Πριν από ένα μήνα, στις 20.5.2011, στο blog “ANemos” διαβάσαμε αυτό:
Ένα τραγούδι για τα παιδιά μου. Για τα παιδιά μας…
Αγόρια μου
Αυτό το γράμμα είναι ένα γράμμα συγγνώμης που θα ήθελε να γίνει τραγούδι...
Σας ζητώ συγγνώμη που εδώ και ένα χρόνο δεν είμαι δίπλα σας...
Επρεπε να διαλέξω ανάμεσα στο να μεγαλώσουμε μαζί και στο να εξασφαλίσω πως δεν θα σας λείψει η τροφή, το βιβλίο, το παιχνίδι, το ρούχο...
Σας ζητώ συγγνώμη για όλα σας τα δάκρυα, κάτω από τις κουβερτούλες σας...
Οταν δεν είμαι εκεί να σας καληνυχτίσω και να σας πω τα τραγούδια που σας έλεγα όταν ήσασταν πιο μικροί...
Σας ζητώ συγγνώμη για όλα τα βιβλία που ξεκίνησα να σας διαβάζω και ποτέ δεν τελειώσαμε...
Ξέρω όμως ότι μπορείτε να διαβάσετε μόνοι σας τη συνέχεια και να με σκέφτεστε σαν να είμαι εκεί...
Σας ζητώ συγγνώμη για όλα τα ταξίδια που σας είχα υποσχεθεί και που δεν κάναμε ακόμα...
Ομως τα μεγάλα ταξίδια είναι μπροστά μας... Τα ξεκινήσαμε μαζί... Θα τα συνεχίσουμε μαζί... Και κάποια στιγμή θα φτιάξετε τα δικά σας καράβια...
Σας ζητώ συγγνώμη για τα όνειρα που έκανα όταν, μωράκια, σας νανούριζα στην αγκαλιά μου...
Ομως, να ξέρετε, τα όνειρα παίρνουν πάντα εκδίκηση...
Σας ζητώ συγγνώμη που καμιά φορά, όταν βρισκόμαστε, αποφεύγω να σας κοιτάζω στα μάτια μην και δείτε το φόβο μου, τη θλίψη μου, την οργή μου...
Κι αυτό είναι το χειρότερο από όλα τα προηγούμενα. Πάντα κοίταζα τον κόσμο στα μάτια. Και θέλω να μπορώ να τον ξανακοιτάζω. Κι εσείς είστε ο κόσμος μου. Και εσείς είστε το μέλλον του κόσμου μου...
Ξέρω ότι δεν είστε τα μόνα παιδιά που παιρνούν δύσκολα, ούτε κι εμείς είμαστε οι μόνοι γονείς που δίνουμε μία τόσο άνιση μάχη, θυσιάζοντας ό,τι καλύτερο μπορεί να έχει ένας άνθρωπος: Το να μεγαλώνει τα παιδιά του! Να μεγαλώνει μαζί με τα παιδιά του.
Σας διαβάζω κάτι που έγραψαν κάποιοι άλλοι, εκεί μακριά – εδώ δίπλα μας:
Αυτό είμαστε. Τίποτα παραπάνω και τίποτα παρακάτω...
Σας φέραμε στον κόσμο σε μια εποχή που όλα έμοιαζαν ότι πάνε καλά, την αυγή αυτού του αιώνα. Ομως δεν ήταν έτσι. Το μέλλον μας, το μέλλον σας ήταν ήδη υποθηκευμένο. Γεννηθήκατε καταχρεωμένα, παιδιά μου.
Κι εμείς, οι ανόητοι, κάναμε όνειρα: πως θα μεγαλώνατε σε έναν καλύτερο κόσμο από αυτόν που μεγαλώσαμε εμείς, πως θα πηγαίνατε σε καλύτερα σχολεία από τα δικά μας, πως θα έχετε περισσότερες επιλογές από όσες είχαμε εμείς...
Τίποτα από όλα αυτά δεν ήταν αλήθεια.
Η αλήθεια είναι ότι μας είχαν ήδη κλέψει τα όνειρα πριν τα κάνουμε.
Μας είχαν κλέψει τη ζωή.
Μας είχαν κλέψει το όνειρο.
Μας έκλεψαν το δρόμο για το μέλλον.
Τώρα μας κλέβουν την αξιοπρέπεια και τον αυτοσεβασμό μας!
Τώρα μας κλέβουν τη Δημοκρατία μας ... (είχα προλάβει να σας μιλήσω γι’ αυτήν, την διαβάσατε και στα βιβλία του σχολείου: Δημοκρατία είναι η κυριαρχία του δήμου, του λαού. Σας άρεσε πολύ εκείνο το κεφάλαιο της ιστορίας, θυμάμαι!)
Αύριο θα μας κλέψουν και την πατρίδα. Το χώμα που πατάμε δηλαδή... Ετοιμοι είναι. Ετοιμοι για όλα!
Και για όλα αυτά είμαστε πολύ θυμωμένοι...
Μα πιο πολύ θυμωμένοι είμαστε για το Φόβο που μας τρώει καθημερινά.
Θυμάστε τι σας έλεγα τα βράδια, όταν φοβόσασταν το σκοτάδι;
Να τραγουδάτε!
Το τραγούδι διαλύει το φόβο!
Γι’ αυτό κι ανάμεσα στα βιβλία σας, είχα βάλει από νωρίς, βιβλία με ποιήματα που έχουν γίνει τραγούδια...
Εδώ, λοιπόν, και λίγες ημέρες, ένα τραγούδι ακούγεται από εκεί έξω...
Ακούστηκε πρώτη φορά στην Τυνησία και στην Αίγυπτο...
Τώρα ακούγεται από την Ισπανία! Και εξαπλώνεται σε ολόκληρη την Ευρώπη!
Είναι ένα τραγούδι που γράφτηκε από νέους ανθρώπους και μιλάει για τη Δικαιοσύνη, την Ισότητα, την Πρόοδο, την Αλληλεγγύη, την Ελευθερία της συμμετοχής στον Πολιτισμό, την Οικολογική βιωσιμότητα και την Ανάπτυξη, την Ευημερία και την Ευτυχία των ανθρώπων.
Μιλάει για τα δικαιώματα που πρέπει να προστατεύονται στην κοινωνία μας: το δικαίωμα στη στέγαση, την απασχόληση, τον πολιτισμό, την υγεία, την εκπαίδευση, την πολιτική συμμετοχή, την ελεύθερη προσωπική ανάπτυξη, τα δικαιώματα του καταναλωτή, το δικαίωμα για μια υγειή και ευτυχισμένη ζωή.
Μιλάει για όλους αυτούς που κλέβουν τις ζωές μας, που σας κλέβουν το μέλλον. Για το παλιό πολιτικό σύστημα, για τις τράπεζες, για τα παλιά μοντέλα της οικονομίας, για τα παλιά κόμματα και τους απαρχειωμένους θεσμούς...
Αγόρια μου
Το να συνεχίσουμε αυτό το τραγούδι είναι το ελάχιστο που μπορούμε να κάνουμε για εσάς μαζί με το να παλεύουμε για το μεροκάματο!
Δεν θέλουμε να γκρεμίσουμε κανέναν κόσμο. Τα καταφέρνουν μια χαρά να τον γκρεμίζουν κάποιοι άλλοι.
Εμείς θέλουμε να χτίσουμε έναν νέον κόσμο!
Δεν θέλουμε να προκαλέσουμε φόβο. Φοβόμαστε ήδη. Και θέλουμε να πάψουμε να φοβόμαστε!
Δεν θέλουμε να κλείσουμε κανένα δρόμο. Θέλουμε να ανοίξουμε καινούργιους δρόμους!
Δεν θέλουμε να κάψουμε καμιά πόλη και καμιά γειτονιά! Θέλουμε να διεκδικήσουμε και πάλι τις πόλεις και τις γειτονιές μας!
Δεν θέλουμε να σηκώσουμε καμιά σημαία. Θέλουμε να κατεβάσουμε τις σημαίες που μας καπελώνουν και μας υποτάσσουν στη «μοίρα» μας και στη θέση τους να ανεβάσουμε τη σημαίa της αξιοπρέπειας και της περηφάνιας.
Δεν θέλουμε καμιά ψευτοεπανάσταση.
Θέλουμε να ξαναβρούμε το βήμα μας. Θέλουμε να γιορτάσουμε. Ναι! Να γιορτάσουμε την ελπίδα που ακόμη υπάρχει!
Μια γιορτή που δεν θα την οργανώση κανένα κόμμα, καμιά οργάνωση, κανένας συνδικαλιστής.
Μια γιορτή που θα πάμε με την παρέα μας, τους φίλους, τους γείτονές μας, τους συναδέλφους μας. Με εσάς μαζί, τα παιδιά μας!
Και αυτή η Γιορτή θα κρατήσει μέχρι να ξημερώσει μια άλλη μέρα. Καλύτερη από τη σημερινή!
Σας το χρωστάμε!
Αγόρια μου, δεν έχω να σας προσφέρω τίποτα άλλο. Ούτε σπίτια, ούτε χρήματα... Το μόνο που έχω να σας προσφέρω είναι ένα τέτοιο τραγούδι. Ενα καλύτερο αύριο... Ενα καλύτερο να ταξίδι...
Το μόνο που ελπίζω είναι να μην νιώσετε ποτέ μίσος ή οίκτο για μένα!
Σας φιλώ αγάπες μου!
Ο μπαμπάς!
ΠΗΓΗ:
http://naftilos.blogspot.com/2011/05/blog-post_20.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου