Στις 11.9.2011, στο blog “Ροϊδη εμμονές” , διαβάσαμε αυτό:
Ένα μεγάλο “εύγε” στον μητροπολίτη Σύρου & Κυκλάδων Δωρόθεο
Αυτός είναι ο Εκκλησιαστικός Λόγος με τον οποίο ήμαστε πρόθυμοι να συμβιώσουμε ευχαρίστως, πιστοί και άθρησκοι, κι όχι η μισαλλοδοξία των μικρών αμβροσίων και χριστοδουλίσκων। Εύγε και πάλι Εύγε στον Μητρ. Δωρόθεο
«Η σημερινή μέρα είναι ιστορική! Πρώτον επειδή ουδέποτε Μητροπολίτης λειτούργησε σε αυτό το μέρος και δεύτερον γιατί, όπως μαρτυρείται, έχει να τελεστεί Θεία Λειτουργία εδώ από το 1953.
Πραγματοποιούμε σήμερα ένα προσκύνημα σε αυτό τον τόπο του αγώνα και της αγωνίας, του μαρτυρίου και της μαρτυρίας.
Αγάλλονται σήμερα οι ψυχές των Τούρκων, που οδηγήθηκαν εδώ πρόσφυγες το 1912 και πολλοί απ’αυτούς πέθαναν, των Ποντίων, που μεταφέρθηκαν στο Λοιμοκαθαρτήριο της Μακρονήσου το 1922, αλλά και όσων Ελλήνων εκτοπίστηκαν εδώ, επειδή είχαν διαφορετική ιδεολογική άποψη και διεκδικούσαν το δικαίωμα να την εκφράζουν ελεύθερα.
Προσευχηθήκαμε την ώρα της Αγίας Αναφοράς και παρακαλέσαμε τον Θεό να τους αναπαύει αιώνια…
Η Ιστορία της ανθρωπότητας έχει καταγράψει φρικτούς τρόπους, που επινόησε ο άνθρωπος για να εξοντώσει τον συνάνθρωπο του, και έχει πληρώσει, και μέχρι σήμερα πληρώνει, μεγάλο φόρο αίματος, καθώς σε ολόκληρη την Οικουμένη εξακολουθούν να καταδιώκονται και να εξοντώνονται όσοι έχουν διαφορετικές απόψεις.
Διαπιστώνοντας και μελετώντας όλα αυτά, αναρωτιέται κανείς πώς αυτός που τα επινοεί μπορεί να θεωρηθεί πλάσμα και δημιούργημα του Θεού της αγάπης, της καταλλαγής και της ειρήνης.
Η Εκκλησία καταδικάζει πάντοτε κάθε μορφή περιορισμού της ελευθερίας του ανθρώπου, της ελευθερίας, που αποτελεί το μεγάλο δώρο του Θεού προς αυτόν.
Και ο λαός μας, που γνώρισε τόσες και τέτοιες δύσκολες στιγμές, παρέλαβε από τους Πατέρες του την δίψα της ελευθερίας. Δεν είναι πολεμοχαρής, αλλά κάθε φορά που αλλότριοι απείλησαν τα όρια της πατρώας γης και επεδίωξαν να του στερήσουν το δικαίωμα να ζει ελεύθερος, αγωνίστηκε και έδωσε την ζωή του για την ελευθερία και την ανεξαρτησία.
Όταν μάλιστα, μετά την Κατοχή, ήρθε η ποθητή μέρα της ελευθερίας και δοκιμάστηκε από τον εμφύλιο σπαραγμό, τότε κατάλαβε πόσο δίκιο είχε ο ποιητής γράφοντας ότι «αν μισούνται ανάμεσά τους δεν τους πρέπει λευτεριά».
Καθώς αποβιβαζόμαστε σήμερα, ήσυχοι και ανέμελοι, στην μικρή αποβάθρα της Μακρονήσου, έφερα στο μυαλό μου εικόνες εκείνης της εποχής, όταν στην ίδια αυτή αποβάθρα αποβιβάζονταν αγγεληδόν απ’ τα καΐκια άνθρωποι για να ζήσουν, υπό τραγικές πολλές φορές συνθήκες, σε αυτά τα χαλάσματα, βλέποντας, μισό μίλι θάλασσας να τους χωρίζει από την ελευθερία, που μερικοί από αυτούς δεν κατόρθωσαν να ξαναγευθούν.
Ας προσευχηθούμε γι αυτούς και ας παρακαλέσουμε τον Θεό να συγχωρέσει και όσους «επινόησαν και οραματίστηκαν» να μετατρέψουν αυτό το νησί σε ένα τόπο δακρύων και αίματος.
Η Εκκλησία ούτε πολιτεύεται, ούτε κομματίζεται, ούτε πολιτικολογεί. Τους αγκαλιάζει όλους, και όσους την αγαπούν και όσους την διώκουν, και όσους αποδέχονται τα Μυστήρια και τις Αγιαστικές της πράξεις και όσους επιλέγουν να έρχονται και να φεύγουν από αυτό τον κόσμο μακριά από την ευλογία της.
Με την ευχή και της Μητέρας Εκκλησίας, ας ευχηθούμε όλοι μας σήμερα να μην υπάρξουν ποτέ και σε κανένα μέρος του κόσμου Μακρονήσια».
(οι υπογραμμίσεις δικές μου)
ΠΗΓΗ:
http://roides.wordpress.com/2011/09/11/11sep11-2/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου