Στις 27.5.2009, στο blog “Memoryland (Gerasimos)” διαβάσαμε αυτό:
Με αφορμή για μεγάλη απώλεια
Νομίζω πως η τόσο πρόσφατη αλλά και τόσο συμβολική απώλεια του Μιχάλη Παπαγιαννάκη - απώλεια συμβολική ενός πολιτικού συστήματος που περιθωριοποιεί τους καλύτερους, για να ακολουθείται η νόρμα της μετριοκρατίας - θα έπρεπε να αποτελέσει αφετηρία δημιουργικού προβληματισμού. Προβληματισμού γύρω από το: α) που στέκονται και τι αντιπροσωπεύουν οι πολιτικές δυνάμεις του σήμερα, β) ποιοι συγκεκριμένοι πολιτικοί θα μπορούσαν να κινήσουν διαδικασίες, να δημιουργήσουν προοπτικές εξόδου από τη σημερινή φάση παρακμής και κρίσης και γ) τι είδους ζητήματα θα έπρεπε να αναδυθούν στο προσκήνιο των συζητήσεων.
Καταρχάς, όσον αφορά στους πολιτικούς σχηματισμούς που διεκδικούν την ψήφο μας στις επερχόμενες ευρωεκλογές, έχουμε προεξάρχοντα τα δυο μεγάλα κόμματα με κοινά μεγάλα προβλήματα στο εσωτερικό τους αλλά και γενικότερα: έλλειψη ικανών στελεχών, απόσταση από τον καθημερινό άνθρωπο, αρτηριοσκλήρωση στους μηχανισμούς τους - αναπόφευκτο απότοκο της ηλικίας τους ως κομματικών σχηματισμών -, οικογενειοκρατία που έχει ως αποτέλεσμα οι αρχηγοί τους να έχουν αναδειχθεί βάσει των ‘βαρύγδουπων’ επιθέτων τους και όχι των ικανοτήτων ή των προσωπικοτήτων τους. Εν συνεχεία υπάρχει ένα εκτός τόπου και χρόνου ΚΚΕ, που ζει και επιβιώνει με ονειροπολήσεις αναβίωσης του παλιού ‘καλού’ καιρού που το ‘σιδηρούν παραπέτασμα’ χώριζε στα δυο την Ευρώπη, αφήνοντας να επικρατεί απ’ τη μια ο καπιταλισμός της υπερκατανάλωσης και της εκμετάλλευσης των ‘υπό ανάπτυξη’ χωρών και απ’ την άλλη μια αποτυχημένη στην ‘εφαρμογή’ της ουτοπία που κατέρρευσε σαν πύργος από τραπουλόχαρτα - ένας πύργος εντός του οποίου φιλοδοξούν να συνεχίσουν να ζουν τα στελέχη του Περισσού, πασχίζοντας με νύχια και με δόντια να κρατήσουν όρθια τα τραπουλόχαρτα. Απ’ την άλλη ο ΣΥΡΙΖΑ, ένα κάποτε ελπιδοφόρο κόμμα που άφησε επί χρόνια σκανδαλωδώς αναξιοποίητο το αξιότερο στέλεχός του, που έφυγε χθες από τη ζωή, ενδίδοντας στον πειρασμό του ‘εύκολου’, καιροσκοπικού αριστερισμού σε βάρος μιας πιο ευρωπαϊκής, αξιοπρεπούς, συνεπούς και, γιατί όχι, οικολογικής προσέγγισης. Καταλήγοντας να χρίσει πρόεδρο ένα νεαρό κομματικό ‘λουλούδι’ που ‘άνθισε’ στα φυτώριά του, ως έσχατο ‘καρότο’ προσέλκυσης των τελευταίων του υποστηρικτών: της νεολαίας, μιας νεολαίας αποπροσανατολισμένης, οπισθοδρομικής ενίοτε, ανέτοιμης κι αμήχανης μπροστά στο ρόλο της - ρόλο που της επέβαλε ετσιθελικά ο ΣΥΡΙΖΑ - ως εμπροσθοφυλακής της Αριστεράς. Στην άλλη άκρη του πολιτικοκομματικού φάσματος έχουμε τον ΛΑΟΣ, που εκμεταλλεύεται με τον πονηρότερο - δηλαδή καλύτερο για τους ίδιους - δυνατό τρόπο την επιθυμία πολλών συμπολιτών μας να βρουν πρόσφορους αποδιοπομπαίους τράγους για τα σημερινά κακώς κείμενα στα πρόσωπα αυτών που παρότι δε φταίνε δε μπορούν και να αντιδράσουν σε οιαδήποτε επίθεση: των μεταναστών δηλαδή, μια και οι χιλιάδες φοροφυγάδες μεγαλοεισοδηματίες, παρανομούντες εργοδότες και άλλοι εντελώς γηγενείς υπαίτιοι αποτελούσαν ανέκαθεν σαφώς δυσκολότερους στόχους. Υπάρχει και η ανερχόμενη δύναμη που λέγεται Οικολόγοι Πράσινοι, οι οποίοι θα έλεγα ότι πάσχουν από μια έλλειψη πολιτικού περιεχομένου στις θέσεις τους, από μια απουσία βαθέως πολιτικού στίγματος στις απόψεις τους, οι οποίες κατά τα άλλα βρίσκουν μεγάλη και αξιόλογη απήχηση. Αν κατάφερναν να προσδώσουν στη ρητορική τους μεγαλύτερο πολιτικό βάθος, θα έχαιραν νομίζω ακόμη μεγαλύτερης αναγνώρισης και αποδοχής.
Όσον αφορά σε συγκεκριμένους πολιτικούς που θα μπορούσαν να αλλάξουν το παρόν τοπίο, δε βλέπω κάποιους να ξεχωρίζουν. Μερικοί που ενδεχομένως θα είχαν κάτι περισσότερο να πουν ή να προσφέρουν φαίνονται, ιδίως στα δυο μεγάλα κόμματα, μπλεγμένοι και εγκλωβισμένοι στους πολυπλόκαμους μηχανισμούς και την αυστηρή ιεραρχία των κομμάτων τους. Και όσοι από τα άλλα, μικρότερα κόμματα θα άξιζαν την προσοχή μας δεν διαθέτουν ούτε τα χρήματα ούτε τις διασυνδέσεις με το μιντιακό κατεστημένο για να ακουστούν, οπότε κι εκεί το τοπίο παραμένει θολό.
Αναφορικά με τα ζητήματα που θα έπρεπε να συζητούνται, νομίζω ότι υπάρχουν πολλά που μένουν επιμελώς εκτός ημερήσιας διάταξης, όπως το περιβάλλον και οι Ανανεώσιμες Πηγές Ενέργειας, η ανεργία και η απασχόληση, ο πολιτισμός και η παιδεία - και όταν λέω παιδεία δεν εννοώ τις ‘τομές’ που υπόσχεται το ΠΑΣΟΚ ούτε την ‘tabula rasa’ του υπουργού Σπηλιωτόπουλου, αλλά μια συγκροτημένη επανεκτίμηση του που βρισκόμαστε, από που ξεκινήσαμε για να βρεθούμε εδώ που βρισκόμαστε και προς τα που θέλουμε να κατευθυνθούμε. Ακόμα και όταν συζητούνται αυτά τα ζητήματα επικρατεί δυστυχώς ο κομματικός, προκατασκευασμένος στα κομματικά εργαστήρια λόγος σε βάρος ουσιαστικών, ανοιχτών, ρηξικέλευθων τοποθετήσεων. Κάτι που μας ξαναφέρνει στην αφετηρία: στα σημερινά κόμματα και στην ανάγκη ραγδαίων αλλαγών τόσο εντός τους όσο και στο ευρύτερο τοπίο.
Την προηγουμένη, στις 26.5.2009, στο blog “ANemos” διαβάσαμε αυτό:
Αντίο σύντροφε
Και να λοιπόν που δεν είναι "όλοι ίδιοι"!
Και να λοιπόν που από ανθρώπους σαν τον Μιχάλη Παπαγιαννάκη μάθαμε να κουβεντιάζουμε ήρεμα κι απλά...
Και να αδελφέ μου!
Ηταν μακρύς ο δρομος ως εδώ! Πολυ μακρύς αδελφέ μου.
Οι χειροπέδες βαραιναν τα χερια.
Τα βράδια που ο μικρός γλόμπος κουνουσε το κεφαλι του λεγοντας “περασε η ωρα” εμεις διαβαζαμε την ιστορια του κοσμου σε μικρα ονοματα σε καποιες χρονολογιες σκαλισμενες με το νυχι στους τοιχους των φυλακων, σε κατι παιδιαστικα σχεδια των μελλοθανατων – μια καρδια, ενα τοξο, ενα καραβι που ‘σκιζε σιγουρα το χρονο, σε καποιους στιχους που εμειναν στη μεση για να τους τελειωσουμε, σε καποιους στιχους που τελειωσαν για να μην τελειωσουμε.
Ηταν μακρυς ο δρομος ως εδω -δυσκολος δρομος. Τωρα ειναι δικος σου αυτος ο δρομος. Τον κρατας οπως κρατας το χερι του φιλου σου, και μετρας το σφυγμο του, πανου σε τουτο το σημαδι που αφησαν οι χειροπεδες. Κανονικος σφιγμος. Σιγουρο χερι. Κανονικος σφυγμος. Σιγουρος δρομος.
Διπλα σου, αυτος ο αναπηρος πριν κοιμηθει, βγαζει το ποδι του, τ’ αφηνει στην γωνια, ενα κουφιο ξυλινο ποδι, πρεπει να το γεμισεις, οπως γεμιζεις τη γλαστρα με χωμα, να φυτεψεις τα λουλουδια, οπως γεμιζει το σκοταδι με αστερια, οπως γεμιζει λιγο-λιγο η φτωχεια, στοχασμο κι αγαπη. Τοχουμε αποφαση, μια μερα ολοι οι ανθρωποι ναχουνε δυο ποδια, ενα χαρουμενο γεφυρι απο ματια σε ματια, απο καρδια σε καρδια.
Γι αυτο οπου καθησεις, αναμεσα στα τσουβαλια του καταστρωματος, φευγοντας για την εξορια πισω απο τα σιδερα του τμηματος μεταγωγων, κοντα στο θανατο που δε λεει “αυριο”, αναμεσα σε χιλιαδες δεκανικια, απο πικρα σακατεμενα χρονια, εσυ λες “αυριο”, και καθεσαι ησυχος και βεβαιος, οπως καθεται ενας δικαιος ανθρωπος αντικρυ στους ανθρωπους. Αυτα τα κοκκινα σημαδια στους τοιχους,μπορει ναναι κι απο αιμα. ολο το κοκκινο στις μερες μας ειναι αιμα, μπορει ναναι κι απ’ το λιογερμα, που χτυπαει στον απεναντι τοιχο.
Καθε δειλι τα πραγματα κοκκινιζουν πριν σβησουν και ο θανατος ειναι πιο κοντα.
Εξω απ’ τα καγκελα, ειναι οι φωνες των παιδιων, και το σφυριγμα του τραινου. Τοτε τα κελλια γινονται πιο στενα, και πρεπει να σκεφτεις το φως σ’ εναν καμπο με σταχυα, και το ψωμι στο τραπεζι των φτωχων, και τις μητερες να χαμογελανε στα παραθυα, για να βρεις λιγο χωρο να απλωσεις τα ποδια σου.
Κεινες τις ωρες, σφιγγεις το χερι του συντροφου σου, γινεται μια σιωπη γεματη δεντρα, το τσιγαρο κομμενο στη μεση, γυριζει απο στομα σε στομα, οπως ενα φαναρι που ψαχνει το δασος,- βρισκουμε τη φλεβα που φτανει στην καρδια της ανοιξης, Χαμογελαμε. Χαμογελαμε κατα μεσα. Αυτο το χαμογελο, το κρυβουμε τωρα.
Παρανομο χαμογελο-οπως παρανομος εγινε κι ο ηλιος, παρανομη και η αληθεια.
Κρυβουμε το χαμογελο, οπως κρυβουμε στην τσεπη μας, τη φωτογραφια της αγαπημενης μας, οπως κρυβουμε την ιδεα της λευτεριας, αναμεσα στα δυο φυλλα της καρδιας μας.
Ολοι εδω περα εχουμε εναν ουρανο και το ιδιο χαμογελο. Αυριο μπορει να μας σκοτωσουν. Αυτο το χαμογελο, κι αυτον τον ουρανο, δεν μπορουν να μας τα παρουν. Ξερουμε πως ο ισκιος μας, θα μεινει πανου στα χωραφια, πανω στην πλιθινη μαντρα του φτωχοσπιτου, πανω στους τοιχους των μεγαλων σπιτιων που θα χτιζονται αυριο, πανου στην ποδια της μητερας, που καθαριζει φρεσκα φασολακια, στη δροσερη αυλοπορτα. Το ξερουμε. Ευλογημενη ας ειναι η πικρα μας. Ευλογημενη η αδελφοσυνη μας.
Ευλογημενος ο κοσμος που γεννιεται. Καποτες, ειμαστε πολυ περηφανοι αδελφε μου, γιατι δεν ειμαστε καθολου σιγουροι. Μεγαλα λογια λεγαμε, πολλα χρυσα γαλονια βαζαμε στα μπρατσα του στιχου μας, ενα ψηλο λοφιο ανεμιζε στο μετωπο του τραγουδιου μας, καναμε θορυβο-φοβομαστε, γι αυτο καναμε θορυβο, σκεπαζαμε το φοβο μας με τη φωνη μας, χτυπουσαμε τα τακουνια μας στο πεζοδρομιο, ανοιχτες δρασκελιες, καμπανιστες, οπως εκεινες οι παρελασεις, με τα αδεια κανονια, που τις κοιταν οι ανθρωποι απ’ τα πορτοπαραθυρα, και που κανεις δεν τις χειροκροταει.
Τοτες βγαζαν λογους στις ξυλινες εξεδρες, στα μπαλκονια, φωναζαν τα ραδιοφωνα, ξαναλεγαν τους λογους, πισω απ’ τις σημαιες κρυβοταν ο φοβος, μεσα στα τυμπανα αγρυπνουσαν οι σκοτωμενοι, κανεις δεν καταλαβαινε τι γινοταν, οι σαλπιγγες μπορει να διναν το ρυθμο στα βηματα, δε διναν το ρυθμο στην καρδια.
; Ψαχναμε το ρυθμο. Οι αντιφεγγιες απ’ τα οπλα, και τα τζαμια, κατι διναν στα ματια, μια στιγμη – τιποτα αλλο, υστερα κανενας δεν θυμοταν λεξη, δεν θυμοταν προσωπο και ηχο. Το βραδι, οταν σβηναν τα φωτα, κι εσερνε ο αγερας στους δρομους τις χαρτινες σημαιουλες, κι η βαρεια σκια ενος οδοστρωτηρα εμενε στην πορτα, εμεις αγρυπνουσαμε, μαζευαμε τη σκορπια βουη των δρομων, μαζευαμε τα σκορπια βηματα, βρισκαμε το ρυθμο, την καρδια, τη σημαια.
Και να αδελφε μου, που μαθαμε να κουβεντιαζουμε, ησυχα-ησυχα κι απλα. Καταλαβαινομαστε τωρα-δε χρειαζονται περισσοτερα.
Κι αυριο λεω θα γινουμε ακομα πιο απλοι, θα βρουμε αυτα τα λογια, που παιρνουν το ιδιο βαρος, σ’ ολες τις καρδιες, σ’ ολα τα χειλη, ετσι να λεμε πια τα συκα: συκα, και τη σκαφη: σκαφη, κι ετσι που να χαμογελανε οι αλλοι και να λενε:”τετοια ποιηματα, σου φτιαχνουμε εκατο την ωρα”. Αυτο θελουμε και εμεις.
Γιατι εμεις,δεν τραγουδαμε για να ξεχωρισουμε, αδελφε μου απ’ τον κοσμο. Εμεις τραγουδαμε, για να σμιξουμε τον κοσμο. Λοιπον, δεν ειναι αναγκη να φωναξω για να με πιστεψουν, να πουν:”οποιος φωναζει εχει δικιο”.
Εμεις το δικιο τοχουμε μαζι μας, και το ξερουμε, κι οσο σιγα κι αν σου μιλησω, ξερω πως θα με πιστεψεις- συνηθισαμε στη σιγανη κουβεντα στα κρατητηρια, στις συνεδριασεις, στη συνωμοτικη δουλεια της κατοχης, συνηθισαμε στα μικρα σταρατα λογια, πανου απ’ το φοβο, και πανου απ’ τον πονο, ημερα, ωρα, συνθημα στις τρομερες μουγγες γωνιες της νυχτας, στις διασταυρωσεις του χρονου, που μια στιγμη τις φωτιζε ο προβολεας του μελλοντος- βιαστικα λογια, μια μικρη περιληψη της ζωης, τα κυρια σημεια μοναχα, γραμμενα στο κουτι των τσιγαρων, η σ’ ενα τοσο δα χαρτι, κρυμμενο στο παπουτσι, η στο στριφωμα του σακκακιου μας, ενα μικρο χαρτι, σαν ενα μεγαλο γεφυρι, πανου απ’ το θανατο.
ΑΥΤΗ είναι η ΑΡΙΣΤΕΡΑ...
ΑΥΤΟΙ και οι άνθρωποί της!!!
Και ΟΧΙ, δεν είμαστε όλοι ίδιοι!
ΠΗΓΕΣ:
http://gerasimos-memoryland.blogspot.com/2009/05/blog-post_27.html
http://naftilos.blogspot.com/2009/05/blog-post_6030.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου