«Πλούσια» [Από το blog “Roadartist”]

Πριν από μία εβδομάδα, στις 7.11.2011, στο blog “Roadartist” διαβάσαμε αυτό:

Πλούσια

Υπήρξα αυστηρή και άδικη προς τον εαυτό μου. Άφησα όλη αυτή την αθλιότητα, την ηλιθιότητα και την χυδαιότητα των τελευταίων ετών να εισβάλλουν ορμητικά μέσα μου, επέτρεψα σε αυτόν τον αναδυόμενο εφιάλτη να καθορίσει σημαντικά τη ζωή μου. Όταν η ήττα ολοκληρώνεται δίχως τη συμμετοχή σου, όταν ξεσπά με αλυσιδωτές επιδράσεις στις ζωές όλων, είναι δύσκολο να διαφοροποιηθείς.

Αυτό το σαββατοκύριακο άφησα στην άκρη όλα τα τραγελαφικά που συμβαίνουν στη χώρα μου. Έκλεισα τα μάτια και επέστρεψα κάποια χρόνια πριν. Στην απόφαση. Στη χαρά. Στο δόσιμο. Στο φόβο. "Θα τα καταφέρω;" "Θα μπορέσω να ανταποκριθώ;" "Αξίζει;" Δεκάδες ερωτήσεις και εμπόδια... Έπειτα στάθηκα στην προετοιμασία, στις θυσίες, στις στερήσεις, στα ξενύχτια, στο σβήσιμο-γράψιμο, στο γράψιμο-σβήσιμο, στην αγωνία, στις δοκιμασίες, στη χαρά της επιβράβευσης, στην ικανοποίηση της επιτυχίας, στην αντοχή των δικών μου ανθρώπων, στη στιγμή του ανοίγματος σε ένα μεγάλο πέλαγο που προμήνυε πολλαπλό κόπο. Ένας ολόκληρος μαγικός κόσμος σταδιακά φανερώθηκε, υπήρχε εκεί μα δεν τον έβλεπα, δεν είχα τη δυνατότητα να πλησιάσω. Είχα τις αισθήσεις, μα έλειπε η γνώση της προσέγγισης του. Αν όμως έχεις τη θέληση και τη ψυχή, τότε έρχεται η στιγμή που ο δρόμος ξεκινά να χαράσσεται, έπειτα αντιλαμβάνεσαι έναν απίστευτο πλούτο, έναν αστείρευτο θησαυρό να χαρίζεται, στη μύηση μιας πορείας αρκετά ιδιόμορφης. Σκέψεις για όσους τα παράτησαν κάποια στιγμή κουρασμένοι, σε όσους δεν μπόρεσαν να ολοκληρώσουν το ταξίδι. Και σε μια ψυχή που έφυγε, πόσο θα ήθελες να ήταν εκεί να της έσφιγγες δυνατά το χέρι. Ίσως να σε είδε, ίσως διπλά να χάρηκε.

Όταν η ήττα της κοινωνίας έρχεται να σε συναντήσει, όταν ολόκληρος ο κόσμος που κληρονομείς είναι πιο βρώμικος από ποτέ, γιατί έχει χάσει τα πιο θεμελιώδη συστατικά του, τότε είναι επόμενο να ξεχάσεις όλα τα παραπάνω, να παραβλέψεις τις βαθύτερες αλήθειες σου και να αφεθείς σε αργό θάνατο. Τότε είναι που δεν πρέπει να πιστέψεις πως σου αξίζει αυτό το αύριο, να μην αφεθείς στη σάπια ελπίδα τους, να μην εμπλακείς στο στημένο παιχνίδι τους, να ανοίξεις την καρδιά σου μονάχα όπου αληθινά θα εισακουστείς, να αγγίξεις το χέρι των κοντινών φίλων, να μεταδώσεις το τρόπο σκέψης σου, να γυρίσεις την πλάτη σε όσους στερούν όσα σου ανήκουν, σε όσους αμφισβητούν και καιροσκοπούν, να αφεθείς σε όσους έχουν επίγνωση της αξίας σου, σε όσους χαίρονται όταν σε βλέπουν αληθινά ευτυχισμένη.

Κοιτάζοντας τους αγαπημένους, διαβάζεις καλύτερα τον εαυτό σου. Σε μια χώρα που μεθοδικά καταρρέει, συμπαρασύροντας ζωές, σ' έναν κόσμο που συνθλίβεται, είναι ευλογία να κοιτάς δίπλα σου και να βλέπεις ανθρώπους να χαμογελούν παρ' όλες τις δυσκολίες, να είναι εκεί και να δίνουν χαρά από το χαμόγελο τους, να βλέπεις μάτια βουρκωμένα και περήφανα. Υπό αυτήν την έννοια, αισθάνομαι πλούσια. Τις προηγούμενες μέρες ένιωσα γεμάτη και πολύ πλούσια, σε μια χώρα πτωχευμένη.

ΠΗΓΗ:

http://roadartist.blogspot.com/2011/11/blog-post_07.html