Πριν από δύο μήνες, στις 21.7.2011, στο blog “Άρες μάρες… κουκουνάρες” (ή “Νιόβη”;) της Τζίνας, διαβάσαμε αυτό:
Σ’ αγαπάω πολύ… Πάρα πολύ!
Είκοσι χρόνια πλάι μου.
Σε γνώρισα στις δυσκολότερες στιγμές της ζωής μου.
Μοιράστηκα με σένα στιγμές απόλυτου πόνου κι απελπισίας.
Τότε που σου έλεγα "τώρα καταλαβαίνω πώς τρελαίνονται, πώς σαλεύει ο νους του ανθρώπου.."
Τότε που έβρεχε κι έπαιρνες τον άντρα σου να'ρθείτε νύχτα να δείτε αν είμαι καλά στο υπόγειο που νοίκιαζα.
Τότε που κατέρρεαν όλα γύρω μου.
Θυμάσαι που μου έλεγες "αυτήν την ιστορία πρέπει να την γυρίσουμε ταινία, ούτε ο Φώσκολος δεν σκέφτηκε τέτοιο σενάριο..".. μόνο και μόνο για να με δεις να γελάσω λίγο..
Αλλά και μετά..
Στα καλά.
Στις ευτυχισμένες στιγμές.
Γιατί ήρθαν κι αυτές..
Κι εσύ ήσουν εκεί.
Όταν χαμογελούσα ευτυχισμένη δίπλα στον άντρα που διάλεξα να μοιραστώ την υπόλοιπη ζωή μου.
Κι αργότερα που έστειλες στο μαιευτήριο την μεγαλύτερη και ομορφότερη ανθοδέσμη από ολόλευκα τριαντάφυλλα που έχω δει ποτέ!
Και τώρα η μοίρα τά'φερε να γειτονέψουμε επιλέγοντας να κατοικήσουμε μόνιμα στην εξοχή, στην ίδια περιοχή.
Και με παίρνεις τηλέφωνο τα βράδυα που είσαι "κάπως".. και μπαίνω στο αυτοκίνητο για να σε συναντήσω, ν'ακούσω όλα αυτά που γνωρίζω από πριν και να σε παρηγορήσω.
Ακριβώς όπως κάνεις κι εσύ άλλες φορές..
Και ήσουν... είσαι πάντα εδώ.
Δίπλα μου.
Ακουμπούσες... ακουμπάς την καρδιά μου.
Έτσι... απλά... σαν την ανάσα που μπαίνει στο στήθος και το γεμίζει οξυγόνο!
Κάποτε σου είπα πως είσαι η αδελφή που ποτέ δεν είχα.
Τώρα σου λέω ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ!
Και πως .. Σ'ΑΓΑΠΑΩ... ΠΟΛΥ.. ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ!
Υ.Γ. Πάντα θα είσαι το Νο1 στις κλήσεις μου και πάντα όταν με παίρνεις θα παίζει "το φιλαράκι"...
ΠΗΓΗ:
http://niobh.blogspot.com/2011/07/blog-post.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου