«Για τον πατέρα μου» [Από το blog “Να λέμε ουρανός κι ας μην είναι”]

Πριν από δέκα ημέρες, στις 18.7.2012, στο blog “Να λέμε ουρανός κι ας μην είναι”  της Ιππολύτης, διαβάσαμε αυτό:

Για τον πατέρα μου

-Ποιά είσαι;

-Είμαι ή κόρη σου η Β.Εχεις δύο παιδιά. Τον Π. και τη Β.Κι έχεις και δύο εγγόνια.

  

Τον αγκαλιάζω και πιάνω τρυφερά το θώρακά του! Πόσο αδυνάτισε!!

Βγαίνω έξω από το σπίτι να κλάψω για να ξαναμπώ ήρεμη και χαρούμενη. Δεν αντέχω να τον βλέπω έτσι. Τόσο μα τόσο αδύναμο.Τον άνθρωπο που έσφυζε από δύναμη, τον πανέξυπνο, το κοφτερό μυαλό, τον κομμουνιστή, βαθιά κομμουνιστή στην κοινωνική-επαγγελματική-επιχειρηματική κάποτε ζωή του, μα και τόσο αυστηρό με τους οικείους του.

Τόσο τυχερός κάποτε. Απίστευτες ευκαιρίες του έδωσε η ζωή.

  

-Εφταιξα εγώ σε κάτι στη ζωή μου;

-Σε τίποτα, τίποτα απολύτως τα έκανες όλα τέλεια.

Πως είναι δυνατόν, από που έρχεται αυτή η ερώτηση;

Από το συνειδητό ή το ασυνείδητο μέρος; από τα φωτεινά ή σκοτεινά μέρη του μυαλού που ταξιδεύει;

Αποζητά την  αποδοχή, την τρυφερότητα  όπως δεν την αναζήτησε μία ολόκληρη ζωή. 

Τι καταλαβαίνουν όλοι αυτοί οι άνθρωποι που υποφέρουν από αλτσχάιμερ; 

Τι συμβαίνει αν αδυνατούν να έχουν έναν άνθρωπο να τους προσέχει; 

Τι ποιότητα ζωής έχουν ακόμη κι αυτοί που δύνανται;

ΠΗΓΗ:

http://beoyt.blogspot.gr/2012/07/blog-post_4250.html