Πριν από δύο εβδομάδες, στις
13.5.2013, στο blog “Για την απλή και ήσυχη ζωή συν πάσι τοις αγίοις” του Misha, διαβάσαμε αυτό:
Μετρήστε λίγο, κύριε, πιο καλά…
Συνάντησα μια οχτάχρονη παιδούλα
με τα σγουρά της τα μαλλιά δετά
σ'ολόχρυση πλεξούδα.
Μια οπτασία αγγέλου μάτια που σε κοιτούν με
απορία,απλή καρδιά.
Μικρό τριαντάφυλλο, της είπα μαγεμένος, στον
κήπο σου έχει άλλα σαν και σε;
Έχεις αδέλφια να αγαπάς;
Γελά σαν ήλιος η μικρούλα ως με κοιτά.
Μα ναι, μου λέει, μα ναι.
Είμαστε επτά!
Και πού 'ναι οι άλλοι; Τη ρωτώ.
Ω, μη γυρεύεις.
Οι δυο έχουν φύγει σε ένα μέρος μακρινό,στο
Κόνγουαίη.
Οι δυο τους μές στο κύμα μέρα κ νύχτα
ταξιδεύουν,
Κ οι άλλοι δυο κοιμούνται μες στο μνήμα....
Βλέπεις τη χλόη εκεί που τους σκεπάζει;
Συχνά το δείλι δίπλα τους περνώ,
τους λέω τραγούδια, παραμύθια,
κεντώ τ'ολόδροσο πουρνό.
Στην πρασινάδα τούτη χάμου
τους λέω τα πιο όμορφα όνειρά μου.
Τώρα εγώ είμαι που κοιτάζω με απορία.
Γλυκό κορίτσι, αν κάποιος σε ρωτά
πόσα είσαστε αδέρφια
να μην λες πως είστε επτά.
Είμαστε επτά, μου λέει ξανά
κ αθώα περίσσια.
Μετρήστε λίγο κύριε, πιο καλά.
Δυο στο Κόνγουαιη,
δυο στη θάλασσα,
δυο μένουν κάτω κει στα κυπαρρίσια
κι εγώ. Είμαστε επτά!
Μα είναι νεκροί οι δυο σου λέω,
είναι οι ψυχές τους που φτερουγίζουνε στον
ουρανό
είν'αγγελούδια σε ένα κόσμο αλλοτινό...
Μα η παιδούλα πια δεν με κοιτά.
Μονολογεί, μετράει μ'απορία.
Κι όμως είμαστε επτά.
Από το βιβλίο "Δώρα για τη Ζωή"
ΠΗΓΗ:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου