Ακριβώς ένα χρόνο πριν, στις 3.2.2008, στο blog “Parafyada” […που δυστυχώς έχει κλείσει, πλέον, από καιρό…] της e-φίλης Vassia (’s) […που, παρ’ ό,τι έχουμε τόσον καιρό να μάθουμε νέα της, δεν την ξεχνάμε…], διαβάσαμε αυτό:
Ο “πλειστηριασμός” μας
Κάθε μέρα που περνάει, εδώ και πολλές δεκαετίες γινόμαστε μάρτυρες της απώλειας των αρχών και των αξιών που πρέπει να διακατέχουν όχι μόνο τους πολίτες μιας χώρας αλλά και τους κυβερνώντες αυτήν.
Έχουν έρθει στιγμές που έχω αναρωτηθεί, με θλίψη, εάν ποτέ πραγματικά , ως Έλληνες, είχαμε αυτές τις αρχές και αξίες.
Όπως εντιμότητα, ελευθερία, αλτρουϊσμό, περηφάνεια, επαγγελματική συνείδηση, πολιτική αρετή, σεβασμό και αξιοπρέπεια.
Μήπως, εν τέλει, παραφουσκωμένοι από το ένδοξο παρελθόν μας, θεωρήσαμε "κληρονομικά" δεδομένη την αξία μας ως λαού;
Δεν μπορώ να μην αποδεχθώ την ενοχή που μου αντιστοιχεί, ως πολίτου, από τη στιγμή που έστω και με την αδιαφορία μου, έχω συμμετάσχει στην μεγάλη κατηφόρα αυτής της χώρας.
Μπορεί κάποιος να θεωρήσει αυτή την ενοχή υπερβολική, ας το κάνει.
Αν σκεφτεί λίγο, σε εντελώς απλή κι όχι απλοϊκή βάση, το πως ανατρέφουμε τα παιδιά μας, το τι τους εμφυσούμε ως ιδανικά και πρότυπα και το τι τους έχουμε αφήσει ως παρακαταθήκη, πιστεύω ότι θα συμφωνήσει, αν όχι απόλυτα, αλλά τουλάχιστον σε πολλά σημεία.
Φυσικά, αναφερόμενη σε αυτά τα στοιχεία, δεν τοποθετώ σε καμία περίπτωση, όλους τους ανθρώπους στο ίδιο καλάθι.
Μιλώ για την πλειοψηφία, που δυστυχώς, αυτή είναι που καθορίζει τις καταστάσεις και τους ανθρώπους και τα γεγονότα.
Η μειοψηφία, από την άλλη πλευρά, είναι η αντίθετη όψη, του ίδιου όμως νομίσματος.
Η αλήθεια είναι γνωστή και κοινή για όλους μας.
Το ποιοι την ενθαρρύνουν και αγωνίζονται για αυτήν, είναι και το ζητούμενο.
Ο Γκάντι είχε πει ότι έστω κι αν είναι μειονότητα ο ένας που λέει την αλήθεια, η αλήθεια δεν παύει να ισχύει.
Δεν έχει ανάγκη από πολλούς για να επιβεβαιώσει την ύπαρξή της.
Κι εμείς, οι πολίτες σήμερα, δεν έχουμε ανάγκη από τους πολλούς να μας οδηγήσουν. Αρκεί ο ένας - ο εαυτός μας- που θα είναι πιστός στην αλήθεια.
Αν συνεχίσουμε, ΜΟΝΟ, να αηδιάζουμε, θυμώνουμε, φωνάζουμε ή αποδοκιμάζουμε παθητικά, καμία πρόοδο δεν θα έχουμε επιτύχει.
ΠΡΕΠΕΙ, όλους αυτούς που έχουν βγάλει στο σφυρί την πατρίδα μας, την ηθική μας, τη ζωή μας, χωρίς ποτέ να έχουμε συγκατατεθεί στον πλειστηριασμό, οφείλουμε να τους οδηγήσουμε στη φυλακή- στην κατά κυριολεξία και κατά αλληγορία.
Πίσω από τα κάγκελα της ανυποληψίας, της φαιδρότητας και της ανικανότητας.
Ας αρχίσουμε να σκεφτόμαστε ως ίσοι, άξιοι άνθρωποι και ως πολίτες, κι όχι ως γραμμάτια προς εξόφληση ψήφου.
Κλείνω, όπως μου αρέσει να το κάνω, με ένα ποίημα, με την ασπίδα μου δηλαδή ενάντια στην εξοικειώσή μου με την "ψεύτικη αλήθεια" .
ΔΟΝ ΚΙΧΩΤΕΣ
Κωνσταντίνος Καρυωτάκης
Οι Δον Κιχώτες πάνε ομπρός και βλέπουνε ως την άκρη
του κονταριού που εκρέμασαν σημαία τους την Ιδέα.
Κοντόφθαλμοι οραματιστές, ένα δεν έχουν δάκρυ
για να δεχτούν ανθρώπινα κάθε βρισιά χυδαία.
Σκοντάφτουνε στη Λογική και στα ραβδιά των άλλων
αστεία δαρμένοι σέρνονται καταμεσίς του δρόμου,
ο Σάντσος λέει «δε σ' το 'λεγα;» μα εκείνοι των μεγάλων
σχεδίων, αντάξιοι μένουνε και: «Σάντσο, τ' άλογό μου!»
Έτσι αν το θέλει ο Θερβάντες, εγώ τους είδα, μέσα
στην μίαν ανάλγητη Ζωή, του Ονείρου τους ιππότες
άναντρα να πεζέψουνε και, με πικρήν ανέσα,
με μάτια ογρά, τις χίμαιρες ν' απαρνηθούν τις πρώτες.
Τους είδα πίσω να 'ρθουνε -- παράφρονες, ωραίοι
ρηγάδες που επολέμησαν γι' ανύπαρχτο βασίλειο –
και σαν πορφύρα νιώθωντας χλευαστικιά, πως ρέει,
την ανοιχτή να δείξουνε μάταιη πληγή στον ήλιο!
ΠΗΓΗ:
http://parafyada.blogspot.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου