- στο τώρα, εναλλάξ. ασταμάτητα.

Κούνια-μπέλα μέχρι να ζαλιστεί ο αναγνώστης να αποκοιμηθεί -εξάλλου αυτός είναι ο στοχος του! Στο κρεβατι σε διαβάζει, από το κομοδίνο σε πήρε, εκεί θα σε ξανααφήσει ή κάτω στο πάτωμα...

Κάποια στιγμή το βλέμμα της πρωταγωνίστριας (ας την πούμε Α.) που είναι πάντα στο μπαρ, κατεβαίνει στην καύτρα του τσιγάρου της και -ω! του συνειρμού! - το μυαλό της πάει στη φωτιά που πήρε μες στο σπίτι προχτές από την καύτρα του προχτεσινού της τσιγάρου!

Τώρα όλα είναι πανεύκολα: πατάς στο Γκουγκλ «φωτιά στον Αμαζόνιο» και αρχίζεις τα ασταμάτητα κόπυ-παστε: περιγραφές και με μπόλικο πράσινο!

Τι κι αν αυτή έσβησε τη φωτιά με ένα λεκανάκι νερό; Η φωτια είναι φωτιά! Το ίδιο χρώμα, το ίδιο καυτή! Αυτές τις περιγραφές θα βάλεις!

Συνεχίζεις: αυτή πάντα μες στο μπαρ. Είπαμε για 150 σελίδες δε θα το κουνήσει ρούπι:

Άδειο το βλέμμα της, άδεια η ψυχή της, το πορτοφόλι της, με άδεια χέρια πάει σε επισκέψεις συγγενών.... όλα άδεια όλα ίδια είναι στο σήμερα, στο τώρα, στο μπαρ. Το ξαναλέω: ας έμπαινε σε μπλογκ. Τώρα είναι πολύ αργά.

όλα άδεια όλα ίδια....

το μόνο πάντα γεμάτο είναι το τασάκι της. Για την ακρίβεια όλα τα τασάκια που την περιστοιχίζουν. Γεμάτα αποτσίγαρα, γόπες, τσίχλες, σκέψεις, κατάρες γιατί κείνον που την παράτησε, φοβερά σχέδια εκδίκησης. (και επειδή αυτά πάντα είναι ανάλογα με το πάθος, κι επειδή το πάθος ήτανε το κάτι άλλο, κατάλαβες τώρα. Έχεις δει με τα μάτια σου έρωτα, να το γυρνάει σε μίσος; Από μόνος του, έτσι να ξυπνήσει μισο-έρωτας ολό-μισος ... ας μην πλατιάσουμε όμως. Θα επανέλθουμε όταν μου στείλεις τα πρώτα σου γραπτά. κόπυ-παστε σου....

επανέρχομαι μη χάσουμε και τον ειρμό τη συνέχεια... (είδες πόσο σε διευκολύνω από άγνωστες λέξεις

ΓΕΜΑΤΑ λοιπόν τα δεκάδες τασάκια γύρω της που δεν τα αδειάζει, γιατί μέσα τους είπαμε είναι οι σκέψεις της, να μην μπαίνει στον κόπο να τις ξανακάνει....

Επίσης γεμάτοι είναι οι δρόμοι, τα λεωφορεία, τα εμπορικά κέντρα, κάποια πορτοφόλια....

Μα τα πιο γεμάτα είναι τα μυαλά!!! Από τι; Από σκοτούρες, βέβαια!

Εκεί θα πατήσεις εσύ! Εκεί θα πρωτοτυπήσεις! Θα προτείνεις χωματερές για σκοτούρες έξω απ τα μυαλά μας, απ' τα σπίτια μας, απ' την πόλη μας! Θα περάσεις έτσι υποδόρια υπόγεια,

ιδέες για πιο ποιοτική ζωή! «Τι να πρωτο δευτεροκάνουν οι κακό καλόμοιροι πολιτικοί;;» θα την βάλεις να μονολογήσει!

Αλλά μην ξεχνάς τον μεσο-ακρογωνιαίο ντούρο λίθο της ιστορίας μας: Εκείνον! Για περιγραφή του πάτα Σακη Ρουβά κι ο, τι σχετικό -ξέρεις εσύ - και ασταμάτητα κόπυ-παστε....

(Να μου το θυμηθείς αν δε γίνει αυτό μπεστ σέλλερ, θα γίνει γουορστ σέλλερ!)

Μην αμφιβάλλεις καμιά στιγμή ότι θα τους αφήσεις όλους άφωνους. Θα τους στείλεις αδιάβαστους, άγραφους, άκληρους! Χωρίς στρέμμα γης στην κατοχή τους!

Μέχρι εδώ για απόψε!

Να θυμάσαι πάντα πώς έκανε την τύχη της εκείνη η πρώην φτωχιά με τον Χάρυ Πότερ! Και να μη σε νοιάζει για τίποτα!

Όλα θα στα πω. Θα το παρουσιάσεις σα δικο σου το μπεστ σέλλερ. Εσύ θα πάρεις τη δόξα κι γω σταθερά: τη λόξα!

Αν υπάρξει ενδιαφέρον για τη συνέχεια (που θα φανεί βέβαια με συγκεκριμένους αριθμούς δλδ. 3.550 αναγνώστες και καμιά διακοσαριά σχολιαστές. Είμαστε σαφείς: όχι σχόλια. 200 σχολιαστές!).... Κάτι θα κάνουμε!

Αλλά και περισσότεροι να ναι, δεν πειράζει: πάλι κάτι θα κάνουμε! Είμαστε γενναιόδωροι εμείς...


ΠΗΓΗ:

http://mourlia.pblogs.gr/2008/09/moyrliapws-na-grapseis-biblio-dwrean-symboyles-gia-mpest-seller-.html