Στις 2.11.2008, στο blog “Μερόπη” διαβάσαμε αυτό:
Η αβάσταχτη ελευθερία της μοναξιάς
Κυριακή σήμερα. Και είχα καλεσμένη για τραπέζι τη φίλη μου τη Μ., με την οποία μεγαλώσαμε μαζί στο ίδιο χωριό. Αν και είμαστε διαφορετικοί χαρακτήρες, κάναμε παρέα από μικρές. Ατίθαση και ασυμβίβαστη εκείνη στα νιάτα της, ντροπαλή και χαμηλών τόνων εγώ.
Με ένα χρόνο διαφορά ήρθαμε και στην Αθήνα για σπουδές. Στη Νομική εγώ, στη Φιλοσοφική εκείνη. Μαζί στις παρέες, μαζί και στις διαδηλώσεις. Η Μ. είχε επιτυχία στους άντρες, αλλά οι ερωτικοί της δεσμοί δεν κρατούσαν πολύ. Στην αρχή ίσως τους έλκυε ο ατίθασος και ο εκρηκτικός της χαρακτήρας, αλλά μετά από λίγους μήνες οι δεσμοί διαλύονταν. Η Μ. είχε τότε υιοθετήσει απόψεις ακραίες φεμινιστικές που γρήγορα φόβιζαν τους άντρες. Π.χ. αρνιόταν να μάθει να μαγειρεύει, για να μην την εκμεταλλεύονται οι άντρες έλεγε. Εμένα που μαγείρευα στον καλό μου, με ειρωνευόταν. Της έλεγα ότι είναι μια πράξη ζεστασιάς και τρυφερότητας προς τον άλλο, αλλά δεν την έπειθα. Ούτε το επιχείρημα ότι μάθε να μαγειρεύεις για να τρως εσύ υγιεινά, την έπειθε.
Τα χρόνια περνούσαν. Εγώ παντρεύτηκα τον καλό μου, έκανα οικογένεια, έκανα παιδιά. Ήταν φορές που θυσίαζα τις επιθυμίες μου στις ανάγκες των άλλων. Η Μ. εξακολουθούσε να αναλώνεται σε εφήμερους ερωτικούς δεσμούς και πάντα να προσέχει να μην την εκμεταλλευτεί κανένας άντρας, όπως έλεγε. Έμμονη ιδέα της είχε γίνει. Εμένα με θεωρούσε υποχωρητική και συμβιβαστική. Όταν εγώ άλλαζα πάνες και ξαγρυπνούσα από το κλάμα των παιδιών, η Μ. γύριζε τον κόσμο και ξενυχτούσε σε διασκεδάσεις. Καμιά φορά προσφερόταν να πάει και τα κουτσούβελα μου καμιά βόλτα, κανένα σινεμά, έτσι για να με ξεκουράσει λίγο.
Τα πράγματα άρχισαν όμως σιγά σιγά να αντιστρέφονται. Όσο τα χρόνια προχωρούσαν, οι ερωτικοί δεσμοί της Μ. γίνονταν όλο και πιο σπάνιοι. Οι περισσότεροι άντρες οι συνομήλικοι ή μεγαλύτεροι ήταν πια παντρεμένοι ή δεσμευμένοι. Όλο και λιγότερο ήταν διατεθειμένοι να ανεχτούν τα φεμινιστικά της κηρύγματα και τον έντονο ανταγωνισμό της. Όλο και λιγότερες φίλες ήταν διαθέσιμες για ταξίδια και διασκεδάσεις. Αντίθετα η δική μου ζωή άρχισε σιγά σιγά να γίνεται πιο άνετη. Τα παιδιά μου μεγάλωσαν, δεν είχαν ανάγκη την 24ωρη φροντίδα μου. Τότε άρχισαν για μένα τα ταξίδια. Έπαιρνα τον καλό μου ή και τα παιδιά μου και οργώναμε την Ελλάδα και όχι μόνο. Το θέατρο, ο κινηματογράφος, η διασκέδαση επανήλθαν σιγά σιγά στη ζωή μου.
Η Μ. μετά τα 50 έπεσε σε κατάθλιψη που τη βασανίζει μέχρι σήμερα. Άρχισε να συνειδητοποιεί ότι άφησε τη ζωή να περάσει μέσα από τα χέρια της, χωρίς να δημιουργήσει ένα σταθερό δεσμό. Νόμιζε ότι η σταθερότητα, η προσπάθεια να συμβιώσει με τον άλλο υποχωρώντας σε ορισμένα θέματα, θα της αφαιρούσε την ελευθερία της, την ανεξαρτησία της. Μέχρι που αυτή η «ελευθερία» έγινε ένας βρόγχος στο λαιμό της. Δεν είχε ένα ώμο να ακουμπήσει σε δύσκολες στιγμές, να κλάψει βρε αδερφέ. Εντάξει είχε εμένα τη φίλη της, αλλά δεν είναι το ίδιο.
Δεν τη ρώτησα ποτέ αν μετάνιωσε για αυτή τη νοοτροπία που την καταδίκασε στη μοναξιά. Δεν χρειαζόταν να την πληγώσω. Σήμερα το είδα καθαρά στα μάτια της ότι το μετάνιωσε. Κοίταζε την κόρη μου και το γιο μου να με αγκαλιάζουν και τον άντρα μου να με πειράζει και μια σκιά μελαγχολίας φάνηκε στο πρόσωπο της. Και τότε μου είπε «ξέρεις το μέλλον με τρομάζει τώρα πια. Φοβάμαι ότι θα πάθω κάτι μόνη στο σπίτι και δεν θα υπάρχει ένας άνθρωπος να το πάρει είδηση. Εσύ δεν έχεις τέτοιο φόβο. Έκανες τους συμβιβασμούς σου όσο ήταν καιρός….»
Αχ φτωχή μου φιλενάδα…. Άφησες να σε τυλίξει η μοναξιά και η κατάθλιψη, για να μη χάσεις, όπως νόμιζες, την «ελευθερία» σου... Τι να την κάνεις την ελευθερία, όταν δεν έχεις μια αγκαλιά να χωθείς, όταν την χρειάζεσαι???
ΠΗΓΗ:
http://meropbird.blogspot.com/2008/11/blog-post.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου