Πριν από τρεις ημέρες, στις 30.3.2013, στο blog “Άρωμα Γυναίκας” της Γιώτας,
διαβάσαμε αυτό:
Τίποτα δεν πάει χαμένο, στη χαμένη μας ζωή…
Πριν ανεβάσω το παραπάνω τραγούδι, το τόσο "εύθυμο", υπήρξε μια ψιλοσυζήτηση για τη σημεροκατάσταση και όλα τα επακόλουθά της. Για να είμαι ειλικρινής, δε μπορεί ή δεν γίνεται να απομακρυνθεί, για πολύ, η σκέψη όσο κι αν προσπαθούμε, απ΄τις συνταρακτικές αλλαγές που ήρθαν και θρονιάστηκαν στη ζωή μας! Νιώθω γελιότητα φτώχεια και μιζέρια ταυτόχρονα, να αναμασώ τα ίδια, καθημερινά, τετριμμένα και δυσκολόλυτα θέματα... Μα να (δικαιολογίες τώρα)
σκέφτομαι, πολλές φορές είναι
αλήθεια σκέφτομαι, παλιά συνήθεια αυτή, πως αν απομυθοποιείς τα άσχημα, ίσως, είναι καλύτερα! Λοιπόν!
Γράφω ΓΙΑΤΙ ζω! Πιο συγκεκριμμένα επέζησα... Απ΄τους Λαιστρυγόνες και τους Κύκλωπες, τον Αδάμ άνευ της Εύας (αφού έφαγε το μήλο καλά να πάθει 
) τον εμφύλιο τον είδα ξώφαλτσα να φεύγει, το κελί ένα επι ένα (προς το παρόν), τις ατέλειωτες χτεσινές ουρές στο ΕΛΤΑ, τη ΔΕΗ, τις Τράπεζες και το παρα τρίχα χάσιμο του 10ευρω απ΄την ανευθυνο-πονηρή ταμία του σούπερμαρκετ, αυτό που έχει και του πουλιού το γάλα ξέρετε, η οποία δεν έμαθε να λέει την ελάχιστη συγνώμη! Αλλά, το σωστό να λέγεται:
Είχα τους ξοφλημένους λογαριασμούς
στην τσάντα, το ψωμάκι της ημέρας στην άλλη την πλαστική του σουπερ, το άδειο πορτοφολάκι μου, την αξιοπρέπεια υποβασταζόμενη στα κουρασμένα ποδαράκια, το παιδί μου στη σχολή και μια σκέψη να φτιάξω νόστιμη μηλόπιτα! Τί άλλο
θέλω; 'Οχι, πες μου, τώρα, μουρμούριζα μόνη!
) τον εμφύλιο τον είδα ξώφαλτσα να φεύγει, το κελί ένα επι ένα (προς το παρόν), τις ατέλειωτες χτεσινές ουρές στο ΕΛΤΑ, τη ΔΕΗ, τις Τράπεζες και το παρα τρίχα χάσιμο του 10ευρω απ΄την ανευθυνο-πονηρή ταμία του σούπερμαρκετ, αυτό που έχει και του πουλιού το γάλα ξέρετε, η οποία δεν έμαθε να λέει την ελάχιστη συγνώμη! Αλλά, το σωστό να λέγεται:
Είχα τους ξοφλημένους λογαριασμούς
στην τσάντα, το ψωμάκι της ημέρας στην άλλη την πλαστική του σουπερ, το άδειο πορτοφολάκι μου, την αξιοπρέπεια υποβασταζόμενη στα κουρασμένα ποδαράκια, το παιδί μου στη σχολή και μια σκέψη να φτιάξω νόστιμη μηλόπιτα! Τί άλλο
θέλω; 'Οχι, πες μου, τώρα, μουρμούριζα μόνη!
Επειδή γίνομαι άπληστη, κυριολεκτικά και συγκεκριμμένα υπερβολική στα "θέλω" μου... επιθυμώ: Να γίνει το αυτονόητο! Να κατέβουν ΟΛΕΣ οι ουρές στο δρόμο, να κραδάσουν τους λογαριασμούς και τα χρέη στους απο πάνω! Ν΄αφήσουν τα κόμματα και τ΄αποκόμματα πίσω στο σπίτι ή την ψυχή και ν΄ανταμώσουμε χωρίς αποχρώσεις στα πουκάμισα, εκεί έξω, εκεί μαζί! Ν΄αρνηθούμε, έστω για μια φορά (άπαξ), την πληρωμή στους ληστές μας! Να τα
γκρεμίσουμε για να τα ξαναχτίσουμε! Αχ πόσο μ΄αρέσουν οι ανακατατάξεις, οι διαρυθμίσεις, οι αλλαγές! Ν΄απλώσουμε τα παλιά μας στον ήλιο και ν΄ακούσουμε το μουρμουρητό της θάλασσας! Ξυπόλυτοι, γυμνοί μα καθαροί! Το όνειρο ετούτο
συνεχίζεται, βράδυ πρωί, μα φοβάμαι πως πάω να "ξαναξυπνήσω" και το σταματώ εδώ....
ΠΗΓΗ:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου