Γενικώς, όπως πολύ καλά γνωρίζετε, αντιγράφω - αναρτώ παλιά κείμενα των ιστολογίων που διαβάζω. Ελάχιστες φορές έχω κάνει εξαιρέσεις απ’ αυτόν τον κανόνα. Θα κάνω άλλη μία σήμερα, αναφερόμενος σε μια μόλις προχθεσινή ανάρτηση, του εξαιρετικού Peslac…
…Μόλις προχθές, 17.5.2009, λοιπόν, στο blog “ Προσοχή δαγκώνει! (Peslac)” του Βασίλη, διαβάσαμε αυτό:
Κιτσοβίζιον 2009
Την είδα και φέτος... Ε, τι να κάνω; Για να σχολιάσεις (θάψεις) κάτι, πρέπει πρώτα να το δεις ώστε να έχεις πιο σφαιρική άποψη...
Άσε που, όταν οι άλλες τηλεοπτικές εναλλακτικές σου είναι να δεις τον Κέβιν Κόστνερ στο Star να δολοφονεί άλλη μία ερμηνεία ή την τηλεοπτική "Ζήνα" στον Αντέννα να πρωταγωνιστεί σε b-movie καταστροφής με... δολοφονικές ακρίδες, ε, τι στο καλό; Βλέπεις Eurovision και ρίχνεις το ίδιο γέλιο, γλιτώνοντας και τα απανωτά εγκεφαλικά!
Φέτος, λοιπόν, η Eurovision προσπάθησε να κάνει μία στροφή προς την ποιότητα.
Πρώτα απ' όλα, δεν είχε ούτε γαλοπούλες, ούτε τραβέλια ντυμένα αεροσυνοδούς, ούτε τύπους τυλιγμένους με Sanitas . Mόνο ένας "σούπερ γύφτος" με μπέρτα εμφανίστηκε -προφανώς χαμένος ξάδελφος του περσινού Τσίκυ Τσίκυ- και ένας γραφικός μπουλούκος με το μαλλί αφάνα, βαμμένο με βαφή αυγών, αλλά πήρανε αμφότεροι πόδι από τον ημιτελικό κι επέστρεψαν στην κλινική τους.
Δεύτερον, φέτος επιστρατεύτηκαν και μεγάλα ονόματα όπως η Πατρίσια Κας και ο Άντριου Λόιντ Βέμπερ, μπας και δώσουν λίγη αίγλη στο θεσμό. Η μεν Πατρίσια κατάφερε ολομόναχη να γεμίσει τη σκηνή με τη φωνή και την ερμηνεία της, τη στιγμή που άλλοι κουβαλήσανε μαζί τους την Άρτα και τα Γιάννενα. Ο δε Βέμπερ, έγραψε ένα αξιοπρεπέστατο κομμάτι που θύμιζε τα παλιά, καλά μιούζικαλ.
Αλλά, όπως είπα πιο πάνω, η Eurovision ΠΡΟΣΠΑΘΗΣΕ να κάνει στροφή προς την ποιότητα, αλλά δεν της πολυβγήκε και πάλι... Διότι, όπως και να το κάνουμε, όταν έχεις να ανταγωνιστείς τα μπούτια της Χαντισέ, το γυμνασμένο στέρνο του Ρουβά και κινούμενες πλατφόρμες, τροχούς, φωτιές και τροχαλίες, ε, κι ο Μότσαρτ να σου το έχει γράψει το κομμάτι, πρωτιά δεν πρόκειται να δεις. Και η Πατρίσια έχει αρκετή υπόληψη και ταλέντο για να δείξει μπούτι, ενώ ο Βέμπερ -και να ήθελε να το δείξει- δεν θέλουμε οι υπόλοιποι!!!
Ας δούμε τα highlights της βραδιάς:
Η πρώτη θέση φέτος πήγε, όπως συνήθως, σε έναν χαριτωμένο από αυτούς που τους βλέπουν τα δεκαεξάχρονα κοριτσάκια κι αδειάζουν τρεις CU μέσα σε πέντε λεπτά για να τους ψηφίσουν. Το τραγουδάκι ήταν ό,τι έπρεπε για Eurovision: συμπαθητική μελωδιούλα, τραγικά ρηχοί στίχοι (καλά, τι περίμενα κι εγώ να ακούσω στη Eurovision, την Ιλιάδα;) και ένα αρκουδιάρικο χορευτικό με απανωτές τούμπες. Ο χαριτωμένος ήταν αδιαφιλονίκητο φαβορί και τζάμπα άδειασε τόσα μπουκάλια νερό πάνω του ο Ρουβάς -τελικά όσο λούτσα και να γίνει ένα Ίνδαλμα, όλες θα προτιμήσουν το πιπίνι.
Ο Σάκης φέτος πρωτοτύπησε και πήγε χωρίς τραγούδι. Για να γεμίσει το κενό που άφησε η έλλειψη τραγουδιού, ο μαιτρ Φωκάς Ευαγγελινός, σκέφτηκε να χρησιμοποιήσει μία πολυχρηστική πλατφόρμα που τα έκανε όλα: αναβόσβηνε ρυθμικά, ώστε να μπορεί να χρησιμοποιηθεί και σαν φωτεινή πινακίδα σε εθνικές οδούς, γινόταν κυλιόμενη για τις δύσκολες στιγμές που ο τραγουδιστής βαριέται να πάρει τα πόδια του και, επίσης, υψωνόταν, ώστε να μπορεί πιο εύκολα να καθαρίσει κάποιος τις αράχνες από το ταβάνι. Το χορευτικό ξεκίνησε με ολίγον από Minority Report, όπου το Ίνδαλμα Σάκης, κουνούσε τα χεράκια δώθε κείθε, σαν άλλος Τομ Κρουζ (όσοι έχετε δει την ταινία, αποκλείεται να μην σκεφτήκατε το ίδιο!) Στη συνέχεια, χοροπηδούσε πάνω κάτω ανεμίζοντας το πουκάμισο, τραγουδούσε το ανύπαρκτο τραγούδι και πάσχιζε η φωνή του να ακουστεί πιο δυνατά από τα φωνητικά. Τα υπόλοιπα τα έκανε η πλατφόρμα, η οποία απέσπασε και όλα τα χειροκροτήματα, ιδιαίτερα στο τέλος, όπου σε μία έξαρση πατριωτισμού, εμφανίστηκε από κάτω της η ελληνική σημαία σε γκρο πλαν, σκορπώντας δάκρυα συγκίνησης στο αλαλάζον πλήθος.
Η Σουηδία έστειλε μία ξανθιά υψίφωνο, η οποία βαρέθηκε να ασχολείται με την Όπερα και είπε να το ρίξει και λίγο έξω η γυναίκα. Το κομμάτι ονομαζόταν "Η φωνή", καθώς η αοιδός πήγε γι' αυτό τον λόγο ακριβώς: για να μας δείξει ότι έχει φωνή. Έτσι, για κάνα πεντάλεπτο τσίριζε κι έσκουζε πάνω στη σκηνή σαν να τη μαστίγωναν με καλώδια της ΔΕΗ, πράγμα που μου θύμισε απίστευτα τη φετινή διαφήμιση του Milko Free με την υψίφωνο που τραγουδά Άντζελα Δημητρίου στο καμαρίνι της. Στο τέλος του κομματιού πάτησε κι ένα ουρλιαχτό σε στυλ "Βλέπω το θάνατό σου" και περίμεναν όλοι στωικά να δούνε το δικό της θάνατο από τον θρυμματισμένο προβολέα που θα της έσκαγε στην κουρούπα -αλλά φευ! Η αντοχή υλικών του ρωσικού σταδίου ήταν απαράμιλλη!
Το πιο μινιμάλ και λιτό κομμάτι ήταν σαφώς αυτό της Ουκρανίας. Ο μινιμάλισμος ήταν ολοφάνερος, καθώς η Ουκρανή αποφάσισε να χρησιμοποιήσει μόνο τα δύο από τα τρία στρέμματα της τεράστιας σκηνής, για να χωρέσει την πραμάτειά της: τρεις τεράστιους, μεταλλικούς τροχούς με δυνατούς προβολείς, που περιστρέφονταν, τρεις Ρωμαίους στρατιώτες, δύο τύπισσες ντυμένες φουτουριστικά για τα φωνητικά, μία πλατφόρμα με ντραμς και δύο σημαίες XL, φωτιές, φώτα και καπνούς. (Η Άρτα και τα Γιάννενα που αναφέρθηκαν παραπάνω). Κάπου ανάμεσα σε όλο αυτό το νταβαντούρι που θύμιζε ξεπούλημα σε στούντιο της Paramount, υπήρχε και η τραγουδίστρια που την πετούσαν οι Ρωμαίοι από δω κι από κει σαν λινάτσα. Α, ναι! Υπήρχε και το τραγούδι, το οποίο, φυσικά, δεν το πρόσεχε και κανείς, καθώς όλοι περίμεναν πότε θα εμφανίζονταν στη σκηνή οι ελέφαντες, το USS Enterprise και η στρατιά από troll...
Η Τουρκάλα τραγουδίστρια αποφάσισε να ξεχωρίσει από τις προηγούμενες Τουρκάλες που εμφανίζονταν ντυμένες ροζ χανουμάκια, λικνίζοντας τη μέση τους. Έτσι, εκείνη ντύθηκε μπλε χανουμάκι και έκανε τη διαφορά. Το τραγούδι της ήταν κλασικό τούρκικο, από εκείνα που σε χυπάνε κατευθείαν στο νευρικό σύστημα κι αρχίζεις τα τικ σε ρυθμό "ντουμ τεκ τεκ". Παρόλα αυτά -σύνηθες φαινόμενο στη Eurovision- κανείς δεν ασχολήθηκε με το τραγούδι, αφού όλοι προσπαθούσαν να στείλουν πίσω στην πατρίδα με MMS τα μπούτια της Χαντισέ.
Η Ρωσία έστειλε μία τύπισσα που κάτι έσκουζε πονεμένη στην άδεια σκηνή, ενώ που και που την έπιαναν και κάτι εξάρσεις και χτυπιόταν σαν πέστροφα. Από πίσω της, βλέπαμε πάλι τη φάτσα της στην οθόνη, προφανώς για να σκιαχτούν κι αυτοί που κάθονταν πίσω πίσω στο στάδιο - ε, τι; Μόνο οι μπροστινοί θα την πληρώνουν μια ζωή; Μόνο που στην οθόνη, βλέπαμε την τύπισσα να γερνάει και να κλαίει γοερά, πράγμα που έδινε μια ακόμα νότα αισιοδοξίας στο ήδη πρόσχαρο και ανεβαστικό κομμάτι, σε σημείο που να κοντεύουν όλοι να πάθουν κατάθλιψη και καταρράκτη από το κλάμα. Ευτυχώς, η Ρωσίδα Μπέντζαμιν Μπάτον δεν εμφανίστηκε τελευταία στο διαγωνισμό, καθώς, αντί για ψήφους, οι χώρες θα μοίραζαν συλληπητήρια στους συγγενείς του εκλιπόντος!
Το δεύτερο νικητήριο κομμάτι, αυτό της Ισλανδίας, ήταν από τα αξιοπερίεργα της Eurovision: το τραγούδησε μία όμορφη κοπέλα, ΝΤΥΜΕΝΗ και χωρίς να χοροπηδάει σαν παρτσακλό στη σκηνή! Αυτό έκανε όλες τις υπόλοιπες σιλικονάτες να σκυλιάσουν, μια και σκόρπισαν απλόχερα τόσο οφθαλμόλουτρο για να τους φάει τη θέση η σεμνότυφη ταλαντούχα.
Η ύπαρξη επιτροπής στον φετινό διαγωνισμό δεν έκανε καθόλου αισθητή την παρουσία της, καθώς στις τελευταίες θέσεις βρέθηκαν τα τραγούδια που είχαν στίχους, ενορχήστρωση και μελωδία -αυτά, δηλαδή που δεν ψηφίζει κανένας, γιατί είναι κανονικά τραγούδια...
Αυτά για φέτος, τα υπόλοιπα θα τα μάθετε όλα από το Σταρ που θα ασχολείται με τη Eurovision για τους επόμενους δύο μήνες, μέχρι να αρχίσουν τα ρεπορτάζ από τις παραλίες! Άντε, και του χρόνου, αντί για πλατφόρμα, να στείλουμε να μας εκπροσωπήσει μία ηλεκτρική σκούπα!
ΠΗΓΗ:
http://peslac.pblogs.gr/2009/05/kitsobizion-2009.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου