Ακριβώς έξι μήνες πριν, στις 3.11.2008, στο blog “ Προσοχή δαγκώνει! (Peslac)” διαβάσαμε αυτό:
Τα 10 πράγματα που μου ανάβουν τα γλομπάκια στην Αθήνα…
Όσοι με γνωρίζετε θα ξέρετε ότι ο κατάλογος είναι μακρύς κι ατέλειωτος! Το σκέφτηκα διεξοδικά, λοιπόν, και σας παρουσιάζω τα κορυφαία δέκα πράγματα που μου ανάβουν τα λαμπάκια όταν κυκλοφορώ στην Αθήνα... Αυτά τα οποία με εξοργίζουν τόσο που μου έρχεται να αρχίσω τις σφαλιάρες...
1. Οι ταρίφες που φρενάρουν απότομα. Εκεί που κάθεσαι εσύ αμέριμνος στο λεωφορείο, φρενάρει ξαφνικά ο ταρίφας που έχει χωθεί στη λεωφορειολωρίδα, φρενάρει κι ο οδηγός του λεωφορείου για να μην τον κάνει χαλκομανία και βρίσκεσαι εσύ τρία καθίσματα πιο μπροστά αγκαλιά με δυο γιαγιάδες, έναν πακιστανό, ένα καροτσάκι και με πιθανή ρήξη σπλήνα... Και περιμένεις και τη μαντάμ να κατέβει από το ταξί με τις 45 σακούλες της, να ισιώσει το μαλλί, να ρίξει μια ματιά να δει πόσοι τη μουντζώνουν και να κλείσει την πόρτα του #$@%^ταξί...
2.Τα ζώα που βιάζονται να μπούνε στα Μέσα Μεταφορών. Θα μου συμβεί κάθε, μα ΚΑΘΕ φορά που παίρνω το μετρό ή το τραμ. Φτάνει το ρημάδι σε κεντρικό σταθμό και βλέπεις τους Ούνους να στριμώχνονται μπροστά στην πόρτα, για να προλάβουν να πιάσουν θέση. Ανοίγει η πόρτα και για να καταφέρεις να βγεις πρέπει να φορέσεις σκάφανδρο και αναπνευστήρα... Εγώ το λέω και το εννοώ: στο εξής, αν ξαναπετύχω κάποιον να μου εμποδίζει την έξοδο από το βαγόνι, θα του τραβάω γροθιά στο νεφρό και θα περνώ πάνω από το κουφάρι του...
3. Οι χιλιογραμμένοι τοίχοι. Όχι, το να ζωγραφίζεις πάνω από τη ζωγραφιά που έχει κάνει άλλος σε ήδη χιλιοζωγραφισμένο τοίχο, ΔΕΝ είναι τέχνη! Αηδία είναι! Το να γράφεις, επίσης, περίτεχνα μόνο το όνομά σου όπου βρεις, δεν είναι γκραφίτι, είναι ψώνισμα. Και στο κάτω κάτω, δεν μπορώ να καταλάβω γιατί πρέπει να βλέπουμε σε ΚΑΘΕ τοίχο, κάδο, πόρτα, παράθυρο, άγαλμα, μνημείο, μάντρα και φράχτη, γραμμένο με σπρέι το όνομα πέντε μούλικων και της ομάδας τους... Αν τους αρέσει τόσο πολύ να ζωγραφίζουν, ας αγοράσουν τέμπερες και ακουαρέλα...
4. Οι πλανόδιοι μικροπωλητές. Έχω αναφερθεί και στο παρελθόν σε αυτούς, τότε που έκανα το λάθος να κάτσω για καφέ στο Μοναστηράκι. Μην δούνε άνθρωπο να κάθεται κάπου, καταφτάνουν σε ορδές πουλώντας από μπρελόκ μέχρι οικόπεδα. Οι πιο ενοχλητικοί δε, είναι αυτοί που σου χώνουν την πραμάτεια μέσα στη μούρη ή σου αφήνουν το τριαντάφυλλο μπροστά σου, πάνω στο τραπεζάκι, λες κι αν ακουμπήσει κάτω το αγοράζεις αυτόματα!
5. Οι κάφροι που κλείνουν το δρόμο με το αυτοκίνητό τους. Βλέπει ο κάφρος ότι το φανάρι είναι ήδη πορτοκαλί και ότι ο δρόμος μπροστά του είναι ήδη γεμάτος, αλλά θα το κάνει. Θα το κάνει, διότι το καφριλίκι είναι στο γενετικό του κώδικα. Θα πατήσει γκάζι και θα προχωρήσει, ώστε όταν ανάψει πράσινο για τον κάθετο δρόμο, να μη μπορεί να περάσει κανένα αυτοκίνητο. Κι έτσι, έχει παγώσει η κυκλοφορία σε έναν ολόκληρο δρόμο, επειδή ο βλάκας κάφρος έχει κολλήσει στη μέση και δεν μπορεί να κάνει ούτε μπροστά ούτε πίσω. Κι όσο ακούγονται οι κόρνες και περνούν τα μηχανάκια και τον μπινελικώνουν, εκείνος -και καλά- κοιτάζει αδιάφορα μπροστά, ενώ τον έχει λούσει κρύος ιδρώτας... Ακόμα χειρότεροι είναι οι κάφροι που το κάνουν αυτό πάνω στις γραμμές του τραμ. Τυχεροί είστε που δεν είμαι εγώ οδηγός τραμ. Το τελευταίο πράγμα που θα ακούγατε πριν γίνετε σμπαράλια, θα ήταν το καμπανάκι και η ιαχή μου!
6. Οι διανομείς φυλλαδίων. ΟΚ, βρε άνθρωπέ μου, το ψωμάκι σου βγάζεις κι εσύ, σε καταλαβαίνω. Αλλά όταν με βλέπεις να κρατάω στο ένα χέρι κινητό, ipod και τσάντα και στο άλλο χέρι δυο σακούλες και πορτοφόλι, τι στο καλό το απλώνεις το ρημάδι μπροστά μου; Πώς θα το πιάσω το φυλλάδιο, με τα δόντια;;; Ειδικά στην Ομόνοια, γίνεται πανικός, καθώς σε μερικές κυλιόμενες, μπορεί να είναι και ΤΕΣΣΕΡΑ άτομα ταυτόχρονα που μοιράζουν φυλλάδια! Κι αν δεν πάρεις, σε κοιτάνε κι άγρια! Για να τους καταφέρεις όλους, πρέπει να είσαι η θεά Κάλι με τα τέσσερα χέρια!
7. Η πλατεία Ομονοίας. Δεν χρειάζεται πολλά λόγια. Κάθε φορά που περνώ από αυτό το ορθογώνιο, τσιμεντένιο έκτρωμα, νιώθω την ανάγκη να αυτοκτονήσω... Αντί να φυτέψουν δέντρα, φύτεψαν κολώνες...
8. Τα ζευγάρια που περπατάνε χέρι χέρι. Δεν με πειράζει όταν περπατάνε χέρι χέρι, ερωτευμένα είναι τα παιδιά, ας το δείξουν πριν αρχίσουν τα όργανα... Το σπαστικό είναι όταν, όχι μόνο κρατιούνται από το χεράκι, αλλά περπατάνε και ο ένας τρία μέτρα δίπλα από τον άλλο, καλύπτοντας έτσι ολόκληρο το πεζοδρόμιο, σαν αλωνιστική μηχανή! Κι όλα αυτά με τον καταιγιστικό ρυθμό του ενός βήματος ανά πέντε γλωσσόφιλα... Αν είσαι από πίσω τους, για να καταφέρεις να περάσεις πρέπει να κάνεις σκοινάκι πάνω από τα κουλά τους, ενώ αν έχεις την ατυχία να πηγαίνεις αντίθετα με αυτούς, πρέπει να περάσεις κάτω από τα χέρια, λες και χορεύεις λίμπο. Καταραμένοι! Κι εμείς ερωτευτήκαμε, αλλά αφήνουμε τον κοσμάκη να περπατήσει!
9. Τα παρκαρισμένα αυτοκίνητα. Για να καταφέρεις να περπατήσεις στην Αθήνα, πρέπει να φοράς ξυλοπόδαρα... Παρκαρισμένα παντού! Στην άκρη του δρόμου, πάνω στο πεζοδρόμιο, σε στροφές, σε ράμπες αναπήρων, σε πάρκα, σε στενά, σε λεωφόρους, σε νησίδες, σε εισόδους, σε εξόδους... Κάθε Έλληνας έχει κι αυτοκίνητο κι όλοι μαζί το παίρνουν για να πάνε στην Αθήνα. Άει στα κομμάτια, πάρτε και κάνα λεωφορείο!
10. Οι επίμονοι υπάλληλοι-κράχτες-αρπακτικά. Μην τύχει και σταματήσεις μπροστά σε βιτρίνα να δεις κάνα παντελόνι, κατευθείαν θα πεταχτεί το λαγωνικό να σε ενημερώσει ότι έχει κι άλλα μέσα να δεις. Σώπα, ρε φίλε! Εγώ νόμιζα ότι τα παντελόνια ήταν μόνο αυτά στη βιτρίνα κι ότι μέσα πουλάτε ξηρούς καρπούς... Το πράγμα, βέβαια, γίνεται εφιαλτικό στους εμπορικούς δρόμους, για να μη μιλήσω για κάνα Μοναστηράκι ή Πλάκα όπου περπατάς και σε αρπάζουν τα γκαρσόνια από τις ταβέρνες, λες και είσαι ο μοναδικός καταναλωτής στο σύμπαν! Θα μπω όπου θέλω εγώ, θα φάω όπου θέλω εγώ και θ' αγοράσω ό,τι μου αρέσει εμένα, δεν θέλω κράχτες!
ΠΗΓΗ:
http://peslac.pblogs.gr/2008/11/ta-10-pragmata-poy-moy-anaboyn-ta-lampakia-sthn-athhna.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου