Γονείς, πατρίδα χωρίς σύνορα…
Πολύπλοκο ον ο άνθρωπος! Πολυσύνθετο ανάμεσα στο μεγαλείο του φυσικού μας κόσμου! Μια ακόμα διαπίστωση, θα σκεφτεί κανείς, σαν πολλές και τετριμμένες στην ευθύγραμμη ή έστω καμπυλόγραμμη πραγματικότητα.... Απο τις τόσες, που στην καθημερινότητα διαπιστώνουμε, μαθαίνουμε και βιώνουμε! Μικρά λεπτά φυλλαράκια, ανάμεσα στα κλαδιά θάμνων και δέντρων του δάσους της ζωής. Εφόδια απο εμπειρίες, κληρονομιά απο γνώσεις, στοιβαγμένα μαζί με τα όνειρα, στη βαλίτσα που κουβαλάμε παντού, ισόβια! Γενετικά κύτταρα χρωματίζουν τις αξίες μας, το θαύμα είμαστε εμείς!
Χρειαζόταν ο πρόλογος, στις σκέψεις μου, για να εκπλαγείς το ίδιο, όπως εγώ, σήμερα το πρωί!
Ο Ινδός εργάτης (έχει σημασία η καταγωγή..) φτάνει νωρίς αρκετά, όπως κάθε πρωί, χωρίς αγωνία για το ωράριο, παρά μόνον για την ανταμοιβή της αγωνίας του, έξω απο το μαγαζί που δουλεύει. Συνήθως φτάνει τόσο νωρίς που μένει εκεί στο κρύο, την παγωνιά και περιμένει! Είναι απ΄τους τυχερούς που βρήκαν δουλειά, σιωπηλά ευχαριστεί τον θεό του σύμπαντος! Πάντα Καλημερίζει με χαμόγελο στη γλώσσα μας! 'Εκπληκτη ακούω να αποκαλεί το αφεντικό του Μπαμπά! Εκείνος, του ζητάει να περιμένει μέχρι νάρθει και η μαμά! Δηλαδή η γυναίκα του και δεύτερο αφεντικό συνάμα! Ναί, με πληροφορούν, στη συνέχεια συζητώντας το, έτσι μας βλέπουν και μας προσφωνούν οι Ινδοί!
Γυροφέρνουν μέσα μου σκέψεις, ανάκατες...
Μπαμπάς, μαμά, πατρίδα, σεβασμός, ανάγκη, προστασία, αξίες, φαγητό, σπίτι, οικογένεια..... αλυσίδα χωρίς τέλος! 'Ολα τα κουβαλάμε πάνω μας, μέσα μας, παντού, μια βαλίτσα παντός καιρού και τόπου! 'Αραγε Τί ή Ποιός νοείται μετανάστης; Και πιό ακριβής η ερώτηση: Για πόσο διάστημα μεταναστεύουμε, ακόμα κι αν δραπετεύσουμε τα σύνορα των αρχικών ορισμών μας; Χρειαζόμαστε τους γεννήτορες, διαχρονικά στα εύκολα ή τα δύσκολα, στα καλά και τ΄άσχημα.... μια σκέπη να βρεί καρνάγιο ο φόβος, μια ζεστή γωνιά ν΄απαγκιάζουμε τις ανησυχίες! Κι έτσι, με τη σκέψη ή μέσα στη σκέψη, χωράμε το πραγματικό με το εικονικό! Αλίμονο στα σύνορα του νού!
Χρειαζόταν ο πρόλογος, στις σκέψεις μου, για να εκπλαγείς το ίδιο, όπως εγώ, σήμερα το πρωί!
Ο Ινδός εργάτης (έχει σημασία η καταγωγή..) φτάνει νωρίς αρκετά, όπως κάθε πρωί, χωρίς αγωνία για το ωράριο, παρά μόνον για την ανταμοιβή της αγωνίας του, έξω απο το μαγαζί που δουλεύει. Συνήθως φτάνει τόσο νωρίς που μένει εκεί στο κρύο, την παγωνιά και περιμένει! Είναι απ΄τους τυχερούς που βρήκαν δουλειά, σιωπηλά ευχαριστεί τον θεό του σύμπαντος! Πάντα Καλημερίζει με χαμόγελο στη γλώσσα μας! 'Εκπληκτη ακούω να αποκαλεί το αφεντικό του Μπαμπά! Εκείνος, του ζητάει να περιμένει μέχρι νάρθει και η μαμά! Δηλαδή η γυναίκα του και δεύτερο αφεντικό συνάμα! Ναί, με πληροφορούν, στη συνέχεια συζητώντας το, έτσι μας βλέπουν και μας προσφωνούν οι Ινδοί!
Γυροφέρνουν μέσα μου σκέψεις, ανάκατες...
Μπαμπάς, μαμά, πατρίδα, σεβασμός, ανάγκη, προστασία, αξίες, φαγητό, σπίτι, οικογένεια..... αλυσίδα χωρίς τέλος! 'Ολα τα κουβαλάμε πάνω μας, μέσα μας, παντού, μια βαλίτσα παντός καιρού και τόπου! 'Αραγε Τί ή Ποιός νοείται μετανάστης; Και πιό ακριβής η ερώτηση: Για πόσο διάστημα μεταναστεύουμε, ακόμα κι αν δραπετεύσουμε τα σύνορα των αρχικών ορισμών μας; Χρειαζόμαστε τους γεννήτορες, διαχρονικά στα εύκολα ή τα δύσκολα, στα καλά και τ΄άσχημα.... μια σκέπη να βρεί καρνάγιο ο φόβος, μια ζεστή γωνιά ν΄απαγκιάζουμε τις ανησυχίες! Κι έτσι, με τη σκέψη ή μέσα στη σκέψη, χωράμε το πραγματικό με το εικονικό! Αλίμονο στα σύνορα του νού!
ΠΗΓΗ:
http://aroma.pblogs.gr/2012/01/goneis-patrida-hwris-synora.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου