Πριν από δύο εβδομάδες, στις 30।4.2010, στο blog “Η ζωή είναι ωραία”, της “Σοφίας Κου”, διαβάσαμε αυτό:
Μου πέρασε!
Πες το φίλε μου! Πες το καθαρά και ξάστερα! Μού πέρασε! Μου τε-λεί-ω-σε!
Συλλάβισέ το αργά να κυκλοφορήσει μέσα σου!
Μην παλεύεις να το διαιωνίσεις, αφού η καρδούλα σου έχει πετάξει γι αλλού!
Όπου κι αν είναι ο νέος της τόπος (ή του νόστου το καταφύγιο)
Μάταια κοπιάζεις να το ζωοποιήσεις δίχως πνοή...
Έχουν κι οι νεκραναστάσεις τους όρους τους! Τις απαιτήσεις τους!
......
Άστο να φύγει να πάει στην ευχή του Θεού! Στον προ-ορισμό του! Άς το να πάρει τη θέση του στη μοίρα, στην τροχιά ενός άλλου ήλιου!.
Απελευθερώσου από δαύτο το κι απ' τη μανία πως κάτι βρίσκεται ακόμα εδώ, αφού προ πολλού δεν υπάρχει..
Έχουμε τη δύναμη μάτια μου, να καταργούμε, να αφανίζουμε..
Ποιος έρωτας να τα φέρει πίσω; Πειθαναγκασμός θα ναι!
Πφ! θα μυρίζει μούχλα και υπολογισμό! Αχρηστία κι ανεντιμότητα!!...
....
Δεν πειράζει φιλάρα! Μπες πάλι στο καβούκι σου!
Δε θαναι κι άσχημα! Απ' τα χνώτα σου μυρίζει!
Γνωστή δυστυχία, καλή δυστυχία!
Γνωστός επιθανάτιος ρόγχος, καλός επιθανάτιος ρόγχος!...
Γνωστή αποσύνθεση, καλή αποσύνθεση!
Αφού ένας είναι ο παμμέγιστος φόβος μας:
Το άγνωστο! Το άσκεπο! Το αδοκίμαστο! Το ανέγγιχτο!
Μπες μες στην αγαπημένη σου εσοχή που χρόνια σμίλευε το φοβικό σου κορμί!
Μπες μες στη θαλπωρή του ακίνητου αίματος! Της ψυχραιμίας!! 
.....
Απόσπασμα διηγήματος από τη συλλογή μας: «Κρυφτούλι με τον εαυτούλη!»
ΠΗΓΗ:
http://anatash.pblogs.gr/2010/04/moy-perase-.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου