Το ιστολόγιο που σας “κλέβει” φανερά και (συνεπώς) νόμιμα!
Για λεπτομέρειες βλέπε την πρώτη σχετική ανάρτηση:
http://kleftrakissa.blogspot.com/2008/09/blog-post_30.html
Σημαντικό τμήμα της ελληνικής διανόησης, αν και γνωρίζει ότι ειδικά στις μέρες μας η σιωπή είναι χρυσός, τολμά να προτιμήσει «τον έπαινο του Δήμου και των Σοφιστών τα δύσκολα και τ’ ανεκτίμητα Εύγε» από τις κάθε είδους Σατραπείες.
Το κείμενο:
“Επειδή δεν είµαστε όλοι συνυπεύθυνοι και «όλοι ίδιοι», ούτε ως προς την ηθική ούτε ως προς την πολιτική ταυτότητα …
Επειδή αυτοί που έχουν συσσωρεύσει αµύθητα κέρδη απ’ την εκµετάλλευση
του λαού και από την εκποίηση της χώρας, είναι οι ίδιοι που προκάλεσαν την κρίση …
Επειδή το σύστηµα που µας κλέβει δεν µπορεί να κρύβεται πίσω από τους
κλέφτες του συστήµατος …
Επειδή οι µηχανισµοί εξουσίας των δύο κυβερνητικών κοµµάτων ΠΑΣΟΚ
και ΝΔ, συγκρότησαν την καταστροφή και παρόλα αυτά εξακολουθούν να
εµφανίζονται ως σωτήρες …
Επειδή αυτές οι δύο αδιόρθωτες, ανίκανες και αµετανόητες πολιτικές
δυνάµεις -µε την βοήθεια του ΛΑΟΣ- παγώνουν τους µισθούς και τις ζωές µας, θέτουν «υπό κηδεµονία και επιτήρηση» ολόκληρη την ύπαρξή µας, αφαιρούν από την πατρίδα µας εθνική κυριαρχία διαλύοντας τα µεγάλα αιτήµατα της εθνικής ανεξαρτησίας, της και της αξιοπρέπειας …
Επειδή έρχονται µέρες σκοτεινότερες και θα συνεχίσουν τα ίδια και στα
ίδια, µε τον δογµατισµό της ενδοτικότητας στον απάνθρωπο και παρασιτικό
καπιταλισµό …
Επειδή θέλουµε µέσα από ανθρώπινα δίκτυα, να απελευθερωθούµε από τις
µολυσµατικές πληροφορίες ελεγχόµενων ειδησεογραφικών δικτύων που νοµοθετούν την ηττοπάθεια, την αποβλάκωση και τον τρόµο …
Επειδή η κρίση είναι διεθνής και η Ευρωπαϊκή Ένωση όπως και το ΔΝΤ,
άλλο σκοπό δεν έχουν παρά να σώσουν το Σύστηµα που παρήγαγε την κρίση …
Επειδή η γέννηση των παιδιών απαγορεύεται, αφού τιµωρείται ασφαλιστικά
και εργασιακά η µητέρα τους, µε αναλγησία, σκληρότητα και άφυλο µίσος …
Επειδή το µέλλον των νέων µας εγκλωβίζεται ανάµεσα στην ανεργία και
στα 400 ευρώ, στην δια βίου πιστωτική υπερχρέωση, στην εργασιακή αιχµαλωσία, στην ταξική υποδούλωση …
Επειδή πετάνε τους γέροντες στον Καιάδα …
Επειδή οι µεγαλοφοροφυγάδες συνεχίζουν το πάρτυ, τα σκάνδαλα ξανακουκουλώνονται, η σπατάλη συνεχίζεται, και η θεσµισµένη τοκογλυφία ανθίζει …
Επειδή απέκοψαν την εργασία απ’ τον πολιτισµό της , επειδή έκαναν το
περιβάλλον λάφυρο και το Αιγαίο αντικείµενο διαπραγµάτευσης …
Κι επειδή αυτά τα ηθικά και πολιτικά ανδρείκελα θέλουν να µας κάνουν όλους -πλην λαµογίων- ανδράποδα …
… για όλα αυτά κι άλλα πολλά, εµείς λέµε ΟΧΙ! Ως εδώ!
Κι όχι µόνον! Αλλά θέλουµε, απαιτούµε αντίστροφη πορεία!
Η «σωτηρία της πατρίδας» από τους Αρχιτέκτονες της Αθλιότητας γίνεται ο «υπέρτατο; νόμος» και το «µέγιστο πολιτικό ζητούµενο»!
Ο Πατριωτισµός, σήµερα, είναι η σκέψη, η κριτική, η διορατικότητα, η
διαδήλωση, η αντίσταση, η διεκδίκηση, το δικαίωµα στην εργασία, η µόρφωση, η
δηµιουργία. Μαζί µε τους εργαζόµενους και τους ανέργους που διώκονται σε όλες
τις χώρες, θα αγωνιστούµε µε αλληλεγγύη και διεθνιστική συντροφικότητα, για την
ηθική ,πολιτική και πολιτισµική αναδηµιουργία της πατρίδας µας και του κόσµου …
Απαιτούµε ένα Δίκαιο Παρόν και ένα Ελεύθερο Μέλλον κι όχι τον εγκλεισµό
µας σε ένα χρηµατιστηριακό Στρατόπεδο Συγκέντρωσης, σε µια απολιτική και ψευδή «πράσινη ανάπτυξη», αιχµάλωτοι των πειρατικών «Οίκων» ιδιοτελούς αξιολόγησης!
Λέµε ΟΧΙ στον µονόδροµο τους
Λέµε ΝΑΙ στον άνθρωπο δίπλα µας.
Λέµε ΝΑΙ στους αγώνες για τις ανάγκες και τις συλλογικέ; επιθυµίες
Όχι όλοι εναντίον όλων, όπως επιδιώκει το σύστημα, αλλά όλοι για όλους κι όλοι για έναν .
Η πρωτοβοuλία καλλιτεχνών και διανοουμένων που υπέγραψε αυτό το
κείµενο ετοιµάζει µια σειρά από πρωτοβοuλίες:
Ένα δικτυακό τόπο που θα είναι έτοιµος στο τέλος της εβδοµάδας.
Την έκδοση, τέλη Αυγούστου. σε συνεργασία µε οικονοµολόγοuς ενός φυλλαδίου που θα εξηγεί µε απλό και έγκυρο τρόπο τις οικονοµικές διαστάσεις της κρίσης που σκόπιµα συσκοτίζονται για να τροµοκρατείται η κοινωνία µας.
Μια σειρά δράσεων αλληλεγγύης προς αυτούς που πλήττονται πιο άγρια από την κρίση.
Μια σειρά παρεµβάσεων από τον Σεπτέµβριο σε συνεργασία και µε άλλοuς φορείς που κινούνται σε αντίστοιχη κατεύθυνση.
Πριν από 15 ημέρς, στις 14.7.2010, στο blog “Ακατέργαστα” της Σοφίας Κου, διαβάσαμε αυτό:
Δεσμοί αίματος είπες;
«Προχώρα μονάχη σου!», αντήχησε η απάντηση στην προσευχή.
«Έτσι κι αλλιώς ποτέ σου δεν υπήρξες με κάποιον άλλον. Οι άλλοι είναι για σένα στο βαθμό και στον τρόπο που εσύ τους κατασκευάζεις, τους ιδιοποιείσαι, τους μελοποιείς...
Πάρτο απόφαση:Οι δεσμοί αίματος είναι επίκτητοι. Είναι καθρεφτισμοί, είναι αναγκαιότητες. Ψευδαισθήσεις μες στη σφαίρα του εφικτού μας... εμείς αιμοδοτούμε, εμείς αφαιμάζουμε...»
Θες και συνέχεια; Στο επόμενο βλέμμα, στην επόμενη επώδυνη λέξη που θα με εκστασιάσει και θα μου ανοίξει άλλον ένα καινούργιο κόσμο!
Πριν από τριάμισι εβδομάδες, στις 4.7.2010, στο blog “SpiritualHarmony” της Βασιλικής, διαβάσαμε αυτό:
Ενεργοποιήστε τη διαίσθησή σας
Τα πιο σημαντικά πράγματα της καθημερινότητάς μας, καλύπτονται από ένα πέπλο αβεβαιότητας, όπως για παράδειγμα οι αποφάσεις που αφορούν τις σχέσεις, την εργασία, την αγορά ενός σπιτιού ή μια μελλοντική μας κίνηση.
Η λογική σχεδόν ποτέ δεν είναι αρκετή.
Οι αποφάσεις επηρεάζονται από καταστάσεις τις οποίες έχουμε ζήσει στο παρελθόν, καθώς και από τις συναισθηματικές μας αναμνήσεις (εκτιμήσεις που κάναμε στο παρελθόν και βιώνουμε στο παρόν).
Τις περισσότερες φορές αυτές οι εκτιμήσεις είναι συγκαλυμμένες, αλλά βοηθούν στη λήψη αποφάσεων στο επίπεδο του υποσυνείδητου.
Όταν όμως αυτές οι αναμνήσεις περάσουν στη σφαίρα του συνειδητού, αποκτούν μια άλλη ταυτότητα: ονομάζονται ΔΙΑΙΣΘΗΣΗ.
«Η διαίσθηση και τα βαθύτερα ένστικτά μας έχουν μια ισχυρή βιολογική βάση», ανέφερε πριν λίγα χρόνια ο Δρ. Αντόνιο Νταμάσιο, νευροεπιστήμονας και σημερινός διευθυντής του Ινστιτούτου για τον Εγκέφαλο και τη Δημιουργικότητα στο Πανεπιστήμιο στη Ν. Καλιφόρνια, επιβεβαιώνοντας, με πειραματικό τρόπο, ότι η διαίσθηση δεν ανήκει στη σφαίρα του μεταφυσικού, αλλά μπορεί να εξηγηθεί με επιστημονικούς και βιολογικούς όρους.
Τα πρώτα αυτά στοιχεία του Νταμάσιο περί διαίσθησης, ήρθε να επιβεβαιώσει μια άλλη έρευνα που διενήργησε ο Δρ. Ματίας Πεσιλιόνε του University College του Λονδίνου, η οποία δημοσιεύτηκε στη βρετανική Επιθεώρηση Neuron. «Πολλές φορές η διαίσθησή μας μπορεί να μας οδηγήσει σε ένα καλύτερο αποτέλεσμα από ό,τι η λογική σκέψη», δήλωσε ο Πεσιλιόνε και, όπως φαίνεται σύμφωνα με την πειραματική μελέτη του, έχει δίκαιο.
Η έρευνα του Πεσιλιόνε αποδεικνύει ότι «ο υποσυνείδητος εγκέφαλός μας είναι αρκετά έξυπνος, έτσι ώστε να κάνει για εμάς τις καλύτερες επιλογές».
Η ανεξήγητη αυτή φωνή, που μας έχει γλιτώσει πολλές φορές από λανθασμένες κινήσεις ή επιλογές, δεν κατοικεί στην ψυχή, αλλά στο μυαλό μας και συνδέεται άμεσα με τη σκέψη και το συνειδητό μέρος του εγκεφάλου μας.
Οι πέντε αισθήσεις μας λειτουργούν σαν κανάλια που μεταφέρουν τα ερεθίσματα και τις πληροφορίες τις οποίες λαμβάνουμε από το περιβάλλον στον εγκέφαλο. Ο μεγάλος όγκος τους, όμως, δεν επιτρέπει στις αισθήσεις μας να τις φιλτράρουν στο σύνολό τους. Κάποιες από αυτές τις πληροφορίες, περνούν χωρίς να το αντιλαμβανόμαστε στο υποσυνείδητο, το οποίο με τη σειρά του θα στείλει στο συνειδητό μόνο εκείνες που θεωρεί πολύ σημαντικές. Οι υπόλοιπες πληροφορίες παραμένουν σε αδράνεια μέχρι ο εγκέφαλός μας να τις χρειαστεί και να τις βγάλει στην επιφάνεια…
Και τότε έρχεται στο προσκήνιο ο μαγικός αυτός μηχανισμός που ονομάζουμε ΔΙΑΙΣΘΗΣΗ.
Όπως συμβαίνει και με τη μνήμη, η διαίσθησή μας μπορεί να «ανθίσει» και να εξελιχτεί, αρκεί να κινηθούμε και εμείς προς αυτή την κατεύθυνση με πέντε απλά βήματα:
1. ΑΝΑΚΑΛΥΠΤΟΥΜΕ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΜΑΣ
Ψάχνοντας βαθιά μέσα μας και βρίσκοντας τα θέλω, τις επιθυμίες και τις προθέσεις μας έχουμε μεγάλες πιθανότητες να έρθουμε σε επαφή με το μεγαλείο της διαίσθησής μας.
2.ΑΝΟΙΓΟΥΜΕ ΤΟΥΣ ΟΡΙΖΟΝΤΕΣ ΜΑΣ
Δεν πρέπει να σκεφτόμαστε με προκαταλήψεις, ούτε να παρασυρόμαστε και να υποκύπτουμε στις κοινωνικές φόρμες ή σε διάφορες ανώφελες συνήθειες. Μόνο έτσι θα απελευθερωθούμε και θα ακούσουμε ξεκάθαρα τη φωνή της διαίσθησής μας.
3.ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΟΜΑΣΤΕ ΤΙΣ ΑΙΣΘΗΣΕΙΣ ΜΑΣ
Βλέπουμε, ακούμε, μυρίζουμε, νιώθουμε. Ανοίγουμε τις κεραίες μας, παρατηρούμε και συλλέγουμε όλες εκείνες τις πληροφορίες και τα σημάδια που θα κάνουν τη διαίσθησή μας να δουλέψει καλά.
4.ΑΦΗΝΟΥΜΕ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΜΑΣ ΕΛΕΥΘΕΡΟ
Να μην επιτρέπουμε στο φόβο και την έλλειψη εμπιστοσύνης στον εαυτό μας να κατευθύνουν τη ζωή μας. Κάθε φορά που μια απόφασή μας βγαίνει αβίαστα, πρέπει να την παίρνουμε και να μην την μπλοκάρουμε με έξτρα σκέψη και αναλύσεις. Αν δεν μας βγει σε καλό, την επόμενη φορά θα μπορούμε να χειριστούμε το θέμα καλύτερα.
5.ΑΞΙΟΠΟΙΟΥΜΕ ΤΗΝ ΠΕΡΙΕΡΓΕΙΑ ΜΑΣ
Δεν αφήνουμε τον κόσμο να προχωράει και να εξελίσσεται χωρίς εμάς. Ψάχνουμε, ανακαλύπτουμε και αναλύουμε κάθε καινούργιο ερέθισμα, κάθε πρωτότυπη ιδέα, κάθε νέα γνωριμία. Ρωτάμε και μαθαίνουμε. Η γνώση είναι ένα από τα κλειδιά που μπορούν να ανοίξουν την πόρτα της διαίσθησής μας.
Το γεγονός πάντως είναι ότι ΟΛΟΙ ΔΙΑΘΕΤΟΥΜΕ ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΙΚΑΝΟΤΗΤΑ και υπάρχουν τρόποι να την αναπτύξουμε.
Μήπως ήρθε η ώρα να πάρουμε στα σοβαρά το ένστικτό μας και να ακολουθήσουμε τη διαίσθησή μας;
Πριν από δεκαπέντε περίπου ημέρες, στις 11।7.2010, στο blog “Οδεύοντας…”, της Αργυρούλας, διαβάσαμε αυτό:
Βοήθεια εγκατάστασης προγράμματος “Αγάπη”
Τεχνική Υποστήριξη: Παρακαλώ, πως μπορώ να βοηθήσω;
Πελάτης: Μετά από μεγάλη πορεία, αποφάσισα να εγκαταστήσω το πρόγραμμα που λέγεται "Αγάπη". Μπορείτε να με καθοδηγήσετε πώς να το κάνω;
Τ.Υ. : Φυσικά μπορώ. Είστε έτοιμος να ξεκινήσουμε;
Π: Είμαι λίγο άσχετος από τεχνολογία, αλλά ας προσπαθήσουμε. Τι πρέπει να κάνω;
Τ.Υ.: Το πρώτο βήμα είναι να εντοπίσετε και να ανοίξετε το παράθυρο "Η Καρδιά μου". Μπορείτε να την εντοπίσετε;
Π: Ναι, αλλά υπάρχουν άλλα τόσα προγράμματα που τρέχουν αυτή τη στιγμή. Υπάρχει πρόβλημα να εγκαταστήσω το "Αγάπη" ενώ τρέχουν τα άλλα;
Τ.Υ: Ποια προγράμματα τρέχουν τώρα;
Π: Μισό λεπτό να δω... υπάρχει ένα που λέγεται "Παλιά Τραύματα", "Χαμηλή Αυτοεκτίμηση", και κάποια άλλα "Μνησικακία" ,"Εκδίκηση", «Μοναξιά», «Ξεχωριστότητα».
Τ.Υ.: Δεν υπάρχει πρόβλημα. Μόλις εγκαταστήσετε το πρόγραμμα 'Αγάπη', θα διαγράψει βαθμιαία αυτά τα προγράμματα αυτά από το λειτουργικό σύστημα.
Μπορεί να παραμείνουν στη μνήμη αλλά δεν θα εμποδίζουν τη λειτουργία άλλων προγραμμάτων. Το πρόγραμμα "Αγάπη" θα αντικαταστήσει το "Χαμηλή αυτοεκτίμηση" με μια άλλη ενότητα που λέγεται "Υψηλή αυτοεκτίμηση". Όμως, θα πρέπει να διαγράψετε οριστικά τα υπόλοιπα προγράμματα: "Μνησικακία", "Εκδίκηση", «Μοναξιά», «Ξεχωριστότητα». Αυτά τα δύο εμποδίζουν την εγκατάσταση του προγράμματος 'Αγάπη'.
Π: Πως γίνεται να τα διαγράψω; Μπορείτε να μου πείτε;
Τ.Υ.: Με χαρά. Πηγαίνετε με το ποντίκι στην οθόνη σας κάτω αριστερά, εκεί που λέει 'Εκκίνηση' και επιλέξτε το πρόγραμμα "Συγχώρεση" και κάνετε ένα κλικ.
Επαναλάβετε τη διαδικασία όσες φορές χρειαστεί μέχρι να διαγράψετε τελείως τα δύο προγράμματα.
Π: Α, ωραία! Έγινε κιόλας. Ώχ... όμως το πρόγραμμα "Αγάπη" ξεκίνησε μόνο του την εγκατάσταση. Είναι φυσιολογικό αυτό;
Τ.Υ.: Ναι, αλλά να θυμάστε ότι έχετε μόνο τη πρώτη έκδοση του βασικού προγράμματος Θα χρειαστεί να συνδεθείτε με άλλες "Καρδιές" για να κάνετε αναβάθμιση.
Π: Ωχ! Μου εμφανίζεται ένα μήνυμα λάθους που λέει: 'Error - Το πρόγραμμα δεν μπορεί να λειτουργήσει με εξωτερικές παρεμβάσεις'... τι είναι αυτό;
Τ.Υ.: Μην ανησυχείτε. Αυτό σημαίνει ότι το πρόγραμμα "Αγάπη" έχει φτιαχτεί για να τρέχει με εσωτερικές "Καρδιές" αλλά δεν έχει ακόμα τρέξει στη δική σας "Καρδιά". Σε μη-τεχνική γλώσσα, σημαίνει ότι πρέπει πρώτα να αγαπήσετε τον εαυτό σας πριν είστε έτοιμος να αγαπήσετε τους άλλους.
Π: Δηλαδή; Τι κάνω τώρα;
Τ.Υ.: Κατεβάστε το πρόγραμμα "Αποδοχή εαυτού" και κάντε κλικ στα παρακάτω αρχεία: "Συγχώρεση εαυτού", "Συνειδητοποίηση της αξίας μου", "Αναγνώριση των ορίων μου".
Π: Εντάξει, το έκανα.
Τ.Υ.: Ωραία. Τώρα αντιγράψτε αυτά τα αρχεία στο βασικό σας φάκελο "Η Καρδιά μου". Το σύστημα θα διαγράψει οποιοδήποτε ασύμβατο αρχείο και θα επιδιορθώσει τα όλα τα λανθασμένα αρχεία. Επίσης, χρειάζεται να διαγράψετε τα "Αρνητική Κριτική", "Φλυαρία", «Άσκοπες σκέψεις». Μετά πηγαίνετε στο Κάδο ανακύκλωσης και διαγράψτε τα οριστικά και από εκεί.
Π: Έγινε. Ωπ!! O φάκελος "Η Καρδιά μου" αρχίζει να γεμίζει με νέα αρχεία. Τα "Γαλήνη" και "Πληρότητα" αντιγράφουν μόνα τους τα αρχεία στο φάκελο "Η Καρδιά μου". Είναι φυσιολογικό αυτό;
T. Y.: Ναι. Αυτό δείχνει ότι το πρόγραμμα "Αγάπη" έχει εγκατασταθεί και ήδη τρέχει. Κάτι τελευταίο πριν κλείσουμε το τηλέφωνο. Το πρόγραμμα "Αγάπη" είναι free, δεν χρειάζεστε κωδικό ενεργοποίησης, γι' αυτό δώστε το σε όσους μπορείτε. Μπορεί να σας ανταποδώσουν μερικά καλά αρχεία για αναβάθμιση.
Πριν από τρεις εβδομάδες, στις 5.7.2010, στο blog “Radicalistic” της/του Raslowbap, κάτω από ένα σχέδιο του Escher, διαβάσαμε αυτό:
Γράφω ό,τι σκέπτομαι – part 10 – κανόνας (Κάπου το έχω ξαναγράψει)
Κάθε άνθρωπος αποτελείται από πολλά και συχνά αντιφατικά μεταξύ τους κομμάτια. Αναλόγως την στιγμή και το ποια κομμάτια διακρίνει να επικρατούν στον ή στους απέναντι του, επικρατούν ή καλύτερα αφήνει να επικρατήσουν και σε αυτόν συγκεκριμένα κομμάτια της προσωπικότητας του. Οπότε αυτό που εκλαμβάνουμε από κάποιον είναι απλά και μόνο το αποτέλεσμα των βιωμάτων και των αντοχών του που επικρατούν σε μια δεδομένη στιγμή σε συνάρτηση με αυτό που νομίζει εκείνος για των δικών μας την ίδια στιγμή και θα διαφέρει πάντα από άνθρωπο σε άνθρωπο. Σαν συμπέρασμα, οι ανθρώπινες σχέσεις είναι τόσο μπερδεμένες που μοιάζουν με σχέδιο του M.C Escher και για αυτό δεν πρέπει να είμαστε ποτέ σίγουροι για αυτές.
Πριν από ένα μήνα, στις 24.6.2010, στο blog “Ψυχο-δρόμιο ” της Ελευθερίας και του Απόστολου, διαβάσαμε αυτό:
Ονειρεύομαι το καλοκαίρι της κρίσης
Αγαπημένο μου Ψυχο- δρόμιο,
αυτό το καλοκαίρι ξεκινάει διαφορετικά από όλα τ' άλλα, είναι το καλοκαίρι της 'κρίσης'. Ακούω αυτήν την λέξη και την παπαγαλίζω, στριφογυρνάω γύρω από αυτήν. Για όλα φταίει η 'κρίση' τώρα. Ωραία, ησυχάσα. Κι όμως...
Θέλω να κάνω μια προσπάθεια να βγάλω από αυτήν την λέξη τα εισαγωγικά και να την κάνω κρίση. Να της δώσω μορφή, εικόνα και να την κάνω δική μου λέξη. Να νιώσω που και πόσο με αφορά. Να της δώσω το πραγματικό της περιεχόμενο και ένα δικό μου νόημα. Κρίση σημαίνει αξιολόγηση, επαναξιολόγηση, επαναπροσδιορισμός, ανάλυση και σύνθεση. Σημαίνει κρίνω μια κατάσταση, βγάζω κρίση, επανατοποθετούμαι (από λεξικό τα βρήκα αυτά). Βρήκα επίσης, ότι το κινέζικο ιδεόγραμμα της λέξης κρίσης αποτελείται από δύο χαρακτήρες που αντιπροσωπέυουν τον 'κίνδυνο' και την 'ευκαιρία'.
Σκέφτομαι την 'κρίση' που φέρνει την καταστροφή και την κρίση που φέρνει την αλλαγή.
Καταλαβαίνω ότι έχω δουλειά πολλή αυτό το καλοκαίρι. Αυτό που θέλω να κάνω, λοιπόν, είναι να ακούσω τον εαυτό μου, να δω ποιος είμαι και που πάω. Θέλω να είμαι παρών αυτό το καλοκαίρι. Μου δίνεται αυτή η ευκαιρία για αλλαγή. Αισθάνομαι χαρούμενος και πιο ανακουφισμένος τώρα. Θυμήθηκα τώρα αυτά που γράφτηκαν εδώ για την αλλαγή. Ευχαριστώ.
Πριν από ένα ακριβώς μήνα, στις 22.6.2010, στο blog “Memoryland” του Γεράσιμου, διαβάσαμε αυτό:
O Ιντιάνα Τζόουνς και το μυστήριο των άφωνων μαζών
Πριν μερικές δεκαετίες ο εικονιζόμενος Γάλλος διανοητής Jean Baudrillard, θέλοντας να δώσει το στίγμα της σύγχρονης πολιτικής και κοινωνικής πραγματικότητας, ιδίως όσον αφορά στις συμπεριφορές και νοοτροπίες των πολλών, έδωσε μια πολύ γλαφυρή περιγραφή των σημερινών βουβών μαζών, που δείχνουν βαθιά αδιαφορία και απάθεια απέναντι στο οποιοδήποτε ερέθισμα, ιδίως πολιτικό. Έφτασε να υποστηρίξει ότι υπό τη βαριά σκιά αυτών των άβουλων, απρόσωπων, ανέκφραστων μαζών, επήλθε ο θάνατος της πολιτικής ως δυνατότητας. Και τόνισε πόσο υπονομευτικές για την ποιότητα της δημοκρατίας και τη δυνατότητα κοινωνικοπολιτικών αλλαγών είναι αυτές οι σιωπηρές μάζες, που αδιαφορούν επιδεικτικά για την πολιτική, αδυνατούν να αρθρώσουν συλλογικές απόψεις και επιμένουν, με την εκκωφαντική τους σιωπή, να δηλώνουν απλώς ‘παρών’. Όλα αυτά βεβαίως προκαλούν προβληματισμό. Και οι ανησυχητικές επισημάνσεις του Baudrillard φαίνονται να άγγιξαν μια από τις μεγάλες ‘δικές μας’ πολιτικές προσωπικότητες, τη Ντόρα Μπακογιάννη, που με το νέο κόμμα που ετοιμάζει φιλοδοξεί να σπάσει αυτό το φοβερό τείχος σιωπής και απομόνωσης. H κυρία Μπακογιάννη δείχνει αποφασισμένη. Δηλώνει ότι «αυτό το οποίο πρέπει να ψάξουμε είναι τους ανθρώπους που δεν έχουν εκφραστεί μέχρι τώρα. Αυτό που ονομάζεται "η σιωπηλή, η σκεπτόμενη πλειοψηφία"» και σημειώνει ότι έχει ήδη ανακαλύψει αρκετούς από αυτούς. Η ριψοκίνδυνη πολιτικός φαίνεται ότι τόλμησε να εισέλθει στην απάτητη, σκοτεινή ζούγκλα των σιωπηρών πλειοψηφιών και να ανακαλύψει μερικούς δυνάμει ψηφοφόρους της που κρύβονταν μέσα στις μάζες, αποφεύγοντας τη μεγάλη κυρία της ελληνικής πολιτικής. Δε μένει παρά να ανακαλύψει και πολλούς ακόμη, μετατρέποντάς τους από απογοητευμένους, κυνικούς μηδενιστές σε ένθερμους υποστηρικτές του νέου της κόμματος. Έτσι, το θρίλερ των σκοτεινών μαζών που με τη στάση τους εκμηδένισαν την πολιτική ως δυνατότητα και πιθανότητα, μπορεί να μετατραπεί σε μια αλά Ιντιάνα Τζόουνς περιπέτεια, με την πρωταγωνίστρια να φέρνει στο φως διαρκώς περισσότερους βουβούς ψηφοφόρους, οι οποίοι, με το που την αντικρίζουν, βρίσκουν τη φωνή τους. Δε νομίζω να φανταζόταν ποτέ ο Baudrillard ότι ο σύγχρονος πολιτικοκοινωνικός εφιάλτης των απαθών μαζών θα έπαιρνε ένα τέτοιο τέλος, με την έλευση ενός τολμηρού, θηλυκού Ιντιάνα Τζόουνς της πολιτικής. Αλλά καμιά φορά η κινηματογραφική φαντασία δίνει αναπάντεχο τέλος ακόμα και στους χειρότερους εφιάλτες…
Πριν από μία εβδομάδα, στις 13.7.2010, στο blog “ANemos” διαβάσαμε αυτό:
Ονομάζομαι Γιώργος Αποστολόπουλος και ζω, σήμερα, στον Έβρο
Προς τον κ. Υπουργό Δικαιοσύνης, διαφάνειας και ανθρωπίνων δικαιωμάτων
Φέρες 10 Ιουνίου 2010
Κύριε Υπουργέ,
Ονομάζομαι Γιώργος Αποστολόπουλος και ζω, σήμερα, στον Έβρο.
Μέχρι πριν από επτά χρόνια ζούσα στην Κομοτηνή, όπου διατηρούσα και εργαζόμουν σκληρά σ΄αυτή, μια μικρή επιχείρηση παροχής υπηρεσιών ασφαλείας (security) η οποία βούλιαξε το 2003, κάτω από το βάρος μιας άσχημης συγκυρίας προσωπικών λαθών και λανθασμένων επιλογών, μιας άσχημης περιπέτειας με την υγεία μου, ψεύτικων υποσχέσεων εκ μέρους της πολιτείας και νόμων φτιαγμένων έτσι που να μη μ΄αφήσουν ν΄αναπτυχθώ παραπάνω από όσο χρειαζόταν για να μπορώ να πληρώνω τις υποχρεώσεις μου προς το δημόσιο.
Το δημόσιο, που ήθελα δεν ήθελα, το είχα συνεταίρο στην, κατά τα άλλα «ατομική» επιχείρησή μου. Ένας συνεταίρος που μόνο έπαιρνε απ΄το ταμείο, χωρίς ποτέ να δώσει τίποτα, χωρίς ποτέ να δουλέψει δίπλα μου στα ατέλειωτα ξενύχτια των φυλάξεων, χωρίς ποτέ να τρέξει μαζί μου στον ψυχοφάγο αγώνα για την είσπραξη των οφειλόμενων. Δεν επιδοτήθηκα ποτέ, Υπουργέ μου. Ούτε το βοήθημα που δινότανε στους νέους επαγγελματίες πήρα, γιατί, λέει, το επάγγελμά μου δεν ήταν στη λίστα. Όποιος άνοιγε ένα ψιλικατζίδικο για να απασχοληθεί αυτός και η γυναίκα του, το έπαιρνε αυτό το βοήθημα. Εγώ που φύλαξα μια πόλη και τη βιομηχανική της περιοχή δεν πήρα ποτέ τίποτα!
Ήρθατε τότε, οι πολιτικοί, και μου μιλήσατε για ανάπτυξη της Θράκης. Υποσχεθήκατε νόμους που θα φέρνανε επενδύσεις και δουλειά στον τόπο. Και με γελάσατε, κύριε. Δώσατε άπειρα χρήματα σε ψευτοεπενδυτές για να επιχειρήσουν στον τόπο μου. Ήρθανε οι απατεώνες – φίλοι της εκάστοτε κυβέρνησης- και στήσανε εργοστάσια – φαντάσματα για να αναπτύξουνε τάχα την παραμεθόριο περιοχή. Υποσχεθήκανε εκατοντάδες θέσεις εργασίας, συμφωνήσανε μαζί σας να απασχολήσουν ντόπιους άνεργους και στην συνέχεια λειτουργούσανε με έξι – εφτά άτομα προσωπικό κι αυτούς ξένους.
Δεν ελέγξατε ποτέ αν τήρησαν τη συμφωνία οι φίλοι σας. Αντίθετα συνεχίσατε να τους χρηματοδοτείτε. Κι όταν αυτοί τα μάζεψαν κι έφυγαν αφήνοντας πίσω τους κι άλλους άνεργους, εσείς πάλι δεν κάνατε τίποτα. Δώσατε στους ανθρώπους αυτούς χρήματα, που δεν ήταν δικά σας, για να αναπτυχθεί η Θράκη. Κι εκείνοι πήγαν και επένδυσαν τα χρήματα αυτά στις γειτονικές χώρες και βοήθησαν την ανάπτυξή στη Βουλγαρία και τα Σκόπια, αφήνοντας στη Θράκη μόνο χρέη και ακάλυπτες επιταγές, βυθίζοντας μικρομάγαζα σαν το δικό μου. Κάντε μια βόλτα στη ΒΙ.ΠΕ. Κομοτηνής, δείτε τα κουφάρια των ανεκπλήρωτων υποσχέσεων, δικών σας και δικών τους και θα καταλάβετε τι λέω.
Σε μια κίνηση απελπισίας, τότε, πήρα μια στίβα ακάλυπτες επιταγές που με είχανε φορτώσει αυτοί τους οποίους είχατε χρυσοπληρώσει για να με «αναπτύξουν» και πήγα στον Εισαγγελέα της έδρας ζητώντας του βοήθεια. Μου απάντησε πως δεν μπορεί να κάνει τίποτα, επειδή οι οφειλέτες μου ήταν ανώνυμες εταιρείες και πως θα πετούσα τα λεφτά μου αν προσπαθούσα να τους πιέσω να με πληρώσουν. Είχε δίκιο ο άνθρωπος και είναι ο μόνος που μου είπε την αλήθεια. Δεν τον άκουσα. Ξόδεψα εκατομμύρια σε δικηγόρους και κλητήρες, χωρίς ποτέ να πάρω κάτι απ΄τα χρωστούμενα. Σήμερα δεν έχω χρήματα να πληρώσω ένα δικηγόρο να μου παρασταθεί στη δύσκολη στιγμή μου. Το καλύτερο απ΄όλα; Το κράτος – συνεταίρος ήθελε το μερτικό του κι απ΄τα λεφτά που δεν εισπράχτηκαν ποτέ!
Με αδικήσατε Υπουργέ μου της δικαιοσύνης. Δεν φροντίσατε όταν τους δίνατε τα χρήματα, να φτιάξετε και τους κατάλληλους νόμους ώστε με τα χρήματα αυτά να κάνουν πράξεις τις υποσχέσεις. Μου τάξανε ανάπτυξη και μου δώσανε «πέτσινες» επιταγές. Μου τάξατε επιτυχία και μου φέρατε καταστροφή.
Τον καιρό της «δόξας» μου ήμουν απ΄τους αγαπημένους σας. Ένας πετυχημένος ντόπιος επιχειρηματίας, που έδινα δουλειά σε περισσότερο κόσμο απ΄όσο οι Χρυσοεπιχορηγούμενες Α.Ε.- πελάτες μου, πρόεδρος σε τρείς συλλόγους και μέλος του Δ.Σ. άλλων έξι, αγαπητός στην τοπική κοινωνία, απ΄τους πρώτους καλεσμένους στις διάφορες εκδηλώσεις και δεξιώσεις σας. Μέχρι που μου προτείνατε να γίνω δημοτικός σύμβουλος. Πιστεύατε, τότε, πως η παρουσία μου δίπλα σας θα τόνιζε τη λάμψη σας, νομίζατε πως θα μπορούσα να επηρεάσω ψηφοφόρους προς όφελός σας. Εκεί σας γέλασα, μια φορά κι εγώ. Ποτέ δεν είπα σε κανέναν, ούτε στη γυναίκα και τα παιδιά μου, ποιόν να ψηφίσει.
Με χειροκροτούσατε όταν, για χρόνια, με δικά μου έξοδα, επάνδρωνα το πυροφυλάκιο της Νυμφαίας, τη νύχτα, αφού η Πυροσβεστική Υπηρεσία δεν είχε το απαιτούμενο προσωπικό για να το κάνει. Με βραβεύσατε, γιατί ήμουν απ΄τους πρωτεργάτες που έστησαν το παράρτημα της Ελληνικής Ομάδας Διάσωσης στη Ροδόπη Με αποκαλούσατε ραχοκοκαλιά της οικονομίας τότε. Σήμερα, που δεν έχω να πληρώσω φυσικοθεραπευτή για τον διαλυμένο μου αυχένα, δε με θυμάται κανείς σας.
Ήμουν η καλύτερη παρέα, τότε, όπου βρισκόμουν γινόταν γλέντι.
Σήμερα, οι λίγοι φίλοι που μου απομείνανε, τις λίγες φορές που με επισκέπτονται, μου φέρνουν για δώρο τα αντικαταθλιπτικά μου, που ξέρουν πως δεν έχω τη δυνατότητα να αγοράσω. Το σπίτι μου ήταν πάντοτε γεμάτο κόσμο, τότε. Σήμερα ζω σ΄ένα καλύβι στο Δέλτα του Έβρου, ξεχορταριάζοντας αυλές, σκάβοντας μπαξέδες και ξεναγώντας τους επισκέπτες στο βάλτο για να επιβιώσω. Δεν παραπονιέμαι, πληρώνω τα λάθη μου. Πληρώνω όμως και τα δικά σας λάθη κι αυτό είναι αδικία κύριε Υπουργέ της δικαιοσύνης.
Κι εδώ ήρθατε και με βρήκατε κι εδώ με χειροκροτήσατε, γιατί ήμουν , λέει, ο ακρίτας και ο φύλακας των συνόρων. Και πάλι με γελάσατε. Λίγα χρόνια μετά, θελήσατε –στο όνομα κάποιας τάχα πράσινης ανάπτυξης και για λογαριασμό των συμφερόντων που θέλουνε να φτιάξουν bungalows στο Δέλτα- να με διώξετε κι από δω. Από ακρίτας έγινα καταπατητής απ΄τη μια μέρα στην άλλη!
Έτσι πήγε η ζωή μου, αυτή ήταν η επαφή μου με την πολιτεία και τους πολιτικούς της. Όπου ανταμώσαμε με πιάσατε κορόιδο, όποτε με ζυγώσατε ήταν για να με εκμεταλλευτείτε.
Με κοροϊδέψατε για χρόνια όταν οι δάσκαλοί μου στο σχολειό μου μαθαίνανε πως ο Τούρκος είναι ο εχθρός μου, όταν οι αξιωματικοί μου στο στρατό μου μιλάγανε για τη γενοκτονία των Ελλήνων της Μικρασίας ή με κοροϊδέψατε όταν είπατε πρόπερσι πως οι πρόγονοί μου πέθαναν λόγω συνωστισμού; Ποιο απ΄τα δύο είναι αλήθεια και ποιο ψέμα; Η γιαγιά μου πάντως που πέθανε δείχνοντας προς την Αίνο, μίλαγε για σφαγή.
Με κοροϊδέψατε όταν με κάνατε έφεδρο αξιωματικό, γιατί τάχα ήμουν καλύτερους απ΄τους άλλους. Μου πήρε χρόνια για να καταλάβω ότι απλά μου κλέψατε έξι επί πλέον μήνες απ΄τη ζωή μου και πως με θέλατε μόνο για να κάνω το άχαρο κομμάτι της δουλειάς και για να πληρώσω στο τέλος τα υλικά που είχανε χάσει οι επαγγελματίες του στρατού σας. Κανείς δε θα θυμάται σήμερα εκείνο το τρελό παιδί που το ΄87, χωρίς να του το ζητήσει κανείς, πέρασε νύχτα το ποτάμι, με το κουπί, για να δει αν οι Τούρκοι είχαν φέρει άρματα απέναντι. Κανείς, εκτός ίσως από κείνον τον συνταγματάρχη που με κοίταγε με γουρλωμένα μάτια, όταν του ΄λεγα πως στην άλλη όχθη δεν υπάρχει ψυχή.
Μα την έκφραση του προσώπου του, εγώ δε θα την ξεχάσω ποτέ. Ήταν το παράσημό μου εκείνο το βλέμμα. Κι ήταν καλύτερο απ΄οποιοδήποτε παράσημο θα μπορούσε να μου δώσει κάποιος από σας. Με κοροϊδέψατε όταν κάνατε πως δε βλέπατε τα 4 ένσημα που μου κόλλαγε ο εργοδότης μου, ενώ δούλευα 7 μέρες τη βδομάδα, 12 ώρες τη μέρα, για να μη χάσω τη δουλειά, να θρέψω τα παιδιά μου, να τα μεγαλώσω με αξιοπρέπεια, χωρίς να ζητώ ενίσχυση από γονείς και πεθερικά.
Με κοροϊδέψατε όταν μου τάξατε προκοπή κι ένα καλύτερο μέλλον αν έστηνα τη δική μου επιχείρηση και με εξαπατήσατε λέγοντάς μου πως είναι υποχρεωτικό να ασφαλιστώ, για να μου φυλάξετε τα χρήματα που πιθανόν δεν θα μπορούσα να αποταμιεύσω μόνος μου για την περίθαλψη και τα γεράματά μου. Με ξεγελάσατε όταν μου είπατε πως δεν μ΄αφήνετε να διαλέξω μόνος τον ασφαλιστικό μου φορέα, γιατί ο μόνος αξιόπιστος ήταν αυτός που διαλέξατε εσείς για λογαριασμό μου. Κι ύστερα πήρατε τα χρήματα αυτά και τα παίξατε, τα χάσατε στο τζόγο, στο χρηματιστήριο, στα δομημένα ομόλογα. Και συνεχίζετε να με κοροϊδεύετε κυνηγώντας τους απατεώνες με άσφαιρες επιτροπές και εξεταστικές του τύπου: «όσα κόμματα, τόσα πορίσματα», που δε θα στείλουν ποτέ κανένα κλέφτη στη φυλακή και το ξέρουμε όλοι.
Εγώ όμως θα πάω στη φυλακή Υπουργέ μου. Το δικαστήριο εξέδωσε απόφαση εξάμηνης φυλάκισης μου, επειδή δεν πλήρωσα τις εισφορές μου στο ΤΕΒΕ από το 2006 μέχρι το 2009. Μα η επιχείρησή μου βούλιαξε το 2003. Από τότε είμαι ανασφάλιστος. Τι μου προσέφερε όλα αυτά τα χρόνια το ΤΕΒΕ; (μπορεί εσείς να το λέτε ΟΑΕΕ, αλλά ο λαός σας το λέει ΤΕΒΕ, κύριε, και είναι η πιο σφιχτή θηλιά στο λαιμό του κάθε επαγγελματία).
Τι τους χρωστάω; Γιατί να τους πληρώσω; Τι θα μου προσφέρουν; Το ταμείο το βουλιάξατε εσείς, όχι εγώ. Όλοι πια ξέρουν πως ο μεγαλύτερος οφειλέτης προς τα ταμεία, ο χειρότερος κακοπληρωτής είναι το κράτος. Πήγε κάποιος από σας φυλακή για να πάω κι εγώ;
Γιατί να φυλακιστώ; Μήπως εγώ δεν ήθελα να είμαι ασφαλισμένος; Τα λεφτά μου έχασα. Δεν έκλεψα, δεν εξαπάτησα κανέναν. Μαζί με την επένδυσή μου έχασα και τα καλύτερα χρόνια της ζωής μου. Τόσος κόπος, τόσα όνειρα και τόσο μεράκι πήγαν χαμένα. Έχασα και την αξιοπρέπειά μου. Έγινα «αυτός που φαλίρισε», «αυτός που βάρεσε κανόνι». Επειδή είμαι φτωχός θα με φυλακίσετε; Τι θα κερδίσει το κράτος μ΄εμένα στη φυλακή; Τίποτα, αντίθετα θα επιβαρυνθεί με την διατροφή και την ιατροφαρμακευτική μου περίθαλψη.
Ποιο έγκλημα διέπραξα ώστε να χρειάζομαι σωφρονισμό; Κανένα και το ξέρετε. Ποιος κινδυνεύει από μένα και μου πρέπει εγκλεισμός; Κανείς και το γνωρίζετε. Με κλείνετε μέσα, για να εκβιάσετε εμένα και μέσα από μένα τους δικούς μου ανθρώπους, να σφιχτούν, να βρουν λεφτά, να πληρώσουν για να με βγάλουν. Για να μπορέσετε να συντηρήσετε την απάτη που εσείς λέτε ΟΑΕΕ κι εγώ ΤΕΒΕ, με τους εκατονταπλάσιους απ΄όσους χρειάζεται υπαλλήλους και τις μισές παροχές σε σχέση με τις εισφορές, από οποιαδήποτε ιδιωτική ασφαλιστική εταιρεία. Για να΄χετε κάπου να διορίζετε τους δικούς σας ανθρώπους, να μαζεύετε τους ψήφους.
Όμως όχι κύριε. Τούτη τη φορά δεν πιάνομαι κορόιδο. Ούτε εγώ ούτε οι δικοί μου έχουμε τα χρήματα, αλλά και να τα΄χα δεν τα΄δινα. Χίλιες φορές κρατούμενος, παρά ξανά κορόιδο. Το χρέος προς την πατρίδα μου το΄καμα. Το χρέος προς το κράτος, την πολιτεία σας –που καμιά σχέση δεν έχει με την πατρίδα μου έτσι πως την καταντήσατε- θα το πληρώσω στο κελί. Δεκάρα δε σας δίνω, γιατί δεν την αξίζετε, γιατί δε δουλέψατε για να την δικαιούστε.
Αλλάξατε πολλοί Υπουργοί δικαιοσύνης όλα αυτά τα χρόνια. Κανείς δεν είχε την τιμιότητα να πει: «αυτός ο νόμος που φυλακίζει νοικοκύρηδες γιατί φτωχύνανε, είναι άδικος, τον καταργώ». Μα αυτή η ανοησία πρέπει επιτέλους να σταματήσει. Ξέρετε Υπουργέ μου ότι σήμερα στη χώρα μας χρειάζεται κανείς περισσότερα χρήματα για να κλείσει μια επιχείρηση από όσα για να την ανοίξει; Ξέρετε άραγε πόσες εκατοντάδες χιλιάδων πολιτών είναι επιχειρηματίες μόνο στα χαρτιά και ψάχνουν μεροκάματο για να΄χουνε να φάνε; Επιχειρηματίες φαντάσματα, φορτωμένοι με νεκρές επιχειρήσεις που το μόνο που προσφέρουν πια είναι ποσοστιαίες μονάδες σε κάποιες κάλπικες στατιστικές. Σας βολεύει να λέτε πως είμαστε χώρα αυτοαπασχολούμενων;
Άνθρωποι σαν και μένα, σήμερα, δεν προσφέρουν τίποτα στην κοινωνία. Όχι γιατί δε θέλουν, αλλά γιατί δεν τους αφήνει το πτώμα που κουβαλούν στη ράχη τους. Γιατί δεν απλοποιείτε τα πράματα; Ίσως αν απαλλαγούμε απ΄το νεκρό βάρος να μπορέσουμε να προσφέρουμε κάτι στο σύνολο. Χρεοκοπημένοι είμαστε, όχι πεθαμένοι. Γιατί μας στερείτε το δικαίωμα της δεύτερης προσπάθειας; Εσείς αν δεν εκλεγείτε με την πρώτη, δε θα ξαναβάλετε υποψηφιότητα την επόμενη τετραετία; Αν δεν πάει καλά το εκλογικό σας ποσοστό, θα πάτε στη φυλακή;
Όλα αυτά βέβαια ισχύουν για μας τους μικρούς. Οι άλλοι οι μεγάλοι, οι φίλοι και σπόνσορες, όσες φορές χρεοκοπούν, άλλες τόσες επιδοτούνται. Κι αυτοί που πήραν τις επιδοτήσεις κι έφυγαν συνεχίζουν τη ζωή τους στη βίλλα τους στην Κούβα ή πάνε και ρίχνουν τη θαλαμηγό τους πάνω στις ξέρες του Αιγαίου. Εγώ ο εχθρός της έννομης τάξης πάω στη φυλακή, επειδή δεν είχα να πληρώσω για την ασφάλειά μου, για το γιατρό του παιδιού μου. Δικαιοσύνη Υπουργέ μου!
Αλλάξανε πολλοί λειτουργοί της Δικαιοσύνης όλον αυτόν τον καιρό. Κανείς δεν είχε τα κότσια να πει: «αυτός ο νόμος που κλείνει σπίτια είναι άτιμος. Δεν τον εφαρμόζω». Και πώς να το κάνετε; Κάτι τέτοιοι νόμοι είναι που γεμίζουν τα δικαστήρια με κατηγορούμενους, που δίνουν δουλειά στους συναδέλφους σας δικηγόρους. Κι αυτής της κυρίας με την παλάντζα, που χετε πάνω απ΄τα κεφάλια σας, δεν της βάλατε το πανί για να μη βλέπει ποιόν δικάζει, το βάλατε για να μη βλέπει ο κόσμος πως της τα΄χετε βγάλει τα μάτια από τη ρίζα. Και μάλλον την κουφάνατε κι όλας. Αλλιώς, δεν μπορεί, κάτι θ΄άκουγε απ΄το κλάμα ενός ολόκληρου λαού.
Ερήμην με δικάσανε, Υπουργέ μου. Δεν με ειδοποιήσανε να πάω στο δικαστήριο. Ίσως για να μην ακούσουνε αυτά που σου γράφω σήμερα. Δεν είναι που δε με βρήκανε, ξέρανε που μένω όταν ήταν να μου κοινοποιήσουν την απόφαση. Αυτή είναι η δικαιοσύνη, αυτή η διαφάνεια κι αυτά τα ανθρώπινα δικαιώματα που υπηρετείτε. Με κοροϊδέψατε όταν μου μιλήσατε για αλλαγή, με εξαπατήσατε όταν μου υποσχεθήκατε επανίδρυση του κράτους. Τίποτα δεν αλλάξατε, τίποτα δεν επανιδρύσατε. Ψέματα μου είπατε. Εκτός τόπου και χρόνου είσαστε όλοι σας. Έχετε χάσει κάθε επαφή με την πραγματικότητα και το λαό σας.
Μετατρέψατε το κοινοβούλιο σε μια εισπρακτική Α.Ε. που το μόνο που κάνει είναι να ψάχνει τρόπους και να ψηφίζει νόμους για να πάρει όσο γίνεται περισσότερα χρήματα απ΄τον πολίτη. Οι πολίτες σας αποκαλούν κλέφτες εκεί έξω αλλά μάλλον δεν το ακούτε ή αν το ακούτε δεν φαίνεται να σας απασχολεί. Οι πολίτες δε νοιάζονται αν τα χρήματα που πήρατε ήταν μίζα ή προεκλογική χορηγία. Πως θα διαπραγματευτεί μετεκλογικά ο Υπουργός με τον επιχειρηματία που του ΄δωσε χρήματα προεκλογικά για να γίνει Υπουργός; Ίσως στη δικαιοσύνη να περνούν τέτοια τερτίπια και η διαφορετική ονοματοδότηση του «δώρου» να αθωώνει. Η κοινή γνώμη όμως δεν γελιέται πια. Για τον απλό πολίτη τα πράματα είναι απλά: ή πήρες χρήματα ή δεν πήρες.
Ο κόσμος εδώ έξω έχει σχεδόν πειστεί ότι η μεγαλύτερη περιπέτεια της δημοκρατίας στην Ελλάδα δεν ήταν η χούντα αλλά η μεταπολίτευση. Το δίλλημα πλέον δεν είναι αν θα κυβερνήσει το ένα κόμμα ή το άλλο αλλά αν αυτός που θα μας απαλλάξει από σας θα είναι λοχίας, λόγιος ή επιχειρηματίας. Κι αυτό είναι ντροπή για κάθε δημοκράτη και για κάθε Έλληνα. Ξεφτιλίσατε τη δημοκρατία μέσα στο ναό της, το κοινοβούλιο. Ποιος μπορεί να μου εξηγήσει πως γίνεται σ΄ένα κοινοβούλιο που θέλει να λέγεται δημοκρατικό, να υπάρχουν κομματικές γραμμές; Γιατί ο δημοκρατικά εκλεγμένος βουλευτής πρέπει να ψηφίσει ενάντια στη θέληση των ψηφοφόρων του και της περιοχής που τον εξέλεξε για να προασπίσει τα συμφέροντά της και γιατί αν δεν το κάνει ο αρχηγός τον διώχνει από το κόμμα; Δεν αντιπροσωπεύει εμένα εκεί; Για να στηρίζει τον αρχηγό του τον έστειλα;
Είναι δημοκρατικό να διορίζει ο αρχηγός υπουργούς που δεν έχουν εκλεγεί απ΄το λαό; Αν είναι τι τους θέλουμε τους βουλευτές; Μόνο για να τους πληρώνουμε; Ας ψηφίζουμε έναν αρχηγό, να διαλέγει ποιους θέλει για υπουργούς, να κάνει τα κουμάντα του όπως καταλαβαίνει. Βλέπετε; Μόνοι σας απαξιωθήκατε. Εσείς κάνατε τον κόσμο να πιστέψει πως δεν σας χρειαζόμαστε, πως ο βουλευτής το μόνο που κάνει είναι θεατρινίστικα ξεσπάσματα, άσκοποι λόγοι γεμάτοι βερμπαλισμούς και επίδειξη ρητορικής δεινότητας και στο πηλίκον ουδέν!
Γιατί η υπουργός παιδείας στέλνει το παιδί της σ ένα σχολειό (ΙΒ θαρρώ το λένε) από το οποίο δεν μπορεί να μπεί παρά μόνο σε πανεπιστήμια του εξωτερικού; Δεν της κάνουν τα Ελληνικά; Υπουργός παιδείας είναι, ας τα κάνει καλύτερα. Εμένα όταν οι κόρες μου παίρνανε το πτυχίο τους από τα ΙΕΚ καμάρωνα Και συγχρόνως έκλαιγα που δεν είχα τα λεφτά να τις στείλω κάπου ψηλότερα.
Έτσι όπως κλαίω και σήμερα, στη σκέψη πως το 3,5 χρονών παληκαράκι μου (ένα δώρο που μου΄στειλε ο Θεός στα 47 μου, τότε, να γλυκάνει τη δυστυχία μου, να διώξει απ΄το χέρι μου το όπλο που μέρα με τη μέρα ζύγωνα πιο κοντά στο κεφάλι μου, να μου ξαναδώσει δύναμη και θέληση για ζωή) που είναι κολλημένο πάνω μου σα βδέλλα, θα πρέπει να ζήσει μακρυά μου όσο καιρό θα είμαι κρατούμενος. Για μένα, βλέπετε, δεν είναι τίτλος τιμής να μεγαλώνει το παιδί μου χωρίς πατέρα.
Σήμερα θα τις έστελνα κι εγώ έξω γιατί θα θεωρούσα ντροπή να μάθουν τα παιδιά μου γράμματα στο εκπαιδευτικό σύστημα που έδιωξε τη Χαρά Νικοπούλου απ΄το Μεγάλο Δέρειο.
Αυτά κι άλλα πολλά τέτοια κουβεντιάζει ο λαός σας σήμερα, Υπουργέ μου. Αυτά ρωτάει κι απαντήσεις δεν παίρνει. Δεν ήταν αναρχικοί, ούτε αντιεξουσιαστές που φωνάζανε τις προάλλες να καεί η βουλή. Άνθρωποι σαν εμένα ήτανε και σαν το συχωρεμένο τον πατέρα μου. Άνθρωποι που πιθανόν να μην έχουν ξαναπάει σε συλλαλητήριο ποτέ τους. Και το «να καεί» δεν ήταν μίσος ούτε κακία. Η τελευταία, η απελπισμένη λύση είναι. Όταν δεν αποδίδει κανένα άλλο μέσο, βάζεις φωτιά στο χωράφι για να ξεφορτωθείς τα ζιζάνια. Αυτό σας φώναξε ο κόσμος. Μα ούτε κι αυτό τ΄ακούσατε. Τίποτα δεν ακούτε πια.
Αμπαρωμένοι σ΄ένα δικό σας κόσμο, πολύ μακριά απ΄το δικό μου κι ακόμη μακρύτερα απ΄τον πραγματικό, θωρακισμένοι, κυκλωμένοι από σωματοφύλακες μη σας πειράξει κανείς, από μυαλοφύλακες μη τυχόν κι αλλάξει η σκέψη σας, από ψυχοφύλακες, μήπως αγγίξει κανείς την ψυχή σας και ξεφύγει κάποιο ίχνος ανθρωπιάς, από διορισμένους κόλακες που σας γλύφουν λέγοντας πως ότι κάνετε είναι σωστό και φροντίζουν να μη δείτε ποτέ την πραγματικότητα, απόμακροι κι απρόσιτοι, άτολμοι και άβουλοι εκτελεστές των εντολών που σας δίνουν ξένοι, πειθήνια όργανα μιας θολής παγκόσμιας διακυβέρνησης, στην οποία κάποιοι λίγοι από σας θα είναι κάτι λίγο κι υπόλοιποι, μαζί με μας, απολύτως τίποτα.
Τέλειωσε η εποχή σας κύριε. Μόνοι σας την τελειώσατε. Δεν θα΄χει πιά λαοθάλασσες στις συγκεντρώσεις σας. Ούτε οι «βολεμένοι» θα΄ρχονται πια από φόβο μη τους πάρει κι αυτούς η μπάλα. Ήδη άρχισαν να σας «κράζουν» στο δρόμο. Ο λαός ψάχνει να βρει αλλού τη σωτηρία. Δεν πιστεύουμε πως θα δώσουν τη λύση οι ξενόφερτοι σωτήρες, όσα δανεικά κι αν φέρουν, ούτε οι ξενοσπουδαγμένοι μας πολιτικοί που τά ΄μαθαν όλα εκεί έξω, εκτός απ΄το πώς σκέφτεται και αντιδρά ο λαός που ήρθανε να κυβερνήσουν. Ούτε και στους παλιότερους έχουμε εμπιστοσύνη. Επί 36 χρόνια οι ίδιοι άνθρωποι μας πήγαν απ΄το κακό στο χειρότερο, εξαφάνισαν τον όποιο πλούτο παρήγαγε η χώρα. Τι άλλαξε σήμερα και θα μας πάνε στο καλύτερο;
Και ούτε το: «δεν είμαστε όλοι ίδιοι» περνάει πιά. Αν υπάρχουν καλοί και κακοί στο κοινοβούλιο, τότε τα πράματα είναι απλά. Αν οι καλοί είστε περισσότεροι διώξτε τους κακούς. Αν πάλι είναι οι κακοί περισσότεροι ας σηκωθούν να φύγουν οι καλοί, να ξέρουμε τι μας γίνεται. Μα ούτε το ΄να θα γίνει ούτε τ΄άλλο. Η καρέκλα έχει κόλλα, έτσι δεν είναι; Ή μήπως είναι μέλι;
Έτσι είναι και το ξέρω, κύριε. Και, αντίθετα από σας, τις αποφάσεις μου τις έχω πάρει. Την ερχόμενη βδομάδα θα πάω στον κ. εισαγγελέα της Κομοτηνής για να εκτελέσει την ποινή που μου επέβαλε. Με το κεφάλι ψηλά θα πάω, να πληρώσω για τα λάθη μου, το μεγαλύτερο απ΄τα οποία είναι που πίστεψα σε σας και το νόμο σας και σας άφησα να με ξεγελάσετε τόσες φορές.
Κι αφού ξεχρεώσω ότι χρωστώ στην πολιτεία σας, θα περάσω στην απέναντι πλευρά του ποταμιού, να ζητήσω απ΄τους γειτόνους να με αφήσουν να στήσω εκεί το καλύβι μου. Είναι φιλόξενοι άνθρωποι, δε φαντάζομαι να μου αρνηθούν. Από κει και πέρα, όταν η χώρα που ζώ με πληγώνει, θα πονάει λιγότερο γιατί δεν θα είναι η πατρίδα μου. Δεν φεύγω χωρίς να πληρώσω το λογαριασμό, δεν με λένε Χριστοφοράκο και θέλω τα παιδιά μου να συνεχίσουν να φέρουν το όνομά μου με περηφάνια.
Θα φύγω για να ζήσει ο γιός μου μακριά από σας, μη μάθει πως φερθήκατε στον πατέρα του και γίνει αντιεξουσιαστής για να σας χτυπήσει. Γιατί εξουσία εξασκείτε όχι διακυβέρνηση. Γιατί εξουσιάζετε, δεν διοικείτε. Γιατί η εξουσία είναι βία και βία θα φέρει.
Δεν έγραψα για να ζητήσω χάρη, δε σας την κάνω τέτοια χάρη. Δε θέλω κάποιο ρουσφέτι, θέλησα να μιλήσω στον υπουργό της δικαιοσύνης, για τις αδικίες που, χρόνια τώρα, βασανίζουν τον τόπο μου και τους ανθρώπους του. Δεν έγραψα την ιστορία της ζωής μου, την ιστορία του Θρακιώτη μικρομεσαίου της γενιάς μου σας αφηγήθηκα και την ιστορία του πολιτικού της γενιάς σας έτσι όπως την είδαμε εμείς.Θέλησα να μοιραστώ την πίκρα μου με τον Υπουργό, γιατί είμαι σίγουρος πια πως τα βογγητά του λαού δεν φτάνουν στα υπουργεία και αυτό είναι αδικία κύριε Υπουργέ της δικαιοσύνης.
