«Μάθημα θρησκευτικών. Η Ανάσταση και η σβούρα…» [Από το blog “Φερενίκη”]

Πέρσι, λίγες μέρες μετά το Πάσχα, στις 20.4.2012, στο blog “Φερενίκη”, διαβάσαμε αυτό:

Μάθημα θρησκυτικών. Η Ανάστασηκαι η σβούρα…

Φέτος μεταξύ όλων των άλλων που κάνω, έχω τη χαρά και την τιμή να συμβάλλω κι εγώ με τον τρόπο μου στην προγύμναση τριών από τα τέσσερα ανίψια μου. Με το τέταρτο έχουμε πια περάσει σε άλλο επίπεδο εκπαίδευσης, αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία, που ίσως την πούμε κάποια άλλη στιγμή.

Σήμερα θα σας διηγηθώ μια μικρή ιστοριούλα που αφορά στο τρίτο κατά σειρά γέννησης ανιψάκι μου.

Δυο - τρεις  μέρες πριν κλείσουν τα σχολεία μεταξύ των άλλων μαθημάτων που έπρεπε να προετοιμάσουμε, ήταν το μάθημα των θρησκευτικών και συγκεκριμένα το μάθημα για την Ανάσταση.

            Αφού στρωθήκαμε λοιπόν στο τραπέζι, η μικρή άρχισε να διαβάζει και ξαναδιαβάζει το μάθημα.

Κάθε φορά που το διάβαζε, τράβαγε μια γραμμούλα στο περιθώριο του βιβλίου για να θυμάται πόσες φορές το διάβασε, ενώ παράλληλα γύρναγε και με κοίταγε με ένα διφορούμενο βλέμμα, που έμοιαζε να εμπεριέχει δύο ερωτηματικά. «Είσαι εδώ. Με παρακολουθείς που διαβάζω?» ήταν το πρώτο και «Γιατί πράγμα ακριβώς μιλάμε?» ήταν το δεύτερο. Αφού ολοκλήρωσε τη μελέτη της, μου έδωσε το βιβλίο για να την «ακούσω». Όντως το είχε μάθει εξαίρετα! Πλην όμως στα ματάκια της εμφανίστηκε και πάλι εκείνο το διερευνητικό ερωτηματικό βλέμμα. «Τι συμβαίνει?» τη ρώτησα. «Τίποτα, τίποτα» μου απάντησε βιαστικά.

Προχωρήσαμε στα μαθηματικά και όταν τα τελειώσαμε κι αυτά, το παιδί επανήλθε στο προηγούμενο θέμα. «Δηλαδή» μου λέει «κάθε φορά που είναι Ανάσταση όλοι οι πεθαμένοι αναστήνονται. Μα πως γίνεται αυτό?». Γεγονός είναι ότι στην αρχή ψιλοπανικοβλήθηκα καθώς σκεφτόμου πως θα μπορούσα να εξηγήσω αυτό το πράγμα σε ένα παιδί χωρίς να διακινδυνέψω να το μπερδέψω περισσότερο. Στη συνέχεια όμως σκέφτηκα να της το παρουσιάσω κάπως αλλιώς. «Γίνεται!» της λέω. «Στο μυαλό μας. Και αυτό δε συμβαίνει μόνο μια φορά το χρόνο. Μπορεί να συμβαίνει όποτε εμείς θέλουμε». «Και πως γίνεται αυτό?» μου λέει. « Άκου» της λέω «πριν από λίγο καιρό σκέφτηκα να ζωγραφίσω ένα δέντρο με πολύχρωμες μπάλες. Εκείνη τη στιγμή γεννήθηκε μια ιδέα μου. Μετά όμως την ξέχασα και για λίγο καιρό πέθανε. Όμως μια μέρα που ήμουν χαρούμενη την ξανασκέφτηκα, πήρα τα πινέλα μου και άρχισα να τη ζωγραφίζω. Ε λοιπόν, ακριβώς εκείνη τη στιγμή η ιδέα μου Αναστήθηκε». Τα μάτια του παιδιού φωτίστηκαν! «Α! μάλιστα» μου λέει «Τώρα κατάλαβα!»

Σήμερα λοιπόν το μεσημέρι έρχεται κάποια στιγμή η μικρή κοντά μου και μου λέει σιγανά δείχνοντάς μου μια σύγχρονη σβούρα: «Κοίτα, σήμερα έχω Ανάσταση. Μου την έφερε ο μπαμπάς. Του την είχα ζητήσει κάποια στιγμή και σήμερα μου την πήρε.»

ΠΗΓΗ:

http://fereniki1.pblogs.gr/2012/04/mathhma-thrhskeftikwn-h-anastash-kai-h-sboyra.html