Πριν από δύο εβδομάδες, στις 17।2.2011, στο blog “Μερόπη” διαβάσαμε, αναδημοσιευμένο από το “Εθνος”, αυτό:
Δύο ιστορίες και μια υποκρισία!
Ιστορία πρώτη: Η γιαγιά μου, όπως σχεδόν όλοι οι άνθρωποι της εποχής της, είχε βάλει ένα μικρό χρηματικό ποσό στην άκρη για τα «γεράματα», όπως έλεγε και ξανάλεγε. Μόνο που τα «γεράματα» αργούσαν να ρθουν. Είχε φτάσει 87 χρονών η γιαγιά και ακόμα φύλαγε τα χρήματα των γεραμάτων ως κόρη οφθαλμού. Δεν τα ακουμπούσε, παρόλο που είχε προ πολλού αρχίσει να τα χρειάζεται, για λόγους υγείας. Μέχρι που έπεσε και έσπασε τη λεκάνη της. Καταλαβαίνετε τώρα έξοδα. Νοσοκομείο, χειρουργείο και πάλι χειρουργείο, αποκλειστικές νοσοκόμες κλπ κλπ. Η γιαγιά όμως εκεί. Αταλάντευτη. Τα λεφτά, έλεγε, που έχω στην Τράπεζα, δεν θα τα ακουμπήσει κανείς. Είναι για τα «γεράματα». Τώρα, ποια άλλα γεράματα περίμενε η γιαγιά, παρέμενε μυστήριο. Βέβαια η μαμά μου, το όνομα της οποίας υπήρχε στον κοινό λογαριασμό, έχοντας την κοινή λογική, κατάλαβε ότι είχε έλθει το πλήρωμα του χρόνου για να φανούν χρήσιμα στη γιαγιά τα χρήματα των «γεραμάτων». Από κει πλήρωνε γιατρούς, αποκλειστικές νοσοκόμες, αγόρασε αναπηρική καρέκλα που ήταν απαραίτητη κλπ κλπ. Αυτά τα χρήματα χρησίμευσαν τελικά για να γίνουν οι τελευταίες μέρες της γιαγιάς υποφερτές, χωρίς όμως αυτή να έχει καταλάβει ότι όλα αυτά που την ανακούφιζαν προέρχονταν από τα χρήματα που είχε για τα γεράματα. Η γιαγιούλα μου περίμενε να ρθουν κι άλλα «γεράματα», για να ακουμπήσει τα λεφτά.
Ιστορία δεύτερη: Η κυρία Διευθύντρια μιας από τις μεγάλες Τράπεζες της Ελλάδας, πάντα καυχιόταν για τα ακίνητα (αγροτεμάχια) που της άφησε ο πατέρας της σ’ ένα από τα τουριστικά νησιά του Αιγαίου, όπου ήταν και ο τόπος καταγωγής της. Παρόλο που, κατά καιρούς, είχε οικονομικές δυσκολίες (σπουδές παιδιών κλπ) δεν αποφάσιζε να πουλήσει κανένα απ’ αυτά. Μέχρι που αρρώστησε ο άντρας της με σοβαρή καρδιοπάθεια και χρειαζόταν να πάει στο εξωτερικό για χειρουργική επέμβαση. Όλοι περίμεναν ότι επιτέλους θα πουλούσε ένα από τα αγροτεμάχια της Πάρου. Αμ, δε. Προτίμησε να «βάλει χέρι» στο Ταμείο της Τράπεζας. 200.000 ευρώ ήταν η λεία της υπεξαίρεσης. Αποτέλεσμα? Μόλις γύρισε από το εξωτερικό, όπου είχε συνοδεύσει τον άντρα της για την εγχείρηση, βρέθηκε πίσω από τα σίδερα της φυλακής. Κάθειρξη 7 ετών ήταν η ποινή της. Τότε και μόνο τότε, αποφάσισε να πουλήσει μερικά ακίνητα στο νησί της, για να αποζημιώσει την Τράπεζα, ώστε να μπορέσει να μειωθεί η ποινή της στο Πενταμελές Εφετείο και να βγεί έξω. Άδοξο το τέλος των αγροτεμαχίων της Πάρου. Πόσο καλύτερα θα ήταν για την κα Διευθύντρια και την οικογένεια της, αν αποφάσιζε να πουλήσει έγκαιρα μερικά απ’ αυτά!
Η υποκρισία: Η Ελλάδα στο χείλος του γκρεμού. Το δημόσιο χρέος της έφτασε στο ιλιγγιώδες ποσό των 317 δις ευρώ. Δεν είναι μυστικό πια (όλοι το έχουμε εμπεδώσει) ότι ζούμε κυρίως με δανεικά. Ότι με τα δανεικά και τους τόκους χρεώσαμε μελλοντικές γενεές γενεών. Και μόλις βγήκε κάποιος (από την Τρόικα) και είπε το αυτονόητο, ότι δηλαδή πρέπει να αντλήσουμε ένα ποσό από την εκποίηση περιουσιακών στοιχείων του Δημοσίου, για να μειώσουμε το χρέος και να ελαφρύνουμε και τις μέλλουσες γενιές από τους δυσβάστακτους τόκους, τσιρίζουν οι πάντες. Ακόμα και η Κυβέρνηση που το είχε συμφωνήσει (κατά πως φαίνεται), ακόμα και η αξιωματική αντιπολίτευση που το είχε προτείνει παλαιότερα και τώρα κάνει πως δεν θυμάται. Καλά, η Αριστερά, βρισκόμενη στον κόσμο της, τσιρίζει γενικώς, χωρίς να προτείνει (σοβαρές) εναλλακτικές λύσεις. Εντάξει, μη φωνάζετε καλέ, δεν είπαμε να πουλήσουμε και Μνημεία, ούτε την Ακρόπολη (όπως με ρώτησε, έντρομη, μια παιδική μου φίλη που με πήρε τηλέφωνο από την Αυστραλία)!
ΠΗΓΗ:
http://meropbird.blogspot.com/2011/02/blog-post_17.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου