Πριν από δέκα ημέρες, στις 4.6.2011, στο blog “The blog of Pak” (που επανήλθε μετά από διακοπή πέντε περίπου μηνών…), διαβάσαμε αυτό:
Η αιώνια μουρμούρα…
Το σύνδρομο του αιώνιου μουρμούρη άρχισε να εξαπλώνεται σιγά σιγά και πάλι στην Ευρώπη. Γέμισαν οι πλατείες με χιλιάδες από αυτούς. Πάρα πολλοί έκαναν καριέρα με την μουρμούρα. Ποιητάρηδες, αοιδοί, γραφιάδες, δημοσιογραφίσκοι… Θησαύρισαν με όπλο το παράπονο. Τελικά η μουρμούρα πούλα. Άβουλα πλήθη, μαζεμένα, εκπέμποντας μια υπόκωφη μουρμούρα. Χωρίς όραμα, χωρίς πρόταση, χωρίς χρώμα, χωρίς μέλλον… όραμα κανένα, πρόταση καμία! Υποστηριζόμενοι άπό εκατοντάδες … “μουρμουρόσκυλα”. Μουρμουρόσκυλα τα οποία έχουν καταξιωθέι μέσα από την συνεχή ισοπέδωση των πάντων. Τηλεοπτικά προγράμματα, πολιτικές στήλες, ρεδιοφωνικές εκπομπές, ποιηματάκια, κειμενάκια και άλλα τινά, σύγχρονα ιεραποστολικά μέσα. Λογής λογής πεφωτισμένοι λόγιοι βάλθηκαν να μας εξηγήσουν πόσο σάπια είναι η πολιτική, πόσο κακοί είναι αυτοί που μας κυβερνάνε. Οι ίδιοι άνθρωποι, οι οποίοι δεν έχουν να προσφέρουν τίποτα καινούργιο. Αναμασημένα παράπονα, στερεότυπες ατάκες και νοηματα, επαναλαμβανόμενα πρότυπα του παρελθόντος. Καινούργιο τίποτα! Κάνοντας κάποιος μια αναδρομή στις εφημερίδες των αρχών του περασμένου αιώνα, θα διαπυστώσει το ίδιο πρότυπο. Μουρμούρα, απαξίωση και πάλι μουρμούρα. Οι κακοί πολιτικοί και ο φτωχός λαός… Και ο φαύλος κύκλος συνεχίζεται… Μαζεύονται οι μουρμούρηδες, φωνάζουν για τους πολιτικούς, οργανώνονται, γίνονται κόμμα, γίνονται οι πολιτίκοί…. Πολυτεχνείο, Μάης του 68, Τιενανμεν…
Ο αιώνιος μουρμούρης δεν παραπονιέται γιατί τα πράγματα είναι έτσι και δεν είναι αλλιώς. Ο αιώνιος μουρμούρης παραπονιέται γιατί τα πράγματα είναι έτσι για άλλους και όχι για αυτόν. Φώναζε προχθές ο αιώνιος μουρμούρης “εεε οοο, πάρτε το μνημόνιο και φύγετε από δω”.. Ίσως να του ταίριαζε καλύτερα το “εεε οοο φυγετε από δώ, για να μπώ εγώ”. Φώναζε ο μουρμούρης “Κλέφτες, κλέφτες, κλέφτες”. Το πρόβλημα του μουρμούρη δεν είναι ότι τον έκλεψαν αλλά ότι τον ξεγέλασαν στην μοιρασιά. Κάποιοι φάγανε λιγότερα και κάποιοι περισσότερα. Αλλά όλοι συναίνεσαν στην κλοπή. Μπορεί να μην τα φάγανε μαζί αλλά μαζί τα κλέψανε. Και μαζί θα τα πληρώσουν, με τον ενά η τον άλλο τρόπο…
Συνοπτικά και ξεκάθαρα… Το κίνημα των “αγανακτισμένων” δεν έχει τίποτα να προσφέρει. Δεν έχει καμία πρόταση. Δεν μπορεί να λύσει κανένα πρόβλημα. Το μόνο που μπορεί να εξυπηρετήσει είναι την εκτόνωση της οργής και την διατήρηση της παρούσας κατάστασης….
Ο κόσμος δεν χρειάζεται άλλους μουρμούρηδες και αργόσχολους. Έχει αρκετούς. Ο κόσμος χρειάζεται ανθρώπους με όραμα. Ανθρώπους δημιουργούς, ανθρώπους με προτάσεις. Ανθρώπους που μπορούν να παράξουν έργο, να δεκτούν κριτική, να κάνουν και λάθη. Ανθρώπους που μπορούν να αναλάβουν ευθύνες. Ανθρώπους που θα πάρουν τον κόσμο ένα μικρό βήμα πιό μπροστα…
ΠΗΓΗ:
http://pak-theblogofpak.blogspot.com/2011/06/blog-post.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου