Πριν από τρεις ημέρες, στις 14.7.2011, στο blog “luogo interno”, του Χρήστου, διαβάσαμε το ποίημα που ακολουθεί:
Μέχρι
συγκίνηση με πλημυρίζει
κάθε που αγγίζω με την αφή της μνήμης μου
την απουσία σου
ένα περίεργο μυρμήγκιασμα στις φλέβες μέσα έρπει
σαν να γυρίζω έπειτα από καιρό σε τόπο αγαπημένο
σε εδάφη πάτρια και σε γενέθλια χώματα
και βρίσκω απαράλλαχτο τον τόπο
σπίτια και δέντρα και νερά , στην ίδια θέση
και πρόσωπα αγαπημένα να με καρτερούν
ως άλλοτε πίσω από παραθύρια ολάνοιχτα
κι αυλές ασβεστωμένες ….
αλλά γιατί εκπλήσσομαι;
χάνονται οι άνθρωποι ποτέ που μας αγάπησαν;
ή μήπως τους κουβαλάμε μέσα μας συνέχεια
μέχρι κι εμείς να γίνουμε σκιές χιμαιρικές κι αέρινα όντα
στη μνήμη μέσα και στα αισθήματα
των επιγενομένων ;
ΠΗΓΗ:
http://luogointerno.blogspot.com/2011/07/blog-post_14.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου