Πριν από δεκαπέντε ημέρες, στις 12.6.2011, στο blog “Memoryland” του Γεράσιμου, διαβάσαμε αυτό:
Υπαλληλική δημοκρατία
Στη σημερινή Ελλάδα όσοι ψάχνουν δουλειά ψάχνουν κυρίως δουλειές υπαλληλικές. Θέλουν κάποιον άλλο να έχει ‘στρώσει’ μια δουλειά για λογαριασμό τους, ώστε να τη βρουν έτοιμη και να μπουν στη δούλεψή του. Στην ακραία περίπτωση που κάτι τέτοιο δεν μπορούν να το καταφέρουν ανοίγουν, αναγκαστικά, μια δική τους δουλειά, πάντα όμως με τον καημό του υπαλλήλου που δεν βρήκε αφεντικό. Όταν δεν δουλεύουν, οι άνθρωποι περνάνε τον ελεύθερο χρόνο τους βλέποντας κυρίως τηλεόραση. Θέλουν, όπως και με τη δουλειά, κάποιον άλλο να έχει φροντίσει για τη διασκέδασή τους – αλλά και την ‘ενημέρωσή’ τους – ώστε όταν τη χρειαστούν να τη βρουν έτοιμη, χωρίς οι ίδιοι να έχουν κουνήσει ούτε το δαχτυλάκι τους. Διασκεδάζουν, δηλαδή, υπαλληλικά. Επειδή είναι πολύ απασχολημένοι δουλεύοντας για άλλους και διασκεδάζοντας κατ' αυτό τον τρόπο, δεν ασχολούνται με τα κοινά τους με άλλους ανθρώπους προβλήματα. Προτιμούν να ψηφίζουν κάποιους που θα ασχοληθούν μ’ αυτά, κάποιους που τους παρουσιάζονται έτοιμοι γι’ αυτή τη δουλειά, που έχουν ‘στρώσει’ και αυτή τη δουλειά για λογαριασμό τους. Οι ίδιοι δεν έχουν παρά να ψηφίζουν, για να επιτρέπουν στους επαγγελματίες αυτούς να κάνουν τη δουλειά τους. Η δημοκρατία τους είναι, δηλαδή, υπαλληλική. Τελευταία όμως πολλοί απ’ αυτούς, αγανακτισμένοι, κατεβαίνουν στις πλατείες, χωρίς να περιμένουν από κανέναν να το κάνει και αυτό για λογαριασμό τους. Πενήντα, εκατό, διακόσιες χιλιάδες υπάλληλοι αυτού του είδους γεμίζουν την πλατεία Συντάγματος στις μεγαλύτερες απ’ αυτές τις συγκεντρώσεις. Όμως, ασυνήθιστοι καθώς είναι να μην παίρνουν εντολές, να μην αναθέτουν σε άλλους τη διασκέδασή τους, τη διακυβέρνησή τους, δεν ξέρουν και τι να κάνουν. Γι’ αυτό απλά στέκονται εκεί. Και προσπαθούν να θυμηθούν. Να θυμηθούν πώς είναι να μην είσαι υπάλληλος.
ΠΗΓΗ:
http://gerasimos-memoryland.blogspot.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου