Μολις σήμερα, 31.10.2011, στο blog “Άρωμα Γυναίκας” της Γιώτας, διαβάσαμε αυτό:
Πόσο ν’ αντέξει κι η σιωπή;
Μοιάζει με πνιγμό, όλο ετούτο......
Το κύμα της αδικίας, που φούσκωσε πολύ
κι έγινε φουρτούνα, τσουνάμι και μας πνίγει σιγά σιγά...
Κάτι αδέξια στιχάκια μουντζουρώνω, απο αμηχανία
συνήθως και τα καίω μετά, στην πυρά της ελπίδας!
Που θα χαράξει δε μπορεί!
Κι ας μην είναι η χαραυγή βαμμένη με αίμα......
Μην ξημερώσει με κόκκινα πανιά κι αργά....
Στέκομαι αδύναμα, ακόμα, χαράζοντας τις αντοχές
με το βλέμμα... ώσπου, εκείνο, φεύγει πετάει και
χάνεται σ΄έναν αδιάφανο ορίζοντα........
Σιγομουρμουρίζω τραγούδι της λευτεριάς,
που ποτίζει την ψυχή με δύναμη, αντοχές.....
Για να αντέχει τον μεταξύ μας σπαραγμό,
το αλληλοφάγωμα έξω απ΄τα κουρεία της γειτονιάς
της Ευρώπης!
Ψελίζω στον ίσκιο μου τη λέξη "επανάσταση"
και αναμένω....
Είμαι εδώ και πουθενά!
Κι ακούω..... κάθε μέρα και πιο πολλά χαράτσια, να
πέφτουν σε οικογένειες με μικρά παιδιά, σε μοναχούς
γέρους, σε ανθρώπους δικούς μας, τριγύρω γνωστούς
και άγνωστους! Τί να πείς.............!
Ψάχνω σημείο στήριξης και αντοχής!
'Ενα σημάδι για μια ηλιόλουστη συνέχεια.....
Βρήκα! Απ΄τη φύση, πού αλλού!
Μέσα απ΄τα ξερά φύλλα των δέντρων, που λίπασμα θα
γίνουν.... 'Οταν τα φρούτα φτάνουν στο τέλος τους...
Εκεί, τέλους Φθινοπώρου, σε πλαγιές βουνών και
ρεματιές, ακόμα και απ΄το σκέπασμα του χιονιού,
φυτρώνουν και λιγνά, ντελικάτα, πανέμορφα τα κρίνα
του δάσους, άγριοι νάρκισσοι ή μανουσάκια κοινώς!
Μοιάζουν με ανάσα ελπίδας.....!
Στα στοιβαγμένα ξερόφυλλα και στο παγωμένο χιόνι,
απάνω, θέλω να γράψω:
" Πέφτουν τα φύλλα,
φυτρώνουν τα κρίνα...."
ΠΗΓΗ:
http://aroma.pblogs.gr/2011/10/poso-n-antexei-ki-h-siwph.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου