Στις 30.6.2008, στο blog “Η ζωή είναι ωραία (Ανάταση)”, της “Σοφίας Κου”, διαβάσαμε αυτό:
Στιγμές…
Σε είδα να συμπεριφέρεσαι κάπως τότε, εκείνη τη μέρα, εκείνη τη στιγμή,
και για να σε ταχτοποιήσω στο μυαλό μου και στα αισθήματά μου
αναγκάστηκα να σε χαρακτηρίσω, να σε κατατάξω, να σε κρίνω...
Όμως, σήμερα, ετούτην εδώ τη στιγμή, που σε βλέπω τόσο διαφορετικό,
-προς το καλύτερο ή το χειρότερο δεν έχει σημασία -
... η διαφορετικότητά σου είναι αυτή που με εκπλήσσει, που με βάζει σε αμηχανία...
ακόμα και το σώμα σου έχει μια στάση άλλη - «άλλος άνθρωπος!», λέω μέσα μου,
και μπερδεύομαι, αναστατώνομαι...
Τώρα, ετούτην εδώ τη στιγμή, τη στιγμή σου, πρέπει να πάρω πίσω την κρίση μου...
Και σε καινούργια κρίση να βγω. Σε νέο χαρακτηρισμό. Κι αν την επόμενη φορά σε πετύχω σε μια νέα σου στιγμή; Πάλι τα ίδια θα χω;
Νιώθω τόσο μόνη, τόσο ανυπεράσπιστη, και ξένη με το περιβάλλον μου,
γιατί κανείς δεν μου ’μαθε (ή όταν μου το ’λεγαν είχα κλείσει τ' αυτιά μου),
ότι δεν υπάρχουν καλοί και κακοί άνθρωποι, αλλά μόνο στιγμές τους
καλές ή κακές, αθώες ή ένοχες, άγιες ή μισερές,
που είναι μικρές κουκίδες στη τροχιά του χρόνου της ζωής τους, των πράξεών τους; Μόνο στιγμές...
Και ξάφνου ηχούν οδυνηρές οι βαθιές σου σκέψεις μές στ' αυτιά μου - πώς γίνεται;
«Και γω αν ήξερα πως ήταν μόνο μια στιγμή ΜΟΥ ίσως να αποφάσιζα να την αλλάξω!...
μα κανείς δεν μου το ’μαθε.
Κι αυτήν κρατάω, χωρίς ν' αρέσει στην ψυχή μου,
με νύχια και με δόντια... χρόνια τώρα... και ποιος ξέρει για πόσο ακόμα!»
ΠΗΓΗ:
http://anatash.pblogs.gr/2008/06/stigmes-.html#c287084c1457209?1214812365
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου