Πριν από πέντε ημέρες, στις 28.2.2011, στο blog “It takes a thought to make a word (Tradescadia)” διαβάσαμε αυτό:
Trade… reload
Είχα να χτυπήσω παλαμάκια εφτά ολόκληρους μήνες. Να χτυπήσω παλαμάκια και να φωνάξω δυνατά "γιούπιιιι". Αυτό μου το είχαν μάθει τα παιδιά μου και το έκανα μόνο όταν ήμουν αληθινά χαρούμενη. Είχα χάσει τη χαρά μου εδώ και πάρα πολύ καιρό. Το ένιωθα στα πάντα μου. Στο σώμα μου, που αρνούνταν να σηκωθεί από το κρεβάτι το πρωί, στον ύπνο που όταν ερχόταν ήταν ανήσυχος, στο βλέμμα μου, που δεν ήταν πια φωτεινό.
Κάθε απώλεια που βιώνουμε στη ζωή μας, ακολουθείται από τα στάδια του πένθους. Ό,τι κι αν είναι αυτό που χάνουμε. Εδώ και μήνες λοιπόν, εγώ δεν είχα καταφέρει να κάνω καν την "κηδεία" και να αποχαιρετήσω αυτά που είχα χάσει. Ξέρεις, δεν είναι και τόσο εύκολο να συνεχίσεις τη ζωή σου, με ένα "ανοιχτό φέρετρο" μέσα στην ψυχή.
Λίγες μέρες πριν, κατάφερα να κλείσω το καπάκι, να στεγνώσω τα μάτια μου, να πάρω μια βαθιά ανάσα που έφτασε μέχρι μέσα στην ψυχή και να σηκώσω το βλέμμα ξανά ψηλά.
Νιώθω σα να ξαναγεννήθηκα από τις στάχτες μου.
Κι όταν την Παρασκευή το απόγευμα χτύπησα παλαμάκια και γέλασα δυνατά, μου ψιθύρισα: "Εντάξει. Δεν έγινε ανεπανόρθωτη ζημιά. Breathe in and reboot..."
ΠΗΓΗ:
http://tradescadia.blogspot.com/2011/02/tradereloaded.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου