Πριν από ένα μήνα, στις 7.10.2011, στο blog “It takes a thought to make a word (Tradescadia)” διαβάσαμε αυτό:
Στην Κ.
Αρχικά πρέπει να σου πω ότι είσαι η αφορμή που ξαναγράφω μετά από ένα μήνα και κάτι. Ήταν πολύ έντονο αυτό που βίωσα και αυτός είναι ο μόνος τρόπος να το αποσυμφορήσω. Από την αρχή του Σεπτέμβρη φέτος λέω και σκέφτομαι πόσο δύσκολο μου είναι να προφυλάξω το μέσα μου που κατάφερε επιτέλους να σταθεί στα πόδια του μετά από τόσο καιρό. Πόσο τυχερή νιώθω που έχω λόγους να χαμογελώ και να είμαι αισιόδοξη. Και να παίρνω δύναμη από τα μικρά και τα απλά. Είμαι γερή. Έχω δουλειά. Λίγους πολύτιμους οικείους δίπλα μου. Τελεία. Δε χρειάζομαι τίποτα άλλο. Και παύλα.
Το γύρω μου όμως ταλανίζεται. Καθημερινά βιώνω με κάθε υπαρκτό τρόπο από τους ανθρώπους γύρω μου την αγωνία, τον τρόμο για το μέλλον, την αρρώστια, την αβεβαιότητα. Και αλήθεια, αγωνίζομαι να το προστατεύσω το μέσα μου από όλο αυτό και ώρες ώρες νιώθω μέχρι και κυνική και σκέφτομαι "Τι έγινε; Δε σε αγγίζει τίποτα πια;".
Μου την έλυσες λοιπόν εσύ την απορία σήμερα το πρωί. Δε γνωριζόμαστε καιρό και παρ'όλα αυτά στάθηκες και μου μίλησες. Για την αισιοδοξία. Και για το ρίσκο. Και για όλους εκείνους που δεν έχουν ιδέα τι θα πει αγωνίζομαι, αγωνιώ, ρισκάρω. Κι εκεί, μετά την αγκαλιά, είδα τα μάτια σου να γυαλίζουν και να μου λες με δάκρυα στα μάτια "Όλα σκατά".
Οι ψυχολόγοι λένε ότι η πιο απαγορευτική κουβέντα που μπορείς να πεις σε κάποιον είναι "Όλα θα πάνε καλά". Γιατί η πιο πιθανή απάντηση που μπορεί να λάβεις είναι: "Κι εσύ πού το ξέρεις;".
Δεν το ξέρω. Και γι'αυτό αποφεύγω και να το λέω.
Σήμερα άθελά σου τη διαπέρασες την ασπίδα της άμυνάς μου.
Έφτασε μέχρι εμένα η θλίψη σου. Φαίνεται πως οι χορδές μου ακόμα λειτουργούν τελικά...
ΠΗΓΗ:
http://tradescadia.blogspot.com/2011/10/blog-post.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου