Πριν από μία εβδομάδα, την 1।5.2011, στο blog “Ψιχαλίζει” της… “Σταγόνας”, διαβάσαμε αυτό:
1st May
Kάποτε κάποιοι απο μας ονειρεύονταν με πάθος να αλλάξουν τον κόσμο
Κάποτε πιστεύαμε πως όλα θα πάνε καλά.. πως θάρθουν μέρες καλύτερες..
και ελπίζαμε... και ονειρευόμαστε.. και χαμογελούσαμε...
Πώς τα καταφέραμε έτσι.... Αργά και σταθερά στερήσαμε την ελπίδα
στον εαυτό μας... στα παιδιά μας... στον κόσμο μας...
πάνω στην προσπάθειά μας να κυριαρχήσουμε... σαν μονάδες... γίναμε έρμαια...
σε ένα ποτάμι που πλέον δεν ορίζουμε...
περιπλανόμαστε μεταίωροι χωρίς ελπίδα,
χωρις την προσμονή για κάτι καλύτερο
και πλέον ανταλλάσσουμε ευχές με παγωμένα χαμόγελα,
περισσότερο απο συνήθεια και σχεδόν καθόλου απο πεποίθηση...
Με την ευχή να ξαναβρούμε τη χαμένη μας ελπίδα...
να ξαναδώσουμε αξία στο "μαζί"...
για να γίνουμε εμείς η ελπίδα...
να ευωδιάσει ο κόσμος και η ψυχή μας...
ΠΗΓΗ:
http://vrohoula.blogspot.com/2011/05/1st-may.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου