Πριν από ένα μήνα, στις 6.4.2011, στο blog “Aspa online” της Άσπας, διαβάσαμε αυτό:
Ο μπαμπάς στην κορνίζα
– Μαμά… Ο Διονύσης δεν έχει πια τον μπαμπά του…
– Ο Διονύσης; Δεν το ήξερα…
– Ναι… Τον έχει όμως φωτογραφία σε μια κορνίζα.
– …
– Στο σχολείο, όταν καμιά φορά τον σκέφτεται, παίρνει μια έκφραση να κάπως έτσι…
– …
– Αλλά μετά γυρνάει στο σπίτι και τον βλέπει στη φωτογραφία στην κορνίζα και αισθάνεται καλύτερα. Γιατί θυμάται που παίζανε…
Μου σφίχτηκε η καρδιά. Για τον μπαμπά του Διονύση που δε ζει πια. Για το Διονύση που βλέπει τον μπαμπά του στην κορνίζα. Και για το ότι ο Διονύσης όταν βλέπει τη φωτογραφία θυμάται που παίζανε. Θυμάται που παίζανε.
Δεν έχω διάθεση να γεμίσω με φόβο και τύψεις κανέναν. Ούτε τον εαυτό μου κανέναν από τους υπόλοιπους γονείς που μπορεί να διαβάζουν. Από τύψεις είμαστε ήδη γεμάτοι. Τύψεις ότι δεν προσφέρουμε αρκετά, ότι δε βγάζουμε αρκετά, ότι δε βλέπουμε τα παιδιά μας αρκετά. Πανεύκολο να νιώσεις τύψεις! Να εγώ χθες είδα τα κορίτσια μόνο 45 λεπτά όλη μέρα. Συμβαίνει σπάνια, αλλά χθες συνέβη. Και έπεσε κάπως βαρύ σε συνδυασμό με το «θυμάται που παίζανε». Αλλά είπαμε όχι τύψεις. Εγώ εκείνο που θέλω είναι την ώρα που είμαι με τις μικρές να είμαι παρούσα. 45 λεπτά είναι; 45 λεπτά. Να είμαι εκεί. Το σώμα μου να είναι εκεί, το μυαλό μου να είναι εκεί, η προσοχή μου να είναι εκεί. Είτε παίζουμε, είτε διαβάζουμε, είτε πηγαίνουμε βόλτα – να είμαι εκεί.
Κι ελπίζω μετά από πολλά – πολλά – πολλά χρόνια (είπα αρκετές φορές πολλά;) που θα είμαι κι εγώ στην κορνίζα, τα παιδιά να έχουν να θυμόνται όμορφες στιγμές. Όπως τη βόλτα του Σαββάτου που ήταν special γιατί ήταν μόνο για κορίτσια! Που με είχαν βάλει στη μέση και με κρατούσαν χέρι-χέρι. Κι εγώ το απολάμβανα, γιατί πόσο καιρό έχω άραγε μέχρι να αρχίσουν να αποφεύγουν να κυκλοφορούν δίπλα στη μαμά, για να μην τους δει κανένας φίλος;
Και που πήγαμε για μαγιώ και καπέλα και σαγιονάρες, και μπήκαμε και οι τρεις στο δοκιμαστήριο και κάναμε ένα σωρό τρέλες! Και τελικά ψωνίσαμε. Από τώρα! Μπας και σφίξουν οι ζέστες κι εκτεθούμε γιατί δε θα έχουμε μαγιώ, αρχές Απριλίου…
Και που στην επιστροφή μέσα στο αυτοκίνητο ο Galaxy έβαλε Another one bites the dust και το βάλαμε στο full και το τραγουδούσαμε δυνατά – κι ας μην ξέρουμε ακόμα όλες Αγγλικά! «Αυτά ακούγατε μαμά στην εποχή σου;» «Ναι αυτά!» «Μας αρέσει, βάλτο πιο δυνατά!»
Όχι τύψεις. Μόνο αναμνήσεις…
«Κάθε μέρα της ζωής μας καταθέτουμε στην τράπεζα των αναμνήσεων των παιδιών μας.»
~ Charles R. Swindoll
ΠΗΓΗ:
http://www.aspaonline.gr/2011/04/06/o-mpampas-stin-korniza/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου