Πριν από ένα μήνα, στις 8.11.2011, στο blog “ANemos” διαβάσαμε αυτό:
Ο Τελευταίος Εχθρός
Δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Parallaxi Οκτωβρίου
«Δεν φοβάμαι το θάνατο. Εχω υπάρξει νεκρός για εκατομμύρια χρόνια πριν να γεννηθώ και οφείλω να πω ότι δεν ένιωθα και πολύ άσχημα»
[Μάρκ Τουέιν]
Κι έτσι, όπως μπαίνει το Φθινόπωρο στη ζωή του ανθρώπου της γνώσης, κι έχοντας νικήσει το Φόβο, ξεπεράσει την απατηλή Διαύγεια και κατεβάζοντας από το βάθρο της τη Δύναμη, αργά ή γρήγορα θα βρεθεί μπροστά στον Τέταρτο Εχθρό του: το Θάνατο!
Για τον άνθρωπο της γνώσης, ο Θάνατος είναι η μόνη σταθερή βεβαιότητα που έχει στη ζωή του. Καμιά άλλη. Ως Πολεμιστής ξέρει –ή οφείλει να ξέρει- ότι αυτόν τον εχθρό δεν πρόκειται να τον νικήσει ποτέ. Οση τόλμη, εξυπνάδα, τεχνική και δύναμη κι αν χρησιμοποιήσει.
Οπως ξέρει, επίσης, ότι ο Θάνατος τον συνοδεύει σιωπηλά από τα πρώτα βήματα της ζωής του. Τον ακολουθεί σε κάθε του βήμα χωρίς να φανερώνει την παρουσία του μέχρι τη στιγμή που θα τον αγγίξει ελαφρά στον αριστερό του ώμο.
Σύμφωνα πάλια με μια αρχαία, ινδιάνικη δοξασία, ο Θάνατος έχει τη μορφή ενός Αετού που καταπίνει μικρές φλόγες. Οι φλόγες αυτές είναι οι ζωές των ανθρώπων που πεθαίνουν για να καταλήξουν στο ράμφος του Αετού.
Οποια μορφή και να έχει ο Θάνατος, η δύναμή του είναι απόλυτη και γι αυτό θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί ως σύμβουλος για τον άνθρωπο της γνώσης κάνοντάς τον να ζει την κάθε ημέρα, την κάθε στιγμή της ζωής του σαν να είναι η τελευταία.
Εκείνο που ίσως δεν γνωρίζει ο άνθρωπος της γνώσης είναι ότι ο Θάνατος δίνει πάντοτε δύο ξεχωριστές ευκαιρίες. Η πρώτη είναι να μην βιώσει τη φθορά των γηρατειών και η δεύτερη να ξεφύγει για μια στιγμή από το ράμφος του αετού.
Ως αντάλλαγμα ζητάει ένα και μόνο πράγμα: τη μάχη. Τη μάχη μέχρις εσχάτων παρά την επίγνωση του πόσο μάταιη είναι αυτή. Γερνούν όσοι παραδίδονται στα γηρατειά. Εξαφανίζονται όσοι εγκαταλείπουν την προσπάθεια και μαζί της το μονοπάτι της γνώσης. Οποιος θέλει να αρπάξει την πρώτη ευκαιρία που του δίνει ο Θάνατος δεν έχει παρά να ξεχάσει την κούρασή του και να ορμήσει στη μάχη σαν άνεμος...
Εχοντας διανύσει μία τόσο μεγάλη πορεία από τη μήτρα της μάνας του μέχρι εδώ, προστάζει τον εαυτό του να συνεχίσει για άλλο τόσο. Κι αντί να παραδοθεί όταν αρχίζουν να τον εγκαταλείπουν οι δυνάμεις του, επιστρατεύει τόλμη και διαύγεια και δύναμη για να διαγράψει εντελώς ολόκληρη την προωσπική του ιστορία και να πιάσει να ξαναγράφει σε λευκή σελίδα. Και η ευκαιρία του να μην γεράσει ποτέ θα του δοθεί. Απλόχερα.
Η δεύτερη ευκαιρία έρχεται μια στιγμή μετά το άγγιγμα του Θανάτου, μια στιγμή πριν τελειώσουν όλα για πάντα και οριστικά. Γι’ αυτή τη στιγμή πολέμησε, πληγώθηκε, νικήθηκε και νίκησε, αγάπησε κι αγαπήθηκε, προσπάθησε και λάθεψε τόσες και τόσες φορές.
Είναι η στιγμή που θα σκεφτεί την ερώτηση του Δασκάλου του: «Εχεις σκεφτεί ποτέ ότι ενώ ο Θάνατος αφαιρεί τα πάντα και ολοκληρωτικά, εμείς δεν καταφέρνουμε να ζήσουμε μια Ζωή που να περιλαμβάνει τα πάντα, που να είναι ολοκληρωμένη;».
Αν στην πορεία του έχει απαντήσει σε αυτό το «κοάν», αν δηλαδή έχει βιώσει μέχρι το μεδούλι τους την κάθε του εισπνοή και εκπνοή όσο ζούσε, τότε έχει κερδίσει και τη δεύτερη ευκαιρία. Ο αετός τον αφήνει να πετάξει για λίγο γύρω από το ράμφος του χωρίς να τον καταπιεί αμέσως. Λένε μάλιστα ότι για κάποιους Πολεμιστές αυτό το πέταγμα συνεχίζεται για πάντα. Η ζωή τους παραμένει μια φλόγα που ο αετός ποτέ δεν θα καταπιεί απολαμβάνοντας αυτό που οι Ινδιάνοι έχουν ονομάσει «το Δώρο του Αετού».
Καλό χειμώνα αγαπημένοι μου! Σε όποιο μονοπάτι κι αν βαδίζετε, όσους εχθρούς κι αν έχετε απέναντί σας!
ΠΗΓΗ:
http://naftilos.blogspot.com/2011/11/blog-post_1925.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου