Πριν από επτά εβδομάδες, στις 30.9.2010, στο blog “Ελαφηβολιών” της Βάσσιας, διαβάσαμε αυτό:
Πού ήμουν
Ήμουν εκεί,
κουκίδες σ’ ένα σύμπαν, άναρχες, μοναχικές,
πληγωμένες και σαστισμένες,
ψάχνοντας τη γραμμή τη συνένωσης,
να γίνω ξανά ένα σύνολο, εικόνα συμπαγής
Ήμουν χαμένη,
χωρίς το χώρο και το χρόνο να ανήκω,
δεμένη ταξίδευα σ΄ αγκίστρι ματωμένο,
να παρασύρομαι στα αβαθή,
να πολεμάω εικόνες απ' τον άγνωστο βυθό
Δεν έφυγα ποτέ,
μονάχα ο δρόμος , έγινε δύσβατος και εχθρός,
κάθε κουκίδα που ξεμάκραινε από μένα,
με νήμα έδενε τον γυρισμό,
πορεία ανάστροφη,
για μια απουσία από καιρό
Γύρισα πίσω,
από ένα χρόνο δανεικό,
με στίγματα άφαντα στο φως,
μια αντανάκλαση του νου
Έκλεισε σ΄ εκείνο το βιβλίο η σελίδα,
τα δάκρυα γδέρνουν τις γραφές,
γεννήθηκε το θάρρος απ’ το φόβο,
ο κύκλος μίκρυνε
και δεν χωράει πια το χθες.
(για μια "πληγή" του χθες)
κι ένα αγαπημένο πολύ τραγούδι!
....Μες στο κλειστό δωμάτιο υπάρχουν όλα
αν έχεις μάτια να τα δεις, αν έχεις χέρια να τ' αγγίξεις
μπορείς να βρεις κλειδί να ξεκλειδώσεις τη σιωπή τους
αρκεί να πας, ολάνοιχτος, γυρεύοντάς τα....
(στίχοι: Λένα Παππά)
ΠΗΓΗ:
http://elafivolion.blogspot.com/2010/09/blog-post_30.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου