Στις 26.10.2008, στο blog “Rodia Mixer!” διαβάσαμε αυτό:
Ανάλυση και Σύνθεση
Οταν έχουμε ένα πρόβλημα να λύσουμε, πρώτα πρώτα αναλύουμε τα επιμέρους στοιχεία, συγκεντρώνουμε όλες τις δυνατές πληροφορίες. Κατόπιν, αρχίζουμε να συνθέτουμε. Σιγά σιγά και με το μαλακό. Δοκιμάζουμε διάφορες παραλλαγές επιμέρους λύσεων και, όταν βρίσκουμε μερικές ικανοποιητικές, τις κρατούμε καβάντζα. Μετά, προσπαθούμε να συνθέσουμε περισσότερες ομάδες παραλλαγών και διατηρούμε στην κατάψυξη όσες νομίζουμε καλές. Ύστερα, απλώνουμε όλες τις ικανοποιητικές λύσεις μπροστά μας και αρχίζουμε να απορρίπτουμε αυτές που θεωρούμε χειρότερες. Με αυτό τον τρόπο, μένουν ελάχιστες ικανοποιητικές λύσεις του προβλήματος, τις οποίες μπορούμε πλέον να συζητήσουμε με άλλους -ένα συνεργάτη π.χ. ή ένα φίλο που έχουμε εμπιστοσύνη στη γνώμη του- και ξεκαθαρίζουμε ακόμα περισσότερο το τοπίο. Τελικά, καταλήγουν να υπάρχουν πολύ λίγες λύσεις της ίδιας περίπου ποιότητας και διαμετρήματος! Τότε είμαστε έτοιμοι να παρουσιάσουμε το προϊόν της εργασίας μας στον πελάτη, ξεκινώντας από τη λύση την οποία εμείς θεωρούμε χειρότερη και τελειώνοντας με εκείνη την οποία θεωρούμε άριστη. Εναπόκειται στον πελάτη η τελική επιλογή, βέβαια, αλλά εμείς έχουμε πράξει το επαγγελματικό μας συνθετικό καθήκον και δεν πρέπει να ενοχληθούμε αν ο πελάτης διαλέξει μια λύση διαφορετική από την δική μας τελική επιλογή, την οποία ίσως δεν υποστηρίξαμε αρκετά ώστε να την επιβάλλουμε. Μπορεί και να μην είχαμε πεισθεί αρκούντως ότι, πράγματι, ήταν η καλύτερη. Ας προσέχαμε. Στο κάτω κάτω, εκείνος πληρώνει!
-->> Γενικά, πάντως, μια "σωστή" λύση φαίνεται καθαρά πως είναι η καλύτερη, επειδή... πετάει!
ΠΗΓΗ:
http://rodiat7.blogspot.com/2008/10/blog-post_26.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου