Πριν από μια εβδομάδα, στις 13.6.2013, στο blog “Synαισθήσεις” της Synas, διαβάσαμε αυτό:
Μια αγκαλιά
Μόλις γύρισα από «διακοπές» και παρ’ όλ’ αυτά με έχει ήδη πάρει από κάτω.
Γιατί δεν ζω μόνη μου σ’ αυτήν την κοινωνία· είναι εξίσου σημαντικό οι γύρω μας
να είναι επίσης καλά. Αλλιώς δεν έχει νόημα. Είναι σα να πηγαίνεις σε συνέλευση
γονέων και κηδεμόνων να χορέψεις. Θα ξενερώσεις.
Άμα τους πας ποτά, δεν θα το εκτιμήσουν… το πιθανότερο να σε πουν
μπεκρούλιακα. Ούτε καμιά σιντιέρα… έτσι κι αλλιώς ο ένας θα θέλει ροκ, ο άλλος
τάνγκο παθιάρικο κι ο τρίτος ο σφιχτότερος Σφακιανάκη. Δεν μπορείς να συνενώσεις
το πλήθος, η μαλακία είναι πάντα υπόθεση μοναχική και αυτόνομη.
Μα έτσι κι αλλιώς γιατί να πας να
χορέψεις σε συνέλευση γονέων και κηδεμόνων; Και δη όταν είσαι άτεκνος; Πόσο
μαλάκας είσαι εσύ ο ίδιος για να κάνεις κάτι τόσο γελοίο;
Έλα ντε… Ας πάω λοιπόν Island…
Ξέχασα όμως… κοντεύω 50 και δεν έχω σκάφος… ούτε σπίτι στη Μύκονο… ούτε
πολιτικές γνωριμίες. Ούτε καν ένα καρνέ με ονόματα πολύτιμα από πουτάνες ή
dealers. Πόσο άχρηστη είμαι λοιπόν;
Γυρνώ σπίτι… στην οικογένεια… στους
φίλους… πώς όμως να βοηθήσεις τον οποιονδήποτε τη σήμερον ημέρα χωρίς κοννέ και
φράγκα;
Μόνο ένα μου έρχεται, έτσι στα γρήγορα: να πάρω τους δικούς μου αγκαλιά,
μια μεγαααάλη αγκαλιά και τρυφερή, να δείξω πόσο τους σκέφτομαι, πόσο τους
αγαπάω, κι αυτοί κάπως θα βρούνε την άκρη τους…
Δεν είναι και τίποτα ηλίθιοι…
Αστέρια είναι.
ΠΗΓΗ:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου