«Θέλω…» [Από το blog “Φεγγαραγκαλιές”]

Πριν από δέκα ημέρες, στις 21.7.2011, στο blog “Φεγγαραγκαλιές” , διαβάσαμε αυτό:

Θέλω…

θάλασσα
αλμύρα
ξεγνοιασιά
χαλάρωση
όνειρα
επιβεβαίωση
ζωντάνια
βουνό
θέα
δροσιά
ποτάμια
δέντρα
αγάπη
αγκαλιά
βιβλίο
άμμο
πάγο
παρέα
σκέψεις
σελίδες
νοσταλγία
mojito
βασιλικό
νερό
κήπο
κεραμίδια
γάτα
πίστη
ασφάλεια
εμπιστοσύνη
τρυφερότητα
έμπνευση
χρόνο
προγραμματισμό
διάθεση
χώμα
παιχνίδι
φλερτ
σοκολάτα
παγωτό
ανάσα
απάντηση
μέλι
τηγανίτες
μαρμελάδα
διακοπές

[…στα οποία κάποιος σχολιαστής συμπλήρωσε τα παρακάτω]:

καρπουζι
φραπε
αιωρα
σκια
ηλιος
αλμυρα
σαλσα
καπελο
σταυρολεξα
σαγιοναρες
τιρκουαζ
λευκο
γελιο
χουζουρι
διαθεση
delete
αφαιρεση
γυμνια
ερωτας
φλερτ

Επειδή και η “Κλέφτρα Κίσσα” θέλει τα περισσότερα (αν όχι όλα!...) τα παραπάνω (ασχέτως εάν μπορεί να τα έχει και εάν θα τα έχει…)

…Γι’ αυτό θα σταματήσει το “κλέψιμο” για κανένα μήνα περίπου….

ΠΗΓΗ:

http://metofeggariagalia.blogspot.com/2011/07/blog-post_2614.html

«H σύντομη ιστορία του Jaime Roldos Aguillera – Συσχετισμός με όσα συμβαίνουν στην Ελλάδα» [Από το blog “ Rodia Mixer”]

Πριν από ένα είκοσι ημέρες, στις 10.7.2011, στο blog “Rodia Mixer”, διαβάσαμε αυτό:

H σύντομη ιστορία του Jaime Roldos Aguillera – Συσχετισμός με όσα συμβαίνουν στην Ελλάδα

O Jaime Roldós Aguilera (Χάιμε Ρολντός Αγκιλέρα, 6/11/1940-24/5/1981) σκοτώθηκε πριν συμπληρώσει δυο χρόνια στην προεδρία του Εκουαδόρ και ένα εξάμηνο πριν γιορτάσει γενέθλια για τα 41 του χρόνια, σε ένα αμφιλεγόμενο αεροπορικό δυστύχημα.

Αγαπημένε/η μου αναγνώστη/τρια, πάτησε το σύνδεσμο (πάνω στο όνομά του) να διαβάσεις την ιστορία της σύντομης ζωής του ή, καλύτερα, βρες λίγο χρόνο να δεις προσεκτικά το ντοκυμαντέρ με την εξιστόρηση των γεγονότων που συνέβησαν στην πολύπαθη χώρα του, καθώς και σε άλλες χώρες της Λατινικής Αμερικής, που έτυχε να τραβήξουν τα πάνδεινα επειδή διέθεταν πλούτο απαραίτητο στους αδηφάγους δυνάστες της εποχής μας, την αυτοκρατορία των ΗΠΑ. Πόσο ακόμα θα συντηρηθεί αυτή η αυτοκρατορία; Εχει αρχίσει να πνέει τα λοίσθια ή αντέχει ακόμα; Πόσο άραγε αντέχει; Πόσο τρομερός θα είναι ο τελευταίος της βρυχηθμός;

Ποιο μπορεί να είναι το καινούργιο που θα αναδυθεί από τα συντρίμμια και πόσο καλύτερο θα είναι αυτό που θα προκύψει αν εξακολουθήσει να βασίζεται στον πόλεμο, στο μίσος και στη βία που γνωρίσαμε καλά σαν ειρήνη, δημοκρατία και ευημερία; Εμείς εδώ δεν έτυχε ευτυχώς να βρεθούμε στο μάτι του κυκλώνα στα πρόσφατα πενήντα χρόνια περίπου, εκτός απο το δυσάρεστο επταετές διάλλειμμα της δικτατορίας. Τώρα όμως που το επίκεντρο μας κυνηγά όπως ένας σεισμός που σκίζει το έδαφος ανοίγοντάς το για να μας ρουφήξει, τι κάνουμε; Μπορούμε να αποφύγουμε την καταστροφή και με ποιο τρόπο; Νομίζω ότι είναι σημαντικό να γνωρίζουμε, ότι όσο περισσότερα γνωρίζουμε τόσο καλύτερα μπορούμε να προετοιμάσουμε το έδαφος και να μη πέσουμε σε παγίδες. Ας σκορπίσουμε τη γνώση, ας ενημερώνουμε όπου σταθούμε κι όπου βρεθούμε, είναι το πρώτο βήμα για τη λύση, για τη δημιουργία ενός κόσμου στα μέτρα του ανθρώπου.

Για την ώρα, οι πλατείες της Ελλάδας μίλησαν, τραγούδησαν, χόρεψαν, αντιτάχθηκαν με ειρήνη στη βία των κυβερνητών. Μήπως ήρθε η ώρα να μιλήσουν ανοιχτά προς το λαό και οι κυβερνήτες; Μήπως η αλήθεια είναι προτιμώτερη από τα ψέμματα που συνεχίζουν τον εφιάλτη; Η διαστροφή των εννοιών με την ωραιοποίηση των λέξεων δεν εξαπατά πλέον κανέναν, είναι σαν να βαφτίζει το κρέας ψάρι όταν ονομάζει π.χ. μια ανάλγητη και εχθρική προς τον πολίτη Υπηρεσία σε «Υπουργείο Προστασίας του Πολίτη». Σκεφτείτε λίγο κυριοι κυβερνήτες και κύριοι βουλευτές. Για να σκέφτεστε κατέχετε τις θέσεις που καταλαμβάνετε μετά την ψήφο μου και πληρώνεστε για το λόγο αυτό. Από μένα. Σε μένα, στον ελληνικό λαό, έχετε πρώτα πρώτα υποχρέωση να πείτε όλη την αλήθεια. Η υποτιθέμενη "διαύγεια" που επικαλείστε, είναι κι αυτή ψεύτικη. Την αλήθεια θέλω.

http://vimeo.com/11911007

ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΗ ΕΝΟΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΟΥ ΔΟΛΟΦΟΝΟΥ (του Σ.ΚΟΥΛΟΓΛΟΥ) from babis tziolias on Vimeo.

Μεταφέρω παρακάτω μερικά αποσπάσματα από τα λεγόμενα στο εξαιρετικό ντοκυμαντέρ "ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΗ ΕΝΟΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΟΥ ΔΟΛΟΦΟΝΟΥ" (APOLOGY OF AN ECONOMICAL HITMAN) που γυρίστηκε με τη δημιουργική συνεργασία του Στέλιου Κούλογλου και πρωτοπαίχτηκε στα σινεμά το Νοέμβρη του 2008. Είχα μείνει άναυδη τότε, αλλά ο νους μου δεν πήγαινε στο μέλλον της χώρας μας, δεν μπορούσα να φανταστώ τότε ότι μπορούν να συμβούν παρόμοια -ή και χειρότερα- πράγματα εδώ, σε μας, στην άλλη άκρη του πλανήτη Γη. Με βάση τις αποκαλύψεις του Τζον Πέρκινς, μπορούμε άραγε να συνάγουμε συμπεράσματα για όσο συμβαίνουν σήμερα στην Ελλάδα; Πόσο ακριβείς μπορεί να είναι οι πιθανές προβλέψεις;

Στο ντοκυμαντέρ, ο Τζον Πέρκινς, μετανιωμενος για τον εγκληματικό ρόλο που έπαιξε υπηρετώντας δήθεν την πατρίδα του αλλά, στην πραγματικότητα, βλάπτοντας τον κόσμο της Λατινικής Αμερικής, ταξιδεύει σε χώρες που έβλαψε και διηγείται την εμπειρία του ως "οικονομικός δολοφόνος" σε πλατειά ακροατήρια. Το κλικ! που ξανάφερε τον εγκέφαλο και την καρδιά του Πέρκινς στην ανθρώπινη πορεία τους, ήταν ο (πανομοιότυπος με του Ρολντός και δυο μόλις μήνες αργότερα) θάνατος του Ομάρ Τορίχος (Omar Torrijos), προέδρου του Παναμά, τον οποίο ο Πέρκινς θαύμαζε για τα προτερήματα και την ανυστεροβουλία του. Κατά τη διάρκεια της διήγησης, παρουσιάζονται και άλλοι ομιλητές, καθώς επίσης εικόνες και ντοκουμέντα από την ιστορία και την πραγματικότητα των τόπων αυτών. Πάμε λοιπόν:

Τζον Πέρκινς (οικονομικός δολοφόνος)

«Κάθε χώρα με μεγάλα αποθεματα πετρελαίου, υπέφερε. Το πετρέλαιο δεν ωφελεί τους λαούς αυτών των χωρών. Ωφελεί ελάχιστους στην κορυφή της οικονομικής ιεραρχίας.

Σύμφωνα με τη θεωρία της ανάπτυξης, δανείζεσαι από την παγκόσμια Τράπεζα, επενδύσεις σε έργα και μεταρρυθμίσεις που θα ενισχύσουν την ανάπτυξη και θα βοηθήσουν στην εύκολη αποπληρωμή του δανείου. Φυσικά, τα αναπτυξιακά κεφάλαια δεν λειτουργούν έτσι.

Μπρους Ριτς (συγγραφέας "Υποθηκεύοντας τη Γη")

«Πολλά μέρη του κόσμου οδηγήθηκαν προς τα πίσω. Η υποσαχάρεια Αφρική και το μεγαλύτερο μέρος της Λατινικής Αμερικής. Χάσαμε δυο δεκαετίες. Το 50%-60% του πληθυσμού στις περισσότερες από αυτές τις χώρες είναι πιο φτωχοί από ποτέ».

Οι κάτοικοι του Καράκας είναι περήφανοι για τα στεγαστικά έργα. Τεράστια συγκροτήματα κατοικιών, δεν έχομε παρόμοια στην πατρίδα.

Τζον Πέρκινς (οικονομικός δολοφόνος)

«Σ' αυτές τις πόλεις θα βρεις ουρανοξύστες και πολλούς ανθρώπους που οδηγούν Μερσέντες. Αλλά, αν πας σε φτωχές περιοχές, θα δεις ότι η κατάσταση είναι χειρότερη για τους περισσότερους».

Καράκας, μερικές δεκαετίες αργότερα:

- το 85% του πληθυσμού ζει κάτω από το όριο της φτώχειας.

- ένα από τα υψηλότερα ποσοστά εγκληματικότητας στον κόσμο.

Τζον Πέρκινς (οικονομικός δολοφόνος)

«Αυτό που δεν σου μαθαίνουν στο σχολείο και δεν σκέφτεσαι είναι ότι όταν βοηθάς την οικονομία μιας χώρας δεν βοηθάς αναγκαστικά και το λαό της. Βοηθάς τους λίγους στην κορυφή. Αυτό ισχύει για το μεγαλύτερο μέρος του Τρίτου Κόσμου.

Εντοπίζουμε χώρες πλούσιες σε αποθέματα που θέλουν οι εταιρείες μας. Το '70 ανακαλύψαμε ότι το Εκουαδόρ ήταν πλούσιο σε πετρέλαιο».

(ερωτηση απο ακροατή: Θέλω να ρωτήσω, μπορεί κάποιος σαν κι εσάς, ένας γκάνγκστερ, ένας δολοφόνο της CIA, να έχει συνείδηση; Και μπορεί να είναι αξιόπιστος για να μιλά για τη μεταμέλειά του;)

1979 - Ο Χάιμε Ρολντός εκλέγεται πρόεδρος του Εκουαδόρ

Λάρι Μπιρντς (Δ/ντης Ινστιτούτου Υποθέσεων Δυτικού Ημισφαιρίου)

«Ο Ρολντός ήθελε το Εκουαδόρ να βρει το δρόμο του. Δεν ήθελε να ζουν οι ιθαγενείς με τις αμερικανικές εταιρείες πετρελαίου που έρχονταν και μόλυναν τις περιοχές τους. Ηταν φωτισμένος άνθρωπος, όχι ιδιαίτερα ριζοσπαστικός. Ηταν καλός άνθρωπος. Μας άρεσε. Ηταν ένας από τους καλύτερους προέδρους στη λατινική Αμερική».

Ντιέγκο Μπόρχα (πρώην υπ. οικονομικών)

«Στην εποχή του Ρολντός διπλασιάστηκε ο μισθός των εργατών. Ακόμη και σήμερα, οι εργάτες δεν έχουν την αγοραστική δύναμη που είχαν το '80».

Μάρτα Ρολντός (κόρη προέδρου)

«Οταν ρωτούσαν τον πατέρα μου αν ήθελε να τον θυμούνται ως ένα σπουδαίο πρόεδρο ή έναν εξαιρετικό άνθρωπο, απαντούσε πάντοτε "σαν ένα καλό άνθρωπο"».

Ο Χάιμε Ρολντός ήταν υπέρ της θέσπισης ενός "νόμου του υδρογονάνθρακα" που θα προστάτευε το πετρέλαιο του Εκουαδόρ και θα εξασφάλιζε μερίδιο από τα κέρδη για το λαό.

Χάιμε Ρολντός (από ομιλία)

«Ενας από τους σημαντικότερους πόρους μας είναι το πετρέλαιο. Το πετρέλαιο είναι το βασικό χρυσωρυχείο του Εκουαδόρ».

Τζον Πέρκινς (οικονομικός δολοφόνος)

«Μόλις εκλεγεί πρόεδρος, τον επισκέπτεται αμέσως ένας οικονομικός δολοφόνος. Κάποιος που μοιάζει με μένα, πάει στο γραφείο του και του λέει: "Ακούστε κύριε Πρόεδρε, είμαι εδώ για να σας συγχαρώ για την εκλογή σας. Σ' αυτή την τσέπη έχω μερικά εκατομμύρια δολάρια για σας και την οικογένειά σας, αν παίξετε το παιχνίδι μαζί μας και στην άλλη τσέπη έχω ένα όπλο με το οποίο θα σας πυροβολήσω αν εκπληρώσετε τις προεκλογικές σας υποσχέσεις. Η απόφαση είναι δική σας, αλλά θέλω να σας θυμίσω.. Θυμάστε το Σαλβαδόρ Αλλιέντε; Θυμάστε τον Αρμπενζ; Θυμάστε τον Πατρίς Λουμούμπα; Θυμάστε.. θυμάστε.. θυμάστε.." Υπάρχει ολόκληρη λίστα. Κι αυτοί οι πρόεδροι ξερουν. Ξέρουν τί συνέβη σε αυτούς τους ανθρώπους. Οποιος τα έβαλε με την εταιρειοκρατία, είτε πέθανε είτε διώχτηκε από την εξουσία. Τί θα έκανες σε μια τέτοια περίπτωση; Νομίζω ότι όλοι πρέπει να ρωτήσουμε τον εαυτό μας. Τί θα έκανα εγώ; Είναι πάρα πολύ δύσκολο».

Μάρτα Ρολντός (κόρη προέδρου)

«Τους τελευταίους μήνες της θητείας του βρισκόταν υπό τρομερή πίεση. Δεχόταν συνεχώς απειλές, γράμματα που έσκιζε και τα πετούσε. Υπήρχαν πολλές απειλές εναντίον της ζωής του. Η μαμά μου ανησυχούσε».

Μάιος 1981, τελευταία ομιλία του προέδρου Ρολντός

«Θα συνεχίσουμε να αγωνιζόμαστε ενάντια στην παρέμβαση και να υπερασπιζόμαστε την ελεύθερη βούληση των λαών. Χαιρετίζουμε τη δημοκρατική πρόοδο που σημειώνουν οι λαοί του κόσμου. Επιδιώκουμε μια Λατινική Αμερική πιο ισχυρή και πιο ενωμένη».

Τζον Πέρκινς (οικονομικός δολοφόνος)

«Οταν αποτυγχάνουν οι οικονομικοί δολοφόνοι, το επόμενο βήμα είναι αυτό που λέμε "τα τσακάλια". Τα τσακάλια δρουν με τη συγκατάθεση της CIA και προσπαθούν να στήσουν ένα πραξικόπημα, μια επανάσταση. Αν δεν πετύχουν, τότε προχωρούν στις δολοφονίες.

Μάιος 1981, τελευταία ομιλία του προέδρου Ρολντός

«Ας αποδείξουμε την αγάπη για την πατρίδα, εκπληρώνοντας ο καθένας το καθήκον του. Το μεγάλο μας πάθος είναι και πρέπει να είναι το Εκουαδόρ. Το μεγάλο μας πάθος, ακούστε με, είναι και πρέπει να είναι το Εκουαδόρ. Ζήτω η πατρίδα!»

Ο πρόεδρος Ρολντός και η σύζυγός του σκοτώθηκαν σε αεροπορικό δυστύχημα.

Τζον Πέρκινς (οικονομικός δολοφόνος)

«Μετά το δυστύχημα, η περιοχή αποκλείστηκε και δεν επιτρεπόταν η είσοδος ούτε στην αστυνομία. Οι μόνοι που πέρασαν ήταν αμερικανοί στρατιωτικοί και κάποιοι ανώτεροι αξιωματικοί του Εκουαδόρ. Σε αστυνομικούς της περιοχής δεν επετράπη η είσοδος. Κάποιοι που κατέθεσαν αργότερα ότι επρόκειτο για δολοφονία σκοτώθηκαν σε αυτοκινητιστικά δυστυχήματα. Ηταν πολίτες του Εκουαδόρ».

ΠΗΓΗ:

http://rodiat7.blogspot.com/2011/07/jaime-roldos-aguilera.html

«Άγγιγμα…» [Από το blog “Άρωμα Γυναίκας”]

Πριν από πέντε ημέρες, στις 24.7.2011, στο blog “Άρωμα Γυναίκας” της Γιώτας, όπου και δύο καλοκαιρινές φωτογραφίες, διαβάσαμε αυτό:

Άγγιγμα…

Μόνο στιγμές είναι που μένουν....

που κρατάνε στο αμείλικτο χρονοδιάγραμμα.....

Μικρές, ζωντανές, ξέγνιαστες, μοναδικές!

Λίγες βουτιές, αθέλητες, με αρμυρό νερό να

περνάει απο τα ρουθούνια ξεπλένοντας ακόμα

και την αναπνοή!

Βότσαλα που λαμπυρίζουν, ξεχωριστά, κάτω

απ΄τον ήλιο της παραλίας.... μενεξεδιά, γκρίζα,

κάτασπρα, πορφυρά, σμαραγδένια!

Ξαπλωμένα ηδονικά απολαμβάνουν τις θωπείες

απαλών κυματισμών, υπο την επίβλεψη της

γαλάζιας μάνας που χρωματίζεται απο το βλέμμα

του ουρανού!

Κι αν όλα ετούτα τα έχεις ξαναδεί ή ξανακούσει...

υπάρχουν κι άλλα κρυμμένα στο δυνατό φως της

εναλασσόμενης ομορφιάς....

Κάτω απ΄τις διάφανες πέτρες, εκεί που σμίζει

η ακτή με τη θάλασσα, στο απάνεμο κολπάκι, που

μπορείς να ονειρευτείς και μέρα μεσημέρι!

Νιογέννητα ψαράκια παίζουν στους ιριδισμούς του

νερού, αναζητώντας λίγη τροφή, χωρίς ενδοιασμούς,

χωρίς περιορισμούς..... έτσι ξαφνικά, έτσι ξεχωριστά!

Παιχνίδι και άγγιγμα....

Χαρισμένες στιγμές για ένα δροσερό Καλοκαίρι...

σε όλους.... όπου κι αν είστε, όπου κι αν ονειρεύεστε!

ΠΗΓΗ:

http://aroma.pblogs.gr/2011/07/aggigma.html

«Σαν μια ταινία η ζωή…» [Από το blog “Radicalistic”]

Πριν από μία εβδομάδα, στις 21.7.2011, στο blog “Radicalistic” της/του Raslowbap, διαβάσαμε αυτό:

Σαν μια ταινία η ζωή…

Σαν πέσουν οι τίτλοι του τέλους του ταξιδιού σου,

κοίτα τ’ όνομά σου να είναι γραμμένο δίπλα

από τον ρόλο του πρωταγωνιστή.

Δικό σου το σενάριο, δική σου η σκηνοθεσία και η παραγωγή ,

γιατί να είσαι στους κομπάρσους;

Δεν έχει κάτι να λέει το ότι συνηθίζεται

όπως και σημασία δεν έχουν τα όσα έχουν γίνει ως τώρα

αφού κλεφτά συμμετείχες στα όποια πλάνα.

Σαν μια ταινία η ζωή έστω και αν λείπει το happy end.

ΠΗΓΗ:

http://raslowbap.blogspot.com/2011/07/blog-post_21.html

«Βιβλική εντολή» [Από το blog “luogo interno”]

Πριν από τρεις εβδομάδες, στις6.7.2011, στο blog “luogo interno”, του Χρήστου, διαβάσαμε το ποίημα που ακολουθεί:

Βιβλική εντολή

Νυχτώνει και φεγγάρι κίτρινο ανεβαίνει

κάτι με πιάνει, με δεσμεύει και με αλώνει

με θλίβει που η ζωή περνά, δεν περιμένει

κι η μοναξιά τρώγοντας σάρκες μεγαλώνει

ηχεί σαν βιβλική εντολή ξάφνου η φωνή σου

« χτίσε μου λέει μια κιβωτό από λαμαρίνες

σπάσε τους κάβους που δεσμεύουν την ψυχή σου

και σώσε ,αν θέλεις να σωθείς, όλες τις μνήμες

του φόβου σου κόψε τις φλέβες με νυστέρι

νικούνε πάντα όσοι πιστεύουνε στη νίκη

θα ρθει μ’ ένα κλαδί ελιάς το περιστέρι

να σου υποδείξει την πατρίδα που σου ανήκει»

κι ενώ στα ερείπια του νου μου αποσταμένος

ήμουν χωρίς να με ενδιαφέρει η σωτηρία

από το κύμα του καιρού στα δυο σπασμένος

φώναξα μες στη νύχτα φτου ξελευτερία

ΠΗΓΗ:

http://luogointerno.blogspot.com/2011/07/blog-post_06.html

«Φοβηθείτε άφοβα! Αν όχι τώρα, πότε;» [Από το blog “ANemos”]

Πριν από δέκα ημέρες, στις 16.7.2011, στο blog “ANemos” διαβάσαμε αυτό:

Φοβηθείτε άφοβα! Αν όχι τώρα, πότε;

Αν προχωράς προς την κατεύθυνση όπου ο φόβος σου μεγαλώνει, βρίσκεσαι στον σωστό δρόμο.

Milorad Pavic, 1929-2009, Σέρβος συγγραφέας

Πριν από πολλά πολλά χρόνια που σήμερα πια μοιάζουν αιώνες πήρα το μεγαλύτερο μάθημα της ζωής μου. Τόσο μεγάλο που σύντομα το έθαψα στα πιο βαθειά συρτάρια της ύπαρξής μου, ανασύροντας από καιρό εις καιρόν κομμάτια και αποσπάσματα καθώς η επανάληψη και πολύ περισσότερο η εφαρμογή του στην πράξη, φοβόμουν, ο ταλαίπωρος, ότι θα με αποδεσμεύσει από μια πραγματικότητα που τόσο λαχταρούσα –και λαχταρώ ακόμη- να ζήσω.

Ο ένας και μοναδικός δάσκαλος της ζωής μου είναι ένα πλάσμα που κινήται με την ίδια άνεση μέσα στις σελίδες βιβλίων όπως, ανάμεσα στην πυκνή ύλη των ονείρων και στις απέραντες πεδιάδες της καθημερινότητας. Το έχω συναντήσει σε ράφια βιβλιοθηκών, στη «γαλαρία» υπεραστικών λεωφορείων, σε ταράτσες εγκαταλελείμένων σπιτιών, σε ξωκλήσια των Κυκλάδων και σε νυχτερινές διαδρομές μεταξύ Γιούτα και Καλιφόρνιας. Ποτέ δεν έμαθα αν με βρήκε ή τον βρήκα και ποτέ δεν ρώτησα. Ποτέ δεν απάντησα στο ερώτημα αν υπήρξε ποτέ ή όχι. Γι αυτό και δεν έχω λόγο να κοινοποιήσω το όνομά του. Μικρή σημασία έχει για εμένα, για εσάς και βέβαια για εκείνους που θα τον διακρίνουν πίσω από τις λέξεις να χαμογελάει κλείνοντάς τους το μάτι.

Τούτη την γκρίζα εποχή που η μία μέρα κρύβει την επόμενη σαν πέπλο θανάτου, πήρα την απόφαση να ανασύρω και να μοιραστώ αυτό το μάθημα, ένα μάθημα πολέμου, ένα μάθημα εξάσκησης μέσα στην τυφλότητα. Ενα τροχειοδεικτικό, έστω, μέσα στο πυκνό μας σκοτάδι. Αυτή είναι η κατάλληλη ώρα, τώρα που ο θάνατος μας αγγίζει στον αριστερό ώμο υπενθυμίζοντάς μας πως είναι η ώρα είτε της υποταγής σ’ αυτόν είτε της τελικής νίκης. Διότι τώρα είναι η ώρα που εμφανίζονται οι πραγματικοί εχθροί ενός ανθρώπου σε μία διάσταση που είναι ταυτόχρονα απολύτως πραγματική, δηλαδή υλική αλλά και ασύλληπτη στην έκτασή της.

Κι ο πρώτος εχθρός ενός ανθρώπου είναι ο Φόβος. Γεννιέται και συχνά πεθαίνει μαζί του. Είναι κρυμμένος πίσω από κάθε στροφή της ζωής. Και επιτίθεται ύπουλα ιδιαίτερα εκείνους που προσπαθούν να τον αποφύγουν, να το βάλουν στα πόδια, ακόμη κι αυτούς που υποτάσσονται σε αυτόν. Ιδιαίτερα με αυτούς είναι ανελέητος. Ο Φόβος απεχθάνεται τους φοβισμένους!

Ο Φόβος δεν υπήρχε πάντοτε. Η εμφάνισή του συμπίπτει με την εμφάνιση της Γνώσης. Στην ανύπαρκτη, πλέον, συνθήκη της απόλυτης άγνοιας, ο Φόβος δεν θα μπορούσε να επιζήσει. Η παραμικρή όμως γνώση και η υπόθεση ότι υπάρχει ακόμη κάτι που δεν ξέρουμε τον θεριεύει και κανείς –όμως, κανείς!- δεν μπορεί πραγματικά να τον αποφύγει.

Μπροστά στον Φόβο, τα ανθρώπινα όντα έχουν να επιλέξουν ανάμεσα σε τρεις διαφορετικές στάσεις ζωής, τρεις συμπεριφορές, τρία μονοπάτια: Το πρώτο είναι να μάθουν να τον αναπαράγουν πάνω στους άλλους, να γίνουν δηλαδή τροφοδότες του και πολλαπλασιαστές του. Το δεύτερο είναι να ζήσουν ολόκληρη τη σύντομη ζωή τους φοβισμένοι. Και στις δύο αυτές περιπτώσεις έχουν πλήρως ηττηθεί. Επιβίωνουν ως ζωντανοί-νεκροί, μη έχοντας καν ξεκινήσει το ταξίδι τους...

Το τρίτο μονοπάτι είναι εκείνο του Πολεμιστή της Γνώσης. Διαβαίνοντάς το, ο άνθρωπος μαθαίνει να αποδέχεται τον Φόβο όχι ως πράξη υποταγής αλλά ως πράξη δεσποτείας επάνω του. Μαθαίνει να τον αντικρύζει χωρίς να του στρέφει την πλάτη. Μαθαίνει να φοβάται όχι για να παγώσει μπροστά του αλλά για να τον χρησιμοποιήσει σαν εργαλείο ή σαν σύμμαχο. Γιατί αυτός είναι ο μαναδικός κανόνας αυτής της μάχης: να φοβάσαι χωρίς να σταματήσεις να προχωράς! Και τότε, εκεί στην άκρη της αβύσσου και του αφανισμού, ο Φόβος ...υποχωρεί. Οχι για μια στιγμή ή για μια περίοδο. Υποχωρεί μια για πάντα. Και μαζί του υποχωρούν μια για πάντα οι συνοδοί του: η αναποφασιστικότητα, η έλλειψη ενδιαφέροντος, σχεδίων, στόχων και ονείρων, η αυτοκαταστροφικότητα, η μοιρολατρεία, η θανατολαγνεία, οι ιδεοληψίες και οι προκαταλήψεις, η αγανάκτηση και η οργή, η ζήλεια, η ανασφάλεια κι εκείνο το αφόρητο αίσθημα της ντροπής εκείνου που αισθάνεται διαρκώς προσβεβλημένος από όποιους και ο,τι τον περιτριγυρίζει.

Τίποτα πλέον δεν σε εμποδίζει από το να αντιμετωπίσεις τον δεύτερο, ακόμη μεγαλύτερο Εχθρό σου.

Ομως γι’ αυτόν, ας μιλήσουμε στο επόμενο τεύχος!

[Δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Parallaxis Ιουνίου!]

ΠΗΓΗ:

http://naftilos.blogspot.com/2011/07/blog-post_16.html

«Δαίμονες» [Από το blog “luogo interno”]

Πριν από δέκα ημέρες, στις 15.7.2011, στο blog “luogo interno”, του Χρήστου, διαβάσαμε το ποίημα που ακολουθεί:

Δαίμονες

χορεύω απόψε με τους δαίμονες του εντός μου

και τους κερνώ κρασί γλυκό να τους μεθύσω

να πάψουνε να με γυρνούν συνέχεια πίσω

σ’ ό,τι στη λήθη είχε απωθήσει το μυαλό μου

Χαμογελώ στον εαυτό μου στον καθρέφτη

με υποκρισία περισσή, κι ύφος διαβόλου

δεν άλλαξες του λέω από χτες καθόλου

κι αν άλλαξες λιγάκι ποιος θα το προσέξει

Κρύβω μες τις παλάμες μου το πρόσωπο μου

κίνηση οικεία σε στιγμές απελπισίας

δικάζοντας σε ηθελημένη αβλεψία

τις κόρες , κι ας διψούν για φως, των αματιών μου

Ο ήλιος λάμπει πάνω απ’ τα ερείπιά μου

κι εγώ χαμένος στα ρηχά δικού μου κόσμου

ότι μου στέρησες ζωή αμέσως δωσ’ μου

δεν τα ζητιάνεψα τ’ αξίζω είναι δικά μου

ΠΗΓΗ:

http://luogointerno.blogspot.com/2011/07/blog-post_15.html

«Τις Κυριακές» [Από το blog “Φεγγαραγκαλιές”]

Πριν από τρεις εβδομάδες, στις 3.7.2011, στο blog “Φεγγαραγκαλιές” , διαβάσαμε αυτό:

Τις Κυριακές

Θα κρύβω τον ήλιο πίσω από λεπτά υφάσματα

Θα γεμίζω τα βάζα με λουλούδια απ΄τον κήπο

Θα σε ταίζω μπουκιές με τυρί, λάδι και ρίγανη

Θα αφήνω υγρά αποτυπώματα στην άμμο

Θα διαβάζω αλμυρές σελίδες

Θα μυρίζω αντιηλιακό

Θα μαζεύω κοχύλια

Θα φτιάχνω πύργους

Θα ακούω τα γέλια των παιδιών

ΠΗΓΗ:

http://metofeggariagalia.blogspot.com/2011/07/blog-post_03.html

«Η πρώτη σκέψη» [Από το blog “Φεγγαραγκαλιές”]

Πριν από μία εβδομάδα, στις 16.7.2011, στο blog “Φεγγαραγκαλιές” , διαβάσαμε αυτό:

Η πρώτη σκέψη

Συνήθως η πιο σωστή άποψη για ένα θέμα που δείχνει μπερδεμένο είναι η πρώτη σκέψη που θα σου έρθει στο μυαλό.

Από εκεί και πέρα σφηνώνουν ενδιάμεσα τα ίσως, τα αλλά, τα μπορεί, τα ναι μεν αλλά δεν, τα κομμάτια που θέλουμε δικά μας γιατί έτσι μας χρειάζονται, ο εγωισμός, η ανασφάλεια κλπ κλπ

Η πρώτη σκέψη είναι αυτή που έρχεται χωρίς ενδοιασμούς και κάθεται μέσα σου όπως η μέλισσα στο λουλούδι.

Και μη ξεχνάς, ζεις σε ένα κόσμο από άποψη διαβρωμένο!

ΠΗΓΗ:

http://metofeggariagalia.blogspot.com/2011/07/blog-post_16.html

«Καλές και Κακές Ιδέες» [Από το blog “Memoryland”]

Πριν από τρεις εβδομάδες, την 1.7.2011, στο blog “Memoryland” του Γεράσιμου, διαβάσαμε αυτό:

Καλές και Κακές Ιδέες

Μια λαϊκή συνέλευση σε μια πόλη-κράτος 50.000 κατοίκων είναι μια καλή ιδέα. Αποδείχτηκε τόσο καλή, που πάνω της στηρίχτηκε σύσσωμη η πολιτειακή οργάνωση του δυτικού πολιτισμού τα επόμενα 2.000 χρόνια. Μια λαϊκή συνέλευση σε ένα κράτος 11.000.000 κατοίκων δεν είναι τόσο καλή ιδέα. (Παρότι μπορεί να ηχεί όμορφα, να θυμίζει αχνά περασμένα μεγαλεία, να συντροφεύει ευχάριστα τα καλοκαιρινά βράδια με μια μπύρα κι ένα τσιγαράκι στο χέρι.)

Το να αναθεωρείς το Σύνταγμά σου στο Facebook σε μια χώρα από τις πιο δικτυωμένες της Ευρώπης με πληθυσμό 320.000 είναι μια καλή ιδέα. Το να δημιουργείς μια άοσμη και άχρωμη ιστοσελίδα 'Ανοικτής Διακυβέρνησης' σε μια χώρα καθυστερημένη δικτυακά και με πολλούς περισσότερους κατοίκους δεν είναι τόσο καλή ιδέα. (Παρότι όταν στην παρουσίαζαν οι επικοινωνιολόγοι σου μπορεί να 'έγραφε' ωραία.)

Τελικά, αυτό που μας λείπει δεν είναι οι ιδέες. Είναι οι καλές ιδέες.

ΠΗΓΗ:

http://gerasimos-memoryland.blogspot.com/2010/12/blog-post_18.html

«Η Μέρκελ να πληρώσει δικαιώματα στους Έλληνες» [Από το blog “Καρτέσιος”]

Πριν από μία εβδομάδα, στις 14.7.2011, στο blog “Καρτέσιος” διαβάσαμε αυτό:

Η Μέρκελ να πληρώσει δικαιώματα στους Έλληνες

“Κάθε φορά που η Ανγκελα Μέρκελ λέει στους Ελληνες “σας δανείσαμε όλα αυτά τα λεφτά, άρα πρέπει να μας τα επιστρέψετε με τόκο”, θα πληρώνει πρώτα δικαιώματα». Ποιος λέει αυτό; Ο Ζαν-Λικ Γκοντάρ, ο πατέρας της νουβέλ βαγκ.
Τι ακριβώς εννοεί; «Οι Ελληνες μάς έδωσαν τη λογική, κι έχουμε χρέος απέναντί τους γι’ αυτό», σημειώνει σε συνέντευξή του στην «Γκάρντιαν». «Ο Αριστοτέλης ήταν εκείνος που διατύπωσε το σπουδαίο “άρα”. Για παράδειγμα “Δεν μ’αγαπάς πια, άρα…”. Ή “σ’ έπιασα στο κρεβάτι μ’ έναν άλλο άνδρα, άρα…”. Χρησιμοποιούμε αυτή τη λέξη εκατομμύρια φορές, για να λάβουμε τις πιο σημαντικές μας αποφάσεις. Ηρθε ο καιρός να αρχίσουμε να πληρώνουμε γι’ αυτήν». Και συνεχίζει: «Αν κάθε φορά που χρησιμοποιούμε τη λέξη “άρα” (therefore στα αγγλικά, donc στα γαλλικά) πληρώνουμε 10 ευρώ στην Ελλάδα, η κρίση θα τελειώσει σε μια μέρα και οι Ελληνες δεν θα χρειαστεί να πουλήσουν τον Παρθενώνα στους Γερμανούς. Εχουμε την τεχνολογία να εντοπίσουμε όλα αυτά τα “άρα” στο Google. Μπορούμε να χρεώνουμε και μέσω του iPhone. Κάθε φορά που η Ανγκελα Μέρκελ λέει στους Ελληνες “σας δανείσαμε όλα αυτά τα λεφτά, άρα πρέπει να μας τα επιστρέψετε με τόκο”, θα πληρώνει πρώτα δικαιώματα». Να σημειώσουμε ο Γκοντάρ αρνήθηκε να μεταβεί στις Κάννες για την προβολή της ταινίας του «Film Socialisme» (που προβάλλεται από σήμερα στην Ελλάδα), λέγοντας ότι «προβλήματα όπως το ελληνικό δεν μου επιτρέπουν να είμαι μαζί σας».

ΠΗΓΗ:

http://kartesios.com/?p=49792

«Η ευχέρεια της Δύσεως προετοιμάζει τον Λόγο του Δαιμονικού» [Από το blog “Για την απλή και ήσυχη ζωή…”]

Πριν από πέντε ημέρες, στις 15.7.2011, στο blog “Για την απλή και ήσυχη ζωή συν πάσι τοις αγίοις” του Misha, διαβάσαμε αυτό:

Η ευχέρεια της Δύσεως προετοιμάζει τον Λόγο του Δαιμονικού

Οι Δυτικές κοινωνίες εισέρχονται πλησίστιες στον πολιτισμό της ευχέρειας. Ενώ όλοι οι μέχρι τώρα πολιτισμοί ήσαν πολιτισμοί της δυσχέρειας. Η διαφορά είναι κρίσιμη. Διότι η δυσχέρεια συνθέτει τους πολιτισμούς, η δε ευχέρεια τους αποσυνθέτει.

Βέβαια, ο πολιτισμός έγινε από τον άνθρωπο για να μετατρέψει τη δυσχέρεια σε ευχέρεια. Οι παλιοί πολιτισμοί το καταφέρανε τούτο σε περιορισμένο βαθμό και για περιορισμένο αριθμό ανθρώπων. Μόνον ο δικός μας πολιτισμός στη δεύτερη φάση του, σε αυτήν της καταναλωτικής κοινωνίας, επέτυχε να μεταστοιχειώσει τη δυσχέρεια σε ευχέρεια σε μεγάλο βαθμό και για μεγάλο αριθμό ανθρώπων.

Με τον καιρό δε αυξάνει και ο βαθμός της ευχέρειας και ο αριθμός των ανθρώπων που την απολαμβάνουν. Αυτό ονειρευόταν ο άνθρωπος από καταβολής τουΕ τώρα το επέτυχεΕ δεν νιώθει ευτυχής; Εδώ ακριβώς βρίσκεται η μεγάλη αποκάλυψη: ότι στον πολιτισμό της ευχέρειας ο άνθρωπος δεν αισθάνεται ευτυχής. Αλλά και κάτι παραπάνω: δεν αισθάνεται ασφαλής.

Και την πλέον ταπεινή συνείδηση του πολιτισμού της ευχέρειας την έχει σταυρώσει η κατήφεια και την έχει χαράξει η υποψία, ή και η βεβαιότητα της ριζικής ανασφάλειας. Πράγματι, αυτό το τελευταίο είναι πολύ απογοητευτικόΕ ατενίζομε πλέον και στις αμέτοχες συνειδήσεις τον κατοπτρισμό της ματαιότητας του πολιτισμού μας.

Ήταν νοητή η συζήτηση για την κρίση του πολιτισμού μεταξύ ιστορικών ή φιλοσόφων ή κοινωνιολόγων. Τώρα όμως η συζήτηση αυτή διεξάγεται ανάμεσα σε ανθρώπους απλοϊκούς ή νέους, με τις ελάχιστες ακόμη εμπειρίες ζωής. Και η συνείδηση αμηχανεί προ του μεγάλου κακού, βλέποντας πως το ψύχος της ιστορικής αυτοσυνειδησίας κατήλθε ώς τους ανθισμένους λειμώνες και τους καταψύχει προώρως.

Και αποδεικνύεται πλέον με ενάργεια μεσημεριού πως πράγματι ο πολιτισμός μας τελεί σε κρίση - διότι η κρίση του κλονίζει και τις αγεώργητες, και τις άγουρες συνειδήσεις. Δεν πρόκειται πλέον περί θεωρητικής εκδοχής, αλλά περί καθεστώτος εδραίου.

Πηγή των πολιτισμών είναι η δυσχέρεια του βίου. Βιοτική δυσχέρεια, βεβαίως, αντιμετωπίζουν και τα ζώα. Μόνο που αυτά δεν μπορούν να απαντήσουν στην πρόκληση της δυσχέρειας και παραμένουν εσαεί δέσμιά της. Ο άνθρωπος απελευθερώνεται από τη δυσχέρεια απαντώντας δημιουργικά στη πρόκλησή της.

Η απελευθέρωση είναι σχετική με τον Δυτικό όμως πολιτισμό μας πάει να γίνει απόλυτη. Γι' αυτό και μετασχηματίζεται στον πρώτο πολιτισμό της ευχέρειας στην ιστορία. Η πενία, δηλαδή η δυσχέρεια, δεν κατεργάζεται μόνο τέχνες, κατά το λόγιο. Κατεργάζεται και το πνεύμα, τον εσωτερικό πλουτισμό, τα αισθήματα, τις συγκινήσεις, τις αγάπες, τις θρησκείες, τις φιλοσοφίες, τις ιδεολογίες. Όχι μόνον ο υλικός πολιτισμός, αλλά και ο πνευματικός πολιτισμός είναι προϊόντα της δυσχέρειας. Και τούτο το τελευταίο μας ενδιαφέρει ακόμη περισσότερο. Δεν θα υπήρχε πνευματικό έργο χωρίς τη δυσχέρεια της υπάρξεως.

Όλη η Οδύσσεια είναι η βιοτική δυσχέρεια ενός ανθρώπου. Και όλη η Ιλιάδα είναι η αγωνιστική δυσχέρεια ενός λαού. Η ριζική δυσχέρεια της ανθρώπινης ύπαρξης, που είναι ο θάνατος, συνιστά το σημείο αφετηρίας του Χριστιανισμού. Και η δια βίου προσκόλληση του ανθρώπου στη θρησκεία του συστοιχείται προς τον δια βίου χειμασμό του ανθρώπου στον κόσμο τούτο.

Η ζωή τελεί πάντοτε υπό απειλή και καταφεύγει στο έργο του πολιτισμού για να ασφαλισθεί υλικώς και πνευματικώς. Ωστόσο, τούτο δεν σημαίνει πως οι πνευματικές καταφυγές της ζωής είναι προσχήματα άμυνας χωρίς αυτόνομη εσωτερική αξία - δηλαδή δεν πρόκειται για εξορκισμούς. Όχι.

Ναι μεν η δυσχέρεια του ζην αναγκάζει τον άνθρωπο στο να ψάξει για πνευματικά ερείσματα, δεν πρόκειται όμως για επινοήματα, παρά για γνήσιες αποκαλύψεις πραγματικοτήτων, αγνώστων μέχρι τότε.

Η διάνοιξη της συνείδησης, ωθημένη από τη δυσχέρεια, είναι πραγματική και κοσμοϊστορικής σημασίας. Άλλωστε, επειδή ακριβώς αυτές οι πραγματικότητες υπάρχουν, τις αντιτάσσει ο άνθρωπος στη δυσχέρεια, για την υπέρβασή της. Αν δεν υπήρχαν, δε θα τις εύρισκεΕ θα του ήταν ίσως ακατόρθωτο και να τις επινοήσει. Και μάλιστα θα ήταν πιο δύσκολο, αν όχι αδύνατο, να τις επινοήσει παρά να τις ανακαλύψει.

Όσο ο άνθρωπος απαλλάσσεται από τη δυσχέρεια του ζην τόσο απαλλάσσεται και από την ανάγκη να καταφύγει στον προφήτη, στον άγιο, στον ποιητή, στον φιλόσοφο. Γι' αυτό και στον πολιτισμό της ευχέρειας τα επ-αγγέλματα αυτά ολοένα και περισσότερο παραμένουν αζήτητα. Διότι οι επαγγελίες τους για σωτηρία (θρησκευτική, αισθητική, γνωστική) δεν ενθουσιάζουν κανέναν.

Η ευχέρεια αποσαθρώνει την πνευματική σκευή του πολιτισμού και του ανθρώπου. Βέβαια, η ύπαρξη είναι καταστατικώς δυσχερής στον κόσμο τούτο, αφού η κατ' εξοχήν δυσχέρεια, ο θάνατος, δεν αναιρείται από κανέναν πολιτισμό.

Όμως η αναίρεση της βιοτικής μέριμνας (τροφή, ένδυση, στέγη, φάρμακα) απαλύνει τις υψηλότερου βαθμού δυσχέρειες μέχρις αμβλύνσεώς των, δεδομένου ότι οι «πλατιές μάζες» που συνιστούν το μόνο υποκείμενο του πολιτισμού της ευχέρειας, νιώθουν να ευδαιμονούν μέσα στη θαλπωρή της υλικής τους ευμάρειας.

Δεν είναι ασήμαντο πράγμα η ικανοποίηση των άμεσων και επιτακτικών βιοτικών αναγκών. Γι' αυτό ακριβώς και η λύση που δόθηκε κατακυριάρχησε και παραμέρισε όλες τις άλλες λύσεις των άλλων δυσχερειών. Όλα όμως τούτα ισχύουν βραχυπροθέσμως. Δεν μπορούν να ισχύσουν μακροπροθέσμως. Μακροπροθέσμως οδηγούν ευθέως προς την κατάρρευση του πολιτισμού. Επειδή η ευχέρεια απορρυθμίζει τους μηχανισμούς συντηρήσεως και επεκτάσεως του πολιτισμού. Ίσως στο τέλος αναλάβει τον μόχθο αυτό μια αποφασισμένη μειοψηφία. Οπότε θα περάσομε σε άλλες ιστορικές μορφές χαρούμενης, πλέον, δουλείας των πολλών της ευχέρειας στους λίγους της δυσχέρειας.

Ωστόσο, ο πολιτισμός μας ήδη κρούεται στα όρια της υλικής του ευχέρειας, που είναι τα όρια αντοχής του φυσικού μας περιβάλλοντος. Στο μεταξύ όμως η ευχέρεια, που η Δύση έχει απολαύσει σε πρωτοφανή βαθμό και για πρώτη φορά στην ιστορία, έχει πράξει το κακό. Υπονόμευσε όλη την πνευματικότητα και όλη την εσωτερικότητα που είχαν δημιουργήσει οι πολιτισμοί της δυσχέρειας.

Σ' αυτόν τον κόσμο τα πάντα έχουν το αντίρροπό τους. Η υλική δυστυχία αντιζυγίζεται με πνευματική ευτυχία. Η υλική ευτυχία αντιρροπείται με πνευματική δυστυχία. Η δυσχέρεια του Ισραήλ εδημιούργησε την Παλαιά Διαθήκη, τον Λόγο του Θεού.

Η ευχέρεια της Δύσεως προετοιμάζει τον Λόγο του Δαιμονικού.

Ήδη τον ακούμε ευκρινώς.

Του Χρήστου Μαλεβίτση

Από το βιβλίο «Τα μήλα των εσπερίδων», εκδ. Imago. Δημοσιεύθηκε στο αφιέρωμα «Οικονομία σε κρίση - Το έχειν και το είναι» (τχ 217, Ιούλιος 2010) του περιοδικού "Πειραϊκή Εκκλησία"

πρώτη διαδικτυακή δημοσίευση: Αντίφωνο

ΠΗΓΗ:

http://misha.pblogs.gr/2011/07/h-efhereia-ths-dysews-proetoimazei-ton-logo-toy-daimonikoy.html

«Η ζωή απ’ το ποδήλατο» [Από το blog “Memoryland”]

Πριν από μία εβδομάδα, στις 9.7.2011, στο blog “Memoryland” του Γεράσιμου, διαβάσαμε αυτό:

Η ζωή απ’ το ποδήλατο

Πριν λίγες μέρες 'ξέθαψα' από την αποθήκη ένα ποδήλατο που είχα αγοράσει πριν χρόνια. Του φούσκωσα τα λάστιχα και τα πρωινά, πριν προλάβει να ανέψει ψηλά ο ήλιος, κάνω καμιά βόλτα. Αγόρασα και ένα καθισματάκι για να πηγαίνω βόλτα και την κόρη μου. Κάνοντας κάποιες βόλτες, διαπίστωσα ότι από το ποδήλατο οι οδηγοί των αυτοκινήτων φαίνονται ακόμα πιο ανόητοι. Άνθρωποι που έχουν εθιστεί ακόμα και για κοντινές αποστάσεις να μετακινούνται καθιστοί. Άνθρωποι χωρίς πρόσωπα, μόνο χέρια που κρατάνε τιμόνια, τσιγάρα και κινητά και περιμένουν σε φανάρια. Με κοιλιές οι περισσότεροι, μοιάζουν, ακόμα και οι πιο νέοι, μεγαλύτεροι, έτσι όπως τους βλέπεις καθιστούς, πανομοιότυπους μεταξύ τους, αγέλαστους, ανέκφραστους. Νομίζω αν όλοι αυτοί οι άνθρωποι άλλαζαν λίγο αυτή την κακή συνήθεια θα άλλαζαν πολύ περισσότερο απ' όσο φαντάζονταν τη ζωή τους. Γιατί η μετακίνηση με το ποδήλατο φέρνει μαζί της μια άλλη ματιά. Σε ξαναβάζει να μιλήσεις με τους γύρω, σε ξαναφέρνει σε επαφή με σένα τον ίδιο. Χωρίς διαχωριστικά ηλεκτρικά τζάμια, απεγκλωβισμένος, απελευθερωμένος από το γυαλιστερό λαμαρινένιο σου καβούκι. Ένα καβούκι - το αυτοκίνητό του - που ο Έλληνας, άνθρωπος βαθιά ανασφαλής, αδυνατεί να αποχωριστεί. Το ποδήλατο σε φέρνει πιο κοντά με τη ζωή, με το παιδί μέσα σου, με τους άλλους. Για να το πω αλλιώς, σε γειώνει. Και αυτή τη γείωση τη χρειαζόμαστε στην εποχή που έρχεται όσο ποτέ πριν.

ΠΗΓΗ:

http://gerasimos-memoryland.blogspot.com/2011/07/blog-post_09.html

«Ου-τοπίες» [Από το blog “Η ζωή είναι ωραία”]

Πριν από ένα μήνα, 18.6.2011, στο blog “Η ζωή είναι ωραία” της Σοφίας Κου, διαβάσαμε αυτό:

Ου-τοπίες

Δεν έχουν τόπο να σταθούν οι λέξεις απόψε, μάτια μου. Εδώ που τα λέμε και πότε είχαν; Πάντα θα τον ψάχνουν και κει που τονε βρίσκουν όλο και κάποιος θα εμφανίζεται (ή θα κρύβεται) για να τις διώξει...

Και μαζί τους, κι εκείνους που τις τόλμησαν: Να τις πούνε, να τις γράψουνε, να τις διαβάσουνε, να τις εμπιστευτούνε. Να τις ακολουθήσουνε.

Όλο θα διώκονται οι λέξεις, κι ολο θα θανατώνονται από αυτούς που δεν τις αντέχουν. Όμως εκείνες παρευθύς θα ανασταίνονται.

Αυτόφωτες πια, θα εγκαθίστανται μόνιμα στο στερέωμα, αμετακίνητες, νικήτριες... Θα βρίσκουν τον τόπο τους δίπλα σε ευλογημένα όντα.

Μακριά από μας τους μίζερους, κι αδιάφορους για μεγαλεία...

.......

Δε χωράνε πουθενά οι λέξεις μάτια μου. Και πότε χωράγανε θα μου πείς...

Ε, καμιά φορά μερικές καταφέρνουν. Αν είναι λιγοστές και καμώνονται και τις ανάλαφρες, όλο και κάποιος θα βρεθεί να τις περιμαζέψει, το βαθύτερο (κι επικίνδυνο) νόημά τους μην καταλαβαίνοντας...

Δεν καταλαβαίνονται οι λέξεις μάτια μου... Ο, τι «καταλαβαίνεται» ασφυκτιά και στο τέλος πεθαίνει με τη ρετσινιά του κατανοητού... Λόγω της ρετσινιάς του κατανοητού...

Δεν υπο-φέρονται οι λέξεις μάτια μου. Γι αυτό και εκ-φέρονται, μη μείνουν κάτω απ' το μαξιλάρι και μπερδευτούν με τον νυχτερινό ιδρώτα της αγωνίας και τα δάκρυα της λύτρωσης, χαρμάνι επικίνδυνο για άγρια όνειρα. Όνειρα ου-τοπικά.

Ποιο όνειρο το χώρεσε ποτέ ένας τόπος, πολλοί τόποι;

Ποιο μίσος, ποια ανάγκη κατάφερε να απλωθεί σε ένα μέρος με αξιοπρέπεια;

Ποιοί λυγμοί να ακουστούν όπως τους έπρεπε;

Μη σε κουράζω άλλο, μάτια μου... Ας πάω για ύπνον ελαφρύ. Για να σε συναντήσω... Στων αντοχών τον τόπο.

ΠΗΓΗ:

http://anatash.pblogs.gr/2011/06/oy-topies.html