Πριν από δύο εβδομάδες, στις 22.6.2011, στο blog “Memoryland” του Γεράσιμου, διαβάσαμε αυτό:
Ως πότε;
Ως πότε στην Ελλάδα θα βλέπουμε ‘στην τηλεόραση’ και μόνο εκεί αυθόρμητες, αναίμακτες, μαζικές, ουσιαστικές κινητοποιήσεις όπως της Πουέρτα ντελ Σολ και ολόκληρης της Ισπανίας με αυτονόητο αίτημα μια συμμετοχικότερη, αμεσότερη, καθαρότερη δημοκρατία; Ως πότε θα αδυνατούμε να μοιράσουμε δυο γαϊδουριών άχυρα, θα σηκώνουμε τα χέρια ψηλά μπροστά στις μικροδιαφορές, τις μικροεπιδιώξεις, τα μικροσυμφέροντα, τις μικροκακίες που δε μας αφήνουν να διεκδικήσουμε μαζικά, ασυμβίβαστα, ανυποχώρητα, όσα ξέρουμε πολύ καλά ότι δικαιούμαστε; Ξέρουμε ότι η δημοκρατία μας έχει από καιρό ξεφτίσει. Ξέρουμε ότι μας κυβερνούν άνθρωποι που πολλοί από μας δεν ψηφίσαμε ούτε και θα ψηφίζαμε ποτέ. Βλέπουμε ότι οι άνθρωποι αυτοί αποδεικνύονται κάθε μέρα και ‘μικρότεροι’, ιδιοτελέστεροι, ανίκανοι να ανταποκριθούν έστω και στοιχειωδώς σε κρισιμότατες προκλήσεις που τους έρχονται και μας έρχονται κατάμουτρα. Νιώθουμε ότι μόνο η δική μας, προσωπική παρέμβαση θα μπορούσε να ‘γυρίσει’ τα πράγματα. Βαθιά, πολύ βαθιά μέσα μας το ξέρουμε, όσο κι αν δυσκολευόμαστε να το παραδεχτούμε, όσο κι αν δε θέλουμε να το θυμόμαστε. Αλλά διστάζουμε. Ή μάλλον δεν διστάζουμε καν. Δεν σκεφτόμαστε καν τις προσωπικές μας ευθύνες για όσα γίνονται έξω από μας. Συνεχίζουμε τη ζωή μας σα να μην τρέχει τίποτα και περιμένουμε να δούμε μια μέρα ξαπλωμένοι στον καναπέ στην τηλεόραση ότι όλα ήταν ένα κακό όνειρο, ότι όλα έγιναν όπως πριν, ότι μπορούμε να ξανανιώσουμε καλά με τους εαυτούς μας. Έχουμε ξεχάσει πώς είναι να ελπίζεις, πώς είναι να πιστεύεις πραγματικά ότι μπορείς να αλλάξεις πράγματα, ανθρώπους, καταστάσεις γύρω σου, πώς είναι να πιστεύεις ότι μπορείς. Και από τη στιγμή που ξεχάσαμε, αφεθήκαμε. Και γίναμε ένα με μια πραγματικότητα που θα ’πρεπε να θέλουμε να αλλάξουμε. Γίναμε αναπόσπαστο κομμάτι μιας πραγματικότητας που δεν μας αξίζει. Οι Ισπανοί δεν έχουν ξεχάσει. Θυμούνται. Θυμούνται πώς είναι να ελπίζεις, να πιστεύεις, να προσπαθείς, να μην αφήνεσαι να σε κάνει δικό της μια τέτοια πραγματικότητα. Οι Ισπανοί ζουν. Εμείς, επιβιώνουμε.
ΠΗΓΗ:
http://gerasimos-memoryland.blogspot.com/2011/05/blog-post_22.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου