«…με τους νηστικούς της γης…» [Από το blog “Η ζωή είναι ωραία”]

Πριν από δεκαπέντε ημέρες, στις 16.4.2013, στο blog “Η ζωή είναι ωραία”  της Σοφίας Κου, διαβάσαμε αυτό:

…με τους νηστικούς της γης…

Τα μάτια σηκώνω στον ουρανό,  παρακαλώντας:

«Κάνε μου αυτό το δώρο: Να  καταφέρνω να  μένω κάποιες ώρες χωρίς φαγητό κι έτσι να  ενώνομαι νοερά  -έστω για  λίγο- με τους νηστικούς της γης, προσπαθώντας να  μπω κάπως (κυριολεκτικά και  μεταφορικά) στο πετσί τους. Κάνε, να  νιώσω την ανάγκη τους που είναι η προϋπόθεση για  ζωή,  μετά τον αέρα και  το νερό...

Στο μέγεθος του πόνου, αδυνατώ να  μπω. Αδυνατώ να  νιώσω πώς είναι να είσαι δίχως στέγη, κατατρεγμένος απ' τα τερτίπια της φύσης και  των άγριων ζώων ή βασανιζόμενος από ανθρώπους-δεσμοφύλακές σου, φονιάδες σου...

Κάθε πέντε λεπτά σφαλίζουν τα μάτια ενός παιδιού  από την πείνα...  Το σώμα  του,  όλο κόκκαλα και  πόνο... Το βλέμμα του,  ένα τεράστιο   «γιατί». Αιώνες τώρα...

Βοήθησέ με,  να αφήσω άθικτο το μισό πιάτο μου, σπονδή στον Θεό,
να    βρει τρόπο  να  το φάει κάποιος πεινασμένος...

Να  κόβω και  κάποια λόγια μου που μπορεί να κουράσουν, να  λυπήσουν, να  τρομάξουν... Ας   μη φορτίζω άσχημα κι άλλο την ατμόσφαιρα. Αλλά  χώρο  ν'  αφήνω... να  μπαίνουν  τα  λόγια ή οι σιωπές αγιασμένων ανθρώπων...»

ΠΗΓΗ:

http://anatash.pblogs.gr/2013/04/me-toys-nhstikoys-ths-ghs-.html