Το ιστολόγιο που σας “κλέβει” φανερά και (συνεπώς) νόμιμα!
Για λεπτομέρειες βλέπε την πρώτη σχετική ανάρτηση:
http://kleftrakissa.blogspot.com/2008/09/blog-post_30.html
Ακριβώς πέντε μήνες πριν, στις 29.1.2009, στο blog “Καρπουζένια (Karpouzi)” διαβάσαμε αυτό:
Τα καλά παιδιά – Έγκλημα εν βρασμώ ψυχής
Τα καλά παιδιά συγχωρούνται, στο δρόμο που βαδίζω.
Αλλά κανείς δεν διαλέγει να περπατάει δίπλα τους.
Γι' αυτό βγάλε το μυαλό σου από τις παγοκυψέλες, κι έλα τότε να μου κάνεις νταηλίκι.
Μπορεί και να σου πάει. Μπορεί και να γουστάρω.
Γδύσε και τη ψυχή σου από την υπηρεσιακή της στολή και βούτα μέσα το δάχτυλό σου να δεις τη γεύση της. Κι άμα σ’ αρέσει, τότε δώσε μου και μένα λίγο. Αρκεί να μην είναι γλυκιά.
Από παιδί προτιμούσα τη σοκολάτα, τον καφέ και τα διεγερτικά μου bitter sweet.
Αυτή η γόβα στιλέτο που έχω στο βλέμμα, μια μέρα θα μουδιάσει το χιούμορ σου.
Μήπως και σου τελειώσουν οι λέξεις κι αρχίσει τότε η αλήθεια να δουλεύει ανυπόμονα.
Ποιός σε έμαθε πως τα καλά παιδιά περνάνε και καλά;
Θέλεις να σου το αποδείξω; Δες εμένα που αφήνομαι παντού.
Κι ακόμη δεν βαρέθηκα να διασκεδάζω.
Δεν θες να μάθεις πώς είναι να λούζεσαι με κόκκινο κρασί;
Ξέρεις, είπες; Αν θυμάσαι, έχεις αποτύχει.
Δεν θες να μάθεις πώς είναι να καίγεσαι από ηδονή;
Αν μετά τη φωτιά υπάρχει μυαλό που σκέφτεται, δεν έχεις ζήσει.
Το ξέρεις πως όταν βρέχει, δεν βρέχομαι;
Τίποτα δεν με περνά, αν δεν ξεκινά από μέσα μου.
Έχεις νιώσει έτσι; Να μην ξεκινά κάτι από μέσα σου;
Να ξεκινά; Μπορείς και το ξεχωρίζεις;
Γι’ αυτό σου λέω…
Πότε θα μάθεις πώς είναι να ζεις;
Σήμερα μάθε.
Και μόνο άμα λαχανιάσεις, σταμάτα να πάρεις μια ανάσα.
Οι δυνατοί σφυγμοί, μας θυμίζουν πως είμαστε ζωντανοί...
... κι αυτοί οι ίδιοι δεν μας αφήνουν να ξεχάσουμε πως είμαστε και ευάλωτοι.
Αλλιώς, φοβάμαι πως δεν θα συναντηθούμε σε κανένα Παράδεισο….
Εσύ θα είσαι εθελοντής πίσω από τον πάγκο για τις εγγραφές, κι εγώ θα κοπώ έτσι και αλλιώς στο face control…
Ακριβώς ένα χρόνο πριν, στις 26.6.2008, στο blog “Η ζωή είναι ωραία (Ανάταση)”, της “Σοφίας Κου”, διαβάσαμε αυτό:
Μόνιμα… Νόμιμα Ναρκωτικά
Κάποιες σκέψεις, με την ευκαιρία της μέρας κατά των ναρκωτικών:
Εγώ πόσο πιο «καθαρή» είμαι; Πόσο πιο «μη εξαρτημένη»;
Τα δικά μου «οπιούχα» μπορεί να ναι πιο αβλαβή, αλλά είναι χρόνια. Κι αν παραμείνουν για πάντα, έχω ζήσει για πάντα μισή ζωή, ή και λιγότερη ακόμα!
Οι «ουσίες» μου μπορεί να είναι αλκοόλ, η ανάγκη για αναγνώριση, για πρωτιά, η υπερδραστηριότητα,
κριτική της ζωής κάποιων, ο έλεγχος άλλων, το να τους υποτάσσω, το ψέμα σ' όλες του τις φορεσιές...,
το κυνήγι διάφορων θησαυρών, του κορεσμού των αισθήσεων...
Κι είναι κι άλλα που τελειωμό δεν έχουν κι ας έχουν «καλό» όνομα, όπως φιλανθρωπία, συμπόνοια, ενασχόληση με τα κοινά, η σωτηρία κάποιων...
Και τι ναρκώνω μ' όλα τούτα; Τι θάβω;
Τις πραγματικές μου επιθυμίες, που αντικρούονται από τα «πρέπει»
που διάλεξα να υπερτιμήσω και να ακολουθήσω,
τον πόνο από την έλλειψη αγάπης, στοργής ενδιαφέροντος, αναγνώρισης, δόξας, υπεροχής, ανέχειας,
επαφής με τον εαυτό μου, εντιμότητας με τον εαυτό μου...
Ναρκώνομαι από το κεντρί της αδιαφορίας, της ασέβειας, της υποκρισίας, της δικής μου
αλλά και όποιων τοποθέτησα πάνω από μένα...
Θάβω την ευκαιρία να διαβώ τον δρόμο που στο τέλος του γράφει:
«αξίζω και μόνο που ζω!»
Τα τελευταία χρόνια απέκτησα κι έναν νέο εθισμό: να θυμάμαι τη μέρα κατά των ναρκωτικών! Μήπως καλύτερα να την διευκρινίζω και να την λέω κατά των σκληρών ναρκωτικών;
Στις 17.6.2009, στο blog “Ούτε ένα βήμα πίσω”, διαβάσαμε αυτό:
Η Ζωή στο φως
Έχω μια φίλη..έχει το πιο αγαπημένο μου όνομα..την λένε ΖΩΗ!Τις τελευταίες μέρες αποφάσισε να ανοίξει ενα blog και να μοιραστει μαζί μας τα βιώματα της.Συζήτησα μαζί της και μου έδωσε την άδεια να αναρτώ τα κείμενα της και στο δικό μας blog.Σας παρουσιάζω την πρώτη της ανάρτηση...!ΖΩΗ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΚΑΡΔΙΑ ΜΟΥ!
Το blog της μπορείτε να το βρείτε στην διεύθυνση http://zwhaggelou.blogspot.com/ και φυσικά να της αφήσετε τα σχόλια σας τα οποία της δίνουν μεγάλη δύναμη..
Η ζωή στο φως
Για αρκετό καιρό, πάλευα πάνω στο λευκό χαρτί με το μολύβι, μα δεν είχα καταφέρει να γράψω ούτε μια λέξη .
Μου φαινόταν σχεδόν αδύνατον να συγκεντρωθώ στο σκοπό που στριφογύριζε στο μυαλό μου και είχε τόσο ανάγκη να αποκαλυφθεί .
Να γράψω την ιστορία μου . Ν’ ανοίξω διάπλατα την καρδιά μου.
Να εκτεθώ στα μάτια του κόσμου . Δεν με τρόμαζε όμως ποτέ το φως. Το σκοτάδι με σκότωσε για λίγο .Το ψέμα με κατέστρεψε λίγο περισσότερο .Αλλά δεν μπόρεσε τίποτα από τα δυο να με νικήσει.
Χρόνια ολόκληρα παρατηρούσα τους ανθρώπους να φωνάζουν πως θέλουν την αλήθεια αλλά τελικά διαπίστωνα πως ελάχιστοι ήταν σε θέση να την ακούσουν κι ακόμα πιο λίγοι να παλέψουν για το καλύτερο μετά από την αποκάλυψη της.
Τώρα όμως είμαι εδώ .
Είμαι εδώ.
Ναι !
Είμαι δίπλα σας .
Ανάβω πάνω μου όλους τους προβολείς .
Με λένε Ζωή και είμαι τριάντα έξι ετών (36). Δώδεκα χρόνια στο κόσμο του Αids . Ναι γι’ αυτό θα σας μιλήσω .
Στα είκοσι τέσσερα(24) ,μαθαίνω από τον άνθρωπο που αγάπησα πολύ, πως έπρεπε να κάνω εξετάσεις για τον ιό του Αids.
Η απάντηση του, είχε έρθει μια μέρα μετά όταν του είχα πει πως ένιωθα έτοιμη να κάνω παιδιά μαζί του.
Ήξερε πως μου μετέδιδε ένα ολόκληρο χρόνο του ιό .Τα λόγια έβγαιναν μπερδεμένα από τα χείλη του .
Όλα όμως ήταν ψέματα . Όσα είχα ζήσει μαζί του ως τότε έγιναν στάχτη.
Είχα αρπάξει ολόκληρη φωτιά. Θυμάμαι ακόμα και τώρα τα μάτια του .Σαν αιμοβόρου ζώου, δεν έφτανε πως μου είχε πιει και μολύνει όλο το αίμα μου, ήθελε να με φορτώσει και ενοχές .
Δεν υπήρχε τίποτα μέσα του . Ένας πληρωμένος εκτελεστής είχε περισσότερα ίσως αισθήματα απ’ αυτόν που φαινόταν να το διασκεδάζει και να το κάνει δωρεάν .
Φαινόταν ατάραχος γιατί τόσο καιρό, έστηνε ανενόχλητος τη παγίδα του . Σε μια στιγμή όλα σκοτείνιασαν γύρω μου. Ναι μια στιγμή ήταν αρκετή, για να συνειδητοποιήσω από το βλέμμα του, πως με σκότωνε τόσο καιρό εν ψυχρό .
Εύχομαι να μην έρθει κανείς στη θέση μου .Να μη νιώσει πόσο κτηνώδης , σκληρός , βάναυσος μπορεί να γίνει κάποιος .Εκείνα τα μαρτυρικά δευτερόλεπτα , αισθανόμουν πως κομμάτια από το σώμα και την καρδιά μου ξεκολλούσαν .Δεν θα μου άφηνε τίποτα όρθιο .Όμως έμεινα εκεί .
Σταθερή .Ακλόνητη. Ένας βράχος είχα γίνει ολόκληρη . Τα δικά του μικροσκοπικά ασήμαντα κύματα δεν θα μου έκαναν τίποτα .
Εκείνη τη στιγμή ο Θεός που κοιμόταν σε μια γωνιά της ψυχής μου, είχε ξυπνήσει για να μου δώσει κουράγιο .
Γιατί αυτός ήταν χρόνια φορέας του HIV. Το ήξερε πριν συνδεθεί μαζί μου. Συνέχιζε να το κρατάει μυστικό όταν δημιουργήσαμε σχέση .Δεν μ’ ενημέρωσε ποτέ, για ν’ έχω επιλογή .Ποτέ !
Είχε έρθει όμως η ώρα που έπρεπε ν’ αντιμετωπίσω την καινούργια κατάσταση.
Αν έμενα στο μίσος και στην κακία που έδειξε αυτός, τότε θα δηλητηρίαζα το δικό μου κόσμο και των άλλων .
Φώναξα, ούρλιαξα για νύχτες όχι .Ένα όχι που μου έσκιζε τα σωθικά και γέμισε μ’ αίμα την ψυχή μου .
Όχι αυτός ο εκτελεστής δεν θα μ’ έκανε ίδιο με τα μούτρα του. Αυτός θα πέθανε για μένα κι ας τον είχα αγαπήσει .Κι ας του είχα δώσει το κορμί του με όλη μου τη λατρεία .
Τελείωσε , έσβησε ,για πάντα μέσα από την καρδιά μου και τρία χρόνια μετά όταν είχε έρθει να με δει για τελευταία φορά, δυο μήνες πριν πεθάνει και σωματικά .
Δεν ένιωσα τίποτα . Αηδία, αδιαφορία, απέχθεια .
Στη διάρκεια της ζωής μου κατάλαβα πως κάποιες φορές η ίδια η αρρώστια είναι λιγότερη σκληρή και από τους ανθρώπους .
Κι άλλες φορές, πως υπάρχουν άνθρωποι που μοιάζουν μ’ άγγελοι.
Στις μακρόχρονες σχέσεις που δημιούργησα, ενημέρωνα τους συντρόφους μου για την κατάσταση της υγείας μου .
Δεν είναι εύκολο πιστέψτε με , να κάνεις σχέση με έναν άνθρωπο και να του ανακοινώνεις ένα τέτοιο νέο. Δέχτηκα πολλά χτυπήματα δεν σας το κρύβω .Άλλοι έφυγαν τρομοκρατημένοι .
Άλλοι νευρίασαν γιατί τους αποκάλυψα την αλήθεια κι εξαφανίστηκαν την ίδια στιγμή .Άλλοι σκέφτηκαν πως ποτέ δεν είχαν χρησιμοποιήσει στη ζωή τους προφυλακτικό .Άλλοι έτρεξαν να κάνουν εξετάσεις. Άλλοι έμειναν μαζί μου και μοιράστηκαν την αγκαλιά , το φιλί , τον έρωτα . Ήταν ελάχιστοι .Μετρημένοι στα δάκτυλα, αλλά αρκετοί για να με κάνουν να εξακολουθώ να αισθάνομαι άνθρωπος .
Αν κάθισα να γράψω τούτες τις γραμμές και να μοιραστώ μαζί σας τη δική μου ιστορία είναι πως κουράστηκα να βλέπω το κρυφτό που παίζουν οι περισσότεροι (ευτυχώς όχι όλοι ) .
Όσες φορές στη ζωή μου επέλεξα να κάνω μια εφήμερη σχέση με κάποιον, για μια νύχτα ή περισσότερες χρησιμοποιούσα πάντα προφυλακτικό .
Αυτό που όμως που μ’ έκανε πολλές φορές μαινόμενο ταύρο, ήταν πως ήταν έτοιμοι οι περισσότεροι που «ξάπλωσα» μαζί τους να βγάλουν το προφυλακτικό χωρίς δεύτερη σκέψη.
Τους εμπόδισα .Άλλες φορές με την ψυχή στο στόμα, τους πρόλαβα τη στιγμή που ήταν έτοιμοι ενώ το είχαν φορέσει στην αρχή μετά το είχαν βγάλει με δική τους πρωτοβουλία .
Όμως και πάλι τους έλεγα πως δεν γινόταν αλλιώς . Πάρα πολλά τα περιστατικά .Άντρες που ήταν έτοιμοι γι’ όλα .Άντρες που ήθελαν ν’ ξεφύγουν από τον ίδιο τους τον εαυτό, τις συντρόφους τους , τις γυναίκες τους κι άλλοι απλά και μόνο να νιώσουν τη χαρά του έρωτα .Όμως η αλήθεια είναι πως δεν τους ένοιαζε τίποτα .Η χρήση του προφυλακτικού ήταν κάτι ασήμαντο και αδιάφορο γι’ αυτούς .Έχω ακούσει αρκετές φορές τις εκφράσεις: «Άσε το προφυλακτικό ρε κοριτσάκι τι το θέλεις ;- Με ενοχλεί δεν το βλέπεις ;-Δεν μπορώ να λειτουργήσω με την άνεση μου-Δεν το βάζω ποτέ κορίτσι μου- Έχω να το βάλω κάτι χρόνια. Ούτε που θυμάμαι και πως μπαίνει». Εγώ όμως έμενα πάντα σταθερή στην άποψη μου . Η προφυλακτικό ή φεύγω .Είχα κι εγώ ανάγκες. Έπρεπε με κάποιον τρόπο να χαρώ με ασφαλές τρόπο τον έρωτα χωρίς να βλάψω κανέναν .
Όμως εκείνοι σχεδόν όλοι ήταν έτοιμοι να βάλουν σε κίνδυνο όχι μόνο τη δική τους ζωή, αλλά τη σχέση τους ή της γυναίκας τους. Όμως ποτέ κανείς δεν σκέφτηκε εμένα. Μέσα από τη μικρή εκείνη απόλαυση της στιγμής, πόσο ήθελα να φωνάξω για το ψέμα τους .Πόσο ήθελα να ουρλιάξω για το δίκιο μου .
Όμως όταν μιλάω για τη χρήση του προφυλακτικού δεν αναφέρομαι μόνο στην προσωπική μου εμπειρία .
Αν θέλετε και είστε έτοιμοι ν’ ακούσετε όλη την αλήθεια θα ξέρετε βέβαια πως οι περισσότερο άνθρωποι γνωρίζονται πια μέσο του internet.
Με τον ίδιο τρόπο όπως κι εσείς έρχομαι κι εγώ σ’ επαφή με τους άλλους .Κάποιος θα πει θα ρωτήσει .
Έχει αυτή το δικαίωμα να κάνει έρωτα ;
Φυσικά θ’ απαντήσω .Δεν έχω μόνο ανάγκη από sex γιατί πραγματικά, προτιμώ τον έρωτα με τον άνθρωπο μου, αλλά όταν αυτό δεν είναι εφικτό επιλέγω να έρθω σε σεξουαλική επαφή με κάποιον άγνωστο .
Παιδιά τα πράγματα είναι έτσι ακριβώς . Είμαι μέρος μια πραγματικότητας και μιας αλήθειας .
Μπορείτε να με καταλάβετε γιατί κι εσείς το ίδιο κάνετε .
Εκτός από τους ανθρώπους σαν κι εμένα που πιστέψτε με είναι πολλοί υπάρχουν κι άλλοι που δεν έχουν κάνει ποτέ εξετάσεις και δεν γνωρίζουν πως είναι φορείς τους Aids και το μεταδίδουν εν αγνοία τους.
Σ’ αυτήν πραγματικότητα αναφέρομαι και θέλω να σταθώ.
Δεν σημαίνει πως επειδή συνέβη κάτι σ’ εμένα δεν μ’ ενδιαφέρει τι θα γίνει στους άλλους .
Δεν θα πάψω ποτέ να είμαι άνθρωπος και να ορθώνω το ανάστημα μου με οποιοδήποτε τρόπο.
Σίγουρα δεν θα με δείτε στην τηλεόραση , ή σε μεγάλες εκδηλώσεις αλλά ακόμα και μ’ αυτόν τον τρόπο δηλώνω την παρουσία μου που είμαι σίγουρη όσο κι εγωιστικό κι αν ακούγεται αυτό πως δεν θα σας αφήσει αδιάφορους.
Να σας αφυπνίσει .Να σας ταρακουνήσει κάνοντας ένα βήμα μπροστά κι όχι να κλείσετε τα μάτια.
Γι αυτό γράφω τούτες τις λέξεις από τις ψυχή μου βγαλμένες για να μ’ ακούσετε αν δεν μπορείτε ίσως να με καταλάβετε .
Σας είπα είμαι εδώ.
Έχω ανάψει όλους τους προβολείς πάνω μου χωρίς να φοβάμαι , γιατί είμαι αληθινή .
Στη ζωή μου ευτυχώς κατάφερα να δημιουργήσω τρεις σημαντικές μόνιμες, σχέσεις που μου έδωσαν κουράγιο να συνεχίσω.
Που με δέχτηκαν όπως είμαι .Που αντιμετωπίσαμε μαζί όλες τις δυσκολίες .
Είναι όμορφο και μαγικό να έχεις στο πλάι σου τον άντρα που σε καταλαβαίνει .Να νιώθει πως τον αισθάνεσαι και να είσαι εκεί ότι και να γίνει .
Αυτό λέγεται αγάπη κι όποιος το αντάμωσε έστω και μια φορά στη ζωή του τότε ίσως μπορεί να με καταλάβει .
Αυτό αναζητώ και θα συνεχίζω να ψάχνω σ’ όλη την ζωή μου .
Μια αληθινή αγκαλιά που θα προσφέρει τη ζεστασιά που επιθυμώ εγώ και την αγάπη που θα θέλει εκείνος να βιώσει .
Το παιχνίδι του έρωτα δεν σταματάει όμως ποτέ .
Χαίρομαι που υπάρχουν άνθρωποι που μπορούν να βλέπουν πίσω από τους μαύρους καθρέφτες.
Όμως γι’ εκείνους που θα βιαστούν να πούνε πως απλά είμαι μια επικίνδυνη φορές του Αids, να το σκεφτούν για δεύτερη φορά και να τους πω πόσο εύκολα μπορεί να βρεθούν στην άλλη όχθη του ποταμού.
Δεν μπορώ άλλο . Δεν αντέχω άλλο .
Ξυπνήστε επιτέλους . Έκανα το λάθος, την απερισκεψία(που κι εσείς την κάνετε κάθε μέρα), να μην πάρω τις απαραίτητες προφυλάξεις σε μια περίοδο της ζωής μου .
Μην φορτώνετε όμως πάνω στους φορείς του Αids όλες τις δικές σας αμαρτίες και επιπολαιότητες. Μεταφέρουμε ήδη μεγάλο σταυρό .Τα καθημερινά φάρμακα στο στομάχι, πολλές φορές γίνονται σίδερο.
Δεν ψάξατε ποτέ, ούτε και ρωτήσετε, γιατί φυσικά νομίζετε πως δεν σας αφορά, πόσες μέρες και νύχτες δεν μπορώ να κοιμηθώ από τις κράμπες στα πόδια και πολλές άλλες παρενέργειες .
Δεν θέλω ούτε και προσπαθώ να σας κάνω να με λυπηθείτε .
Δυστυχώς λίγοι φοράνε προφυλακτικό . Ελάχιστοι κάνουν έρωτα με ασφάλεια .Οφείλω να σας πω πως είναι τα πράγματα όπως τα βιώνω κι όχι απ’ έξω . Είμαι μέσα στη ζωή.
Όσο ανάγκη έχετε εσείς ν’ αγγίξετε το κορμί κάποιου και να ενωθείτε έστω και για λίγο, από την ίδια και διπλή ανάγκη διακατέχομαι κι εγώ .Σίγουρα δεν ικανοποιούμαι όμως μόνο από τον εφήμερο έρωτα. Θέλω περισσότερα.
Εγώ θα είμαι όμως πάντα εκεί ανάμεσα σας, να σας θυμίζω πως υπάρχουν άνθρωποι που παλεύουν και χαμογελάνε παρά τα χτυπήματα .
Έτσι είναι η ζωή . Κι αυτή η Ζωή που σας γράφει έχει απλά Aids, όπως κάποιος άλλος καρκίνο .
Ξυπνήστε και βγείτε από τις κρυψώνες σας .
Δεν θέλω να σας μολύνω με τον ιό αλλά να σας γεμίσω με αγάπη .
Είμαι εδώ γιατί μπορεί κάποιος ασυνείδητος να με κατέστρεψε αλλά εγώ κατάφερα, μέσα από τα χαλάσματα να φτιάξω πολλές όμορφες μικρές στιγμές .Δεν κρατάνε για πάντα γι’ αυτό είναι πολύτιμες .
Θα είμαι πάντα εδώ .
Είμαι εδώ .
Η Zωή ανάμεσα σας .
Η ζωή δίπλα σας .
Η Zωή στο φως .
Η δική μου η ζωή …..
Είστε έτοιμοι να με κοιτάξετε στα μάτια; Να με πάρετε αγκαλιά και να δεχτείτε την αλήθεια μου ;
Ακριβώς πέντε μήνες πριν, στις 19.1.2009, στο blog Serendipity (Μικρός Πρίγκιπας), κάτω από τη φωτογραφία ενός ανθρώπινου χεριού με barcode, διαβάσαμε αυτό:
“Παρακαλώ περιμένετε…”
Είστε σε διαδικασία “Stand By”
Έγινεbackup το υπόλοιπο της ζωής σας.
Τα όνειρα σας αποσυνδέθηκαν από την κυρίως εφαρμογή
Μόλις προχθές, στις 16.6.2009, στο blog HarisHome, διαβάσαμε αυτό:
Πρότεινε τίτλο
Δεν είχα σκοπό να σχολιάσω τίποτε για τις εκλογές, αλλά όλες αυτές οι παπαρολογίες των μικρόνοων αρθρογράφων, δεν μ’ αφήνουνε σε ησυχία. Ο Παναγιώτης με ξέρει, θα πάω απ’ τον δύσκολο δρόμο.
Στην φιλοσοφία, το Ον, είναι αυτό που υπάρχει. Δηλαδή, λέει ο φιλόσοφος: η πραγματική ουσία του κόσμου, αυτό που πραγματικά υπάρχει, είναι είτε η ύλη, είτε ο θεός, είτε το άτομα κοκ. Τα αισθητά φαινόμενα δεν είναι κατ’ αυτούς παρά οι εκφάνσεις αυτής της ουσίας, τα οποία αναλόγως, είτε απορρίπτονται από τον φιλόσοφο ως παντελώς ψευδή (Παρμενίδης) είτε, παρόλο που τα αποδέχονται, ωστόσο τα θεωρούν μικροπρεπείς απομιμήσεις της πραγματικής Ουσίας (Πλάτωνας).
Ο Παρμενίδης, μην μπορώντας να αντιληφθεί ότι αυτή η πρωταρχική, βασική Ουσία, το Είναι, αλλοιώνεται, αρνήθηκε στην ύπαρξη το κενό. Αρνούμενος το κενό, αρνούνταν την κίνηση, και συνεπώς, την μεταβολή και την αλλοίωση της Ουσίας: ότι πραγματικά υπάρχει, είναι όπως είναι τώρα και για πάντα, και δεν υπάρχει τίποτε άλλο. Ο Παρμενίδης αρνήθηκε το κενό, το μη-ον, την μη-ουσία. Μόνο το αμετάβλητο Ον υπάρχει.
Ο Δημόκριτος, λίγο αργότερα, αποδέχτηκε εν μέρει την άποψη του Παρμενίδη ως προς την φύση των ατόμων του, αλλά δεν ήθελε να αρνηθεί την κίνηση. Έτσι, είπε ότι η πραγματική ουσία που απαρτίζει τον κόσμο, δεν είναι μόνο τα ά-τομα (Ον), αλλά και το κενό (το μη-Ον): και τα δύο μετέχουν εξίσου στην ύπαρξη.
Αιώνες αργότερα, εμφανίζεται ο Hegel, ο οποίος «νομιμοποίησε» την θέση του Δημόκριτου, περί της ίσης συμμετοχής του Οντος και του μη-Οντος στην ύπαρξη: η μη-ύπαρξη, το κενό, η ανυπαρξία, γίνεται πλέον μέρος της Λογικής.
Τώρα τι σχέση έχουν όλα αυτά με τις εκλογές.
Αν οι ψήφοι, που είναι θετική ποιότητα και προσδιορίζει την ύπαρξη, είναι η θέση, η αποχή, δηλαδή οι μη-ψήφοι, είναι η αντί-θέση. Ο Hegel έλεγε ότι μέσω της αλληλεπίδρασης ανάμεσα στην θέση (ψήφοι) και στην αντίθεση (αποχή), δημιουργείται μια (καινούρια) σύνθεση.
Σ’ αυτές τις εκλογές, σ’ όλη την Ευρώπη, ψήφισε το 43,09%. Δηλαδή λίγοτεροι από ένας στους δύο. Και εδώ όλα τα προλεχθέντα καταλήγουν: όπως δεν νοείται κίνηση χωρίς κενό, χωρίς μη-ον, έτσι γίνεται και με τις εκλογές. Τόσα χρόνια θέσης, δεν άλλαξαν τίποτε, επειδή οι ίδιοι ψήφιζαν τα ίδια, για τους ίδιους λόγους και όλα έμεναν αμετάβλητα.
Με το κενό που δημιούργησε η αποχή, δίνει τη δυνατότητα (καλύτερα το χαστούκι) στο Ον (τους πολιτικούς) να κινηθεί ώστε να μεταβληθεί. Το πολιτικό σύστημα θέλει δεν θέλει θα αλλάξει. Και αυτήν την μεγαλειώδη αποχή μπορούμε να τη θεωρήσουμε, όσοι τουλάχιστο είναι κοντά στην ηλικία μου, την μεγαλύτερη πολιτική θέση που ζήσαμε μέχρι τώρα.
Η «δημοκρατία» μας βρωμάει, επειδή στηρίζεται στην ηλίθια διαρπαγή ψήφων, όχι με σκοπό την Πολιτική, με την αρχική έννοια, αλλά για την μικρο-πολιτική. Και αυτή η αποχή, δεν σημαίνει μονάχα την άρνησή μας ως προς τους πολιτικούς και τα κόμματα, αλλά διευρύνεται και αρνείται τον ίδιο τον θεσμό που αυθαίρετα ονομάσαμε αντιπροσωπευτική δημοκρατία: προκειμένου η ανυπαρξία να μην παραμερίσει την ύπαρξη, θα αναγκαστεί η τελευταία να αλλάξει πορεία και πρόσωπο. ‘Η, καλύτερα, στην διαλεκτική μάχη ανάμεσα στην πολιτική και την αποχή, την θέση και την αντίθεση, προκειμένου να μην εξαφανιστεί η θέση (κάτι που δεν θα γίνει), θα δημιουργηθεί μια καινούρια σύνθεση, δηλαδή θα μεταβληθεί και θα συμπορευθεί η πολιτική σύμφωνα με το αίτημα της αποχής.
Στις 15.1.2009, στο blog “Ο καινούργιος άνθρωπος”, της Σύλβιας, διαβάσαμε αυτό:
Νήμα πυρακτώσεως
Μετά την κατάρρευση του «υπαρκτού σοσιαλισμού» αρκετοί διερωτήθηκαν τι ήταν τελικά αυτό που κατάρρευσε. Μερικοί νομίζουν ότι ο «υπαρκτός σοσιαλισμός» στη βάση του ήταν ένας σωστός γενικά δρόμος, αλλά γεμάτος με λάθη οι άλλοι πάλι λένε ότι ο σοσιαλισμός αυτός καθαυτός ήταν λάθος. Και μετά, ήταν σοσιαλισμός; Ήταν κομμουνισμός; Ήταν κρατικός καπιταλισμός; Αυταρχικός σοσιαλισμός; Στρατοπεδικός κομμουνισμός; Τι; Προσωπικά πιστεύω ότι τα προβλήματα του σοσιαλισμού ήταν πολύ σημαντικότερα από έναν δρόμο σπαρμένο με λάθη. Αν δεχόμαστε μεταφορικά την απλουστευμένη εικόνα του δρόμου τότε θα διαπιστώναμε ότι ο δρόμος αυτός ήταν ένας δρόμος που οδηγούσε πίσω στο ίδιο σημείο. Ήταν ένας φαύλος κύκλος αν και μέσα στην Ιστορία είχαν γίνει πολλές αλλαγές και το σύστημα ήταν κάθε δεκαετία και κάτι διαφορετικό. (Αυτό οι άνθρωποι στη Δύση δεν το συνειδητοποιούν.) Παράπεσε όμως στο τέλος στο φαύλο κύκλο της στασιμότητας. Γι' αυτό και η αλλαγή έπρεπε να είναι ριζοσπαστική. Αλλαγή που θα μπορούσε να σπάσει αυτόν τον κύκλο. Ισχυρίζομαι λοιπόν ότι αυτό το σύστημα ήταν ολάκερο ένα λάθος; Ότι δεν έπρεπε να συμβεί; Ότι αυτή η κοινωνία δεν έφερε τίποτε το θετικό ή έστω ότι πρόσφερε ελάχιστα; Όχι καθόλου. Δεν ισχυρίζομαι αυτό. Η συμβολή του υπαρκτού σοσιαλισμού δεν βρίσκεται μόνο στην αδιαμφισβήτητη υποστήριξη της πάλης του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος ή στην διασφάλιση της ειρηνικής συνύπαρξης των διαφορετικών ιδεολογιών.
Ας επιστρέψουμε όμως στην ερώτηση τί ήταν αυτός ο μέχρι τώρα γνωστός σοσιαλισμός; Η εναγώνια αναζήτηση μου έληξε με κάτι που άκουσα τυχαία. «Οπωσδήποτε ήταν μια κοινωνία η οποία ποιοτικά ξεπέρασε τα όρια του καπιταλισμού... Όλοι οι κοινωνικοοικονομικοί σχηματισμοί έχουν την προϊστορία τους».
Η προϊστορία μιας πραγματικά νέας κοινωνίας λοιπόν. Έγινε το πρώτο βήμα για την άρνηση του παλιού.
Και αυτό είναι ήδη κάτι. Αλλά το πρώτο βήμα δεν απέδωσε. Δεν απέδωσε πράγματι; Και η εμπειρία από αυτό το αποτυχημένο βήμα; Δεν είναι ένα τεράστιο κεφάλαιο για τη συνέχεια; Μια δυνατότητα να κατανοήσουμε γιατί χάθηκε αυτό που είναι ο τυφλός δρόμος;
Ο Έντισον ανακάλυψε το νήμα πυρακτώσεως χρησιμοποιώντας έξι χιλιάδες υλικά για το εσωτερικό της δικής του λυχνίας μέχρι που βρήκε το σωστό. Αυτό σημαίνει ότι ο Έντισον έκανε έξι χιλιάδες λάθη μέχρι να φτάσει στο αποτέλεσμα. Και αυτό μόνο για ένα νήμα πυρακτώσεως, τόσα λάθη!
Παράλογη λογική.
Φανταστείτε ότι η κοινωνία δεν είναι καμιά λυχνία ούτε ένα σύνολο από λυχνίες ούτε κάποιο μηχάνημα με σύστημα λυχνιών. Η κοινωνία είναι όπως το είπε. ο Μαρξ ένα σύνολο ανθρώπων όπου ο καθένας θέλει κάτι αλλά το τελικό αποτέλεσμα δεν αρέσει σε κανέναν. Μπορείτε έτσι να φανταστείτε πόσα πολύπλοκα πειράματα και λάθη χρειάζονται για να ανακαλυφθεί η νέα κοινωνία. Ίσως μπορεί να πείτε: «Ευχαριστώ πολύ, θα περάσω καλύτερα στον καπιταλισμό. Δεν μου χρειάζονται τα δικά σας πειράματα και τα λάθη». Αλλά θα το πείτε επειδή είστε κουρασμένοι ή επειδή γεράσατε; Δεν υπάρχει τίποτε το συναρπαστικότερο από το να δοκιμάζει κανείς τις δυνάμεις του αναζητώντας το καινούργιο. Δεν αισθανόσασταν κάτι τέτοιο όταν ήσασταν νέοι; Και γιατί να μην είσαι πάντα νέος; Οι συνεχείς προσπάθειες για μια νέα κοινωνία μπορεί να δίνουν αυτήν την ευκαιρία. Την ευκαιρία να δημιουργείς για την δική σου κοινωνία. Την ευκαιρία να δημιουργείς. Καταλαβαίνετε τι σημαίνει αυτό; Μα τι είναι δημιουργία; Νομίζω ότι όλα σχεδόν τα παιδιά ονειρεύονται να γίνουν καλλιτέχνες, εφευρέτες, εξερευνητές αγνώστων κρατών, επαναστάτες... Όταν ήμασταν παιδιά όλοι είχαμε τη δύναμη να το πετύχουμε. Δεν φοβόμασταν τα λάθη και το άγνωστο. Αντίθετα.
