Πριν από ένα χρόνο, στις 15.12.2010, στο blog “It takes a thought to make a word (Tradescadia)” διαβάσαμε αυτό:
Absolute cruelty
Μια κυνική και απάνθρωπη δασκάλα είπε προχτές σ'ένα από τα παιδιά μου ότι ο Άγιος Βασίλης δεν υπάρχει. Και ότι λέει εκείνη όταν ήταν μικρή είχε δει τη μαμά της να βάζει τα δώρα κάτω από το δέντρο. Οκ. Και γι'αυτό πρέπει να του σκίσεις του 7χρονου το όνειρο; Άστο λίγο ακόμα να πιστέψει στη μαγεία. Δεν πειράζει. Κι εν πάσει περιπτώσει, δώσε κάτι παραπάνω σ'έναν ειδικό και δούλεψέ τα εκεί τα ψυχολογικά σου.
Πραγματικά απορώ. Όταν δουλεύεις με παιδιά, δε μπορείς παρά να πιστέψεις στο όνειρο και στη μαγεία. Και δε μπορείς παρά να το ζήσεις στο μέγιστο μαζί τους. Κι έτσι γίνεσαι κι εσύ ξανά για λίγο (ή για περισσότερο) μαζί τους παιδί.
Και μετά αρχίζεις να τους λες κι εσύ ιστορίες κι είναι όμορφα πολύ...
Εγώ πάντως σήμερα το έριξα το γράμμα μου στον Άγιο Βασίλη. Σ'εκείνο το κόκκινο μεγάλο κουτί που είναι έξω από το ταχυδρομείο δίπλα στα τρία μεγάλα κίτρινα.
Σε βλέπω, εκεί πάνω στο φεγγάρι να κάνεις κούνια και να μου κλείνεις το μάτι και νιώθω ότι στ'αλήθεια αναπληρώνω για όλα τα Χριστούγεννα που πέρασα μακριά σου...
ΠΗΓΗ:
http://tradescadia.blogspot.com/2010/12/absolute-cruelty.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου