«Σταυροδρόμια ασημαντότητας» [Από το blog “Memoryland”]

Στις 20.10.2008, στο blog “Memoryland” διαβάσαμε αυτό:

Σταυροδρόμια ασημαντότητας

Bλέπω τα δάκρυα να κυλούν στα μάγουλά τους. Τα μάτια τους πλημμυρισμένα με προσμονή, τα χέρια σταυρωμένα ευλαβικά σαν σε προσευχή. Τέρμα τα ψέματα, αντιλαμβάνονται ότι πλέον έφτασαν στο πιο κρίσιμο σταυροδρόμι της ζωής τους. Πρόκειται για δεκάδες, εκατοντάδες, ίσως και χιλιάδες παιδιά στην Αθήνα, την Θεσσαλονίκη, την Κύπρο και ποιος ξέρει που αλλού. Παιδιά δεκαέξι, δεκαοκτώ ετών ίσως και λίγο μεγαλύτερα, που συντροφιά με γονείς, παππούδες και φίλους τους με επισκέπτονται σχεδόν καθημερινά, μέσω της τηλεόρασης. Τα δάκρυά τους θα γίνουν δάκρυα χαράς αν ακούσουν το μεγάλο 'ναι' και θα συνοδευτούν από χοροπηδητά, φωνές ανακούφισης και χαράς, αγκαλιές με τους υπερήφανους γονείς. Ταυτόχρονα ένα ιερό δέος τα κατακλύζει, μια σιωπηρή αδημονία για τον σκληρό αγώνα που τα περιμένει προκειμένου να τα καταφέρουν να αντεπεξέλθουν στις δυσκολίες που έρχονται. Διότι τα αγαθά, κόποις κτώνται. Απ' την άλλη, αν αντί γι' αυτό το τεράστιο 'ναι' ακουστεί το 'όχι' που κανένας δε θέλει ν' ακούσει, το πάτωμα κάτω απ' τα πόδια τους σα να γίνεται γκρεμός που πέφτουν μέσα. Ξανά δάκρυα, όχι όμως πια υπερέντασης αλλά πικρίας, στενοχώριας, απογοήτευσης. Οι αγκαλιές των γονέων πάλι θα περιμένουν εκεί, για παρηγοριά αυτή τη φορά. Ένα μεγάλο 'γιατί' θα πλανάται στα χείλη, στα μάτια όλων σαν ενοχλητικό φάντασμα. Αν δεν το αντιληφθήκατε ήδη, πρόκειται για τα νέα παιδιά που συμμετέχουν σε ένα καινούργιο τηλεοπτικό σόου υποψήφιων τραγουδιστών. Στις αντιδράσεις που μόλις περιέγραψα δεν έβαλα την παραμικρή υπερβολή. Προσπάθησα να σας τις μεταφέρω όπως ακριβώς τις είδα. Αυτό που θα δυσκολευόμουν όμως να σας μεταφέρω και να εκφράσω θα ήταν η απορία μου γύρω από αυτά τα παιδιά. Αλλά και γύρω από την ψυχοσύνθεση γονέων και οικογενειών ολόκληρων που φαίνονται έστω και προσωρινά να στηρίζουν τις ελπίδες τους για την εξέλιξη των παιδιών τους σε ένα ριάλιτι σόου που ψάχνει τον καινούργιο σούπερ ποπ σταρ της Ελλάδας. Aυτοί οι γονείς, όταν τα παιδιά τους έφτασαν να τους εκμυστηρευτούν ότι αποφάσισαν να πασχίσουν να αναδειχτούν στα νέα μεγάλα ποπ είδωλα της Ελλάδας μέσα από ένα καινούργιο τηλεοπτικό σόου, αντί να ανοίξουν τις αγκαλιές τους, δεν αναρωτήθηκαν μήπως θα όφειλαν αντί για αγκαλιές να είχαν ανοίξει περισσότερα παράθυρα στα παιδιά τους; Παράθυρα στις τέχνες, στις επιστήμες, στον πολιτισμό; Όπως και να 'χει το θέαμα νέων παιδιών τα οποία ζουν υπό το καθεστώς ενός πολιτιστικού ολοκληρωτισμού και που στρατολογούνται στην ποπ νεολαία αυτού του πολιτιστικά φασιστικού καθεστώτος από τόσο τρυφερές ηλικίες, μου αφήνει ερωτηματικά, ανάμεικτα με έκπληξη. Ερωτηματικά για τις ισχνές έως ανύπαρκτες αντιστάσεις τους στον ολοκληρωτισμό αυτόν, αλλά και για το πως - μέσα από ποιες άραγε απογοητεύσεις ή τι είδους ελλείψεις ερεθισμάτων - έφτασαν μέχρι τις εγκαταστάσεις του τηλεοπτικού σόου. Η έκπληξη, απ' την άλλη αφορά περισσότερο στο πόσο πολλά παιδιά βρέθηκαν, είτε έτσι είτε αλλιώς, εκεί με χείλη τρεμάμενα, μάτια υγρά, κορμιά που αρνούνται να χαλαρώσουν και κούφιες ελπίδες.

ΠΗΓΗ:

http://gerasimos-memoryland.blogspot.com/2008/10/blog-post_20.html