Πριν από έναν μήνα, στις 13.1.2011, στο blog “Memoryland” του Γεράσιμου, διαβάσαμε αυτό:
Ένας λόγος… παράλογος
Αυτό το blog δημιουργήθηκε ως ένα blog σκέψης. Σκέψη όμως που δεν μοιράζεται, που δεν επικοινωνείται, που δεν εμπλουτίζεται με άλλες, δεν είναι σκέψη, αλλά ονειροπόλημα. Ή, στην καλύτερη περίπτωση, μονόλογος. Και επειδή δε μ’ αρέσει ο μονόλογος, επειδή μου φαίνεται κενός νοήματος, σκέφτομαι να το κλείσω αυτό το μονολογικό blog – ή να το κάνω πιο αγοραίο, αν αυτή είναι η απάντηση στους μονόλογους, αν έτσι θα σπάσει η αμήχανη σιωπή. Διότι παρά την υψηλή επισκεψιμότητα κάποιων αναρτήσεων όπως οι δυο τελευταίες – κατά πως λένε οι στατιστικές του blogger –, φαίνεται ότι οι αρκετοί αυτοί επισκέπτες έρχονται, βλέπουν και σιωπηρά, αθόρυβα, όπως ήρθαν και είδαν, πάνε παρακάτω. Παρότι όσα είδαν μπορεί να τους γέννησαν ανησυχίες, προβληματισμούς, σκέψεις. Ίσως διότι ζούμε, ζουν και αυτοί, σε μια εποχή κατανάλωσης και όχι μοιράσματος ή επικοινωνίας: κατανάλωσης ακόμα και σκέψεων. Οι σκέψεις που εκφράστηκαν σε αυτό το blog ήθελαν να γίνουν όχι προϊόν κατανάλωσης σε δωρεάν προσφορά γνωριμίας αλλά χέρι επικοινωνίας με άλλους σκεπτόμενους – με την κυριολεξία και όχι τη ρομαντική, γλυκερή μεταφορική σημασία της λέξεως – ανθρώπους. Που θα ήθελαν και αυτοί να θυμηθούν πώς είναι να σκέφτεσαι, να αναρωτιέσαι, να μοιράζεσαι τις ανησυχίες σου, να μιλάς όχι για το χθεσινό σίριαλ ή το αυριανό ποδόσφαιρο αλλά για όσα μέχρι εκείνη τη στιγμή μπορεί να νόμιζες ότι μόνο εσένα απασχολούσαν. Ο διάλογος είναι η μόνη πηγή του λόγου, λέει ένα παλιό γνωμικό. Και ο λόγος που μένει μονόλογος δεν είναι απολύτως τίποτα, ούτε καν λόγος. Είναι παράλογος.
ΠΗΓΗ:
http://gerasimos-memoryland.blogspot.com/2011/01/blog-post_13.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου