Στις 30.10.2008, στο blog “Η ζωή είναι ωραία (Ανάταση)”, της “Σοφίας Κου”, διαβάσαμε, συνοδευόμενο από φωτογραφίες, αυτό:
Από την ά-νοια του ανθρώπου, στην πρό-νοια του Θεού [Συζήτηση με έναν “ευτυχισμένο”]
Είχα τη μεγάλη τύχη πριν από μέρες να συνομιλήσω για προσωπικά μου υπαρξιακά ερωτήματα με έναν - κατ' εμέ -, «ευτυχισμένο» άνθρωπο!
Δεν είναι κάποιος σεβάσμιος, ασπρομάλλης γέροντας που μιλάει αργά, κοιτώντας σε βαθιά στα μάτια ή ατενίζοντας δικούς του ορίζοντες. Είναι σαραντάρης, με βλέμμα πότε διεισδυτικό και πότε ανάλαφρο και παιχνιδιάρικο, κάνοντας μάλιστα και κάποιες γκριμάτσες όταν θέλει να τονίσει κάτι, να σε ταρακουνίσει. Δεν είναι «εκτός τόπου και χρόνου». Παρακολουθεί τα πάντα, ζει ανάμεσα σε πολύ κόσμο, ακούει πολύ κόσμο κάθε μέρα, τον νουθετεί, τον παρηγορεί, τον διασκεδάζει με το εκπληκτικό του χιούμορ!
Ίσως αναγνώστη μου, θα βοηθούσε να μειώσεις φώτα και θορύβους, μήπως και μπεις κάπως στο κλίμα, στην κατάνυξη το βάθος και τη χαρά των νοημάτων που εγώ έζησα και βέβαια δεν μεταφέρεται... καθώς ξεδιπλώνονται ορίζοντες καινούργιοι, ανοίγονται ουρανοί... ένα κλειδάκι της προσωπικής μας κατακόμβης προσφέρεται...
τρόποι αντιμετώπισης της ζωής, τρόποι απλούστευσης της ζωής μέσα από το άφημά μας
στην όντως Δύναμη του Δημιουργού...
Το ερώτημά μου ήταν για την πρόνοια του Θεού... «πού βρίσκεται, πού να την δω.... τόσος πόνος απλωμένος γιατί;» Κι ευτυχώς δεν μου υπέδειξε ότι είναι εκεί και κει.... Γιατί του την «φύλαγα» να του θυμίσω στα τόσα μέρη, στις τόσες καταστάσεις που δεν είναι, που λείπει ή που, τουλάχιστον εγώ, δεν τη βλέπω... αλλά αυτός με οδήγησε «αλλού γι αλλού»! με δυο λόγια μου πε, «θα την βρεις: στο βάθος του Κύριε ελέησον!»|
Μετά την απομαγνητοφώνηση προέκυψε το παρακάτω κείμενο-απάντηση για το πρώτο ερώτημά μου:
«...Ο πόνος και το πρόβλημα είναι αφορμή σχέσεως.... Όσο σκανδαλίζεται ο λογισμός* μας, τόσο βαθαίνει η σχέση... Και μπορεί να οδηγήσει σε νέο πόνο. Η μη απάντηση του Θεού εξάπτει πιο πολύ για σχέση. Αυτό που μας ενοχλεί είναι η στιγμή που μας ανατρέπει τα δεδομένα μας (της λογικής και των συναισθημάτων μας). Ο Θεός είναι πάνω από αυτό που είμαστε ή που θέλουμε να φτιάξουμε. Κι αν δεν μπορούμε να ξεφύγουμε από τη δική μας λογική, δεν μπορούμε να δούμε το θέλημα Του.
εγώ: - Στην καθημερινότητα στους διαλόγους μας λέμε π.χ. «Καλά, Δόξα τω Θεώ.» δλδ δοξάζουμε τον Θεό με βάση τη δικιά μας θεώρηση του τι είναι καλό και τι όχι!
«Είναι λόγια. Μάθαμε να μιλάμε έτσι. Λόγια του αέρα, είναι.»
Εγώ: - Τότε να τα κόψουμε και αυτά.
«Γιατί βασανίζεις τόσο πολύ το νου σου; Είναι βάσανο που αιχμαλωτίζει την καρδιά μας και περιορίζει τον Θεό στις δικές μας συναισθηματικές και νοητικές δυνατότητες. Ενώ στον χώρο του Θεού υπάρχει άλλου είδους ελευθερία. Θα καταντήσεις να αναρωτιέσαι να φάω ή να μην φάω και τι είδους φαγητό. Έτσι μπαίνουμε σε παραλογισμό σιγά σιγά . Καλό είναι να μη σκεπτόμαστε ούτε καλά ούτε άσχημα. Μόνο να ζούμε. Με την καρδιά μας αφοσιωμένη στον Θεό. Όπως στην ερωτική σχέση όταν ο άλλος σου φέρεται καλά είναι όμορφο. Όταν δεν φέρεται καλά, προσπαθείς να μη χάσεις αυτή την αγάπη της διεκδίκησης και αγωνίζεσαι, έτσι γνωρίζεις και το Θεό, τον εαυτό σου, και τον άλλο. Το να ικανοποιηθεί ο λογισμός* είναι κάτι. Αλλά δεν προχωράει μέσα από σταυρό και ανάσταση. Εμείς οι άνθρωποι θέλουμε κάτι που να μην περνάει από σταυρό, άρα όχι και ανάσταση. Ο σταυρός είναι το ποιον με το οποίο χτίσαμε μέχρι εδώ... (; ) Ο Θεός είναι πέρα από ότι μπορούμε να φανταστούμε, να σκεφτούμε. Εμείς θέλουμε να τον περιβάλλουμε, να τον περινοήσουμε στη δική μας σκέψη, στα δικά μας όρια για να είναι κτήμα μας. Αυτό είναι είδωλο του Θεού, όχι ο Θεός. Και όσο ερχόμαστε σε σύγκρουση με το είδωλο που φτιάξαμε, έχουμε λογισμό, σκανδαλιζόμαστε...
εγώ: - Δηλαδή η πρό-νοια αποκαλύπτεται μέσα από την ά-νοια τη δική μου....»
«Μμμ, ά-νοια, πολύ ωραία. Μέσα από αυτήν θα φανερωθεί και η έν-νοια του Θεού.
Εγώ: - πώς θα εισέρχομαι στην «άνοια»;
«Μόνο με το «Κύριε Ελέησον». Γιατί το «Κύριε Ιησού Χριστέ Ελέησόν με» που κράζουμε κάθε φορά, είναι μαρτύριο. Είναι μια Θεία Λειτουργία. «Η Αγία Τράπεζα είναι στην καρδιά σου. Προσκομίζεις και θύεις (θυσιάζεις) τον λογισμό σου, στο όνομα της σοφίας και του έρωτα προς τον Θεό. Θυσιάζεις και σφάζεις το είναι σου, απορρίπτεις τους λογισμούς σου.... είναι ιερουργία, είναι κάτι παγκόσμιο! Αυτό πού είναι η περιουσία μας, η δύναμή μας, το σταυρώνουμε. Λέμε «όχι δεν είναι αυτή η δύναμη αλλά κάποια άλλη που δεν την ξέρω! Ο Θεός να με φωτίσει να έρθει αυτή η δύναμη!..»
Εγώ: - Άμα χάσω το νου μου νιώθω σαν να χάνω την ύπαρξη μου....
«Δεν είναι έτσι, όμως....»
Εγώ: - «Τελικά η πορεία μας είναι μυστική, προσωπική; Μου ακούγεται προτεσταντικό αυτό...» Μα το εντάσσεις μέσα στο σώμα της Εκκλησίας. Εκτός από τη Θεία Κοινωνία και την Εξομολόγηση είναι η προσευχή που ξεκινά και καταλήγει στο σώμα του Χριστού, που είναι πράξη οικουμενική, δεν περιορίζεται!
Εγώ: - Αυτό το «Κύριε ελέησον, πώς να το λέω;»
«κατά προτίμηση πρωί-πρωί που ναι ο νους καθαρός, τον αδειάζω κι άλλο από σκέψεις, και αρχίζω χωρίς καμία φαντασία προσώπου ή κατάστασης. Κι ο, τι θέλω τονίζεις»....Δε φαντασιώνομαι. Γιατί απευθύνομαι στο Πρόσωπο. Μένω στο Πρόσωπο, δεν κάνω κάτι μηχανιστικά για να ανέβω σε επίπεδο και να περάσω από μια κατάσταση σε άλλη, ακονίζοντας δικές μου διανοητικές και συναισθηματικές δυνάμεις. Δεν είναι καρπός δικών μου δυνάμεων! «Εγώ είμαι ανάπηρος, νεκρός! Ελέησέ με! Εσύ είσαι το έλεος!» Κι έτσι αποκτάς σχέση. Εξαφανίζοντας οτιδήποτε άλλο. Υπάρχει πρόσωπο. Είναι εκεί.
Εγώ: - ποιες άλλες λέξεις είναι καλό να χρησιμοποιήσω;»
«φώτισόν μου το σκότος!»
Εγώ: - «Αυτή είναι δηλαδή όλη η συνταγή προς την «άνοια»;
«Ναι... Και να μην κρίνεις κανέναν και τίποτα! Ούτε νοήματα πνευματικά!»
Εγώ: - Μας έχουν μάθει στο «μαζί» της προσευχής, και εμένα μου εγείρονται ενοχές στο «κατά μόνας».
«άμα εξομολογείσαι τα πάντα, δεν υπάρχουν ενοχές...»
Εγώ: - μα μπορούν να είναι τα πάντα;
«Εκτός από τα ακούσια, ναι.... Όμως, αν πιστεύεις στην αγάπη του Θεού, που τα συγχωρεί όλα, τι άλλο θες να κάνεις; Κωλοτούμπες, για να σε συγχωρέσει; Μην κολλάς, μην τα ψειρίζεις, μην είσαι στο ψυχολογικό επίπεδο!..»
Τις πρώτες μέρες, λίγο που δοκίμασα τη «συνταγή», ζούσα πράγματι σε ένα άλλο επίπεδο. Με στραμμένο το φακό μου στη νέα χαραμάδα, προς το Φως.... Τώρα τελευταία, άρχισαν να μπαίνουν διάφορες ιδέες, η ανησυχία, η φλυαρία των σκέψεων, η δικιά μου δύναμη, δηλαδή η αυτού μεγαλειότης ο νους, που όλα τα υπολογίζει, ώρθωσε το ανάστημά του.... και αγωνιώ η ηλίθια: «και πώς δε θα μείνω από μπαταρία;;»
*λογισμός: δε σημαίνει μόνο δικές μας σκέψεις αλλά και ιδέες,παρορμήσεις, τάσεις των οποίων την προέλευση αγνοούμε...
ΠΗΓΗ:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου