Πριν από μία εβδομάδα, στις 9.7.2011, στο blog “Memoryland” του Γεράσιμου, διαβάσαμε αυτό:
Η ζωή απ’ το ποδήλατο
Πριν λίγες μέρες 'ξέθαψα' από την αποθήκη ένα ποδήλατο που είχα αγοράσει πριν χρόνια. Του φούσκωσα τα λάστιχα και τα πρωινά, πριν προλάβει να ανέψει ψηλά ο ήλιος, κάνω καμιά βόλτα. Αγόρασα και ένα καθισματάκι για να πηγαίνω βόλτα και την κόρη μου. Κάνοντας κάποιες βόλτες, διαπίστωσα ότι από το ποδήλατο οι οδηγοί των αυτοκινήτων φαίνονται ακόμα πιο ανόητοι. Άνθρωποι που έχουν εθιστεί ακόμα και για κοντινές αποστάσεις να μετακινούνται καθιστοί. Άνθρωποι χωρίς πρόσωπα, μόνο χέρια που κρατάνε τιμόνια, τσιγάρα και κινητά και περιμένουν σε φανάρια. Με κοιλιές οι περισσότεροι, μοιάζουν, ακόμα και οι πιο νέοι, μεγαλύτεροι, έτσι όπως τους βλέπεις καθιστούς, πανομοιότυπους μεταξύ τους, αγέλαστους, ανέκφραστους. Νομίζω αν όλοι αυτοί οι άνθρωποι άλλαζαν λίγο αυτή την κακή συνήθεια θα άλλαζαν πολύ περισσότερο απ' όσο φαντάζονταν τη ζωή τους. Γιατί η μετακίνηση με το ποδήλατο φέρνει μαζί της μια άλλη ματιά. Σε ξαναβάζει να μιλήσεις με τους γύρω, σε ξαναφέρνει σε επαφή με σένα τον ίδιο. Χωρίς διαχωριστικά ηλεκτρικά τζάμια, απεγκλωβισμένος, απελευθερωμένος από το γυαλιστερό λαμαρινένιο σου καβούκι. Ένα καβούκι - το αυτοκίνητό του - που ο Έλληνας, άνθρωπος βαθιά ανασφαλής, αδυνατεί να αποχωριστεί. Το ποδήλατο σε φέρνει πιο κοντά με τη ζωή, με το παιδί μέσα σου, με τους άλλους. Για να το πω αλλιώς, σε γειώνει. Και αυτή τη γείωση τη χρειαζόμαστε στην εποχή που έρχεται όσο ποτέ πριν.
ΠΗΓΗ:
http://gerasimos-memoryland.blogspot.com/2011/07/blog-post_09.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου