Προχθές, 4.6.2013, στο blog “Άρωμα Γυναίκας” της Γιώτας,
διαβάσαμε αυτό:
Ο κόσμος θα γίνει καλύτερος… πότε;
Αν μπορούσαμε ποτέ, τα δάκρυα που κυλάνε αυθόρμητα, ορατά ή εσωτερικά,
απ΄το άδικο της καμπυλόγραμμης ζωής, τα βαθουλώματα της ασχήμιας, όταν
λικνίζεται εμπρός μας... Αν, λέμε, γίνονταν κομμάτι θησαυρού, τα δάκρυα ετούτα της
ψυχής, σίγουρα τ΄αμπάρια μας θα ήταν τώρα ξέχυλα! Μα δεν γίνεται, να μείνεις
εκεί.... Δεν μπορεί να στεριώσει το
δάκρυ, ούτε να στοιχειώνει την αλήθεια, σε κάθε της μορφή, σε κάθε εικόνα της φύσης,
π΄απλώνεται στη θέα του τρένου, όταν εκείνο τρέχει και φεύγει! Γι αυτό, ανάμεσα στις παπαρούνες, τις
μαργαρίτες και τα γιασεμιά, θα προσπεράσουμε τσουκνίδες ή θάμνους αγκαθωτούς. Με
ματωμένα πόδια, χρειάζεται, να πορευτούμε. Με κατακόκκινα μάτια ν΄ατενίσουμε το
μέλλον, καθαρό! Η έκθεση της σκέψης, η αποτύπωση της γνώμης, μοιάζει
αβαθμολόγητη στο πέρας του αύριο... Μια κουκίδα στεριάς, ίσως, στον απέραντο
ωκεανό της ανθρώπινης πορείας. Σημάδι, πιθανόν, πως ακόμα κυκλοφορούν, ανάμεσά
μας, κι επιπλέουν μαυρισμένα κούτσουρα, πληγές ανοιχτές, μιας καταστροφής απ΄το
παρελθόν...! Στο τιμόνι με τα χέρια σφιχτά, για λιμάνια όμορφα, γερά και
σταθερά, χρειάζεται και ΠΡΕΠΕΙ! Τα μάτια των παιδιών, είναι τα δικά μας
μάτια... Αντέχουν και το καλό και το κακό, το δίκαιο ή το στραβό. Μπορεί να
είναι Και αναγκαίο να τα γνωρίζουν!
Κι έτσι, κάπου εδώ, μπορώ να τινάξω στο πρωινό απόβροχο, μια σκέψη
ερώτημα "επιπλέον" : 'Αραγε, ο ΚΟΣΜΟΣ αλλάζει; Και όταν, λέμε,
αλλάζει τί εννοούμε; Πάντα προς το καλύτερο, έ; Μήπως αποδομούμε, τότε, το
σήμερα απ΄το χτες ή το σήμερα; Μήπως ως άνθρωποι δεν ακουμπάμε, ποτέ, το
ιδανικό ή έστω το ασύνορο όμορφο; Μένει, έτσι, να αποδεχτούμε ο ΚΟΣΜΟΣ αν δεν
γίνεται καλύτερος, τουλάχιστον να μην γίνει χειρότερος!
Η μέρα προχωράει και χάνεται..... Εμείς; 'Οχι, ποτέ! 'Εστω και ως κουκίδα
της αιώνιας άμμου, παραμένουμε και αντέχουμε!
ΠΗΓΗ:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου