Πριν από μία εβδομάδα, στις 19.3.2011, στο blog “Memoryland” του Γεράσιμου, διαβάσαμε αυτό:
Οι καθηλωμένοι
Παλιότερα στην Ελλάδα οι άνθρωποι έπασχαν από έλλειψη βιταμινών. Με τα χρόνια, περνώντας οι δεκαετίες, το βιοτικό επίπεδο ανέβηκε, η διατροφή των λίγων έγινε των πολλών, στερήσεις και δυσκολίες πήραν τη θέση τους στα βιβλία ιστορίας από τα οποία μαθαίνουμε για τον Β' Παγκόσμιο, τον Εμφύλιο, τη φτώχεια και τις δυστυχίες περασμένων γενιών. Σήμερα τις παίρνουμε τις βιταμίνες μας, μέχρι και από τα φαρμακεία. Πάσχουμε, όμως, από κάποια άλλη έλλειψη, που δε μπορεί να μας την καλύψει με χαπάκια το φαρμακείο. Πάσχουμε από έλλειψη βιωμένων εμπειριών. Όταν ένας άνθρωπος περνά τη ζωή του καθηλωμένος μπροστά από οθόνες συνομιλώντας με άλλους καθηλωμένους, κάνοντας μόνο μερικά διαλείμματα για να πάρει ερεθίσματα, ‘τζούρες’ από την έξω ζωή τις οποίες εν συνεχεία θα σπεύσει να στίψει μέχρι τελευταίας σταγόνας από την καρέκλα του για να τις σερβίρει σαν χυμό γεμάτο βιταμίνες ζωής στο ίντερνετ, βάζει ένα μεγάλο ερώτημα. Αν αυτό μετράει σαν ζωή. Αν η εμπειρία της οθόνης μετράει σαν εμπειρία. Παλιά, όταν οι άνθρωποι δεν μπορούσαν να τραφούν σωστά, να πάρουν όσες βιταμίνες έπρεπε, βολεύονταν όπως-όπως με υποκατάστατα. Φλούδες από πατάτες, χαρουπάλευρο, σφαγμένους γαϊδάρους και γάτες. Έτρωγαν ό, τι μπορούσε να βρεθεί για να μην πεθάνουν. Το ίδιο, όταν ένας άνθρωπος στερείται τα στοιχειώδη της ζωής, της ανθρώπινης εμπειρίας, θα βολευτεί με ένα λάπτοπ. Θα ταξιδεύει μέσα από τις αφηγήσεις των ταξιδιών άλλων. Θα συγκινείται μέσα από τις μπαγιατεμένες συγκινήσεις άλλων. Θα τσαντίζεται με όσα κάποτε τσάντισαν κάποιους άλλους. Και θα περιμένει το ίδιο και από αυτούς. Όλα αυτά, χωρίς να κουνηθεί από την καρέκλα του. Καθηλωμένος, όπως και αυτοί οι άλλοι. Σε πρόωρη συνταξιοδότηση από την υπόλοιπη ζωή. Και με μια μεγάλη διαφορά από τους πάσχοντες από αβιταμίνωση παππούδες του. Αυτός το επέλεξε.
ΠΗΓΗ:
http://gerasimos-memoryland.blogspot.com/2011/03/blog-post_19.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου