Στις 12.7.2008, στο blog “Ούτε ένα βήμα πίσω”, διαβάσαμε αυτό:
Άκου ανθρωπάκο
Πρόσφατα είχα μία συζήτηση με μία φίλη για το γνωστό βιβλίο του Ράιχ, «Άκου Ανθρωπάκο», και για να μπορώ να ανταπεξέλθω στα συγκεκριμένα σημεία τα οποία αναφέρθηκαν κατά την κουβέντα το διάβασα ξανά -μάλλον για τρίτη φορά- και επίσης αποφάσισα να γράψω και λίγα λόγια γι’ αυτό το βιβλίο.
Εξακολουθώ να πιστεύω ότι υπάρχουν αρκετά σημεία τα οποία δεν είναι εφικτό να κατανοήσω πλήρως μιας και το βιβλίο έχει γραφτεί 45 χρόνια πριν γεννηθώ και μάλλον (;) υπό διαφορετικές καταστάσεις και γεγονότα. Ωστόσο η κεντρική ιδέα είναι προφανώς διαχρονική και μιας και το ύφος του βιβλίου είναι καυστικό θα έλεγε κανείς ότι και σήμερα η ανάγνωση του προκαλεί έντονα συναισθήματα και προβληματισμούς.
Νομίζω ότι οι αναγνώστες του βιβλίου μπορούν να χωριστούν σε τρεις ομάδες. Οι πρώτοι είναι οι μη συνειδητοποιημένοι που έχουν κάποιες ενοχές και αμφιβολίες για τις πράξεις τους ή για τον τρόπο ζωής τους γενικώς, οπότε καθώς διαβάζουν το βιβλίο εντοπίζουν τα «σφάλματα» τους και μιας και το ύφος δεν είναι τόσο «φιλικό», θυμώνουν, λένε το «ποιος είσαι ρε φίλε;» και το κλείνουν. Οι δεύτεροι είναι οι συνειδητοποιημένοι, οι οποίοι στο λόγο του Ράιχ αναγνωρίζουν αυτά που λένε και οι ίδιοι για τους άλλους οπότε παρατάσσονται με το συγγραφέα και λένε «πες τους τα».
Και οι τρίτοι, οι σπάνιοι, είναι αυτοί που καίτοι συνειδητοποιούν ότι οι παρατηρήσεις του Ράιχ είναι ορθές, είναι σύμφωνες με τα λεγόμενα τους και την κοσμοθεωρία τους, δεν παρατάσσονται μαζί με τον Ράιχ αλλά αρχίζουν και ελέγχουν μία μία τις συμπεριφορές του ανθρωπάκου στην δική τους συμπεριφορά και παραδέχονται τα κοινά σημεία εν τέλει.
Τις άλλες φορές που το είχα διαβάσει ήμουν στην δεύτερη ομάδα. Συμφωνούσα με τον Ράιχ στα περισσότερα σημεία και ενθουσιασμένη έλεγα ξανά και ξανά «Χώσε τα ΜΕΓΑΛΕ» αλλά αυτή τη φορά, με αφορμή τη συζήτηση, ξεκίνησα το βιβλίο έχοντας στόχο να ελέγξω τη δική μου συμπεριφορά και να βρω τα σημεία στα οποία ταυτίζομαι με τον «ανθρωπάκο». Μπορώ να πω ότι βρήκα αρκετά σημεία και προβληματίστηκα με αυτό γιατί την προηγούμενη φορά ήμουν τόσο ενθουσιασμένη που δεν τα πρόσεξα καν και πιστεύω ότι αυτή είναι κοινή παγίδα για πολλούς και όχι μόνο όταν διαβάζουν το εν λόγω βιβλίο αλλά γενικώς στη ζωή.
Κάποιοι αισθάνονται ανώτεροι και αθώοι όταν ασκούν κριτική στους άλλους, όταν μιλάνε για τα λάθη των άλλων, για τα λάθη της κοινωνίας και πολλές φορές ξεχνούν να προσέξουν τη δική τους συμπεριφορά, τα δικά τους λάθη.
Εύκολα «τα χώνεις» στον Έλληναρα που έβαλε το αλάρμ και πήγε στο φαρμακείο ή στο ανθοπωλείο ή στην καντίνα εν πάσει περιπτώσει αλλά όταν βάλεις εσύ το αλάρμ είναι «για 2 λεπτάκια» και «σιγά το πράμα». Εύκολα «τα χώνεις» στα πρόσωπα της κυβέρνησης που «τα τρώνε» αλλά όταν εσύ ψηφίζεις βάσει συμφερόντων είναι γιατί «είναι όλοι ίδιοι». Εύκολα βλαστημάς το Αθηνοκεντρικό κράτος αλλά είναι δύσκολο να παραδεχτείς ότι είσαι ένας από τους υποστηρικτές του όταν κωλώνεις να τα μαζέψεις και να ζήσεις ανθρώπινα στην επαρχία.
Εύκολα κρίνεις και κατακρίνεις τους άλλους και δύσκολα ελέγχεις τον εαυτό σου ανθρωπάκο…
Αυτό θέλω να συμπληρώσω στο μεγάλο βιβλίο του Βίλχεμ Ράιχ.
ΠΗΓΗ:
http://skount.blogspot.com/2008/07/blog-post_12.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου