«Η ζωή…» [Από το blog “Άρωμα Γυναίκας”]

Στις 25.10.2008, στο blog “Άρωμα Γυναίκας” της Γιώτας, κάτω από τη φωτογραφία ενός παλιού παραθύρου, διαβάσαμε αυτό:

Η ζωή…

Μόλις χτες, θυμάμαι, που έχτιζαν πέτρα στην πέτρα,

και τώρα το βλέπω εγκατελειμένο και ρημαγμένο....

Ακόμα ακούω φωνές, τα παιδιά που γελάνε, που παίζουν...

Κι η γειτονιά μαζεμένη, το καυτό καλοκαίρι,

βρίσκει λίγη δροσιά, και περνάει τα βράδια.....

Αυτή η ζωή, φεύγει γρήγορα,

με προσπερνάει κάποιες φορές!

Την μια μέρα βάπτιση, την άλλη γάμος....

Ο ίδιος άνθρωπος, σε δύο μυστήρια!!

Η ζωή ξεφλουδίζει, κομματιάζεται,

κι εγώ μένω να χαμογελάω, στο αφοπλιστικό

βλέμμα του μικρού παιδιού!

Τόσο μικρή, δεν ήμουν, θυμάσαι;

Με έστειλες ν΄ αγοράσω αναψυκτικά,

από δω δίπλα.... Το ένα μπουκάλι, γυάλινο,

έσπασε λίγο, έγινε μαχαίρι.... και με χάραξε...

Κοιτάζω μια κάτασπρη τομή, πρώτα.... και μετά

αίμα ποτάμι, έτρεχε αλλά δεν πόναγε!

Να δες το σημάδι.....

Ακούω να μας φωνάζουν, απ΄ το σπίτι,

δεν τελειώνει αυτό το παιχνίδι....

Τί θέλουν πάλι;

Μα νύχτωσε, τί κάνετε;

Ούτε, που το πήραμε είδηση!!

Αλήθεια, πέρασαν τόσα χρόνια;

Καλά, τρέχω στον καθρέφτη, ξέρεις αυτός!

Είναι μαρτυριάρης....

Ο παππούς μου, φύτευε τριανταφυλλιές,

μπόλιαζε τα δέντρα, ξυλουργός ήταν κυρίως!

Αυτή η μυρωδιά από τα ροκανίδια,

τυπωμένη, γλυπτική στη μνήμη μου!

Κόβει ένα κλωνάρι δεντρολίβανο, το στριφογυρίζει

με τα δάχτυλά του.... χαμογελάει κάτω απ΄ το μουστάκι του..

Μύρισε, μου λέει!

Αρισμαρί ή ροζμαρί... το άκουσα στην Κρήτη!

'Όμως το θυμάμαι, μόνο, εκεί έξω απ΄ την πόρτα του

σπιτιού μου, στην αυλή.

Μη μου πεις, πως μεγάλωσα!

Απλά, η ζωή τρέχει γρήγορα,

δεν την προλαβαίνω, σου λέω....

ΠΗΓΗ:

http://aroma.pblogs.gr/2008/10/h-zwh.html