Ακριβώς ένα χρόνο πριν, στις 24.6.2010, στο blog “Ακατέργαστα” της Σοφίας Κου, διαβάσαμε αυτό:
Καθώς το φεγγάρι, νύχτα τη νύχτα, γεμίζει...
Θα σου πω μια μικρή, απλή συνηθισμένη ιστορία...
Βρίσκομαι απόψε, 28 χρόνια μετά, πάλι ξανά στο ίδιο εξοχικό μέρος...
ορίστε; Είκοσι οχτώ χρόνια; Ναι, τόσα. Μια επίσκεψη με συνθήκες διαφορετικές τώρα...
Ψάχνω τα αποτυπώματά μου στην ακρογιαλιά,
και τα δικά της επάνω μου...
«πού ήσουνα τόσον καιρό;», με ρωτάει. «Τι έκανες;»
«Βρε ακρογιαλιά, ακόμα και για σένα ο χρόνος και το νόημα μετράνε με το τι κάνουμε; Πάς να κουκουλώσεις τα δικά σου χάλια; Παρέα με αρμυρίκια και τρεις ψαροταβέρνες σε θυμάμαι,
με 4 σουπερ-μάρκετ, ξενοδοχία με πισίνες και ντιβιντάδικα σε βρίσκω! Καλά που υπάρχει ακόμα η θάλασσα...που αυτοδιατηρείται μπλε και με άσπρα κύματα... καλά που υπάρχουν και 5-6 ψαρόβαρκες, κι ένας γλάρος... και καλά που το φεγγάρι καθώς γεμίζει, ασημίζει τα πάντα με τον δικό του ήσυχο τρόπο...»
Ναι, 28 χρόνια μετά, πάλι ξανά στο ίδιο παραθαλάσσιο μέρος...
Όλοι με σκηνές τότε. Μόνο με σκηνές. Τώρα απαγορεύονται τέτοιες «γυφτιές». Κρυμμένοι σε δωμάτια κάποιας πανσιον ή ξενοδοχείου, φανταζόμαστε το φεγγάρι που καθώς γεμίζει, ασημίζει τα πάντα με τον δικό του ήσυχο τρόπο... που μάταια ψάχνει για σκηνόβιους να συντροφέψει στη βραδινή τους κουβεντούλα...
Αχ τότε...
"Επ! Ως εδώ και μη παρέκει! Το ΄τοτε είναι εκεί, το τώρα είναι εδώ. Το ποτάμι κυλάει μπροστά, εσύ για που το βαλες;" ακούω μιαν αυστηρή φωνή μέσα μου να μου απαγορεύει κάθε υπόνοια νοσταλγίας κάθε «γιατί να ναι έτσι κι όχι αλλιώς;» που ψάχνουν ευκαιρίες να ξεμυτίσουν, λίγο άμα τους δώσεις ...αέρα έτοιμα να σου κλέψουν την τωρινή στιγμή και να σ' αφήσουν πιο αδύναμο, πιο ανήμπορο από πριν, προσπαθώντας να ζωντανέψεις κάτι που δε ζωντανεύει σε τούτον τον τοπο και τον χρόνο...
«σεβάσου το εκεί που βρίσκεται», ακούσω πάλι την αυστηρή φωνή. «τι; Στα ...αρχεία;» τη ρωτάω. «
εκεί που τοποθετείται το κάθε τι στο πέρασμα του ποταμού», μου απαντάει... «να ψάξω στις προσχώσεις λοιπόν», επιμένω. «Πάλι τη μύτη σου σε μέρη απαγορευμένα θες να χώσεις», επιμένει κι αυτή...
Αφήνω το διάλογο, δε με συμφέρει, αυτή θα νικήσει... μόνο στη ζούλα, φευγαλέα σκέφτομαι -χωρίς να μου επιτρέπω να αισθανθώ- πόσο
Απρόβλεπτα φάνταζαν τότε όλα όσα έζησα τούτα τα τελευτάια 28 χρόνια, παρόλο που το υποσυνείδητό μου, φαίνεται πολλά να κανόνιζε, μα δεν μου τα μαρτυρούσε...
Και καθώς δεν προγραμματίζω το ...απώτερό μου μέλλον αφού το τώρα μου είναι συνήθως τόσο έντονο (ή το κάνω εγώ), όλα κύλισαν πράγματι σαν ποτάμι, ή εξαιτίας του...
άλλοτε σαν ένα καλό όνειρο άλλοτε σαν εφιάλτης...
λέω πως δε θέλω να σταθώ σε απολογισμούς γιατί μόνο χρόνο και δύναμη θα μου κλέψουν!
Όμως μια κλαψιάρικη φωνή μέσα μου παρακαλεί: Αχ! Να περπάταγες λίγο στις «προσχώσεις» να λίγο, όσο πατάει η γάτα!
Σιχαίνομαι τις κλαψιάρικες φωνές! Που δε σέβονται ούτε το φεγγάρι καθώς, νύχτα τη νύχτα, γεμίζει!
ΠΗΓΗ:
http://akatergasta.pblogs.gr/2010/06/kathws-to-feggari-nyhta-th-nyhta-gemizei.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου