Πριν από σαράντα ημέρες, στις 3।8.2010, στο blog “Ημερολόγιο ζωής (Σταλαγματιά)” διαβάσαμε (και αφιερώνω στη νύφη μου!…) αυτό:
Η ιστορία επαναλαμβάνεται (;)
Ό,τι χειρότερο έχω ζήσει στη ζωή μου είναι η αρρώστια των αγαπημένων μου ανθρώπων. Η ίδια αρρώστια πάντα με το ίδιο πάντα αποτέλεσμα.
Κάποτε έλεγα ότι θα προτιμούσα στη θέση του αδερφού μου να ήμουν εγώ. Ήθελα να τον έβλεπα, έστω κι από εκεί ψηλά να μεγαλώνει, να δημιουργεί όμορφα πράγματα, να φτιάχνει μια οικογένεια, να γελάει, να είναι ευτυχισμένος. Τότε ήμουν μικρή… δε θα έχανα τίποτα.
Αλλά τώρα; Τώρα που είμαι υπό την απειλή του χειρότερου εφιάλτη μου, τώρα δε θέλω. ΟΧΙ ΤΩΡΑ!!! Τώρα έχω το παιδί μου, που με έχει ανάγκη ΠΟΥ ΤΟ ΕΧΩ ΕΓΩ ΑΝΑΓΚΗ!!!!
Δεν έχω παίξει ακόμα μαζί του όσο θα ήθελα.
Δεν το έχω μάθει να λέει σωστά όλες τις λέξεις.
Δεν του έχω μάθει να μετράει, ούτε να λέει το αλφάβητο.
Δεν το έχω μάθει να κολυμπάει.
Δεν το έχω πάει ακόμα σχολείο και να του κρατάω το χέρι για να μη φοβάται.
Δεν έχω κάτσει να διαβάσουμε μαζί.
Δεν το έχω μαλώσει ακόμα.
Δεν του έχω πει τι είναι ο έρωτας, η αγάπη, Η ΖΩΗ!!!
Δεν τον έχω δει να καρδιοχτυπά για κάποιο κορίτσι… το οποίο εγώ σίγουρα θα βρίζω μέσα μου 
ΟΧΙ ΤΩΡΑ
Δε θέλω οι γονείς μου να ζήσουν το ίδιο δράμα δύο φορές.
Δε θέλω ο άνθρωπός μου να υποφέρει βλέποντάς με να πονάω και να ξέρει ότι δεν μπορεί να κάνει τίποτα.
Δε θέλω να δω στα πρόσωπα των γύρω μου συμπόνια, οίκτο, λύπη, στεναχώρια
ΔΕ ΘΕΛΩ… ΟΧΙ ΤΩΡΑ
ΠΗΓΗ:
http://giaemena.wordpress.com/2010/08/03/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου